" Εφτά θανάσιμες πεθερές"

Σήμερα είχα πάει στη κολλητή μου που ετοιμάζεται για την αυριανή βάφτιση της κόρης της. Η μητέρα της ήταν εκεί και τη βοηθούσε αδιαμαρτύρητα με τα παιδιά και τις τελευταίες εκκρεμότητες. Κάποια στιγμή η φίλη μου ζήτησε από τη μητέρα της να περάσει από το σπίτι του αδελφού της για κάποια δουλειά που έπρεπε να τακτοποιήσει. Η μητέρα της στραβομουτσούνιασε και μπροστά σ' όλους είπε ότι δε θα ήθελε να περάσει για τους "γνωστούς λόγους". Άθελα μου την κοίταξα με απορία. Τότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό έσπευσε να μου διευκρινήσει ότι εάν περνούσε από εκεί θα ήθελε να ρίξει μια μπούφλα στη νύφη της. Αμέσως προσπάθησε να το ελαφρύνει λέγοντας ότι όχι μόνο τη νύφη της ήθελε να χαστουκίσει αλλά γιατί όχι και το γιο της.

Κάνοντας μια παρένθεση θα ήθελα να διευκρινήσω ότι και η κόρη της με την πεθερά της δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις . Η πεθερά της αδιαφορεί για τις ανάγκες της σε βοήθεια και υποστήριξη και πολλές φορές όχι μόνο την αγνοεί αλλά και την επιφορτίζει με ανυπόστατες επικρίσεις. Η πεθερά της έχει δύο παιδιά. Τον άντρα της φίλης μου και μια κόρη. Για χατήρι της κόρης της ξεσπιτώθηκε και μένει σε μια γκαρσονιέρα στον από κάτω όροφο. Η κόρη της δεν έχει παιδιά και γενικά λόγω δουλειάς απουσιάζει τις περισσότερες φορές από το σπίτι. Η μητέρα της έχει αναλάβει τα πάντα από τις διεκπεραιωτικές υποχρεώσεις , έως και το μαγείρεμα και το καθάρισμα. Στο γαμπρό κάνει τεμενάδες ενώ στη φίλη μου είναι τελείως αδιάφορη κα επικριτική. Δε βοηθάει καθόλου στο μεγάλωμα των παιδιών, δεν επιδιώκει να τα βλέπει συχνά, δεν τους παίρνει σχεδόν ποτέ δώρα, ενώ πολλές φορές απαιτεί από το γιο της τη συμμετοχή του σε καθαρά δικές της υποχρεώσεις. Διευκρινιστικά να πω ότι η φίλη μου-που τη γνωρίζω 35 σχεδόν χρόνια- είναι από τους πιο ευγενείς και καλοσυνάτους ανθρώπους που γνωρίζω.

Έχοντας αυτό στο μυαλό μου και όχι μόνο, δεν κρατήθηκα. Γύρισα και είπα στη μητέρα της , μεταξύ αστείου και σοβαρού, ότι μιλάει σα κακιά πεθερά. Στη συνέχεια γύρισα και τη ρώτησα : Mπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί απέναντι στους γαμπρούς βγάζετε τις περισσότερες φορές τον καλύτερο εαυτό σας και γιατί απέναντι στις νύφες το χειρότερο; Μου απάντησε: E, έτσι συμβαίνει τι να κάνουμε; Με σας τις κόρες είμαστε πιο δεμένες...

Φέυγοντας από εκεί καθόμουν και σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι αυτό για τ' αγόρια. Σκεφτόμουν επίσης σ' ένα τόσο συχνό φαινόμενο(οι πεθερές να μη χωνεύουν τις νύφες) οι αιτίες πρέπει να είναι άλλες πέρα από αυτές που συνήθως ακούμε : Δεν έχω το θάρρος με τη νύφη μου, δε προσέχει το γιό μου, κοιτάει μόνο τον εαυτό της, δε θέλω να λένε ότι είμαι μες τα πόδια τους κ.α. που λίγο πολύ είναι σ' όλους γνωστά. Το συμπέρασμα στο οποίο κατεληξα έχει και πάλι να κάνει με το ρόλο του αδύνατου και του δυνατού:

Η μητέρα θεωρεί ότι η κόρη της ως γυναίκα και ως "αδύνατο φύλο" πρέπει να έχει κάποιον δίπλα της που να την προστατεύει. Για αυτόν η μητέρα νοιώθει ευγνωμοσύνη και συνήθως κοιτάει να τον καλοπιάνει για να εξασφαλίσει όλο και μεγαλύτερη προστασία για την"αδύναμη" κόρη της.
Αντίθετα η μητέρα για το γιο της πιστεύει ότι ως άντρας είναι ο δυνατός και ο ανεξάρτητος της υπόθεσης . Για τη μητέρα, η νύφη είναι η ξελογιάστρα, αυτή που στερεί την ανεξαρτησία και μειώνει τη δύναμη του παιδιού της.

Πως μπορεί όμως η μητέρα ώς γυναίκα που είναι αυτή να σκέφτεται έτσι; Ίσως λόγω του ότι και στις δύο περιπτώσεις ταυτίζεται με τα παιδιά της. Στη περίπτωση της κόρης της, ως γυναίκα που είναι και αυτή νοιώθει την ανάγκη για προστασία αλλά και την ανάγκη να μεταβιβάσει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη της κόρης της σ' αλλους.
Στην περίπτωση του αγοριού, λόγω αρχέγονων καταπιεσμένων ενστίκτων, της δίνεται έστω και με λάθος τρόπο η ευκαιρία να αποκτήσει την εξουσία, τη δύναμη και την ανεξαρτησία που της έχουν στερήσει. Η παρουσία της νύφης είναι μια απειλή να τη χάσει και πάλι...

Όπως και να'χει το πράγμα σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έχω κόρη γιατί ο ρόλος της κακιάς πεθεράς είναι κάτι το οποίο απεχθάνομαι πολύ...μα πάρα πολύ...