Σήμερα το πρωί διέσχιζα μια διάβαση όπου προτεραιότητα είχαν οι πεζοί. Έγνεψα ευχαριστώ στον ευγενικό οδηγό που "μ' άφησε " να περάσω. Σχεδόν μ' ευγνωμοσύνη. ..
Κατά τη βραδυνή μας έξοδο, ο άντρας μου παραχώρησε την απαιτούμενη από το νόμο προτεραιότητα σ' 'ενα πεζό. Ένα παιδί γύρω στα 20. Το παιδί γύρισε και έγνεψε ευχαριστώ στον άντρα μου.
Προβληματίστηκα για το εξής : Γιατί όταν οδηγούμε εμείς πολλές φορές ξεχνάμαι ή καλύτερα παραβλέπουμε τα δικαιώματα των πεζών και γιατί όταν είμαστε πεζοί νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για την προτεραιότητα που δικαιωματικά μας ανήκει.
Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί ως πεζοί αισθανόμαστε αδύναμοι. Ενώ ως οδηγοί είμαστε οι δυνατοί της υπόθεσης.
Για άλλη μια φορά ο αδύνατος υποτάσσεται στη δύναμη της εξουσίας είτε αυτή είναι νόμιμη , είτε είναι παράνομη.
Ας σταματήσουμε να αδιαφορούμε επιτέλους απέναντι στην εκμετάλλευση της εξουσίας. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου