ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην πόλη που γεννήθηκα, που μεγάλωσα. Πολύ όμορφα στολισμένη. Εκατοντάδες άνθρωποι πάνω κάτω τρέχοντας να προλάβουν τα δώρα της τελευταίας στιγμής.
Ευκαιρία και για ένα καφεδάκι. Όλα τα καφέ "φίσκα". Εδώ υπάρχει η πολυτέλεια του καφέ του ενός τετάρτου που αρκετά συχνά παίρνει παράταση. Το ίδιο κάνουμε και εμείς. Συναντάω γνωστούς που είχα πάνω από δεκαπέντε χρόνια να δω. Κερνούν με χαρά τα ποτά. Θυμόμαστε τα παλιά. Καλοσωρίζουν τον άντρα μου. Είναι σα να μην πέρασαν τόσα χρόνια. Ενθουσιασμός, χαρά.

Φεύγουμε για να προλάβουμε και εμείς ν' αγοράσουμε κάποια δώρα ακόμη. Η μπάντα του δήμου παίζει τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Από τα μεγάφωνα της πόλης ακούγονται εορταστικές μελωδίες.
Οι γονείς συνωστίζονται για μια φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη μπροστά από την υπέροχη φάτνη. Τα πιτσιρίκια τρέχουν εκστασιασμένα στη μεγάλη πλατεία.
Κάνουμε τις αγορές μας. Μας καλωσορίζουν με "Χρόνια Πολλά " και μας αποχαιρετούν με "Καλή χρονια". Ευχές ακούγονται από παντού.

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Βγαίνοντας από το κέντρο και μπαίνοντας στις γειτονιές μας έρχεται μυρωδιά από τσίκνα. Έξω από τα καφενεία έχουν στήσει τσιμπούσι. Οι καφέδες και το λιτό ουζάκι έχει αντικατασταθεί από κρασάκι , τσιπουράκι και γενναιόδωρες ποικιλίες με φρεσκοψημένα σουβλάκια και λουκάνικα. Χέρια υψώνονται και χαιρετούν τους περαστικούς. Τα παιδάκια χαιρετούν ενθουσιαμένα τους Αγιους Βασίληδες που κοσμούν τα μπαλκόνια.

Φτάνουμε στο δρόμο του σπιτιού μας. Όσοι έχουν τελειώσει τις δουλειές τους ξαποσταίνουν στα πεζοδρόμια. Οσοι από τους γείτονες δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι ήρθαμε στην πόλη έρχονται να μας αγκαλιάσουν, να μας φιλήσουν και να μας καλωσορίσουν.Τα πιτσιρίκια χαιρετούν μ' ενθουσιασμό την κόρη μου. Πριν μπω στο σπίτι κάθομαι λίγο στο πηγαδάκι της γειτονιάς και ακούω τις γειτόνισσες να συζητούν για το μενού της μεγάλης βραδιάς.

Μπαίνουμε στο σπίτι να φορτώσουμε μπαταρίες γεμάτοι από ήχους , εικόνες, μυρωδιές υπέροχες και τόσο οικείες!!! Μακάρι κάθε μέρα να είναι μια μεγάλη γιορτή. Μακάρι το 2010 να είναι όλο μια υπέροχη γιορτή.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠ' ΕΜΑΣ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!

Απόγνωση

..." Κι ύστερα άνοιξα τα μάτια

και αντί για φως, σκοτάδι.

Το νερό σταμάτησε να κυλά

και η σιωπή μια επανάσταση.

Πήγα να σπάσω τα δεσμά

μα πως, όταν αυτά ήταν ελευθερία.

Θέλησα να κλάψω

μα η φλόγα πάγωσε τα δάκρυα.

Θέλησα να πετάξω μακριά

μα ο ουρανός στη γη

μου 'κοψε τα φτερά.

Έψαχνα κόσμους για να βρω

μα είχα θάψει το δικό μου.

Τώρα τι αναζητώ;

Ψάχνω τον προσανατολισμό μου."...

Μονόλογος

Προειδοποίηση : To ακόλουθο post είναι πολύ μεγάλο.

Έψαχνα κάποια παλιά αρχεία στον υπολογιστή. Έπεσα πάνω σ’ ένα κλειδωμένο κείμενο που είχα γράψει εν βρασμό ψυχής αρκετά χρόνια πριν.και που είχα ξεχάσει τον κωδικό. Είχα κάνει πολλές προσπάθειες να το ξεκλειδώσω (οι κωδικοί με μάραναν). Σήμερα κατά τύχη τα κατάφερα. Ηταν η ώρα του φαίνεται… Το κείμενο είναι το ακόλουθο :

«Δεν ξέρω τι έχω πάθει τα τελευταία βράδια. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Στριφογυρίζω για ώρες στο κρεβάτι μέχρι να με πάρει ο ύπνος αλλά μάταια... Κάτι με βασανίζει... Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς, με αποτέλεσμα να με πνίγει. Ίσως να είναι επειδή τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι μόνη... Τόσο μόνη και άδεια...

Με τον Γ. έχουμε αποξενωθεί. Σπάνια βρισκόμαστε. Τώρα τελευταία δε λέμε ούτε τα βασικά. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για τίποτα. Πολύ πιθανών να μη φταίει αυτός. Πνίγεται στη δουλειά όπως μου λέει. Δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω. Από την άλλη όμως χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία. Όλο του χρόνου και του χρόνου τελειώνουν τα βασανά μας. Και φτου απ’ την αρχή.

Προσπαθώ να γεμίζω τον άδειο χρόνο μου. Δε λέω. Όλο και κάτι βρίσκω να κάνω.Λίγο ιταλικά, καφέ με κάποια φίλη, συνομιλίες στο τηλέφωνο, δουλειά στο σπίτι, λάτζα, σειρές στην τηλεόραση, κανένα βιβλίο. Αυτό το βάρος όμως που με πλακώνει τα βράδια δε λέει να φύγει. Όλο και χειροτερεύει. Νοιώθω να με πνίγει. Ασφυκτιώ. Θέλω να ουρλιάξω και δε μπορώ. Θέλω να κλάψω αλλά και πάλι δε μπορώ.

Δεν μου επιτρέπω πια να παραπoνιέμαι, να γκρινιάζω όπως λέει και ο Γ.. Αφού την ξέρω την κατάσταση. Σιγά σιγά όμως κλείνομαι στον εαυτό μου και απομωνόνομαι. Αποφεύγω όλους και όλα. Αισθάνομαι σα να έχω γεράσει απότομα.

Ακόμη και οι συζητήσεις στο σπίτι μας περιστρέφονται γύρω από τη δουλειά. Δε λέω επιλογή μας. Όχι όμως και έτσι. Ο Γ. παραμένει καλός και τρυφερός. Όπως είναι όμως και μ’ όλους τους άλλους. Ίσως και περισσότερο ανεκτικός μ’ αυτούς.
Αλλά θέλω και εγώ τα δικά μου. Τα γυναικεία μου. Το χρόνο μου, τα χάδια μου με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι, τις στιγμές μου. Βαρέθηκα να αρκούμε στα ψίχουλα που περισσέυουν από τους άλλους. Θέλω να νοιώθω ότι είμαι κάτι ξεχωριστό για τον ανθρωπό μου να απολαμβάνω την πολυτέλεια των προσωπικών μας στιγμών. Που τέτοια τύχη...

Ακόμη και η ατμόσφαιρα που έφτιαχνα στο σπίτι αποτελεί παρελθόν. Δεν έχω πια το κουράγιο και τη διάθεσή να το κάνω. Για ποιον άλλωστε. Αφού και οι δύο κουρασμένοι πέφτουμε σε κλάσμα δευτερολέπτου για ύπνο. Το να ετοιμάζω πράγματα χωρίς ν΄απολαμβάνω κάτι με κούρασε. Μπούχτισα.

Και πάλι δε λέω πως φταίει ο Γ.. Και οι δύο αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Ποτέ δεν έχω φτάσει στο σπίτι και δεν έχω βρει κάποιον να με περιμένει. Πάντα με υποδέχεται ένα άδειο σπίτι. Όσο ωραίο και να το έχουμε φτιάξει είναι άδειο. Ποτέ καμμία έκπληξη, κάποιο δώρο, ένα ραβασάκι.... Ένα ραβασάκι όπως αυτά που μου σκόρπιζε δεξιά αριστερά πριν μερικά χρόνια. Λες και το ζούσαμε πριν χιλιάδες χρόνια. Τόσο μακρινό μου φαντάζει.

Όσο τα σκέφτομαι μου έρχεται να κλάψω. Δεν κυλάει όμως ούτε ένα δάκρυ για να ανακουφιστώ έστω και λίγω. Και αυτό το πλάκωμα όλο και με κουράζει και μ’ εξοντώνει. Σκέφτηκε όμως να πάρουμε γλυκά στον Δ. Και την Ε. που μας έχουν καλέσει για φαγητό αύριο. Για μένα τίποτα...

Προσπαθώ να νοιώσω οργή για να ξυπνήσω την κατάσταση. Όμως ούτε αυτό μου βγαίνει. Ούτε καν έχει παρατηρήσει ότι δε μπορώ να κοιμηθώ και σηκώνομαι τα βράδια...Νοιώθω τύψεις που τα λέω αυτά. Πιστεύει ότι τον καταλαβαίνω και τον κατανοώ. Δεν είναι ψέμα. Τον κατανοώ, τον νοιάζομαι και τον αγαπάω. Εμένα ποιος θα με καταλάβει όμως...

Έχω χάσει την μπάλα. Μου φταίει η ζωή μου , η δουλειά μου. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί να αφήνω τη ζωή να περνάει μέσα από τα χέρια μου χαμένη σε ένα φαύλο κύκλο. Να μην έχω το δικαίωμα να νοιώσω έστω και λίγο ξέγνοιαστη ... Μία το ένα μία τ΄άλλο... Ακόμη και το πλυντήριο που δουλεύει τώρα με ενοχλεί, μου τη δίνει στα νεύρα, σιχαίνομαι τον ήχο του.

Τρέμω στην ιδέα μη διαβάσει αυτά που γράφω τώρα και στεναχωρηθεί. Τρέμω μην του περάσει μία στιγμή από το μυαλό ότι δεν τ’ αγαπάω πια, όχι με τον τρόπο που τον αγαπούσα και τον απορρίπτω. Τρέμω γιατί θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Δεν έχει αλλάξει τίποτα από την αγάπη μου και ίσα ίσα κάθε μέρα που περνάει τον αγαπάω όλο και πιο πολύ. Νοιώθω ευγνώμων απέναντι στο Θεό που μου χάρισε έναν τέτοιο άνθρωπο για σύντροφο και πάντα η σκέψη μου είναι σ’ αυτόν. Εξοργίζομαι όμως που δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή και ότι σ’ όλα τα πράγματα πρέπει να κρατάμε ένα μέτρο. Να προσπαθούμε τουλάχιστον.

Ο Γ. νομίζει ότι είναι υποχρεωμένος απέναντι σ’ όλους και όλα. Πόσο λάθος κάνει. Δεν έχει καταλάβει ούτε στο ελάχιστο ότι όλα τα έχει καταφέρει μόνος του και ότι δεν οφείλει τίποτα και σε κανένα. Θλίβομαι και εκνευρίζομαι όταν βλέπω να τον εκμεταλλεύονται οι περισσότεροι έστω και άθελά τους, άμα θέλω να τους δικαιολογήσω.

Ακόμη και οι δικοί του πιστεύουν ότι τους οφείλει κάποια πράγματα. Δε βλέπουν ότι ξεπατώνεται στη δουλειά. Πιστεύουν ότι έχουμε στον κήπο μας τη λεφτουλιά και ότι αν δίνει δεξιά και αριστερά ή αν του χρωστάνε δεν τα έχει ανάγκη.Ο επεβεβλημένος κομμουνισμός και φασισμός έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ποιος ο λόγος να βάζει όμως τον εαυτό του σ’ αυτή τη διαδικασία .

Ανωριμότητα κατά τη δική μου άποψη. Δεν έχει συνειδητοποιήσει τι στερείται και τι κόπο έχει τραβήξει και τραβάει. Και από κοντά και εγώ και ας μη το καταλαβαίνει.Το να κόβεις που και που τα δικαιώματα δε σημαίνει ότι αδικείς ή δεν αγαπάς τον όποιο σε βάζει σε αυτή τη θέση του ή όποιον συνετίζεις από τις αψυχολόγητες κινήσεις. Το ν’ αδικείς όμως συνέχεια τον εαυτό σου είναι και αυτό αδικία. Τι φταίει αυτός άμα οι άλλοι θέλουν να γυρίζουν στις 2 το μεσημέρι σπίτι τους. Τον ρώτησε κανείς αν κουράζεται που γυρίζει στις 11 το βράδυ. Τον ρώτησε κανείς για τα ξενύχτια που έχει ρίξει. Τον ρώτησε κανείς για τον κίνδυνο να χάσει τους κόπους του μέχρι τώρα; Τον ρώτησε κανείς για τον άγχος που είχε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί και βαριαναστέναζε τα βράδια; Σε ποιον χρωστάει και ποιον θα αδικήσει εάν δε δώσει περισσότερα απ’ αυτά που οφείλει; Τι μεγαλύτερη αδικία και αμαρτία άλλωστε από το να αδικεί κάποιος τον εαυτό του. Όπως επίσης και αμαρτία είναι να εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη και την ανεκτικότητα των άλλων προς δικό σου όφελος χωρίς να νοιώθεις την παραμικρή ενοχή.

Δε ζητήσαμε δεκάρα από κανένα. Και όμως όλοι έχουν λογο γιατί κάνουμε εκείνο και το άλλο έστω και αν δε το λένε φανερά. Χαζοί δεν είμαστε. Και μάτια και αυτιά έχουμε όπως και κάποια στοιχειώδη αντίληψη.

Άλλες πάλι φορές αναρωτιέμαι εάν έχει καταλάβει ότι έχουμε ανοίξει σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι δε μας θεωρεί οικογένεια. Η μάλλον ότι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Όλοι οι άλλοι και εμείς. Ίσως επειδή δεν έχουμε παιδιά. Ώρες ώρες αισθάνομαι ένοχη λες και φταίω εγώ για αυτό.

Πιστεύω ότι εάν είχαμε παιδί θα αφιέρωνε περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Αλλά τι να κάνω για αυτό, δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μου. Και αυτό μόνη μου το καταπίνω. Η μόνη μου παρηγοριά δυστυχώς είναι ότι μου φέρεται όπως φέρεται στον εαυτό του. Άρα δε με ξεχωρίζει απ’ αυτόν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι τον εαυτό του τον βάζει πολύ χαμηλά. Δεν τον ενδιαφέρει για την υγεία του, δεν παίρνει τα φαρμακά του, δεν απολαμβάνει καμμία στιγμή χαλάρωσης, δε γυμνάζει το πνεύμα του.Που πήγε ο ποιητής που είχα γνωρίσει...

Και εγώ μόνη μου ως συνήθως έχω να αντιμετωπίζω τις ανασφαλειές μου, τις ανησυχίες μου. Δε θέλω να λυπάμαι τον εαυτό μου. Δε του αξίζει άλλωστε . Θα ήμουν και αχάριστη εάν δεν έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ύψιστο. Και νοιώθω τύψεις που αυτό το άτιμο πλάκωμα γίνεται κάθε λεπτό και πιο βαρύ...

Θεωρώ ότι είμαι εξωστρεφές άτομο, ότι δεν τα βάζω εύκολα μέσα μου.Έχω αυτό το ταλέντο. Ορύομαι , φωνάζω, χτυπιέμαι, ξεσπάω και τελικά είμαι μια χαρά. Δυστυχώς όχι για τα πράγματα τα οποία με ενοχλούν πραγματικά. Ειδικά για αυτά που με πνίγουν και για αυτά που παρόλες τις προσπάθειες δεν μπορώ να βρω λύση. Δε μπορώ να απαλλαχτώ απ’ αυτά.

Αρχίζω να κλαίω. Πιέζω τον εαυτό μου να κλάψω, να ξεσπάσω να ησυχάσω. Μάταια όμως. Αυτό το πράγμα δε λέει να φύγει από μέσα μου. Άλλες φορές τον λυπάμαι. Νοιώθω να τον αδικώ. Δεν του κρατάω καμμία κακία. Και όσο προσποιούμε στους άλλους ότι όλα είναι μια χαρά για να το πιστέψω και εγώ η ίδια τόσο χειρότερα είναι. Και πάλι στεγνώνει το κλάμα, χάνεται ο πνιγμός του αναφιλητού

Και με το θέμα του παιδιού. Λες και δεν ξέρω ότι τίποτα δε μου ‘ρχεται εύκολα. Ακόμη και για τ’ απλόχερα δώρα της φύσης ακόμη και για αυτά ...
Ακούω παντού γύρω μου συζητήσεις για παιδιά, η κόρη μου έκανε τούτο, ο γιος μου το άλλο βλέπω παντού χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες γύρω μου. Ωρες ώρες μου τη δίνει. Άλλες πάλι, τις περισσότερες , δεν τους αδικώ. Τι πιο ωραίο από το να σε αξιώσει ο Θεός να γίνεις μάνα ή πατέρας και να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει χαρούμενο και ευτυχισμένο. Όλα θα έρθουν με την ώρα τους και με την ευχή του Θεού όπως λέει και η μάνα μου. Η πίστη υπάρχει.Εκεί σταθερή και ακλόνητη. Έχει ο Θεός.

4 παρά τέταρτο το πρωι. Πως θα σηκωθώ αύριο να πάω στη δουλειά. Και έχω ένα σωρό. Πιάνω τον εαυτό μου που ώρες ώρες δε λέω να φύγω από το γραφείο. Και που να πάω άλλωστε. Λες και έχω κάποιον να μιλήσω. Μόνο στο τηλέφωνο το οποίο το ξετινάζω και θα μου λέει και ο Γ. ότι είμαι σπάταλη. Αλλά πάλι τα ίδια θα λέω...

Το πλάκωμα συνεχίζει. Δε λέει να φύγει. Εναλλάξ το πάμε στις αυπνίες με τον Γ. ούτε σ’ αυτό δε μπορούμε να συγχρονιστούμε. Ας είναι θα πάω κατ’ ευθείαν στη δουλειά και ας είμαι κομμάτια. Καλύτερα να μη σκέφτομαι κιόλας. Αλλά και εκεί η κατάσταση τα ίδια.

Τι κάνεις Marketing? Και καλά για μια καρτούλα Χριστουγεννιάτικη κάνεις έτσι? Τι δε μπορείτε να φτιάξετε το Company Profile σε μια ημέρα? Εvent? Έλα μωρέ εάν δε μπορείς εσύ θα βάλω τη γραμματέα από τις πωλήσεις να το κάνει.
Ούτε που τολμάω να τους πω ότι για το concept της κάρτας και τη μακέτα φάγαμε δύο εβδομάδες μέχρι να βγάζει την εικόνα της εταιρίας και βέβαια ούτε που μπήκα στον κόπο να τους εξηγήσω για χιλιοστή φορά ότι μέσα σε τρεις ημέρες δεν προλαβαίνω να κάνω δειγματισμό για δώρα και παραγγελίες γιατί χρειάζονται 2 εβδομάδες οι προμηθευτές. Στείλε κρασιά θα μου πούνε. Αction plan για event? Tι είναι αυτό? Και τη διαφημιστική γιατί την έχουμε και την πληρώνουμε

Έλα ντε γιατί λοιπόν την πληρώνεται ένα κάρο λεφτά και τόσο καιρό που τα έκανα μόνη μου ένα άτομα δεν πήρα αύξηση στο μισθό μου. Λόγω πληθωρισμού μου είπατε. Ναι αλλά λόγω πληθωρισμού δεν είδα να κόβεται από την αμοιβή της Διαφημηστικής που συν αυτά που τρέχω έχω να τους εκπαιδεύω και από πάνω. Δε μου φταίνε τίποτα τα παιδιά ίσα ίσα που το παλεύουν κιόλας με όλους τους ανάποδους που έχουν μπλέξει. Αλλά όχι εκεί που σας συμφέρει είναι απλά και εκεί που δεν σας συμφέρει είναι δύσκολα και έχει τρέξιμο. Σας τους μεγάλους με τα παιδιά το κάνουν. Όπου τους συμφέρει είναι παιδιά και όπου δεν τους συμφέρει είναι μεγάλα. Σταμάτα να κάνεις σα μικρό παιδί είσαι μεγάλος πια. Δεν επιτρέπεται τα μικρά παιδιά να κάνουν ετούτο και εκείνο.
Στη βόλεψή του ο καθένας.

Με λίγα λόγια έχω πήξει έχω πήξει πολύ άσχημα και έχω απηυδήσει. Από τη μια το ένα από την άλλη το άλλο. Μπούχτισα. Έτσι ώρες ώρες μου έρχεται να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια. Ψάχνω να βρω τι μου φταίει και δε μπορώ να το εντοπίσω. Μπορεί να είναι ένα μπορεί όμως να είναι και πολλά. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Χωρίς το πρόβλημα δεν υπάρχει λύση. Αδιέξοδο.

Άσε που δεν έχω διάθεση να μιλήσω ούτε στη μάνα μου. Και με τρώνε και οι τύψεις. Αλλά τι να της λέω συνέχεια. Να την κοροιδεύω ότι είμαι καλά και καλά. Σκατά είμαι.
Αφού όταν με ρωτάει αν είμαι καλά της απαντάω με ένα κακιασμένο καλά λες και φταίει αυτή σε τίποτα. Αυτή που ζει και πεθαίνει με τη σκέψη μου. Είδες όμως τώρα πόσο άδικη γίνομαι και εγώ απεναντί της. Λες το ίδιο να συμβαίνει και με το Γ;.

Υπάρχει όμως μια μεγάαααλη διαφορά. Η μάνα μου δε υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να πάψει να είναι μάνα μου. O Γ. όμως είναι άντρας μου. Δεν είναι δεδομένος. Πρέπει να τον καταλαβαίνω , να τον κατανοώ, να τον συμμερίζομαι. Με το Γ. είμαι ενωμένη ηθελημένα και συνειδητοποιημένα. Την μεγαλύτερη ελευθερία στη ζωή μου την ένοιωσα όταν αποφάσισα να τον παντρευτώ. Ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρη μέχρι τότε στη ζωή μου.Για όλα τα άλλα μπαλατσάριζα. Όχι πως είμαι σίγουρη ότι θα μου βγεί, αλλά ότι είχα όλες τις προοπτικές που θεωρούσα απαραίτητες για έναν άντρα. Να είναι μεγαλόκαρδος, ευγενικός, να με αγαπάει να τον αγαπάω , να με ποθεί να τον ποθώ να να με κάνει να αγαπάω κάθε στιγμή αυτό που με κάνει αυτός να είμαι και να αισθάνομαι να πορευόμαστε μαζί και να χτίσουμε τη ζωή μας.

Και αλήθεια το λέω δεν το έχω μετανοιώσει στιγμή αυτό, Να μην είμαι και αχάριστη. Απλά δεν ξέρω ποια πως να τον ευχαριστήσω. Θέλω να του δείχνω κάθε στιγμή πόσο τον αγαπάω και τον νοιάζομαι και δεν ξέρω εάν τα καταφέρνω πάντα... Από την άλλη δε θέλω ούτε αυτός να με θεωρεί δεδομένη. Όχι μήπως σηκωθώ και φύγω. Οχι, όχι δεν είναι αυτό. Αλλά αυτή η προσπάθεια είναι το αλατοπίπερο στη ζωή. Αυτή η προσπάθεια είναι που μας χρωματίζει τις στιγμές μας και γεμίζει τις μπαταρίες μας για να αντέχουμε στις πιέσεις. Έχει το γούστο της και αυτή.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αυτή η έλλειψη χρόνου θεωρώ ότι μας αδικεί βάναυσα. Όπως λέει και ο Γ. βλέπω συνέχεια αδικίες γύρω μου αλλά ας μου αποδείξει κάποιος και το αντίθετο. Δεν είναι άδικο που ο Γ.. με τις πυτζάμες με βλέπει όταν φεύγει και πάλι με τις πυτζάμες με βλέπει όταν έρχεται? Αβαφη και λαδωμένη από τις κρέμες. Ενώ η άλλοι στη δουλειά με βλέπουν ντυμένη στην κόλλα και με κοιτάνε σα ξερολούκουμο και μου κάνουν διαρκώς κομπλιμέντα. Δεν είναι άδικο που ο Γ. κάνει μπάνιο το πρωί ενώ όταν έρχεται το βράδυ πέφτει κατάκοπος για ύπνο ; Εγώ δεν κουράζομαι ; Όλη μέρα δουλεύω και έχω και τα του σπιτιού. Βάζω θέμα προτεραιοτήτων. Αυτό είναι που με πικραίνει. Όπως άδικο είναι να το βλέπουν οι άλλες κεφάτο και ενεργητικό στη δουλειά του και εγώ να τον βλέπω κατάκοπο και ξεθεωμένο.
Δεν είναι επίσης άδικο που όλοι οι άλλοι ξέρουν σε γενικές γραμμές με τι είμαι εκνευρισμένη, τι τρώω το μεσημέρι, για ποιο λόγο είμαι χαρούμενη και ο άντρας μου αγνοεί αυτές τις τόσο ασήμαντες και ταυτόχρονα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες.

Καμμιά φορά αναρωτιέμαι εάν και ο Γ. αισθάνεται έτσι ή απλά έχει συμβιβαστεί. Πράγμα το οποίο θα ήταν πολύ άσχημο. Είναι ακόμη άραγε ερωτευμένος μαζί μου ή έχει γίνει συνήθεια. Με φοβίζουν για να είμαι ειλικρινής αυτές οι σκέψεις αλλά καμμιά φορά καλό είναι να προκαλείς τα πράγματα και λιγάκι. Από τότε που συνειδητοποίησα πως παίζεται το παιχνίδι της ζωής μίσησα να κρύβομαι πίσω από το δακτυλό μου.Και γιατί δε κάνει καμμία απ’ αυτές που θα τις αποκαλούσε χαζές προσπάθειες. Δεν έχει καταλάβει άραγε πόσο τις λαχταρώ; Είμαι τόσο δύσπιστη ή οι άλλοι είναι ευκολόπιστοι απεναντί μου. Από την άλλη δε μου αρέσει να παρακαλάω κιόλας. Ούτε να τα ζητάω. Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι όταν σου χαρίζουν. Αυτό σημαίνει ότι κάτι αξίζεις γι’ αυτούς. Είναι απόδειξη ότι κάτι έχεις κάνει και σου χαρίζουν για να σ’ ευχαριστήσουν. Υπάρχει όμως και η εκδοχή να σου χαρίζουν κάτι για να σε υποχρεώσουν. Προτιμώ την πρώτη εκδοχή.

Η διάθεσή μου άρχισε και φτιάχνει. Το πλάκωμα άρχισε να υποχωρεί. Μαζί του και ο ύπνος όμως. Πίνω ένα ουισκάκι και το ευχαριστιέμαι. Μικρές απολαύσεις είναι η ζωή. Χαιδεύω τα μαλλιά μου και κοιτάω με απλανές ύφος τον απέναντι τοίχο. Ευτυχώς που τα έγραψα και ξεθύμανα. Κάτι είναι και αυτό....

Υπομονή, υπομονή. Άντε να δείξουμε υπομονή να δούμε που θα μας βγάλει. Έχω βλέπεις και αυτήν την άτιμη περιέργεια.»

Διαβάζοντας αυτό που είχα γράψει τόοοοοοοτε και αυτό που έγραψα πρόσφατα και έχω αναρτήσει με τίτλο «Μετά τη γέννα»http://thereisaway70.blogspot.com/2009/11/blog-post_12.html, κατάλαβα ότι όρεξη να ‘χω να γκρινιάζω. Τη ζωή δεν πρέπει να την παίρνουμε τόσο σοβαρά. Πρέπει να ζούμε την ομορφιά κάθε στιγμής και να το διασκεδάζουμε και λιγάκι. Να σκεφτόμαστε θετικά.
Μου φάνηκε πολύ αστεία αυτή η αντίθεση του τότε και τώρα. Αυτή η αχαριστία, αυτό το ανικανοποίητο. Έλεος πια. Ας πω και ένα Δόξα τω Θεό!

Προσπαθώντας να πληρώσω το λογαριασμό του νερού

Έχουμε πάνω από ένα χρόνο που μετακομίσαμε σε νέο σπίτι. Για οχτώ μήνες δεν είχαμε λάβει ούτε ένα λογαριασμό νερού. Ούτε εμείς, ούτε οι γειτονές μας στο διπλανό διαμέρισμα που ανήκουν στην ίδια οικοδομή. Είπα στον άντρα μου να ρωτήσει μην έχει γίνει κάποιο λάθος και βρεθούμε ξαφνικά χωρίς νερό. Του είπαν ότι κακώς δεν έρχονται οι λογαριασμοί και να περάσουμε απ' εκεί να δούμε τι γίνεται. Πήγα η ίδια. Μετά από τρεις μήνες άρχισαν να έρχονται οι λογαριασμοί. Πήγα να ζητήσω αναλυτικές χρεώσεις για να δώ τι μας αντιστοιχεί να πληρώσουμε. Με παρέπεμψαν στη διευθύντρια.

Της ζήτησα λοιπόν να μας πουν τις αναλυτικές μηνιαίες χρεώσεις για καθένα από τα τρία ρολόγια. Ένα το δικό μας, ένα των γειτόνων και ένα του κοινόχρηστου. Μου είπε ότι δεν επιτρέπεται να γίνει αυτό γιατί είμαι ο ενοικιαστής και όχι ο ιδιοκτήτης και ότι χρειάζεται εξουσιοδότηση από τον ιδιοκτήτη. Καλώς μέχρι εδώ και ας είχα χάσει δύο ώρες στέλνοντάς με απο τον έναν στον άλλον μέχρι να φτάσω στη διευθύντρια. Μου φάνηκε ότι είχαν δίκιο οι άνθρωποι και έφυγα.

Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη και τον ενημέρωσα ζητώντας του να μου στείλει εξουσιοδοτήσεις για να διευθετήσω το θέμα. Μου είπε ότι δεν έχουν ζητήσει σ' άλλους ενοικιαστές του κάτι τέτοιο και μου ζήτησε το τηλέφωνο της κυρίας που είχα μιλήσει. Του το έδωσα. Η κυρία του είπε μ' ευγενικό τρόπο ότι έλεγα ψέμματα και ότι δε μου είπε κάτι τέτοιο. Ευτυχώς που επάνω σ' ένα χαρτί που κρατούσα είχε γράψει το ονομά της και το τηλεφωνό της.

Ξαναπήγα.

Με στέλνουν τώρα κατ' ευθείαν στο ταμείο. Από το ταμείο μου λένε ότι υπάρχουν τρεις προσφυγές για τις οποίες έχει δικαιωθεί ο ιδιοκτήτης και έχουν μειωθεί τα ποσά. Ο ιδιοκτήτης δεν είχε ιδέα γιατί απλά δεν είχε κάνει καμμία προσφυγή. Τους λέω να μου πουν τέλος πάντων τι χρωστάμε για να το πληρώσουμε. Μου λένε ένα ποσό. Βγάζω χρήματα να πληρώσω. Εκείνη τη στιγμή μου λέει η ταμίας ότι δε μπορώ να πληρώσω γιατί είναι λάθος περασμένα τα ποσά στις ημερομηνίες. Λάθος που έχουν κάνει οι ίδιοι και θα πρέπει πρώτα να το διορθώσουν.

Με στέλνουν να διορθώσω το λάθος τους στον υπεύθυνο που είναι σ' άλλο κτίριο. Ένα γραφείο που η αθλιότητά του δεν περιγράφεται με τασάκια γεμάτα τσιγάρα επάνω στα δύο γραφεία που υπήρχαν στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Όλο το κτίριο μύριζε επίσης τσιγαρίλα. (έχει τελικά απαγορευτεί το κάπνισμα ή όχι, δεν έχω καταλάβει...)

Του εξηγώ τι έχει συμβεί και του ζητώ να πάρει την ταμία τηλέφωνο για να του πει τι ακριβώς έχει συμβεί. Κάνοντας μια γκριμάτσα δυσφορίας την παίρνει βαριεστημένα. Κλείνοντας μου λέει: "Έχει γίνει όντως λάθος αλλά δε μπορώ να σας εξυπηρετήσω τώρα γιατί δε λειτουργεί το σύστημα." Αμφιβάλλω εάν κοίταξε καν. Και συνεχίζει: "Θα πρέπει να έρθετε πάλι αύριο."

Γίνομαι έξαλλη έχοντας 38 πυρετό και έχοντας χάσει σχεδόν δύο ώρες, τρεις μαζί με το πήγαινε έλα. Προσπαθώντας να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου του λέω ότι είναι δικό τους λάθος να κρατήσουν τα χαρτιά ως pending και μόλις είναι έτοιμοι να με ειδοποιήσουν. Συμφωνεί. Κρατάει φωτοτυπία από τα έγγραφα που είχα μαζέψει και μου λέει να του τηλεφωνήσω σε 4 εργάσιμες ημέρες. Τόσο μάλλον έκανε να επανέλθει το "σύστημα".

Παίρνω τηλέφωνο την καθορισμένη ημερομηνία. Μου απαντάει ο ίδιος και με παραπέμπει στον κύριο που είχε αναλάβει το θέμα μου. Πριν προλάβω να μιλήσω ακούω που τσακώνονται μεταξύ τους και τον υπεύθυνο που του μιλάει πολύ έντονα λέγοντας του ότι το έχει ξεχάσει και δεν το έχει κοιτάξει ακόμη. "Πες της να πάρει την άλλη βδομάδα τηλέφωνο" τον ακούω που του λέει νευριασμένα.

Ο υπάλληλος απολογητικά μου μεταφέρει την εντολή του αφεντικού του.

Ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Βρέχει ασταμάτητα…Σκεπασμένη με το ζεστό μου πάπλωμα και το τσάϊ στο κομοδίνο ν' αχνίζει….Ώρα για μια ιστορία…

...Χριστούγεννα. Η εορταστική ατμόσφαιρα στο club τους έχει συνεπάρει όλους. Αμέτρητα ανέμελα, φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπα στροβιλίζονται ενθουσιασμένα στους ήχους του Last Christmas. To πνεύμα των Χριστουγέννων διάχυτο στην ατμόσφαιρα.

Ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι με ένα εκρού μάλλινο ζιβάγκο πουλόβερ κρατάει ένα δώρο. Ψάχνει μέσα στο πλήθος να βρει το κορίτσι του. Την αγκαλιάζει όλο χαρά και της σφραγίζει το στόμα μ’ ένα φιλί. «Χρόνια Πολλά» της λέει και αρχίζουν να χορεύουν μαζί. Τελειώνοντας το τραγούδι απομακρύνονται . Αναζητούν ένα πιο ήσυχο μέρος. Το βρίσκουν. Αγκαλιάζονται και πάλι και φιλιούνται με πάθος. «Συγνώμη» της λέει. Το κορίτσι τον κοιτάει απορημένα. «Για ποιο λόγο» τον ρωτά. «Που δε σου αγόρασα κάτι ακριβό» της λέει, χωρίς το κορίτσι να έχει προλάβει να ανοίξει το δώρο. "Μα δε με νοιάζει "του λέει το κορίτσι συνεχίζοντας να τον κοιτά απορημένο.

«Σήμερα το απόγευμα» της λέει το αγόρι είχα πάει στον James. «Έκανε δώρο στη Μαριάννα τον πιο μεγάλο αρκούδο που έχω δει και ένα τεράστιο μπουκάλι συλλεκτικό με το καινούριο άρωμα του Dior. Θα’θελα να μπορούσα να τ’ αγοράσω και εγώ για σένα» είπε σχεδόν αγανακτισμένα το αγόρι. «Δεν πειράζει», ψέλλισε το κορίτσι συνεχίζοντας να μην καταλαβαίνει.

Μετά από δύο μήνες το αγόρι ανακοίνωσε στο κορίτσι ότι φεύγει για δύο χρόνια στην Αμερική. «Θέλω να αποκτήσω εμπειρία, να βγάλω χρήματα έτσι ώστε κάποια μέρα να μπορούμε να ζούμε μαζί χωρίς να στερούμαστε τίποτα. Θέλω να σ’ έχω βασίλισσα. Το κορίτσι και πάλι δεν κατάλαβε. Ποτέ δεν του είχε ζητήσει κάτι.
Δεν της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Έφυγε.

Τα δύο χρόνια πέρασαν. Κουβέντα για επιστροφή. Το κορίτσι συνέχιζε και τον περίμενε. Κάποια μέρα της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να επιστρέψει. Η ακριβής ημερομηνία όμως συνεχώς άλλαζε . Το κορίτσι σταμάτησε να ελπίζει. Προσπάθησε να σταματήσει κάθε επικοινωνία μαζί του. Τα κατάφερε.

Πέρασαν τρία χρόνια. Απόγευμα Πρωτοχρονιάς. Το κορίτσι μόνο του στο σπίτι.
Χτυπά το τηλέφωνο. «Είσαι σπίτι; » ακούγεται μια φωνή από το υπερπέραν. «Ποιος είναι;» ρωτά απορημένα μη αναγνωρίζοντας τη φωνή.
«Εγώ…» και τότε καταλαβαίνει. Είναι το αγόρι των υποσχέσεων… «Θέλω να σε δω» της ζητά. «Δεν έχουμε κάτι να πούμε» του απαντά ψυχρά το κορίτσι. «Θέλω να σε δω. Άφησε με …μόνο για πέντε λεπτά» σχεδόν την εκλιπαρεί. «Μόνο για πέντε λεπτά» του λέει το κορίτσι και του κλείνει το τηλέφωνο. Μετά από πέντε λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει. Ήταν αυτός.

Το κορίτσι ένοιωσε σαν να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια που είχε να τον δει. Εκεί αυτός εκεί και το συναίσθημα. Συγκρατά τον εαυτό της. Διαισθάνεται ότι αυτό που βλέπει είναι μια ψευδαίσθηση. «Θα πιεις κάτι;» Τον ρωτά τελείως τυπικά. «Όχι» της απαντά αυτός.
Το αγόρι αρχίζει να μιλά. «Κάνοντας εχθές διάφορες σκέψεις με την αλλαγή του χρόνου σκέφτηκα ότι εάν πέθαινα μια μόνο εικόνα θα ήθελα να έπαιρνα μαζί μου. Τη δική σου. Γι' αυτό επέμενα να σε δω. Ήθελα να το ξέρεις» Το κορίτσι μένει άφωνο. Δεν καταλαβαίνει και πάλι. Ξέρει όμως ότι και να ρωτήσει δε θα βγάλει κανένα νόημα. Τ’ αγόρι καρφώνει τα μάτια του στα δικά της και την κοιτάει με απέραντη αγάπη. Φοράει το παλτό του και φεύγει. Δεν ξαναείδε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Από τότε το κορίτσι φοράει μόνο το άρωμα "Dune" του Dior. Tο άρωμα που το αγόρι δεν της χάρισε ποτέ.

Εγώ πιστεύω ότι το 'ζησα

Γ' Λυκείου. Δε θυμάμαι ακριβώς μήνα. Ξαπλωμένη στη κόκκινη χνουδωτή κουβέρτα του κρεβατιού μου ξεφυλλίζω για χιλιοστή φορά το βιβλίο της Χημείας. Κάνω πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις υπολογίζοντας το χρόνο που θα κάνω μέχρι να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις. Πόση σπατάλη χρόνου Θεέ μου. Αχ! αυτή η τελειομανία. Τέλος πάντων.

Είμαι ημικαθιστή με το κεφάλι ακουμπισμένο στα δύο χοντρά μαξιλάρια και με τα πόδια λυγισμένα. Το βιβλίο της Χημείας ακουμπισμένο στα γόνατά μου. Το δεξί χέρι λυγισμένο. Ο αγκώνας ακουμπάει στο κρεβάτι και κρατώ στο χέρι το στυλό.
Το δεξί πλάι του κρεβατιού ακουμπάει στη συρόμενη γυάλινη πόρτα που παίζει το ρόλο του τοίχου. Ή ώρα γύρω στις 8.30-9.00 το βράδυ. Από τη κουζίνα ακούγεται θόρυβος από μαχαιροπήρουνα και πιάτα. Η μητέρα ετοιμάζει το βραδινό τραπέζι. Ξαφνικά με βλέπω από ψηλά. Διαγώνια. Από την απέναντι γωνία στο ταβάνι. Ή μάλλον βλέπω ένα κουφάρι. Το σώμα μου. Το γράφω και μετά τόσα χρόνια ακόμη ανατριχιάζω ακόμη. Κοιτάω εξεταστικά. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.


Βλέπω το σώμα μου τελείως άδειο. Χυμένο επάνω στο κρεβάτι. Όπως τα σώματα των νεκρών που φαίνονται ανάλαφρα, άδεια. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ξαφνικά νοιώθω να αιωρούμαι. Απίστευτο συναίσθημα!!! Απίστευτη γαλήνη. Όχι χαρά. Η απόλυτη ευτυχία και γαλήνη σ' όλο τους το μεγαλείο. Δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει έτσι. Προσπαθώντας να πάρω μορφή εισέρχομαι σ' ένα άσπρο -σα με καπνό -τούνελ. Δεν κάνω τίποτα για να σταματήσω. Δε θέλω με τίποτα να σταματήσει αυτή η αίσθηση.
Στο βάθος του τούνελ αν δε με απατά η μνήμη μου άκουγα φωνές. Δε το λέω όμως και με μεγάλη σιγουριά. Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου να λέει στον πατέρα μου ότι το τραπέζι είναι έτοιμο και ότι πρέπει να με φωνάξει για φαγητό. Δε μου αρέσει να σταματήσω το υπέροχο στροβίλισμα μου. Σκέφτομαι όμως ότι εάν το συνεχίσω και μείνω για πάντα έτσι οι γονείς μου θα στεναχωρηθούν πολύ. Ξαφνικά το στροβίλισμα σταματάει. Βλέπω και πάλι από τη γωνία ψηλά το σώμα μου.


Ξαφνικά τινάζομαι ολόκληρη σα να μου έκαναν ηλεκτροσόκ. Τραντάχτηκα ολόκληρη και μου πήρε λίγο χρόνο να συνέλθω. Μόλις συνήλθα είχα έντονο το αίσθημα του τρόμου.
Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν όνειρο. Ακόμη και σήμερα η αίσθηση του να προσπαθώ να πάρω μορφή είναι βαθειά χαραγμένη μέσα μου.

Για χρόνια δεν το είχα πει πουθενά. Φοβόμουν το γιουχάισμα και μη με πάρουν για τρελή. Κάποια στιγμή σε μια παρέα ένας φίλος γιατρός άρχισε να περιγράφει ακριβώς αυτά που είχα ζήσει. Είχε και ο ίδιος μια παρόμοια εμπειρία. Και πάλι δε μίλησα για την δική μου εμπειρία.


Μία φορά το συζήτησα μόνο με κάποιον συμφοιτητή μου που εμπιστευόμουν. Με ρώτησε χωρίς να του έχω περιγράψει τη στάση του σώματός μου για το ποια ήταν η θέση του χεριού μου εκείνη τη στιγμή. Με ρώτησε εάν είχα γωνία τον αγκώνα. Μου είπε ότι μου κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη γωνία όπου νεκρώνονται όλα τα νεύρα. Ένα είδος ακαριαίου θανάτου. Αυτή τη στάση προσπαθούν να πετύχουν και κάποιοι ινδουιστές -δε θυμάμαι τι -που διαχωρίζουν μετά από πολύ εκπαίδευση το σώμα από την ψυχή και έχουν την ικανότητα να σηκώνονται από το έδαφος και άλλα τέτοια. Τον άκουγα, αλλά κατά βάθος σκεφτόμουν εάν με δούλευε εκείνη τη στιγμή και δεν έδωσα πολύ σημασία.
Διάβασα κανά δυο φορές για παρόμοιες περιπτώσεις αλλά δεν το έψαξα γιατί ότι και να λέγεται, ότι και να γράφεται είναι θεωρίες και υποθέσεις.


Αυτά τώρα τα γράφω εκ του ασφαλούς μέσα από την ανωνυμία-όπως τουλάχιστον θέλω αφελώς να πιστεύω- που μου προσφέρει αυτό το blog και μ' αφορμή το σχετικό post "Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε" στο link http://allostyle.blogspot.com/search/label/STRANGE αν και πριν γράψω γι' αυτό το θέμα δίστασα λιγάκι. . Απ' την άλλη όμως σκέφτηκα ότι αυτό το blog είμαι εγώ και πρέπει να γράψω όλα όσα μου έχουν συμβεί χωρίς να στρουθοκαμηλίζω πια. Εξάλλου τόσα παράξενα μου έχουν συμβεί.

Πάντως, εγώ, θες πουν οι άλλοι στον ύπνο μου,θες στο ξύπνιο μου, το έζησα και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τέτοια γαλήνη που είχα νοιώσει τότε δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Όπως επίσης ότι φοβήθηκα πολύ, μα πάρα πολύ.

"Αντιθέσεις".Τρεις φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν ποτέ.

Με αφορμή το post της Αγνής στο blog http://aristotlewomen.blogspot.com/ με τίτλο "Συλλογή Εικόνων..." θα ΄θελα να προσπαθήσω να περιγράψω τρεις εικόνες που δεν είχα την τύχη να αποτυπώσω με το φακό της μηχανής μου αλλά που έχουν χαρακτεί ολοζώντανες στη μνήμη μου :

• Δεύτερη ημέρα του νέου χρόνου. Φοιτήτρια πριν πολλά χρόνια επέστρεφα από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μου στην ακόμη ακόμη στολισμένη Αθήνα με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Μπαίνοντας το λεωφορείο στη γέφυρα του Κηφισού μας έπιασε κόκκινο. Τότε εντελώς τυχαία η ματιά μου έπεσε κάτω από τη γέφυρα. Μια ομάδα πέντε παιδιών, ξυπόλυτα με σκισμένα ρούχα, ηλικίας από 8 έως 12 χρονών , ανάμεσα στα σκουπίδια, κράταγαν κάτι στα χέρια τους και το έψαχναν με μεγάλο ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Κρατούσαν μια βασιλόπιτα και έψαχναν γεμάτα αγωνία το φλουρί.



• Αρχές καλοκαιριού πριν πολλά χρόνια. Πηγαίνοντας για μπάνιο περάσαμε μπροστά από μια παράγκα. Απ' αυτές που στήνονται στους επαρχιακούς δρόμους και πουλάνε εποχιακά φρούτα και λαχανικά. Το εμπόρευμα, καρπούζια και πεπόνια σε πρώτη θέα μαζί με τα καρτελάκια των τιμών και της διευκρίνισης όλα με το μαχαίρι. Δίπλα μια καρέκλα. Απ' αυτές που οι ηλικιωμένοι παίρνουν στην παραλία με τη γνωστή ρίγα. Ένα παιδάκι μαυρισμένο, μ' ένα αθλητικό ξεθωριασμένο κόκκινο σορτσάκι, χωρίς φανέλα και με ένα φθαρμένο πλατυγυρο ψάθινο καπέλο ήταν σκυμμένο με μεγάλη αφοσοίωση. Στα γονατά του είχε καταφέρει να βολέψει ένα βιβλίο και ένα τετράδιο. Κάτι έγραφε . Σταματήσαμε από περιέργεια. Ελυνε ασκήσεις μαθηματικών .
  


• Έπινα καφέ αμέριμνη στην πλατεία του χωριού. Ανηφόριζαν χέρι χέρι η συγχωρεμένη μαυροντυμένη γιαγιά και ο ανιψιός μου. Η γιαγιά σκυφτή με το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι σηκώνοντας στην πλάτη της το βάρος των χρόνων της και των καημών της. Στο ένα χέρι κρατούσε τη μαγκούρα της. Στο άλλο τον ανιψιό μου. Ο ανιψιός μου έξι χρονών ανάλαφρος κορδωτός όλο χάρη και ζωντάνια. Στο άλλο του χέρι κρατούσε και αυτός μια μαγκούρα.

Μπορούμε ν' αλλάξουμε τη ζωή μας;

Τις προάλλες με ρώτησε ο Ντίνος αν κάποιος μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή του. Με φόβισε αυτή ή ερώτηση, δεν ξέρω γιατί... Ίσως γιατί και εγώ πολλές φορές την έχω σκεφτεί και άλλες τόσες έχω έρθει αντιμέτωπη μαζί της . Ίσως πάλι γιατί αν ήξερα την απάντηση μπορεί να ανατρέπονταν τα πάντα. Οι ευθύνες μου να μεγάλωναν και καλά έχω βολευτεί στη μοίρα και στο τυχαίο. Ίσως να αποδεικνυόμουν ανίκανη, τεμπέλα ,δειλή, φοβιτσάρα και λίγη . Πολύ λίγη. Ποιος ξέρει...

Αυτό που του απάντησα όμως ήταν αυτό που έχω ζήσει αμέτρητες φορές στη ζωή μου. Ίσως να ακούστηκε φιλοσοφικά βαρύγδουπο και ότι το ξεστόμισα μετά από πολύ σκέψη,με αυτό το στομφώδες ύφος που αρκετά συχνά παίρνω και μισώ ( ...δεν έχω καταφέρει να το διορθώσω ακόμη) αλλά ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβα ότι ήταν τελείως αυθόρμητο και αληθινό. Θα το χαρακτήριζα ξέσπασμα ψυχής, παρηγοριά στον αγώνα της επιβίωσης που καθημερινά όλοι δίνουμε , ελπίδα και στήριγμα για το μέλλον ότι τουλάχιστον προσπαθώ με όποιες δυνάμεις έχω προικιστεί και έχω μπορέσει να αντιληφθώ και να εξελίξω. Παρηγοριά και ανακούφιση στη συνείδησή μου ότι τουλάχιστον κάνω ότι μπορώ...

Η απάντηση λοιπόν που του έδωσα είναι η περιγραφή μιας εικόνας που μου έρχεται βασανιστικά συχνά στο μυαλό μου : Είμαι μέσα σε μια ξύλινη και μισοξεβαμμένη μικρή βαρκούλα στη μέση του τρικυμισμένου πελάγους. Τα πελώρια κύματα μου άρπαξαν το ένα ξύλινο κουπί μου και προσπαθώ με τ’ άλλο να κρατήσω μια ισσοροπία. Τα κύματα με παρασύρουν και εγώ προσπαθώ να δω που οδηγούν τα ρεύματα, να τραβήξω προς τα εκεί κουπί, να αφήσω σχεδιασμένα τα κύματα να με παρασύρουν εξοικονομώντας μου δυνάμεις και να φτάσω πιο γρήγορα και ασφαλής στη στεριά. Σ’ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΤΕΡΙΑ!

Έτσι πιστεύω ότι είναι και η ζωή. Δεν σ’ αφήνει να επιλέξεις κατεύθυνση. Σου επιτρέπει όμως να βιώνεις πράγματα και καταστάσεις, να παρατηρείς προσεκτικά και να αξιολογείς το δρόμο που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Να συντομεύεις ή να μακραίνεις τη διάρκεια. Να βελτιώνεις ς ή να χειροτερεύεις τα πράγματα και τις καταστάσεις.
Απαιτεί όμως σεβασμό και ψυχραιμία στα εμπόδια, υπομονή, επιμονή και καθαρή σκέψη στις πράξεις . Αυτοσυγκέντρωση στην προσπάθεια. Μετριοφροσύνη στην επιτυχία. Μισεί τη θριαμβολογία ,τον εφισυχασμό και τη μοιρολατρία. Και σε τεστάρει. Σε τεστάρει διαρκώς και σε προκαλεί. Σε προκαλεί να παίξεις μαζί της.

Όλοι έχουμε ένα μικρό κουπί. Ένα , όχι δύο. Όσο ταπεινό και λίγο και αν μας φαίνεται οφείλουμε να το μεταχειριζόμαστε με τρυφερότητα και να το προστατεύουμε. Να πιστεύουμε σ’ αυτό και να το αξιοποιούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό το μικρό και ασήμαντο κουπί είναι ο πολύτιμος θησαυρός μας. Ο δικός μας θησαυρός. Ο ουσιαστικός συμμέτοχος στην επίτευξη του στόχου μας. Δεν πρέπει να το αγνοούμε , είναι λάθος να το περιφρονούμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι αναπόσπαστο και απαραίτητο στοιχείο της υπαρξής μας. Της δικής μας ύπαρξης. Είναι αυτό που μας έχει προσφερθεί ή το έχουμε επιλέξει. Είναι αυτό που μας ανήκει και καλούμαστε να το αξιοποιήσουμε με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Μας ανήκει.
Το άλλο κουπί που λείπει είναι οι παράμετροι που δεν αξιοποιούνται. Τα πράγματα που αδυνατούμε να κρατήσουμε ή να χειριστούμε. Αυτά που είτε ηθελημένα, είτε μη, παραβλέπουμε, προσπερνάμε. Αυτά που αδυνατούμε να χειριστούμε, να χαλιναγωγήσουμε. Αυτά που ξεπερνούν τα όρια της αντοχής μας, της δύναμή μας, της επιβλεψής μας. Άλλα σημαντικά, άλλα ασήμαντα. Πράγματα, που δεν αναφέρονται μόνο σ’ εμάς αλλά ορίζουν τις ζωές όλων μας. Που καλούμαστε να θυσιάσουμε στο βωμό των επιλογών μας.

Είμαστε μια κουκίδα στο σύμπαν. Μια τόοοοοοοσο μικρή κουκίδα. Στο δικό μας μικρόκοσμο αυτό που βλέπουμε, ακούμε , αγγίζουμε , γευόμαστε οσφριζόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε επιτακτικά καλούμαστε να να το κατανοήσουμε και να το ερμηνεύσουμε.Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Παρατηρώντας, ανακαλύπτοντας , ερμηνεύοντας και αξιολογώντας τις ιδιαιτεροτητές μας ,τις ανάγκες μας και τις δυνατοτητές μας καλούμαστε να γίνουμε αναπόσπαστο κομμάτι του όλου. Να επιτελέσουμε το δικό μας ενεργητικό ρόλο. Αυτόν που θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε την ελευθερία μας. Αυτόν που μας διαμορφώνει και μας επιτρέπει να διαμορφώνουμε, να εξελίσσουμε και να εξελισσόμαστε.

Αγάπη είναι...

Ανακάλυψα ένα παλιό e-mail που είχα λάβει με τίτλο "Αγάπη είναι..." Το παραθέτω:

Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση : «Τί σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αθροίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δεί αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα απλώς τον βοήθησα να κλάψει».

Ένα παιδί μεγαλώνει (2) : Οι δίδυμες

Η Ελευθερία ήταν δίδυμη με την Ισμήνη. Ολόιδιες. Πρώτη γεννήθηκε η Ισμήνη και μετά από ένα λεπτό η Ελευθερία. Ήταν τα δεύτερα παιδιά της 6μελους οικογένειας. Αυτοκόλλητες. Με μια μόνο διαφορά. Η Ελευθερία εξαρτημένη από την Ισμήνη. Στο χαρακτήρα δε διέφεραν και πολύ. Χαμηλών τόνων παιδιά, φοβόντουσαν να διεκδικήσουν και όταν το έκαναν αυτό γινόταν με λάθος τρόπο. Κάπως επιθετικό, λες και ήθελαν μέσα από την επιθετικότητά τους να καλύψουν τη δειλία τους και την ανασφάλειά τους. Η Ισμήνη πιο ανεξάρτητη και ακόμη πιο πρόσχαρη. Η Ελευθερία περισσότερο κτητική, ανταγωνιστική και λίγο περισσότερο… πονηρή. Άμα έπαιρναν μια τσάντα στην Ισμήνη ήθελε ακριβώς την ίδια. Η μάνα τους αναγκάστηκε να τους φοράει τα ίδια και να τους αγοράζει τα ίδια πράγματα. Πολλές φορές έκανε την άρρωστη για να προσελκύσει όλη την προσοχή της μάνας της .. Όμως πολύ πιο ευαίσθητη από την Ισμήνη και πολύ πιο συμπονετική.

Όμορφες κοπέλες, ευγενικές πρόσχαρες , κοινωνικές , δραστήριες και με πολλές πολλές κατακτήσεις. Ηταν ευρέως γνωστές στα περίχωρα για την ομορφιά τους και τον ευγενικό τους χαρακτήρα. Πάντα περιποιημένες. Η μάνα τους μοδίστρα-από τις καλύτερες- τους έφτιαχνε τα πιο όμορφα ρούχα. Δεν τελείωσαν το σχολείο. Ίσα ίσα που πρόλαβαν να τ’ αρχίσουν. Οι γονείς τους δεν έκαναν ιδιαίτερες προσπάθειες να το συνεχίσουν. Δεν ήταν αδιάφοροι, απλά δεν ασχολήθηκαν για διάφορους λόγους.

Τα κορίτσια προσπαθούσαν για το καλύτερο, συμμερίζονταν τους γονείς τους και τους συμπαραστέκονταν όπως μπορούσαν στα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζε η οικογένεια.
Όπως όλα τα κορίτσια είχαν τ΄ονειρά τους , τις φιλοδοξίες τους, τις κρυφές τους επιθυμίες. Τους άρεσε η μεγάλη ζωή , η διασκέδαση . Περίμεναν τον πρίγκιπα τους. Πολλά όμως είναι θέμα χρόνου και τύχης. Πολλές προτάσεις από αρκετά περιζήτητους γαμπρούς τις απέρριψαν. Απέρριψαν ακόμη και πρόταση να γίνουν ηθοποιοί. Η γνησιότητά τους , η ηθική τους και ο ρομαντισμός τους δεν ήταν και οι καλύτεροι σύμμαχοι τους στα μεγαλεπήβολα σχέδια τους.
Αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη μόνες τους. Όπως μπορούσαν. Η Ελευθερία πήγε σε μια σχολή κομμωτικής και η Ισμήνη την ακολούθησε. Άνοιξαν μαζί ένα κομμωτήριο. Ήταν πολύ καλές ως τεχνίτες αλλά ως επιχειρηματίες άστα. Τους χρωστούσαν ένα σωρό χρήματα οι πελάτισσες εκμεταλλευόμενες το καλό του χαρακτήρα τους .

Έτυχε; Eπεδίωξαν; Στα τριάντα τους παντρεύτηκαν τους δύο κολλητούς. Η γέννα της Όλγας ήρθε ως η καλύτερη δικαιολογία να παρατήσουν την επιχείρηση.
Η Ελευθερία με τον Αντώνη έμειναν αρχικά σε μια επαρχιακή πόλη 50 χλμ μακριά από το χωριό τους. Μαζί με τον Αντώνη με τα λιγοστά χρήματα της προίκας της αγόρασαν ένα μικρό σπιτάκι. Η Ισμήνη ακολούθησε τον Γεράσιμο στην Αθήνα όπου πήρε μετάθεση από την υπηρεσία του για δύο χρόνια. Νοίκιασαν μια γκαρσονιέρα.
Και οι δύο μέσα σ’ ένα χρόνο αφότου παντρεύτηκαν απέκτησαν απ’ ένα παιδί. Απ’ ένα κοριτσάκι. Η Ελευθερία την Όλγα και η Ισμήνη την Έλλη. (συνεχίζεται)