Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η γιαγιά μου και ο παππούς μου


Σαν χθές πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από τότε που "έφυγε" η γιαγιά μου να βρει τον αγαπημένο μου παππού...

Στη σκέψη μου και στην καρδιά μου είναι πάντα ζωντανοί και τους έχω μαζί μου και στις χαρές και στις λύπες...

Πριν από μερικά χρόνια είχα κάνει την προσπάθεια ν' ανοίξω ένα blog. To μόνο post ήταν ένα κείμενο που είχα γράψει γι' αυτούς. Θα 'θελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί νοιώθω την ανάγκη να φωνάξω πόσο σπουδαίοι ήταν ο παππούς μου και η γιαγιά μου, πόσο πολύ τους ευχαριστώ για όλα όσα έζησα μαζί τους, για όσα μου δίδαξαν και όχι μόνο... Παραθέτω το κείμενο :


"H γιαγιά 92 και ο παππούς 96. Όμορφος άντρας. Αλλά και η γιαγιά λεβέντισσα.
Μέχρι γραφή και ανάγνωση καθόταν να μάθει τον παππού όταν πήγαιναν τα παιδιά για ύπνο και ξεκουράζονταν από τη σκληρή δουλειά.

Και νοικοκυρά; Αχ !τι νοικοκυρά ήταν αυτή. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου φέρει τον ελληνικό καφέ χωρίς δίσκο και πετσετάκι. Και γλυκειά... Πάντα με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα. Όποιον έβλεπε τον χαιρετούσε από μίλια μακριά.
Όποιος ζητιάνος περνούσε από το σπίτι της πάντα θα έβρισκε ένα πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι νερό και με βασιλική περιποίηση μάλιστα! Τα τελευταία χρόνια πρόσφερε στέγη και τροφή σε κάτι πρόσφυγες από την Αλβανία που τους βρήκε να κοιμούνται σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη έξω από το σπίτι της. 'Μάνα" την φώναζαν και μας επέβαλε να μην τους ξεχωρίζουμε από τους συγγενείς μας.
Πέντε παιδιά, ζωή δύσκολη αλλά και χαρές.
Στα γεράματά τους φανέρωναν έναν έρωτα και ένα πάθος ασύλληπτο. Μια απίστευτη τρυφερότητα που μας γέμιζε όλους αισιοδοξία και χαρά. Τι πιο όμορφο να βλέπεις την αγάπη διάχυτη τριγύρω σου. Αλλά και συμπεριφορές που μας έβαζαν σε προβληματισμούς.

Πόσα και πόσα βάσανα δεν είχαν περάσει ακόμη και προβλήματα μεταξύ τους, στη σχέση τους. Ο παππούς στα νιάτα του αγαπούσε πολύ τις γυναίκες. Αλλά η γιαγιά εκεί! ΒΡΑΧΟΣ!. Το σπίτι της και τα παιδιά της. Δεν έφευγε στην πρώτη δυσκολία. Καθόταν και το πάλευε. Και στο τέλος δεν έχασε...

Λες και το έκρυβαν τόσα χρόνια. Μια απίστευτη εξάρτηση ο ένας από τον άλλον.
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάει ο παππούς στο καφενείο και να μην τρέξει η γιαγιά να κάνει ένα τελευταίο φρεσκάρισμα στο σακάκι του. "Μάτια μου" ο ένας, "ψυχή μου" ο άλλος... ". "Τώρα στα γεροντάματα" λέγαμε εμείς χαριτολογώντας.

Πριν δύο χρόνια τον Αύγουστο ο παππούς έσπασε το πόδι του και μπήκε στο νοσοκομείο. Η γιαγιά είχε γεράσει αρκετά, ώρες ώρες τα έχανε και λίγο. Ήθελε όμως να είναι κάθε στιγμή στο πλευρό του.

Δε θα ξεχάσω που με φώναξε μέσα στο δωμάτιο να με ρωτήσει ποιο από τα δύο φορέματα να φορέσει για να τη δει όμορφη ο παππούς όταν θα την πήγαινα στο νοσοκομείο.
Και επίσης δε θα ξεχάσω που ήθελε ντε και καλά μέρα μεσημέρι να την πάω να βρει κατάστημα ανοιχτό για να του πάει και δώρο!!!
Ώρες χτενιζόταν όταν θα επισκεπτόμασταν τον παππού...

Ένα απόγευμα εκεί που καθόμασταν και συζητάγαμε περί ανέμων και υδάτων έκανε μια παύση...κοίταξε τον ουρανό... και γύρισε απότομα προς το μέρος μου παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος που την είχα δει ποτέ.
"Θα φύγω." μου είπε. Ταράχτηκα. Έκανα ότι δεν κατάλαβα.
"Που θα πας ρε γιαγιά?" της είπα γελώντας προσπαθώντας να κρύψω την ταραχή μου.
Μου χαμογέλασε και με το πιο γλυκό της ύφος μου είπε: "Ξέρεις εσύ. Άμα φύγει ο παππούς σου μετά από λίγο θα φύγω και εγώ".
Αργότερα έμαθα ότι είπε στον ξάδερφό μου ότι όταν φύγει ο παππούς μετά από 15 ημέρες θα φύγει και αυτή.

Μετά από δύο μήνες ο παππούς έφυγε... Η γιαγιά τραγική φιγούρα... Σκιζόταν στην κυριολεξία η ψυχή σου να τη βλέπεις να κλαίει. Εκεί ανήμπορη στο θάνατο, ανήμπορη και στα γηρατειά. Χωρίς να έχει κάτι να περιμένει.
Όταν έψελνε ο παπάς στο σπίτι ήθελε να κρατηθεί όρθια για να τιμήσει τον παππού... τα πόδια της δεν τη βάσταζαν.. Την πήρε αγκαλιά ο θείος μου.. Γερασμένη 100 χρόνια...

Από την ίδια ώρα σταμάτησε να τρώει. "Άρνηση να ζήσει",μας είπε ο γιατρός. Σε συνδυασμό με την ηλικία της δεν μας έδινε καμιά ελπίδα.
Μετά 15 ημέρες ακριβώς έφυγε...

Την ημέρα της κηδείας της μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο πιο νέα φαινόταν... Τουλάχιστον τριάντα χρόνια νεώτερη χωρίς υπερβολή. Και πόση εντύπωση μου έκανε που παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα ήταν εκεί και στα πρόσωπά τους δεν ήταν ζωγραφισμένη η λύπη αλλά ο θαυμασμός. "Κυρία με το Κ κεφαλαίο", αναφωνούσαν όλοι και το εννούσαν.

Η μαμά μου παρακαλούσε αν πεθάνει κάποιος πρώτος να ήταν ο παππούς. Επειδή ήταν άνθρωπος δύσκολος στις μετακινήσεις.
Η γιαγιά ήθελε να επισκέπτεται τα παιδιά αλλά δεν άφηνε ποτέ τον παππού μόνο. Επίσης ο παππούς από πολύ νέος έλεγε ότι
αν πεθάνει η γιαγιά θα αυτοκτονούσε. Αλλά και η μαμά μου υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτοί οι δύο δε θα μπορούσαν να είναι ποτέ χώρια... "

Sorry, αν σας ψυχοπλάκωσα αλλά με αυτό το κείμενο βρήκα την αφορμή να βγάλω από μέσα μου όσο είχα βιώσει αλλά και για να μεταφέρω αισιόδοξα μηνύματα όσο παράξενο και αστείο να ακούγεται αυτό.
Πέρα από τη φυσική κατάληξη του ανθρώπου οι πράξεις και τα έργα μας καταγράφονται και επηρεάζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων έστω και αν καμμιά φορά ηθελημένα ή μη το αγνοούμε...

4 σχόλια:

  1. με συγκίνησες καλή μου..
    μπορεί ο θάνατος να είναι στενάχωρος, αλλά η ζωή αυτών των δύο ανρθώπων, μπορεί να δώσει πολύτιμα παραδείγματα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tρομερά συγκινητικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.
    Κάτι που δεν αναφέρω στο post ήταν ότι ο έγγαμος βίος τους μετρούσε 74 χρόνια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ το βρίσκω πολύ όμορφο!!! Και συγκινητικό, αλλά κυρίως όμορφο!

    Θέλει κότσια να κάτσω να γράψω για τη γιαγιά μου, θα το κάνω μαζί με το πρώτο μου "δωράκι" στον εαυτό μου κοντά στα γενέθλιά μου! Μετά από 5 χρόνια που λείπει, αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου tattoo για εκείνη... θα τα πούμε τον Μάρτιο, λοιπόν με το αποτέλεσμα στα χέρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή