Η "φίλη μου" η Ειρήνη

Τη γνώρισα ως την καινούρια φιλενάδα του κολλητού του άνδρα μου. Ο άνδρας μου μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι ο φίλος μας Μάριος , για πολύ καιρό ελεύθερος, σύναψε σχέση με κάποια κοπέλα ονόματι Ειρήνη. Εγώ δεν την είχα γνωρίσει. Ο άντρας μου ναι. Τον είχε επισκεφτεί κάποια μέρα μαζί με το φίλο μας στο γραφείο του. Κουβεντιάζοντας με κουτσομπολίστικη διάθεση τολμώ να πω στο βραδινό μας τον ρώτησα πως του φάνηκε. Ο άντρας μου που είναι πολύ ήπιος στην κριτική του για όλους, σχεδόν αδιάφορος μου είπε προβληματισμένος: «έτσι και έτσι». Όταν το ρώτησα τι σημαίνει αυτό μου εξήγησε ότι του φάνηκε λίγο «χα χα χου χα».Δηλαδή; τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια. Ε, να μου είπε. Άρχισε να κάνει πολλές ερωτήσεις για το τι ακριβώς κάνω , πως αυτό , πως εκείνο. Πολλές και άσχετες ερωτήσεις για κάποιον που γνωρίζεις πρώτη φορά. Εγώ το ερμήνευσα πολύ αυστηρά ότι ήθελε να πουλήσει πνεύμα και εξυπνάδα στο δικό της , ότι είναι μέσα σ’ όλα. Η αλήθεια είναι ότι από την περιγραφή δεν την πολυσυμπάθησα.

Κάνοντας μια παρένθεση ο Μάριος ήταν μηχανικός, φιλόδοξο παιδί και η Ειρήνη καθηγήτρια Γαλλικών.

Μετά από λίγο καιρό κανονίσαμε να πάμε έξω όλοι μαζί για να γνωριστούμε και οι κοπέλες μεταξύ μας. Μόλις την είδα , από τη φυσιογνωμία και μόνο δεν τη συμπάθησα καθόλου. Σαν εικόνα και χαρακτήρας μου φάνηκε πολύ μπανάλ. Κοντούλα , αφρατούλα με αφανέ μαύρο μαλλί και έντονο κόκκινο κραγιόν. Μου θύμισε της γυναίκες από κάποια παλιά καρτ ποστάλ που είχε η μάνα μου. Όλο σχεδόν το βράδυ μονοπωλούσε τη συζήτηση. Περί φιλοσοφίας, τέχνης –ακόμη και αν δεν το έφερνε η κουβέντα έβρισκε τρόπο και το πήγαινε προς τα εκεί-και πολλές πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις.

Λόγω ότι συμπαθούσα πολύ το φίλο μας Μάριο δεν κάθισα ν’ αναλύσω την αρχική μου εντύπωση. Αντιθέτως την έθαψα. Μάλιστα κάποια στιγμή ένοιωσα και ενοχές γιατί σκεφτόμουν σαν απ’ αυτές τις σνομπ που αντιπαθώ.

Για να απενεχοποιηθώ την πήρα τηλέφωνο να πάμε για ένα καφέ οι δυο μας και να γνωριστούμε καλύτερα. Περάσαμε όμορφα. Ευχάριστα. Η αρχική μου εντύπωση θάφτηκε στα τάρταρα.

Ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες. Ερχόταν αργά το βράδυ. Εγώ γύριζα σχετικά πιο νωρίς.
Ο Μάριος πολλές εβδομάδες έλειπε λόγω δουλειάς . Η Ειρήνη έμενε μόνη της.
Μέναμε στην ίδια περιοχή. Έτσι χωρίς να το καταλάβω , δε θυμάμαι και εγώ πως , αρχίσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα. Αυτοκόλλητη θα έλεγα. Πηγαίναμε για καφέ , τρώγαμε μαζί , μαγείρευε η μια για την άλλη. Πολλές φορές μου έφερνε και φαγητό στο σπίτι επειδή όπως μου έλεγε σκέφτηκε ότι δεν προλάβαινα να μαγειρέψω.
Δέθηκα πολύ μαζί της . Άρχισα να νοιάζομαι , να την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο . Άρχισα να την αγαπάω σαν αδελφή μου. Είχα ανάγκη την παρουσία της. Ποτέ δε χάναμε την ευκαιρία να επισκεφτεί η μία την άλλη. Βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά.

Το σπίτι της το είχε διακοσμήσει με αντίκες της γιαγιάς της και η κουζίνας της απέπνεε τη ζεστασιά της κουζίνας της μαμάς μου και ακόμη καλύτερα. Δε μου έκανε καρδιά να φύγω όταν πήγαινα εκεί.

Στο γάμο μου την είχα πρώτο τραπέζι μαζί με τους συγγενείς μου και ήταν από τα ελάχιστα άτομα που βρέθηκαν στο σπίτι κατά την προετοιμασία μου ως νύφη.

Στο σπίτι μου όταν ερχόταν ήταν πολύ διακριτική. Τι θέλω να πω. Δεν ερχόταν όταν ήταν ο άντρας μου στο σπίτι για να μη μας ενοχλήσει , δεν έπαιρνε τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες , ούτε στην εργασία μου.

Όταν ήμασταν οι τέσσερις περνούσαμε φανταστικά. Είχαμε πολύ πλάκα. Αυτοί οι δύο αλληλοπειράζονταν συνέχεια. Φίλους πολλούς δεν είχε. Μόνο κάποιες φίλες που της είχε από το Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό που σπούδαζε. Οι φίλοι της όμως κατ’ εμέ ήταν λίγο περίεργα άτομα. Τα κορίτσια λίγο δύστροπα και οι άντρες όλοι gay. Δεν έχω τίποτα με τους gay αλλά μόνο gay μου φαινόταν λίγο περίεργο.

Δεσμούς πολλούς δεν είχε απ’ ότι μου είχε εκμυστηρευτεί. Δύο προηγούμενες μακροχρόνιες σχέσεις είχαν λήξει τελείως άδοξα αφού την κεράτωσαν και αμέσως μετά παντρεύτηκαν. Ένας ακόμη λόγος που την είχα πονέσει και ένοιωθα ότι έπρεπε να την προστατεύσω μην της συμβεί κάτι ανάλογο από το φίλο μας.

Μια μέρα που πήγα σπίτι της τη βρήκα σε άθλια κατάσταση. Έκλαιγε συνεχώς. Ο φίλος μας της είχε ζητήσει από τηλεφώνου να χωρίσουνε. Ήταν αποσπασμένος σε κάποια χώρα της Ασίας για μερικούς μήνες. Αισθανόταν χάλια. Προδομένη και το χειρότερο δε μπορούσε να κάνει τίποτα από απόσταση. Χώρια τ’ ερωτηματικά που τη βασάνιζαν . Η αιτία του χωρισμού τους δεν ήταν ξεκάθαρη. Φάγαμε ένα καλοκαίρι στο μπαλκόνι του σπιτιού της να ψάχνουμε εξηγήσεις και να προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον φέρουμε πίσω. Μέχρι και τον άντρα μου βάλαμε να του τηλεφωνήσει. Τελικά τα ξαναβρήκαν. Άρχισαν να μιλάνε για γάμους. Αρχίσαμε να κοιτάμε νυφικά και μπομπονιέρες.

Πέρασαν τρεις μήνες. Ήταν τα γενέθλια της και θα πήγαιναν μαζί τριήμερο κάπου για να το γιορτάσουν Την επόμενη ημέρα από την αναχώρηση της με πήρε τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε από τα κλάματα της. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι είχαν γυρίσει. Της είπα κλείσε και έρχομαι.
Παράτησα τον άντρα μου έβαλα το μπουφάν μου πάνω από τις πυτζάμες μου και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι της. Οι λυγμοί της μου έσκισαν τη καρδιά. Ένοιωθα τον πόνο της και την απόγνωση της.
Είχε πιάσει μήνυμα στο κινητό του ότι είχε γκόμενα. Κάποια Ρουμάνα που είχε γνωρίσει σ’ ένα από τα ταξίδια του. Την ρώτησα πως το ανακάλυψε. Μου είπε ότι είχε διαίσθηση ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Έτσι όταν αυτός έπεσε να κοιμηθεί έψαξε το κινητό του. Η Ρουμάνα του έγραφε πόσο της λείπει και αν θα τον ξαναδεί. Έπαθε σοκ. Πήγε στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Προσπάθησα να την ηρεμήσω και να αποφορτίσω την κατάσταση λέγοντας να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα . Ίσως να ήταν μεθυσμένος κάποιο βράδυ ή να φλέρταρε μες τη μοναξιά του. Μου είπε ότι δεν ήταν έτσι και γεμάτη απορία τη ρώτησα πως το ήξερε. Μου είπε ότι την πήρε τηλέφωνο. Είχε κρατήσει τον αριθμό από το μήνυμα. Την πήρε τηλέφωνο λέγοντας ότι είναι από το Νοσοκομείο της Αθήνας και ότι ο κύριος Μάριος Τάδε είχε εισαχθεί με σοβαρές πιθανότητες να έχει νοσήσει από AIDS. Της είπε ότι το όνομα το έδωσε ό ίδιος και τη ρώτησε εάν υπήρχε φόβος να έχει προσβληθεί και αυτή γιατί τότε έπρεπε να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις. Η κοπέλα η Ρουμάνα τα έπαιξε όπως ήταν φυσικό. Και της τα ξέρασε όλα. Όταν είχαν ελεύθερες σχέσεις για μια εβδομάδα μαζί με όλες τις λεπτομέρειες που επιβεβαίωναν τη σχέση τους.

Εκεί λίγο τα έπαιξα. Δεν περίμενα ότι το μυαλό της γλυκιάς αθώας Ειρήνης θα σκαρφιζόταν κάτι τέτοιο. Τη ρώτησα εάν της είπε μετά ποια ήταν γιατί. Στο κάτω κάτω της γραφής η κοπέλα δεν έφταιγε τίποτα. Με διαβεβαίωσε ότι είχε φροντίσει να την καθησυχάσει.

Επίσης μου είπε ότι αυτό που την πλήγωσε περισσότερο ήταν ότι αντί να της ζητήσει συγνώμη της είπε ότι δεν ταιριάζουν καθόλου γιατί είναι πολύ εαυτούλης και ξεροκέφαλη και ότι έχει πολλές απαιτήσεις.

Νευρίασα πάρα πολύ με το φίλο μας. Τον σιχάθηκα. Του άντρα μου του είπα ότι δε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου που πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο τη φίλη μου Ειρήνη. Ο Μάριος επικοινώνησε μαζί μου και προσπάθησε να μου μιλήσει. Όχι για να μου απολογηθεί αλλά να με παρακαλέσει να μην επηρεάσει τη φιλία μας. Του είπα εντελώς σταράτα τη γνώμη μου γι’ αυτόν, του είπα ότι με τον άντρα μου μπορούν να κάνουν όση παρέα θέλουν, αρκεί να μην επηρεάζει τη φιλία μου με την Ειρήνη και να μη με φέρνει σε δύσκολη θέση.
Όταν βρισκόμαστε με την Ειρήνη μετά το χωρισμό της της είπα ότι δεν πρόκειται να της μιλάω για το Μάριο γιατί πρέπει να το πάρει απόφαση ότι αυτός ανήκει πια στο παρελθόν και ότι πρέπει να κοιτάει μπροστά.
Δεν τα κατάφερνα πάντα γιατί όλο και μου έφερνε τη συζήτηση προς τα εκεί.

Με την Ειρήνη συνέχισα να κάνω παρέα. Περνούσα ακόμη περισσότερες ώρες στο σπίτι της. Τις περισσότερες φορές που έβγαινα με φίλες μου ή με φίλους του άντρα μου την έπαιρνα μαζί. Ήθελα να διευρύνει τις φιλίες της για να μην αισθάνεται μοναξιά αλλά και να γνωρίσει κανένα καινούριο φίλο. Εκείνη την περίοδο άρχισα να παρατηρώ κάποια πράγματα που με ξένιζαν και …με σόκαραν. Υπερβολική ίσως η λέξη , αλλά έτσι ένοιωθα.
Δοκιμάζοντας ρούχα για κάποια έξοδο που είχε εμφανίστηκε μπροστά μου εντελώς γυμνή. Σοκαρίστηκα γιατί δεν το συνηθίζω ούτε στην ίδια μου τη μάνα.
Ένα άλλο συμβάν ήταν ότι κατά την επίσκεψη μας στο σπίτι ενός φίλου που είχε γενέθλια άρχισε να φωνάζει μέσα σ’ όλο τον κόσμο τι υπέροχο σπίτι και να τον ρωτάει εάν μένει μόνος του. Με το καλημέρα σας. Μου φάνηκε πολύ υπερβολικό και παράξενο και για να πω και την αλήθεια ένοιωσα και ντροπή απέναντι στο φίλο μας.

Μια άλλη φορά που τη φιλοξενούσαμε στο εξοχικό μας άρχισε να τα ρίχνει αδιακρίτως σ’ έναν ξάδελφο μας που ήξερα ότι τα είχε σχέση με μια κοπέλα από το χωριό. Την ενημέρωσα για το τι συμβαίνει και η απάντηση της ήταν ότι δεν την ενδιέφερε. Αυτής της άρεσε. Τη δικαιολόγησα μέσα μου λέγοντας ότι αισθάνεται πολύ πληγωμένη από το χωρισμό της και γι’ αυτό τα λέει αυτά. Αναγκάστηκα να της πω όμως ότι όφειλε να είναι πολύ προσεκτική στο χωριό γιατί θ’ άρχιζαν να μας κουβεντιάζουν, όλους μαζί. Παρατήρησα μια αδιαφορία γι' αυτά που της έλεγα και κυρίως για τη θέση τη δική μου και του άντρα μου…

Κάποια στιγμή επισκεφτήκαμε μια φίλη ψυχολόγο που τη θεωρώ πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Με είχε καλέσει στο σπίτι της και πήρα και την Ειρήνη μαζί. Αφού απολαύσαμε τα υπέροχα σνακς και γλυκά που είχε ετοιμάσει σκεφτήκαμε να κάνουμε για πλάκα μερικά ψυχολογικά τεστ. Της φίλης μου, της ψυχολόγου, πέφτανε εντελώς μέσα στο χαρακτήρα της, το ίδιο και μ’ εμένα. Της Ειρήνης όμως δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Έδειχναν έναν πολύ κακό άνθρωπο και πολύ πολύ υπολογιστή και εγωιστή. Γελάσαμε αφού καταλήξαμε ότι όλα αυτά είναι βλακείες αλλά έχουν πολύ πλάκα. Βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού του δικού μου και της φίλης μου της ψυχολόγου εγκαταστάθηκε και ένα ερωτηματικό.

Μια μέρα μου λέει: “Θέλω να σου δείξω κάτι αλλά φοβάμαι μη με παρεξηγήσεις. Απλά θέλω να το πω κάπου γιατί έχω εκνευριστεί και δεν ξέρω τι συμβαίνει”. Μου δείχνει κάποια ερωτικά πρόστυχα μηνύματα που υποτίθεται ότι της τα 'στελνε κάποια άγνωστη γυναίκα. Η Ειρήνη υποψιαζόταν ότι τα έστελνε ο Μάριος. Η γνώμη μου ήταν ότι αποκλείεται να ήταν αυτός αφού είχε άλλη σχέση, απ’ ότι είχα μάθει από τον άντρα μου εκείνον τον καιρό και μάλιστα σοβαρή.

Συνέχιζε να μου δείχνει κατά καιρούς τέτοια μηνύματα που της έστελναν άγνωστες γυναίκες και να αναρωτιέται γιατί και ποιος μπορεί να της τα στέλνει..

Η Ειρήνη έχτιζε ένα σπίτι πάνω από το πατρικό της στο Μαρκόπουλο. Εμείς μέναμε σ’ ένα δυάρι με τον άντρα μου όπου επειδή τα ντουλάπια στην κουζίνα ήταν πολύ λίγα αποφασίσαμε να βάλουμε πρόσθετα με δικά μας έξοδα. Έξι μήνες παλεύαμε να βγάλουμε μόνοι μας τα σχέδια. Τελικά τα φτιάξαμε και η κουζίνα μας έγινε κουκλίστικη. Όποιος έμπαινε μέσα μας έλεγε τι υπέροχη που ήταν.

Όταν τα είδε η Ειρήνη είπε τελείως ωμά. «Καλά σε νοικιασμένο σπίτι πας και ξοδεύεις λεφτά; Δεν είναι δικό σου. Πεταμένα λεφτά.».
Της εξήγησα ότι σπίτι για μένα είναι εκεί που μένω. Άσχετα εάν είναι νοικιασμένο ή αγορασμένο. Με ρώτησε εάν σκοπεύαμε ν’ αγοράσουμε και της εξήγησα πως όχι για τους εξής λόγους: τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, ο άντρας μου θεωρεί ότι η αγορά ενός σπιτιού στην Αθήνα δεν είναι value for money και δεν ξέρουμε ακόμη εάν ο μόνιμος τόπος διαμονής μας θα είναι στην Αθήνα.
Η επόμενη άσχετη ερωτησή της ήταν. “Δε θα θέλεις να μένεις σ’ ένα εξάρι με dressing room μπλα μπλα μπλα…”
Με λίγα λόγια μου περιέγραφε το σπίτι που έφτιαχνε στο Μαρκόπουλο. Και ολοκλήρωσε με το απίστευτο: « δε θα ζήλευες κάποιον που έχει ένα τέτοιο σπίτι; Δε θέλεις και εσύ κάτι τέτοιο;”
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν πάει καλά , κάτι της συμβαίνει. Χώρια που τα είχα πάρει μαζί της και με την αντίδρασή της για τα ντουλάπια. Της είπα πως ποτέ δε ζηλεύω αντιθέτως χαίρομαι. «Αν με ρωτάς αν θέλω ένα τέτοιο σπίτι εξαρτάται από τον αν θα με εξυπηρετούσε η περιοχή και αν τηρούσε όλες τις προδιαγραφές για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας μου», έχοντας κατά νου ότι το διαμέρισμα που έφτιαχνε ανήκε σ’ ένα τετραώροφο οικοδόμημα όπου έμεναν οι γονείς της και τα δύο αδέλφια της με τις οικογένειές τους. Δεν άντεξα και εγώ την έριξα την κατινιά μου.

Από τότε έγινα καχύποπτη και όσες φορές συναντιόμασταν απέφευγα επίτηδες να μιλάω για οτιδήποτε μπορούσε να της δώσει έστω και μια πληροφορία για το Μάριο. Γιατί τις περισσότερες φορές που συναντιόμασταν επεδίωκε με κάθε μέσο να εκμαιεύσει οποιαδήποτε πληροφορία. Και όταν δεν της έδινα πληροφορίες έριχνε το φαρμάκι της σ’ άλλα πράγματα

Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε δύο χρόνια να κάνουμε παιδί. Η Ειρήνη με ρώταγε με κάθε ευκαιρία πότε θα κάνω παιδί και για να βγω από τη δύσκολη θέση της έλεγα ότι τα παιδιά δεν έρχονται κατά παραγγελία.

Ήρθε η ευλογημένη στιγμή που έμεινα έγκυος. Με την Ειρήνη οι συναντήσεις κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο αραίωσαν.
Της είπα ευθέως ότι βλέπω αλλαγή στη συμπεριφορά της και αν έχω κάνει κάτι άθελά μου που την έχει πειράξει. Μου είπε πως όχι απλά στεναχωριέται ότι έχει γίνει αιτία να χαλάσει η φιλία μας με το Μάριο.

Εκείνο τον καιρό εργαζόμουν και έψαχνα και μεγαλύτερο σπίτι για να μετακομίσουμε. Χώρια που ήμουν και δυσκίνητη.
Η Ειρήνη σχεδόν εξαφανίστηκε. Ελάχιστες φορές συναντηθήκαμε και τηλεφωνηθήκαμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μου έλεγε ότι πνίγεται στη δουλειά και ότι δεν έχει καθόλου χρόνο. Μία φορά ξέροντας ότι ψάχνω για σπίτι μου ξεστόμισε το εξής: “ Όποτε θέλεις μπορώ να έρθω να δούμε σπίτια μαζί. Είμαι πολύ περίεργη να δω τι σπίτια κοιτάς.” Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Στην καρδιά μου όμως η Ειρήνη δεν είχε διαγραφεί ακόμη.
Κάποιες φορές που μιλούσαμε στο τηλέφωνο δε με ρώταγε καν πως ήμουν άρχιζε και μου έλεγε για τους καινούριους γκόμενους που γνώριζε και που ήταν όλοι τους τρελοί και παλαβοί μ’ αυτήν. Ανάθεμα και εάν είχε κανέναν.
Δύο στις έξι φορές που βγαίναμε για καφέ με τον άντρα μου την είχαμε πετύχει που έπινε τον καφέ της. Όλο με κάτι περίεργες φάτσες .
Μια μέρα, ήμουν στον ένατο μήνα, μ’ επισκέφτηκε η ξαδέλφη μου για να μου δώσει ένα δώρο. Βγήκαμε για φαγητό. Εκεί συνάντησα την Ειρήνη με μια παρέα ανδρών μεγάλης ηλικίας. Δεν μου άρεσαν καθόλου. Μιλήσαμε. Μου φάνηκε ότι μου μίλησε κάπως ψυχρά. Ίσως και αμήχανα. Μπαίνοντας στο μαγαζί η ξαδέλφη μου με ρώτησε ποια ήταν αυτή. Απέφυγα να της πω ότι ήταν η κολλητή μου η Ειρήνη που την ήξερε, γιατί σ’ όλους είχα μιλήσει για αυτήν και ήξεραν πόσο δεμένη ένοιωθα μαζί της. Η ξαδέρφη μου είπε, χωρίς να έχει ιδέα για την όλη φάση και χωρίς συνήθως να λέει τη γνώμη της, ότι της άρεσε καθόλου ο τρόπος που με κοίταζε αυτή. «Μου σηκώθηκε η τρίχα όπως σε κοίταζε. Να την προσέχεις». Επαθα…

Όταν γέννησα μ’ επισκέφτηκε όλος ο κόσμος εκτός από την Ειρήνη. Ούτε τηλέφωνο. Μετά από δύο μήνες εμφανίστηκε. Μου είπε ότι ήθελε να μ’ επισκεφτεί. Από μέσα μου χάρηκα. Δεν ενθουσιάστηκα , όντως επιφυλακτική, γιατί είχα πληγωθεί πολύ από τη συμπεριφορά της. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι στο τηλέφωνο δεν παρέλειψε να με ρωτήσει τι κάνει η πεθερά μου και αν έρχεται να με βλέπει. Άλλο κουφό αυτό σκέφτηκα.

Ήρθε. Μόλις είδε το μωρό πλάνταξε στο κλάμα. Ούτε εγώ δεν είχα κλάψει έτσι. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά της . Σχεδόν με φόβισε . Δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της όχι γιατί δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτήν ή γιατί δε μου έλειπε η συντροφιά της αλλά έβλεπα ότι αυτή ήταν που απέφευγε να κάνει παρέα.

Για πέντε μήνες δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία. Την είχα πάρει τηλέφωνο στη γιορτή της και την είχα ρωτήσει εάν ήταν σπίτι να πέρναγα πέντε λεπτά να της άφηνα το δώρο της. Τέτοιο ζώο ήμουν. Μου είπε ότι δε μπορούσε γιατί ήταν στο κομμωτήριο. Τη ρώτησα χαρούμενα που σκοπεύει να το γιορτάσει και μου είπε ότι θα πάει στους δικούς της. Και να οργάνωνε κάποιο πάρτι δε θα μπορούσα να πάω ούτε περίμενα να με καλέσει. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσα να αφήσω το παιδί πουθενά και το ήξερε. Την πήρε το απόγευμα και ο άντρας μου τηλέφωνο χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί. Του είπε ότι έχει κλείσει τραπέζι σ’ ένα μαγαζί και αν θέλαμε να περάσουμε για ποτό.


Μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι. Είχαμε κόψει κάθε παρτίδα ακόμη και τις τυπικές. Μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν η Ειρήνη. Μου λέει : Τι κάνεις; Θα ήθελα να περάσω να δω το σπίτι που νοίκιασες. Είμαι σίγουρη ότι θα βρήκες κάτι καλό τόσο καιρό που έψαχνες και έχω την περιέργεια να το δω».
Έγώ σα βλάκας δέχτηκα. Σε μια ώρα ήταν στο σπίτι. Καθίσαμε μια ώρα . Σ’ αυτήν την ώρα είπαμε τα τυπικά , με ρώτησε πότε θα βαφτίσω το παιδί και έφυγε.
Μια εβδομάδα πριν από τη βάφτιση της μικρής με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα κάνω τη βάφτιση την ημερομηνία που της είχα πει. Της είπα πως η ημερομηνία θα είναι η ίδια αλλά δε θα καλέσω πολλούς παρά μόνο κάποιους συγγενείς και τους κολλητούς μας οπότε δε χρειάζεται να δεσμευτεί. Εμμέσως πλην σαφώς της είπα και εμπράκτως ότι δεν τη θεωρούσα πλέον φίλη μου.

Μου στοίχισε πάρα πολύ. Αυτήν την κοπέλα την είχα σαν αδελφή μου σαν μάνα μου. Είχα ανάγκη τη φιλία της. Δεν ένοιωθα πληγωμένη ή θυμωμένη. Το αντίθετο μάλιστα. Ένοιωθα τύψεις. Ένοιωθα ότι εγώ για κάποιον άγνωστο λόγο έφταιγα που χάλασε αυτή η «υπέροχη» φιλία μ’ αυτόν τον «υπέροχο» άνθρωπο. Μάταια μ’ όσους το συζητούσα προσπαθούσαν να μου ανοίξουν τα μάτια. Ακόμη και τώρα που γράφω νοιώθω κάποια συμπόνια και κάποια τρυφερότητα γι’ αυτήν και ας έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Λες και μου είχε κάνει πλύση εγκεφάλου. Ποτέ άλλοτε δεν έχω νοιώσει έτσι.

Η εξηγήσεις που έχω ακούσει πολλές : Υποκατάστατο μητέρας, αδελφής, κρυφολεσβία, νάρκισσος, ψυχρή υπολογίστρια, βδέλλα, με εκμεταλλεύτηκε με ξεζούμισε και με πέταξε και πολλά τέτοια που κανένα δε μ’ έχει πείσει.
Προσπάθησα να γράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα. Πολλά τα ερωτηματικά ακόμη. Βέβαια δε μ’ απασχολεί τόσο πολύ όσο παλιά. Θα ήθελα να καταλήξω όμως σ’ ένα συμπέρασμα έτσι ώστε να δω εάν έφταιξα εγώ κάπου ή ποια αδυναμία πρόβαλα έτσι ώστε να μ’ εκμεταλλευτεί. Κάθε άποψη δική σας είναι άκρως επιθυμητή. Ίσως να ξεδιαλύνει το μυστήριο «Κομήτης Ειρήνη».