ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην πόλη που γεννήθηκα, που μεγάλωσα. Πολύ όμορφα στολισμένη. Εκατοντάδες άνθρωποι πάνω κάτω τρέχοντας να προλάβουν τα δώρα της τελευταίας στιγμής.
Ευκαιρία και για ένα καφεδάκι. Όλα τα καφέ "φίσκα". Εδώ υπάρχει η πολυτέλεια του καφέ του ενός τετάρτου που αρκετά συχνά παίρνει παράταση. Το ίδιο κάνουμε και εμείς. Συναντάω γνωστούς που είχα πάνω από δεκαπέντε χρόνια να δω. Κερνούν με χαρά τα ποτά. Θυμόμαστε τα παλιά. Καλοσωρίζουν τον άντρα μου. Είναι σα να μην πέρασαν τόσα χρόνια. Ενθουσιασμός, χαρά.

Φεύγουμε για να προλάβουμε και εμείς ν' αγοράσουμε κάποια δώρα ακόμη. Η μπάντα του δήμου παίζει τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Από τα μεγάφωνα της πόλης ακούγονται εορταστικές μελωδίες.
Οι γονείς συνωστίζονται για μια φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη μπροστά από την υπέροχη φάτνη. Τα πιτσιρίκια τρέχουν εκστασιασμένα στη μεγάλη πλατεία.
Κάνουμε τις αγορές μας. Μας καλωσορίζουν με "Χρόνια Πολλά " και μας αποχαιρετούν με "Καλή χρονια". Ευχές ακούγονται από παντού.

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Βγαίνοντας από το κέντρο και μπαίνοντας στις γειτονιές μας έρχεται μυρωδιά από τσίκνα. Έξω από τα καφενεία έχουν στήσει τσιμπούσι. Οι καφέδες και το λιτό ουζάκι έχει αντικατασταθεί από κρασάκι , τσιπουράκι και γενναιόδωρες ποικιλίες με φρεσκοψημένα σουβλάκια και λουκάνικα. Χέρια υψώνονται και χαιρετούν τους περαστικούς. Τα παιδάκια χαιρετούν ενθουσιαμένα τους Αγιους Βασίληδες που κοσμούν τα μπαλκόνια.

Φτάνουμε στο δρόμο του σπιτιού μας. Όσοι έχουν τελειώσει τις δουλειές τους ξαποσταίνουν στα πεζοδρόμια. Οσοι από τους γείτονες δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι ήρθαμε στην πόλη έρχονται να μας αγκαλιάσουν, να μας φιλήσουν και να μας καλωσορίσουν.Τα πιτσιρίκια χαιρετούν μ' ενθουσιασμό την κόρη μου. Πριν μπω στο σπίτι κάθομαι λίγο στο πηγαδάκι της γειτονιάς και ακούω τις γειτόνισσες να συζητούν για το μενού της μεγάλης βραδιάς.

Μπαίνουμε στο σπίτι να φορτώσουμε μπαταρίες γεμάτοι από ήχους , εικόνες, μυρωδιές υπέροχες και τόσο οικείες!!! Μακάρι κάθε μέρα να είναι μια μεγάλη γιορτή. Μακάρι το 2010 να είναι όλο μια υπέροχη γιορτή.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠ' ΕΜΑΣ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!

Απόγνωση

..." Κι ύστερα άνοιξα τα μάτια

και αντί για φως, σκοτάδι.

Το νερό σταμάτησε να κυλά

και η σιωπή μια επανάσταση.

Πήγα να σπάσω τα δεσμά

μα πως, όταν αυτά ήταν ελευθερία.

Θέλησα να κλάψω

μα η φλόγα πάγωσε τα δάκρυα.

Θέλησα να πετάξω μακριά

μα ο ουρανός στη γη

μου 'κοψε τα φτερά.

Έψαχνα κόσμους για να βρω

μα είχα θάψει το δικό μου.

Τώρα τι αναζητώ;

Ψάχνω τον προσανατολισμό μου."...

Μονόλογος

Προειδοποίηση : To ακόλουθο post είναι πολύ μεγάλο.

Έψαχνα κάποια παλιά αρχεία στον υπολογιστή. Έπεσα πάνω σ’ ένα κλειδωμένο κείμενο που είχα γράψει εν βρασμό ψυχής αρκετά χρόνια πριν.και που είχα ξεχάσει τον κωδικό. Είχα κάνει πολλές προσπάθειες να το ξεκλειδώσω (οι κωδικοί με μάραναν). Σήμερα κατά τύχη τα κατάφερα. Ηταν η ώρα του φαίνεται… Το κείμενο είναι το ακόλουθο :

«Δεν ξέρω τι έχω πάθει τα τελευταία βράδια. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Στριφογυρίζω για ώρες στο κρεβάτι μέχρι να με πάρει ο ύπνος αλλά μάταια... Κάτι με βασανίζει... Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς, με αποτέλεσμα να με πνίγει. Ίσως να είναι επειδή τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι μόνη... Τόσο μόνη και άδεια...

Με τον Γ. έχουμε αποξενωθεί. Σπάνια βρισκόμαστε. Τώρα τελευταία δε λέμε ούτε τα βασικά. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για τίποτα. Πολύ πιθανών να μη φταίει αυτός. Πνίγεται στη δουλειά όπως μου λέει. Δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω. Από την άλλη όμως χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία. Όλο του χρόνου και του χρόνου τελειώνουν τα βασανά μας. Και φτου απ’ την αρχή.

Προσπαθώ να γεμίζω τον άδειο χρόνο μου. Δε λέω. Όλο και κάτι βρίσκω να κάνω.Λίγο ιταλικά, καφέ με κάποια φίλη, συνομιλίες στο τηλέφωνο, δουλειά στο σπίτι, λάτζα, σειρές στην τηλεόραση, κανένα βιβλίο. Αυτό το βάρος όμως που με πλακώνει τα βράδια δε λέει να φύγει. Όλο και χειροτερεύει. Νοιώθω να με πνίγει. Ασφυκτιώ. Θέλω να ουρλιάξω και δε μπορώ. Θέλω να κλάψω αλλά και πάλι δε μπορώ.

Δεν μου επιτρέπω πια να παραπoνιέμαι, να γκρινιάζω όπως λέει και ο Γ.. Αφού την ξέρω την κατάσταση. Σιγά σιγά όμως κλείνομαι στον εαυτό μου και απομωνόνομαι. Αποφεύγω όλους και όλα. Αισθάνομαι σα να έχω γεράσει απότομα.

Ακόμη και οι συζητήσεις στο σπίτι μας περιστρέφονται γύρω από τη δουλειά. Δε λέω επιλογή μας. Όχι όμως και έτσι. Ο Γ. παραμένει καλός και τρυφερός. Όπως είναι όμως και μ’ όλους τους άλλους. Ίσως και περισσότερο ανεκτικός μ’ αυτούς.
Αλλά θέλω και εγώ τα δικά μου. Τα γυναικεία μου. Το χρόνο μου, τα χάδια μου με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι, τις στιγμές μου. Βαρέθηκα να αρκούμε στα ψίχουλα που περισσέυουν από τους άλλους. Θέλω να νοιώθω ότι είμαι κάτι ξεχωριστό για τον ανθρωπό μου να απολαμβάνω την πολυτέλεια των προσωπικών μας στιγμών. Που τέτοια τύχη...

Ακόμη και η ατμόσφαιρα που έφτιαχνα στο σπίτι αποτελεί παρελθόν. Δεν έχω πια το κουράγιο και τη διάθεσή να το κάνω. Για ποιον άλλωστε. Αφού και οι δύο κουρασμένοι πέφτουμε σε κλάσμα δευτερολέπτου για ύπνο. Το να ετοιμάζω πράγματα χωρίς ν΄απολαμβάνω κάτι με κούρασε. Μπούχτισα.

Και πάλι δε λέω πως φταίει ο Γ.. Και οι δύο αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Ποτέ δεν έχω φτάσει στο σπίτι και δεν έχω βρει κάποιον να με περιμένει. Πάντα με υποδέχεται ένα άδειο σπίτι. Όσο ωραίο και να το έχουμε φτιάξει είναι άδειο. Ποτέ καμμία έκπληξη, κάποιο δώρο, ένα ραβασάκι.... Ένα ραβασάκι όπως αυτά που μου σκόρπιζε δεξιά αριστερά πριν μερικά χρόνια. Λες και το ζούσαμε πριν χιλιάδες χρόνια. Τόσο μακρινό μου φαντάζει.

Όσο τα σκέφτομαι μου έρχεται να κλάψω. Δεν κυλάει όμως ούτε ένα δάκρυ για να ανακουφιστώ έστω και λίγω. Και αυτό το πλάκωμα όλο και με κουράζει και μ’ εξοντώνει. Σκέφτηκε όμως να πάρουμε γλυκά στον Δ. Και την Ε. που μας έχουν καλέσει για φαγητό αύριο. Για μένα τίποτα...

Προσπαθώ να νοιώσω οργή για να ξυπνήσω την κατάσταση. Όμως ούτε αυτό μου βγαίνει. Ούτε καν έχει παρατηρήσει ότι δε μπορώ να κοιμηθώ και σηκώνομαι τα βράδια...Νοιώθω τύψεις που τα λέω αυτά. Πιστεύει ότι τον καταλαβαίνω και τον κατανοώ. Δεν είναι ψέμα. Τον κατανοώ, τον νοιάζομαι και τον αγαπάω. Εμένα ποιος θα με καταλάβει όμως...

Έχω χάσει την μπάλα. Μου φταίει η ζωή μου , η δουλειά μου. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί να αφήνω τη ζωή να περνάει μέσα από τα χέρια μου χαμένη σε ένα φαύλο κύκλο. Να μην έχω το δικαίωμα να νοιώσω έστω και λίγο ξέγνοιαστη ... Μία το ένα μία τ΄άλλο... Ακόμη και το πλυντήριο που δουλεύει τώρα με ενοχλεί, μου τη δίνει στα νεύρα, σιχαίνομαι τον ήχο του.

Τρέμω στην ιδέα μη διαβάσει αυτά που γράφω τώρα και στεναχωρηθεί. Τρέμω μην του περάσει μία στιγμή από το μυαλό ότι δεν τ’ αγαπάω πια, όχι με τον τρόπο που τον αγαπούσα και τον απορρίπτω. Τρέμω γιατί θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Δεν έχει αλλάξει τίποτα από την αγάπη μου και ίσα ίσα κάθε μέρα που περνάει τον αγαπάω όλο και πιο πολύ. Νοιώθω ευγνώμων απέναντι στο Θεό που μου χάρισε έναν τέτοιο άνθρωπο για σύντροφο και πάντα η σκέψη μου είναι σ’ αυτόν. Εξοργίζομαι όμως που δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή και ότι σ’ όλα τα πράγματα πρέπει να κρατάμε ένα μέτρο. Να προσπαθούμε τουλάχιστον.

Ο Γ. νομίζει ότι είναι υποχρεωμένος απέναντι σ’ όλους και όλα. Πόσο λάθος κάνει. Δεν έχει καταλάβει ούτε στο ελάχιστο ότι όλα τα έχει καταφέρει μόνος του και ότι δεν οφείλει τίποτα και σε κανένα. Θλίβομαι και εκνευρίζομαι όταν βλέπω να τον εκμεταλλεύονται οι περισσότεροι έστω και άθελά τους, άμα θέλω να τους δικαιολογήσω.

Ακόμη και οι δικοί του πιστεύουν ότι τους οφείλει κάποια πράγματα. Δε βλέπουν ότι ξεπατώνεται στη δουλειά. Πιστεύουν ότι έχουμε στον κήπο μας τη λεφτουλιά και ότι αν δίνει δεξιά και αριστερά ή αν του χρωστάνε δεν τα έχει ανάγκη.Ο επεβεβλημένος κομμουνισμός και φασισμός έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ποιος ο λόγος να βάζει όμως τον εαυτό του σ’ αυτή τη διαδικασία .

Ανωριμότητα κατά τη δική μου άποψη. Δεν έχει συνειδητοποιήσει τι στερείται και τι κόπο έχει τραβήξει και τραβάει. Και από κοντά και εγώ και ας μη το καταλαβαίνει.Το να κόβεις που και που τα δικαιώματα δε σημαίνει ότι αδικείς ή δεν αγαπάς τον όποιο σε βάζει σε αυτή τη θέση του ή όποιον συνετίζεις από τις αψυχολόγητες κινήσεις. Το ν’ αδικείς όμως συνέχεια τον εαυτό σου είναι και αυτό αδικία. Τι φταίει αυτός άμα οι άλλοι θέλουν να γυρίζουν στις 2 το μεσημέρι σπίτι τους. Τον ρώτησε κανείς αν κουράζεται που γυρίζει στις 11 το βράδυ. Τον ρώτησε κανείς για τα ξενύχτια που έχει ρίξει. Τον ρώτησε κανείς για τον κίνδυνο να χάσει τους κόπους του μέχρι τώρα; Τον ρώτησε κανείς για τον άγχος που είχε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί και βαριαναστέναζε τα βράδια; Σε ποιον χρωστάει και ποιον θα αδικήσει εάν δε δώσει περισσότερα απ’ αυτά που οφείλει; Τι μεγαλύτερη αδικία και αμαρτία άλλωστε από το να αδικεί κάποιος τον εαυτό του. Όπως επίσης και αμαρτία είναι να εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη και την ανεκτικότητα των άλλων προς δικό σου όφελος χωρίς να νοιώθεις την παραμικρή ενοχή.

Δε ζητήσαμε δεκάρα από κανένα. Και όμως όλοι έχουν λογο γιατί κάνουμε εκείνο και το άλλο έστω και αν δε το λένε φανερά. Χαζοί δεν είμαστε. Και μάτια και αυτιά έχουμε όπως και κάποια στοιχειώδη αντίληψη.

Άλλες πάλι φορές αναρωτιέμαι εάν έχει καταλάβει ότι έχουμε ανοίξει σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι δε μας θεωρεί οικογένεια. Η μάλλον ότι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Όλοι οι άλλοι και εμείς. Ίσως επειδή δεν έχουμε παιδιά. Ώρες ώρες αισθάνομαι ένοχη λες και φταίω εγώ για αυτό.

Πιστεύω ότι εάν είχαμε παιδί θα αφιέρωνε περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Αλλά τι να κάνω για αυτό, δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μου. Και αυτό μόνη μου το καταπίνω. Η μόνη μου παρηγοριά δυστυχώς είναι ότι μου φέρεται όπως φέρεται στον εαυτό του. Άρα δε με ξεχωρίζει απ’ αυτόν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι τον εαυτό του τον βάζει πολύ χαμηλά. Δεν τον ενδιαφέρει για την υγεία του, δεν παίρνει τα φαρμακά του, δεν απολαμβάνει καμμία στιγμή χαλάρωσης, δε γυμνάζει το πνεύμα του.Που πήγε ο ποιητής που είχα γνωρίσει...

Και εγώ μόνη μου ως συνήθως έχω να αντιμετωπίζω τις ανασφαλειές μου, τις ανησυχίες μου. Δε θέλω να λυπάμαι τον εαυτό μου. Δε του αξίζει άλλωστε . Θα ήμουν και αχάριστη εάν δεν έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ύψιστο. Και νοιώθω τύψεις που αυτό το άτιμο πλάκωμα γίνεται κάθε λεπτό και πιο βαρύ...

Θεωρώ ότι είμαι εξωστρεφές άτομο, ότι δεν τα βάζω εύκολα μέσα μου.Έχω αυτό το ταλέντο. Ορύομαι , φωνάζω, χτυπιέμαι, ξεσπάω και τελικά είμαι μια χαρά. Δυστυχώς όχι για τα πράγματα τα οποία με ενοχλούν πραγματικά. Ειδικά για αυτά που με πνίγουν και για αυτά που παρόλες τις προσπάθειες δεν μπορώ να βρω λύση. Δε μπορώ να απαλλαχτώ απ’ αυτά.

Αρχίζω να κλαίω. Πιέζω τον εαυτό μου να κλάψω, να ξεσπάσω να ησυχάσω. Μάταια όμως. Αυτό το πράγμα δε λέει να φύγει από μέσα μου. Άλλες φορές τον λυπάμαι. Νοιώθω να τον αδικώ. Δεν του κρατάω καμμία κακία. Και όσο προσποιούμε στους άλλους ότι όλα είναι μια χαρά για να το πιστέψω και εγώ η ίδια τόσο χειρότερα είναι. Και πάλι στεγνώνει το κλάμα, χάνεται ο πνιγμός του αναφιλητού

Και με το θέμα του παιδιού. Λες και δεν ξέρω ότι τίποτα δε μου ‘ρχεται εύκολα. Ακόμη και για τ’ απλόχερα δώρα της φύσης ακόμη και για αυτά ...
Ακούω παντού γύρω μου συζητήσεις για παιδιά, η κόρη μου έκανε τούτο, ο γιος μου το άλλο βλέπω παντού χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες γύρω μου. Ωρες ώρες μου τη δίνει. Άλλες πάλι, τις περισσότερες , δεν τους αδικώ. Τι πιο ωραίο από το να σε αξιώσει ο Θεός να γίνεις μάνα ή πατέρας και να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει χαρούμενο και ευτυχισμένο. Όλα θα έρθουν με την ώρα τους και με την ευχή του Θεού όπως λέει και η μάνα μου. Η πίστη υπάρχει.Εκεί σταθερή και ακλόνητη. Έχει ο Θεός.

4 παρά τέταρτο το πρωι. Πως θα σηκωθώ αύριο να πάω στη δουλειά. Και έχω ένα σωρό. Πιάνω τον εαυτό μου που ώρες ώρες δε λέω να φύγω από το γραφείο. Και που να πάω άλλωστε. Λες και έχω κάποιον να μιλήσω. Μόνο στο τηλέφωνο το οποίο το ξετινάζω και θα μου λέει και ο Γ. ότι είμαι σπάταλη. Αλλά πάλι τα ίδια θα λέω...

Το πλάκωμα συνεχίζει. Δε λέει να φύγει. Εναλλάξ το πάμε στις αυπνίες με τον Γ. ούτε σ’ αυτό δε μπορούμε να συγχρονιστούμε. Ας είναι θα πάω κατ’ ευθείαν στη δουλειά και ας είμαι κομμάτια. Καλύτερα να μη σκέφτομαι κιόλας. Αλλά και εκεί η κατάσταση τα ίδια.

Τι κάνεις Marketing? Και καλά για μια καρτούλα Χριστουγεννιάτικη κάνεις έτσι? Τι δε μπορείτε να φτιάξετε το Company Profile σε μια ημέρα? Εvent? Έλα μωρέ εάν δε μπορείς εσύ θα βάλω τη γραμματέα από τις πωλήσεις να το κάνει.
Ούτε που τολμάω να τους πω ότι για το concept της κάρτας και τη μακέτα φάγαμε δύο εβδομάδες μέχρι να βγάζει την εικόνα της εταιρίας και βέβαια ούτε που μπήκα στον κόπο να τους εξηγήσω για χιλιοστή φορά ότι μέσα σε τρεις ημέρες δεν προλαβαίνω να κάνω δειγματισμό για δώρα και παραγγελίες γιατί χρειάζονται 2 εβδομάδες οι προμηθευτές. Στείλε κρασιά θα μου πούνε. Αction plan για event? Tι είναι αυτό? Και τη διαφημιστική γιατί την έχουμε και την πληρώνουμε

Έλα ντε γιατί λοιπόν την πληρώνεται ένα κάρο λεφτά και τόσο καιρό που τα έκανα μόνη μου ένα άτομα δεν πήρα αύξηση στο μισθό μου. Λόγω πληθωρισμού μου είπατε. Ναι αλλά λόγω πληθωρισμού δεν είδα να κόβεται από την αμοιβή της Διαφημηστικής που συν αυτά που τρέχω έχω να τους εκπαιδεύω και από πάνω. Δε μου φταίνε τίποτα τα παιδιά ίσα ίσα που το παλεύουν κιόλας με όλους τους ανάποδους που έχουν μπλέξει. Αλλά όχι εκεί που σας συμφέρει είναι απλά και εκεί που δεν σας συμφέρει είναι δύσκολα και έχει τρέξιμο. Σας τους μεγάλους με τα παιδιά το κάνουν. Όπου τους συμφέρει είναι παιδιά και όπου δεν τους συμφέρει είναι μεγάλα. Σταμάτα να κάνεις σα μικρό παιδί είσαι μεγάλος πια. Δεν επιτρέπεται τα μικρά παιδιά να κάνουν ετούτο και εκείνο.
Στη βόλεψή του ο καθένας.

Με λίγα λόγια έχω πήξει έχω πήξει πολύ άσχημα και έχω απηυδήσει. Από τη μια το ένα από την άλλη το άλλο. Μπούχτισα. Έτσι ώρες ώρες μου έρχεται να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια. Ψάχνω να βρω τι μου φταίει και δε μπορώ να το εντοπίσω. Μπορεί να είναι ένα μπορεί όμως να είναι και πολλά. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Χωρίς το πρόβλημα δεν υπάρχει λύση. Αδιέξοδο.

Άσε που δεν έχω διάθεση να μιλήσω ούτε στη μάνα μου. Και με τρώνε και οι τύψεις. Αλλά τι να της λέω συνέχεια. Να την κοροιδεύω ότι είμαι καλά και καλά. Σκατά είμαι.
Αφού όταν με ρωτάει αν είμαι καλά της απαντάω με ένα κακιασμένο καλά λες και φταίει αυτή σε τίποτα. Αυτή που ζει και πεθαίνει με τη σκέψη μου. Είδες όμως τώρα πόσο άδικη γίνομαι και εγώ απεναντί της. Λες το ίδιο να συμβαίνει και με το Γ;.

Υπάρχει όμως μια μεγάαααλη διαφορά. Η μάνα μου δε υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να πάψει να είναι μάνα μου. O Γ. όμως είναι άντρας μου. Δεν είναι δεδομένος. Πρέπει να τον καταλαβαίνω , να τον κατανοώ, να τον συμμερίζομαι. Με το Γ. είμαι ενωμένη ηθελημένα και συνειδητοποιημένα. Την μεγαλύτερη ελευθερία στη ζωή μου την ένοιωσα όταν αποφάσισα να τον παντρευτώ. Ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρη μέχρι τότε στη ζωή μου.Για όλα τα άλλα μπαλατσάριζα. Όχι πως είμαι σίγουρη ότι θα μου βγεί, αλλά ότι είχα όλες τις προοπτικές που θεωρούσα απαραίτητες για έναν άντρα. Να είναι μεγαλόκαρδος, ευγενικός, να με αγαπάει να τον αγαπάω , να με ποθεί να τον ποθώ να να με κάνει να αγαπάω κάθε στιγμή αυτό που με κάνει αυτός να είμαι και να αισθάνομαι να πορευόμαστε μαζί και να χτίσουμε τη ζωή μας.

Και αλήθεια το λέω δεν το έχω μετανοιώσει στιγμή αυτό, Να μην είμαι και αχάριστη. Απλά δεν ξέρω ποια πως να τον ευχαριστήσω. Θέλω να του δείχνω κάθε στιγμή πόσο τον αγαπάω και τον νοιάζομαι και δεν ξέρω εάν τα καταφέρνω πάντα... Από την άλλη δε θέλω ούτε αυτός να με θεωρεί δεδομένη. Όχι μήπως σηκωθώ και φύγω. Οχι, όχι δεν είναι αυτό. Αλλά αυτή η προσπάθεια είναι το αλατοπίπερο στη ζωή. Αυτή η προσπάθεια είναι που μας χρωματίζει τις στιγμές μας και γεμίζει τις μπαταρίες μας για να αντέχουμε στις πιέσεις. Έχει το γούστο της και αυτή.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αυτή η έλλειψη χρόνου θεωρώ ότι μας αδικεί βάναυσα. Όπως λέει και ο Γ. βλέπω συνέχεια αδικίες γύρω μου αλλά ας μου αποδείξει κάποιος και το αντίθετο. Δεν είναι άδικο που ο Γ.. με τις πυτζάμες με βλέπει όταν φεύγει και πάλι με τις πυτζάμες με βλέπει όταν έρχεται? Αβαφη και λαδωμένη από τις κρέμες. Ενώ η άλλοι στη δουλειά με βλέπουν ντυμένη στην κόλλα και με κοιτάνε σα ξερολούκουμο και μου κάνουν διαρκώς κομπλιμέντα. Δεν είναι άδικο που ο Γ. κάνει μπάνιο το πρωί ενώ όταν έρχεται το βράδυ πέφτει κατάκοπος για ύπνο ; Εγώ δεν κουράζομαι ; Όλη μέρα δουλεύω και έχω και τα του σπιτιού. Βάζω θέμα προτεραιοτήτων. Αυτό είναι που με πικραίνει. Όπως άδικο είναι να το βλέπουν οι άλλες κεφάτο και ενεργητικό στη δουλειά του και εγώ να τον βλέπω κατάκοπο και ξεθεωμένο.
Δεν είναι επίσης άδικο που όλοι οι άλλοι ξέρουν σε γενικές γραμμές με τι είμαι εκνευρισμένη, τι τρώω το μεσημέρι, για ποιο λόγο είμαι χαρούμενη και ο άντρας μου αγνοεί αυτές τις τόσο ασήμαντες και ταυτόχρονα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες.

Καμμιά φορά αναρωτιέμαι εάν και ο Γ. αισθάνεται έτσι ή απλά έχει συμβιβαστεί. Πράγμα το οποίο θα ήταν πολύ άσχημο. Είναι ακόμη άραγε ερωτευμένος μαζί μου ή έχει γίνει συνήθεια. Με φοβίζουν για να είμαι ειλικρινής αυτές οι σκέψεις αλλά καμμιά φορά καλό είναι να προκαλείς τα πράγματα και λιγάκι. Από τότε που συνειδητοποίησα πως παίζεται το παιχνίδι της ζωής μίσησα να κρύβομαι πίσω από το δακτυλό μου.Και γιατί δε κάνει καμμία απ’ αυτές που θα τις αποκαλούσε χαζές προσπάθειες. Δεν έχει καταλάβει άραγε πόσο τις λαχταρώ; Είμαι τόσο δύσπιστη ή οι άλλοι είναι ευκολόπιστοι απεναντί μου. Από την άλλη δε μου αρέσει να παρακαλάω κιόλας. Ούτε να τα ζητάω. Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι όταν σου χαρίζουν. Αυτό σημαίνει ότι κάτι αξίζεις γι’ αυτούς. Είναι απόδειξη ότι κάτι έχεις κάνει και σου χαρίζουν για να σ’ ευχαριστήσουν. Υπάρχει όμως και η εκδοχή να σου χαρίζουν κάτι για να σε υποχρεώσουν. Προτιμώ την πρώτη εκδοχή.

Η διάθεσή μου άρχισε και φτιάχνει. Το πλάκωμα άρχισε να υποχωρεί. Μαζί του και ο ύπνος όμως. Πίνω ένα ουισκάκι και το ευχαριστιέμαι. Μικρές απολαύσεις είναι η ζωή. Χαιδεύω τα μαλλιά μου και κοιτάω με απλανές ύφος τον απέναντι τοίχο. Ευτυχώς που τα έγραψα και ξεθύμανα. Κάτι είναι και αυτό....

Υπομονή, υπομονή. Άντε να δείξουμε υπομονή να δούμε που θα μας βγάλει. Έχω βλέπεις και αυτήν την άτιμη περιέργεια.»

Διαβάζοντας αυτό που είχα γράψει τόοοοοοοτε και αυτό που έγραψα πρόσφατα και έχω αναρτήσει με τίτλο «Μετά τη γέννα»http://thereisaway70.blogspot.com/2009/11/blog-post_12.html, κατάλαβα ότι όρεξη να ‘χω να γκρινιάζω. Τη ζωή δεν πρέπει να την παίρνουμε τόσο σοβαρά. Πρέπει να ζούμε την ομορφιά κάθε στιγμής και να το διασκεδάζουμε και λιγάκι. Να σκεφτόμαστε θετικά.
Μου φάνηκε πολύ αστεία αυτή η αντίθεση του τότε και τώρα. Αυτή η αχαριστία, αυτό το ανικανοποίητο. Έλεος πια. Ας πω και ένα Δόξα τω Θεό!

Προσπαθώντας να πληρώσω το λογαριασμό του νερού

Έχουμε πάνω από ένα χρόνο που μετακομίσαμε σε νέο σπίτι. Για οχτώ μήνες δεν είχαμε λάβει ούτε ένα λογαριασμό νερού. Ούτε εμείς, ούτε οι γειτονές μας στο διπλανό διαμέρισμα που ανήκουν στην ίδια οικοδομή. Είπα στον άντρα μου να ρωτήσει μην έχει γίνει κάποιο λάθος και βρεθούμε ξαφνικά χωρίς νερό. Του είπαν ότι κακώς δεν έρχονται οι λογαριασμοί και να περάσουμε απ' εκεί να δούμε τι γίνεται. Πήγα η ίδια. Μετά από τρεις μήνες άρχισαν να έρχονται οι λογαριασμοί. Πήγα να ζητήσω αναλυτικές χρεώσεις για να δώ τι μας αντιστοιχεί να πληρώσουμε. Με παρέπεμψαν στη διευθύντρια.

Της ζήτησα λοιπόν να μας πουν τις αναλυτικές μηνιαίες χρεώσεις για καθένα από τα τρία ρολόγια. Ένα το δικό μας, ένα των γειτόνων και ένα του κοινόχρηστου. Μου είπε ότι δεν επιτρέπεται να γίνει αυτό γιατί είμαι ο ενοικιαστής και όχι ο ιδιοκτήτης και ότι χρειάζεται εξουσιοδότηση από τον ιδιοκτήτη. Καλώς μέχρι εδώ και ας είχα χάσει δύο ώρες στέλνοντάς με απο τον έναν στον άλλον μέχρι να φτάσω στη διευθύντρια. Μου φάνηκε ότι είχαν δίκιο οι άνθρωποι και έφυγα.

Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη και τον ενημέρωσα ζητώντας του να μου στείλει εξουσιοδοτήσεις για να διευθετήσω το θέμα. Μου είπε ότι δεν έχουν ζητήσει σ' άλλους ενοικιαστές του κάτι τέτοιο και μου ζήτησε το τηλέφωνο της κυρίας που είχα μιλήσει. Του το έδωσα. Η κυρία του είπε μ' ευγενικό τρόπο ότι έλεγα ψέμματα και ότι δε μου είπε κάτι τέτοιο. Ευτυχώς που επάνω σ' ένα χαρτί που κρατούσα είχε γράψει το ονομά της και το τηλεφωνό της.

Ξαναπήγα.

Με στέλνουν τώρα κατ' ευθείαν στο ταμείο. Από το ταμείο μου λένε ότι υπάρχουν τρεις προσφυγές για τις οποίες έχει δικαιωθεί ο ιδιοκτήτης και έχουν μειωθεί τα ποσά. Ο ιδιοκτήτης δεν είχε ιδέα γιατί απλά δεν είχε κάνει καμμία προσφυγή. Τους λέω να μου πουν τέλος πάντων τι χρωστάμε για να το πληρώσουμε. Μου λένε ένα ποσό. Βγάζω χρήματα να πληρώσω. Εκείνη τη στιγμή μου λέει η ταμίας ότι δε μπορώ να πληρώσω γιατί είναι λάθος περασμένα τα ποσά στις ημερομηνίες. Λάθος που έχουν κάνει οι ίδιοι και θα πρέπει πρώτα να το διορθώσουν.

Με στέλνουν να διορθώσω το λάθος τους στον υπεύθυνο που είναι σ' άλλο κτίριο. Ένα γραφείο που η αθλιότητά του δεν περιγράφεται με τασάκια γεμάτα τσιγάρα επάνω στα δύο γραφεία που υπήρχαν στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Όλο το κτίριο μύριζε επίσης τσιγαρίλα. (έχει τελικά απαγορευτεί το κάπνισμα ή όχι, δεν έχω καταλάβει...)

Του εξηγώ τι έχει συμβεί και του ζητώ να πάρει την ταμία τηλέφωνο για να του πει τι ακριβώς έχει συμβεί. Κάνοντας μια γκριμάτσα δυσφορίας την παίρνει βαριεστημένα. Κλείνοντας μου λέει: "Έχει γίνει όντως λάθος αλλά δε μπορώ να σας εξυπηρετήσω τώρα γιατί δε λειτουργεί το σύστημα." Αμφιβάλλω εάν κοίταξε καν. Και συνεχίζει: "Θα πρέπει να έρθετε πάλι αύριο."

Γίνομαι έξαλλη έχοντας 38 πυρετό και έχοντας χάσει σχεδόν δύο ώρες, τρεις μαζί με το πήγαινε έλα. Προσπαθώντας να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου του λέω ότι είναι δικό τους λάθος να κρατήσουν τα χαρτιά ως pending και μόλις είναι έτοιμοι να με ειδοποιήσουν. Συμφωνεί. Κρατάει φωτοτυπία από τα έγγραφα που είχα μαζέψει και μου λέει να του τηλεφωνήσω σε 4 εργάσιμες ημέρες. Τόσο μάλλον έκανε να επανέλθει το "σύστημα".

Παίρνω τηλέφωνο την καθορισμένη ημερομηνία. Μου απαντάει ο ίδιος και με παραπέμπει στον κύριο που είχε αναλάβει το θέμα μου. Πριν προλάβω να μιλήσω ακούω που τσακώνονται μεταξύ τους και τον υπεύθυνο που του μιλάει πολύ έντονα λέγοντας του ότι το έχει ξεχάσει και δεν το έχει κοιτάξει ακόμη. "Πες της να πάρει την άλλη βδομάδα τηλέφωνο" τον ακούω που του λέει νευριασμένα.

Ο υπάλληλος απολογητικά μου μεταφέρει την εντολή του αφεντικού του.

Ακόμη δεν έχω βγάλει άκρη.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Βρέχει ασταμάτητα…Σκεπασμένη με το ζεστό μου πάπλωμα και το τσάϊ στο κομοδίνο ν' αχνίζει….Ώρα για μια ιστορία…

...Χριστούγεννα. Η εορταστική ατμόσφαιρα στο club τους έχει συνεπάρει όλους. Αμέτρητα ανέμελα, φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπα στροβιλίζονται ενθουσιασμένα στους ήχους του Last Christmas. To πνεύμα των Χριστουγέννων διάχυτο στην ατμόσφαιρα.

Ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι με ένα εκρού μάλλινο ζιβάγκο πουλόβερ κρατάει ένα δώρο. Ψάχνει μέσα στο πλήθος να βρει το κορίτσι του. Την αγκαλιάζει όλο χαρά και της σφραγίζει το στόμα μ’ ένα φιλί. «Χρόνια Πολλά» της λέει και αρχίζουν να χορεύουν μαζί. Τελειώνοντας το τραγούδι απομακρύνονται . Αναζητούν ένα πιο ήσυχο μέρος. Το βρίσκουν. Αγκαλιάζονται και πάλι και φιλιούνται με πάθος. «Συγνώμη» της λέει. Το κορίτσι τον κοιτάει απορημένα. «Για ποιο λόγο» τον ρωτά. «Που δε σου αγόρασα κάτι ακριβό» της λέει, χωρίς το κορίτσι να έχει προλάβει να ανοίξει το δώρο. "Μα δε με νοιάζει "του λέει το κορίτσι συνεχίζοντας να τον κοιτά απορημένο.

«Σήμερα το απόγευμα» της λέει το αγόρι είχα πάει στον James. «Έκανε δώρο στη Μαριάννα τον πιο μεγάλο αρκούδο που έχω δει και ένα τεράστιο μπουκάλι συλλεκτικό με το καινούριο άρωμα του Dior. Θα’θελα να μπορούσα να τ’ αγοράσω και εγώ για σένα» είπε σχεδόν αγανακτισμένα το αγόρι. «Δεν πειράζει», ψέλλισε το κορίτσι συνεχίζοντας να μην καταλαβαίνει.

Μετά από δύο μήνες το αγόρι ανακοίνωσε στο κορίτσι ότι φεύγει για δύο χρόνια στην Αμερική. «Θέλω να αποκτήσω εμπειρία, να βγάλω χρήματα έτσι ώστε κάποια μέρα να μπορούμε να ζούμε μαζί χωρίς να στερούμαστε τίποτα. Θέλω να σ’ έχω βασίλισσα. Το κορίτσι και πάλι δεν κατάλαβε. Ποτέ δεν του είχε ζητήσει κάτι.
Δεν της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Έφυγε.

Τα δύο χρόνια πέρασαν. Κουβέντα για επιστροφή. Το κορίτσι συνέχιζε και τον περίμενε. Κάποια μέρα της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να επιστρέψει. Η ακριβής ημερομηνία όμως συνεχώς άλλαζε . Το κορίτσι σταμάτησε να ελπίζει. Προσπάθησε να σταματήσει κάθε επικοινωνία μαζί του. Τα κατάφερε.

Πέρασαν τρία χρόνια. Απόγευμα Πρωτοχρονιάς. Το κορίτσι μόνο του στο σπίτι.
Χτυπά το τηλέφωνο. «Είσαι σπίτι; » ακούγεται μια φωνή από το υπερπέραν. «Ποιος είναι;» ρωτά απορημένα μη αναγνωρίζοντας τη φωνή.
«Εγώ…» και τότε καταλαβαίνει. Είναι το αγόρι των υποσχέσεων… «Θέλω να σε δω» της ζητά. «Δεν έχουμε κάτι να πούμε» του απαντά ψυχρά το κορίτσι. «Θέλω να σε δω. Άφησε με …μόνο για πέντε λεπτά» σχεδόν την εκλιπαρεί. «Μόνο για πέντε λεπτά» του λέει το κορίτσι και του κλείνει το τηλέφωνο. Μετά από πέντε λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει. Ήταν αυτός.

Το κορίτσι ένοιωσε σαν να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια που είχε να τον δει. Εκεί αυτός εκεί και το συναίσθημα. Συγκρατά τον εαυτό της. Διαισθάνεται ότι αυτό που βλέπει είναι μια ψευδαίσθηση. «Θα πιεις κάτι;» Τον ρωτά τελείως τυπικά. «Όχι» της απαντά αυτός.
Το αγόρι αρχίζει να μιλά. «Κάνοντας εχθές διάφορες σκέψεις με την αλλαγή του χρόνου σκέφτηκα ότι εάν πέθαινα μια μόνο εικόνα θα ήθελα να έπαιρνα μαζί μου. Τη δική σου. Γι' αυτό επέμενα να σε δω. Ήθελα να το ξέρεις» Το κορίτσι μένει άφωνο. Δεν καταλαβαίνει και πάλι. Ξέρει όμως ότι και να ρωτήσει δε θα βγάλει κανένα νόημα. Τ’ αγόρι καρφώνει τα μάτια του στα δικά της και την κοιτάει με απέραντη αγάπη. Φοράει το παλτό του και φεύγει. Δεν ξαναείδε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Από τότε το κορίτσι φοράει μόνο το άρωμα "Dune" του Dior. Tο άρωμα που το αγόρι δεν της χάρισε ποτέ.

Εγώ πιστεύω ότι το 'ζησα

Γ' Λυκείου. Δε θυμάμαι ακριβώς μήνα. Ξαπλωμένη στη κόκκινη χνουδωτή κουβέρτα του κρεβατιού μου ξεφυλλίζω για χιλιοστή φορά το βιβλίο της Χημείας. Κάνω πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις υπολογίζοντας το χρόνο που θα κάνω μέχρι να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις. Πόση σπατάλη χρόνου Θεέ μου. Αχ! αυτή η τελειομανία. Τέλος πάντων.

Είμαι ημικαθιστή με το κεφάλι ακουμπισμένο στα δύο χοντρά μαξιλάρια και με τα πόδια λυγισμένα. Το βιβλίο της Χημείας ακουμπισμένο στα γόνατά μου. Το δεξί χέρι λυγισμένο. Ο αγκώνας ακουμπάει στο κρεβάτι και κρατώ στο χέρι το στυλό.
Το δεξί πλάι του κρεβατιού ακουμπάει στη συρόμενη γυάλινη πόρτα που παίζει το ρόλο του τοίχου. Ή ώρα γύρω στις 8.30-9.00 το βράδυ. Από τη κουζίνα ακούγεται θόρυβος από μαχαιροπήρουνα και πιάτα. Η μητέρα ετοιμάζει το βραδινό τραπέζι. Ξαφνικά με βλέπω από ψηλά. Διαγώνια. Από την απέναντι γωνία στο ταβάνι. Ή μάλλον βλέπω ένα κουφάρι. Το σώμα μου. Το γράφω και μετά τόσα χρόνια ακόμη ανατριχιάζω ακόμη. Κοιτάω εξεταστικά. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.


Βλέπω το σώμα μου τελείως άδειο. Χυμένο επάνω στο κρεβάτι. Όπως τα σώματα των νεκρών που φαίνονται ανάλαφρα, άδεια. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ξαφνικά νοιώθω να αιωρούμαι. Απίστευτο συναίσθημα!!! Απίστευτη γαλήνη. Όχι χαρά. Η απόλυτη ευτυχία και γαλήνη σ' όλο τους το μεγαλείο. Δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει έτσι. Προσπαθώντας να πάρω μορφή εισέρχομαι σ' ένα άσπρο -σα με καπνό -τούνελ. Δεν κάνω τίποτα για να σταματήσω. Δε θέλω με τίποτα να σταματήσει αυτή η αίσθηση.
Στο βάθος του τούνελ αν δε με απατά η μνήμη μου άκουγα φωνές. Δε το λέω όμως και με μεγάλη σιγουριά. Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου να λέει στον πατέρα μου ότι το τραπέζι είναι έτοιμο και ότι πρέπει να με φωνάξει για φαγητό. Δε μου αρέσει να σταματήσω το υπέροχο στροβίλισμα μου. Σκέφτομαι όμως ότι εάν το συνεχίσω και μείνω για πάντα έτσι οι γονείς μου θα στεναχωρηθούν πολύ. Ξαφνικά το στροβίλισμα σταματάει. Βλέπω και πάλι από τη γωνία ψηλά το σώμα μου.


Ξαφνικά τινάζομαι ολόκληρη σα να μου έκαναν ηλεκτροσόκ. Τραντάχτηκα ολόκληρη και μου πήρε λίγο χρόνο να συνέλθω. Μόλις συνήλθα είχα έντονο το αίσθημα του τρόμου.
Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν όνειρο. Ακόμη και σήμερα η αίσθηση του να προσπαθώ να πάρω μορφή είναι βαθειά χαραγμένη μέσα μου.

Για χρόνια δεν το είχα πει πουθενά. Φοβόμουν το γιουχάισμα και μη με πάρουν για τρελή. Κάποια στιγμή σε μια παρέα ένας φίλος γιατρός άρχισε να περιγράφει ακριβώς αυτά που είχα ζήσει. Είχε και ο ίδιος μια παρόμοια εμπειρία. Και πάλι δε μίλησα για την δική μου εμπειρία.


Μία φορά το συζήτησα μόνο με κάποιον συμφοιτητή μου που εμπιστευόμουν. Με ρώτησε χωρίς να του έχω περιγράψει τη στάση του σώματός μου για το ποια ήταν η θέση του χεριού μου εκείνη τη στιγμή. Με ρώτησε εάν είχα γωνία τον αγκώνα. Μου είπε ότι μου κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη γωνία όπου νεκρώνονται όλα τα νεύρα. Ένα είδος ακαριαίου θανάτου. Αυτή τη στάση προσπαθούν να πετύχουν και κάποιοι ινδουιστές -δε θυμάμαι τι -που διαχωρίζουν μετά από πολύ εκπαίδευση το σώμα από την ψυχή και έχουν την ικανότητα να σηκώνονται από το έδαφος και άλλα τέτοια. Τον άκουγα, αλλά κατά βάθος σκεφτόμουν εάν με δούλευε εκείνη τη στιγμή και δεν έδωσα πολύ σημασία.
Διάβασα κανά δυο φορές για παρόμοιες περιπτώσεις αλλά δεν το έψαξα γιατί ότι και να λέγεται, ότι και να γράφεται είναι θεωρίες και υποθέσεις.


Αυτά τώρα τα γράφω εκ του ασφαλούς μέσα από την ανωνυμία-όπως τουλάχιστον θέλω αφελώς να πιστεύω- που μου προσφέρει αυτό το blog και μ' αφορμή το σχετικό post "Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε" στο link http://allostyle.blogspot.com/search/label/STRANGE αν και πριν γράψω γι' αυτό το θέμα δίστασα λιγάκι. . Απ' την άλλη όμως σκέφτηκα ότι αυτό το blog είμαι εγώ και πρέπει να γράψω όλα όσα μου έχουν συμβεί χωρίς να στρουθοκαμηλίζω πια. Εξάλλου τόσα παράξενα μου έχουν συμβεί.

Πάντως, εγώ, θες πουν οι άλλοι στον ύπνο μου,θες στο ξύπνιο μου, το έζησα και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τέτοια γαλήνη που είχα νοιώσει τότε δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Όπως επίσης ότι φοβήθηκα πολύ, μα πάρα πολύ.

"Αντιθέσεις".Τρεις φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν ποτέ.

Με αφορμή το post της Αγνής στο blog http://aristotlewomen.blogspot.com/ με τίτλο "Συλλογή Εικόνων..." θα ΄θελα να προσπαθήσω να περιγράψω τρεις εικόνες που δεν είχα την τύχη να αποτυπώσω με το φακό της μηχανής μου αλλά που έχουν χαρακτεί ολοζώντανες στη μνήμη μου :

• Δεύτερη ημέρα του νέου χρόνου. Φοιτήτρια πριν πολλά χρόνια επέστρεφα από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μου στην ακόμη ακόμη στολισμένη Αθήνα με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Μπαίνοντας το λεωφορείο στη γέφυρα του Κηφισού μας έπιασε κόκκινο. Τότε εντελώς τυχαία η ματιά μου έπεσε κάτω από τη γέφυρα. Μια ομάδα πέντε παιδιών, ξυπόλυτα με σκισμένα ρούχα, ηλικίας από 8 έως 12 χρονών , ανάμεσα στα σκουπίδια, κράταγαν κάτι στα χέρια τους και το έψαχναν με μεγάλο ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Κρατούσαν μια βασιλόπιτα και έψαχναν γεμάτα αγωνία το φλουρί.



• Αρχές καλοκαιριού πριν πολλά χρόνια. Πηγαίνοντας για μπάνιο περάσαμε μπροστά από μια παράγκα. Απ' αυτές που στήνονται στους επαρχιακούς δρόμους και πουλάνε εποχιακά φρούτα και λαχανικά. Το εμπόρευμα, καρπούζια και πεπόνια σε πρώτη θέα μαζί με τα καρτελάκια των τιμών και της διευκρίνισης όλα με το μαχαίρι. Δίπλα μια καρέκλα. Απ' αυτές που οι ηλικιωμένοι παίρνουν στην παραλία με τη γνωστή ρίγα. Ένα παιδάκι μαυρισμένο, μ' ένα αθλητικό ξεθωριασμένο κόκκινο σορτσάκι, χωρίς φανέλα και με ένα φθαρμένο πλατυγυρο ψάθινο καπέλο ήταν σκυμμένο με μεγάλη αφοσοίωση. Στα γονατά του είχε καταφέρει να βολέψει ένα βιβλίο και ένα τετράδιο. Κάτι έγραφε . Σταματήσαμε από περιέργεια. Ελυνε ασκήσεις μαθηματικών .
  


• Έπινα καφέ αμέριμνη στην πλατεία του χωριού. Ανηφόριζαν χέρι χέρι η συγχωρεμένη μαυροντυμένη γιαγιά και ο ανιψιός μου. Η γιαγιά σκυφτή με το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι σηκώνοντας στην πλάτη της το βάρος των χρόνων της και των καημών της. Στο ένα χέρι κρατούσε τη μαγκούρα της. Στο άλλο τον ανιψιό μου. Ο ανιψιός μου έξι χρονών ανάλαφρος κορδωτός όλο χάρη και ζωντάνια. Στο άλλο του χέρι κρατούσε και αυτός μια μαγκούρα.

Μπορούμε ν' αλλάξουμε τη ζωή μας;

Τις προάλλες με ρώτησε ο Ντίνος αν κάποιος μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή του. Με φόβισε αυτή ή ερώτηση, δεν ξέρω γιατί... Ίσως γιατί και εγώ πολλές φορές την έχω σκεφτεί και άλλες τόσες έχω έρθει αντιμέτωπη μαζί της . Ίσως πάλι γιατί αν ήξερα την απάντηση μπορεί να ανατρέπονταν τα πάντα. Οι ευθύνες μου να μεγάλωναν και καλά έχω βολευτεί στη μοίρα και στο τυχαίο. Ίσως να αποδεικνυόμουν ανίκανη, τεμπέλα ,δειλή, φοβιτσάρα και λίγη . Πολύ λίγη. Ποιος ξέρει...

Αυτό που του απάντησα όμως ήταν αυτό που έχω ζήσει αμέτρητες φορές στη ζωή μου. Ίσως να ακούστηκε φιλοσοφικά βαρύγδουπο και ότι το ξεστόμισα μετά από πολύ σκέψη,με αυτό το στομφώδες ύφος που αρκετά συχνά παίρνω και μισώ ( ...δεν έχω καταφέρει να το διορθώσω ακόμη) αλλά ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβα ότι ήταν τελείως αυθόρμητο και αληθινό. Θα το χαρακτήριζα ξέσπασμα ψυχής, παρηγοριά στον αγώνα της επιβίωσης που καθημερινά όλοι δίνουμε , ελπίδα και στήριγμα για το μέλλον ότι τουλάχιστον προσπαθώ με όποιες δυνάμεις έχω προικιστεί και έχω μπορέσει να αντιληφθώ και να εξελίξω. Παρηγοριά και ανακούφιση στη συνείδησή μου ότι τουλάχιστον κάνω ότι μπορώ...

Η απάντηση λοιπόν που του έδωσα είναι η περιγραφή μιας εικόνας που μου έρχεται βασανιστικά συχνά στο μυαλό μου : Είμαι μέσα σε μια ξύλινη και μισοξεβαμμένη μικρή βαρκούλα στη μέση του τρικυμισμένου πελάγους. Τα πελώρια κύματα μου άρπαξαν το ένα ξύλινο κουπί μου και προσπαθώ με τ’ άλλο να κρατήσω μια ισσοροπία. Τα κύματα με παρασύρουν και εγώ προσπαθώ να δω που οδηγούν τα ρεύματα, να τραβήξω προς τα εκεί κουπί, να αφήσω σχεδιασμένα τα κύματα να με παρασύρουν εξοικονομώντας μου δυνάμεις και να φτάσω πιο γρήγορα και ασφαλής στη στεριά. Σ’ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΤΕΡΙΑ!

Έτσι πιστεύω ότι είναι και η ζωή. Δεν σ’ αφήνει να επιλέξεις κατεύθυνση. Σου επιτρέπει όμως να βιώνεις πράγματα και καταστάσεις, να παρατηρείς προσεκτικά και να αξιολογείς το δρόμο που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Να συντομεύεις ή να μακραίνεις τη διάρκεια. Να βελτιώνεις ς ή να χειροτερεύεις τα πράγματα και τις καταστάσεις.
Απαιτεί όμως σεβασμό και ψυχραιμία στα εμπόδια, υπομονή, επιμονή και καθαρή σκέψη στις πράξεις . Αυτοσυγκέντρωση στην προσπάθεια. Μετριοφροσύνη στην επιτυχία. Μισεί τη θριαμβολογία ,τον εφισυχασμό και τη μοιρολατρία. Και σε τεστάρει. Σε τεστάρει διαρκώς και σε προκαλεί. Σε προκαλεί να παίξεις μαζί της.

Όλοι έχουμε ένα μικρό κουπί. Ένα , όχι δύο. Όσο ταπεινό και λίγο και αν μας φαίνεται οφείλουμε να το μεταχειριζόμαστε με τρυφερότητα και να το προστατεύουμε. Να πιστεύουμε σ’ αυτό και να το αξιοποιούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό το μικρό και ασήμαντο κουπί είναι ο πολύτιμος θησαυρός μας. Ο δικός μας θησαυρός. Ο ουσιαστικός συμμέτοχος στην επίτευξη του στόχου μας. Δεν πρέπει να το αγνοούμε , είναι λάθος να το περιφρονούμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι αναπόσπαστο και απαραίτητο στοιχείο της υπαρξής μας. Της δικής μας ύπαρξης. Είναι αυτό που μας έχει προσφερθεί ή το έχουμε επιλέξει. Είναι αυτό που μας ανήκει και καλούμαστε να το αξιοποιήσουμε με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Μας ανήκει.
Το άλλο κουπί που λείπει είναι οι παράμετροι που δεν αξιοποιούνται. Τα πράγματα που αδυνατούμε να κρατήσουμε ή να χειριστούμε. Αυτά που είτε ηθελημένα, είτε μη, παραβλέπουμε, προσπερνάμε. Αυτά που αδυνατούμε να χειριστούμε, να χαλιναγωγήσουμε. Αυτά που ξεπερνούν τα όρια της αντοχής μας, της δύναμή μας, της επιβλεψής μας. Άλλα σημαντικά, άλλα ασήμαντα. Πράγματα, που δεν αναφέρονται μόνο σ’ εμάς αλλά ορίζουν τις ζωές όλων μας. Που καλούμαστε να θυσιάσουμε στο βωμό των επιλογών μας.

Είμαστε μια κουκίδα στο σύμπαν. Μια τόοοοοοοσο μικρή κουκίδα. Στο δικό μας μικρόκοσμο αυτό που βλέπουμε, ακούμε , αγγίζουμε , γευόμαστε οσφριζόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε επιτακτικά καλούμαστε να να το κατανοήσουμε και να το ερμηνεύσουμε.Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Παρατηρώντας, ανακαλύπτοντας , ερμηνεύοντας και αξιολογώντας τις ιδιαιτεροτητές μας ,τις ανάγκες μας και τις δυνατοτητές μας καλούμαστε να γίνουμε αναπόσπαστο κομμάτι του όλου. Να επιτελέσουμε το δικό μας ενεργητικό ρόλο. Αυτόν που θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε την ελευθερία μας. Αυτόν που μας διαμορφώνει και μας επιτρέπει να διαμορφώνουμε, να εξελίσσουμε και να εξελισσόμαστε.

Αγάπη είναι...

Ανακάλυψα ένα παλιό e-mail που είχα λάβει με τίτλο "Αγάπη είναι..." Το παραθέτω:

Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση : «Τί σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αθροίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δεί αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα απλώς τον βοήθησα να κλάψει».

Ένα παιδί μεγαλώνει (2) : Οι δίδυμες

Η Ελευθερία ήταν δίδυμη με την Ισμήνη. Ολόιδιες. Πρώτη γεννήθηκε η Ισμήνη και μετά από ένα λεπτό η Ελευθερία. Ήταν τα δεύτερα παιδιά της 6μελους οικογένειας. Αυτοκόλλητες. Με μια μόνο διαφορά. Η Ελευθερία εξαρτημένη από την Ισμήνη. Στο χαρακτήρα δε διέφεραν και πολύ. Χαμηλών τόνων παιδιά, φοβόντουσαν να διεκδικήσουν και όταν το έκαναν αυτό γινόταν με λάθος τρόπο. Κάπως επιθετικό, λες και ήθελαν μέσα από την επιθετικότητά τους να καλύψουν τη δειλία τους και την ανασφάλειά τους. Η Ισμήνη πιο ανεξάρτητη και ακόμη πιο πρόσχαρη. Η Ελευθερία περισσότερο κτητική, ανταγωνιστική και λίγο περισσότερο… πονηρή. Άμα έπαιρναν μια τσάντα στην Ισμήνη ήθελε ακριβώς την ίδια. Η μάνα τους αναγκάστηκε να τους φοράει τα ίδια και να τους αγοράζει τα ίδια πράγματα. Πολλές φορές έκανε την άρρωστη για να προσελκύσει όλη την προσοχή της μάνας της .. Όμως πολύ πιο ευαίσθητη από την Ισμήνη και πολύ πιο συμπονετική.

Όμορφες κοπέλες, ευγενικές πρόσχαρες , κοινωνικές , δραστήριες και με πολλές πολλές κατακτήσεις. Ηταν ευρέως γνωστές στα περίχωρα για την ομορφιά τους και τον ευγενικό τους χαρακτήρα. Πάντα περιποιημένες. Η μάνα τους μοδίστρα-από τις καλύτερες- τους έφτιαχνε τα πιο όμορφα ρούχα. Δεν τελείωσαν το σχολείο. Ίσα ίσα που πρόλαβαν να τ’ αρχίσουν. Οι γονείς τους δεν έκαναν ιδιαίτερες προσπάθειες να το συνεχίσουν. Δεν ήταν αδιάφοροι, απλά δεν ασχολήθηκαν για διάφορους λόγους.

Τα κορίτσια προσπαθούσαν για το καλύτερο, συμμερίζονταν τους γονείς τους και τους συμπαραστέκονταν όπως μπορούσαν στα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζε η οικογένεια.
Όπως όλα τα κορίτσια είχαν τ΄ονειρά τους , τις φιλοδοξίες τους, τις κρυφές τους επιθυμίες. Τους άρεσε η μεγάλη ζωή , η διασκέδαση . Περίμεναν τον πρίγκιπα τους. Πολλά όμως είναι θέμα χρόνου και τύχης. Πολλές προτάσεις από αρκετά περιζήτητους γαμπρούς τις απέρριψαν. Απέρριψαν ακόμη και πρόταση να γίνουν ηθοποιοί. Η γνησιότητά τους , η ηθική τους και ο ρομαντισμός τους δεν ήταν και οι καλύτεροι σύμμαχοι τους στα μεγαλεπήβολα σχέδια τους.
Αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη μόνες τους. Όπως μπορούσαν. Η Ελευθερία πήγε σε μια σχολή κομμωτικής και η Ισμήνη την ακολούθησε. Άνοιξαν μαζί ένα κομμωτήριο. Ήταν πολύ καλές ως τεχνίτες αλλά ως επιχειρηματίες άστα. Τους χρωστούσαν ένα σωρό χρήματα οι πελάτισσες εκμεταλλευόμενες το καλό του χαρακτήρα τους .

Έτυχε; Eπεδίωξαν; Στα τριάντα τους παντρεύτηκαν τους δύο κολλητούς. Η γέννα της Όλγας ήρθε ως η καλύτερη δικαιολογία να παρατήσουν την επιχείρηση.
Η Ελευθερία με τον Αντώνη έμειναν αρχικά σε μια επαρχιακή πόλη 50 χλμ μακριά από το χωριό τους. Μαζί με τον Αντώνη με τα λιγοστά χρήματα της προίκας της αγόρασαν ένα μικρό σπιτάκι. Η Ισμήνη ακολούθησε τον Γεράσιμο στην Αθήνα όπου πήρε μετάθεση από την υπηρεσία του για δύο χρόνια. Νοίκιασαν μια γκαρσονιέρα.
Και οι δύο μέσα σ’ ένα χρόνο αφότου παντρεύτηκαν απέκτησαν απ’ ένα παιδί. Απ’ ένα κοριτσάκι. Η Ελευθερία την Όλγα και η Ισμήνη την Έλλη. (συνεχίζεται)

Χριστουγεννιάτικη Συνταγή

Xmas-2

Προχθές μας είχαν τραπέζι κάποιοι φίλοι. Η οικοδέσποινα θέλοντας να μας βάλει στο πνεύμα των Χριστουγέννων είχε ετοιμάσει ελάφι στη γάστρα. Καταπληκτικό!!! Πέρα από απίστευτη γεύση και κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ήταν και πολύ απλό στην προετοιμασία.

Η συνταγή έχει ως εξής : Στεγνώνουμε το κρέας με χαρτί κουζίνας και το αλατοπιπερώνουμε. Το βάζουμε σε μια λεκάνη και το μαρινάρουμε με πόρτο ή κάποιο άλλο γλυκό κρασί και λάδι. Το αφήνουμε στη μαρινάδα για πέντε ώρες. Κατόπιν το βάζουμε στη γάστρα μαζί με τη μαρινάδα και προσθέτουμε αποξηραμένα δαμάσκηνα, βερίκοκα και κουκουνάρι.
Το αφήνουμε να σιγοψήνεται και όταν το κρέας αρχίζει και μαλακώνει βάζουμε και τις πατάτες.

Προτιμούμε τις μικρές γαλλικές στρογγυλές πατατούλες. Τις τοποθετούμε στη γάστρα αφού προηγουμένως τις έχουμε στεγνώσει και αλατοπιπερώσει. Τις πασπαλίζουμε και με τριμμένη φρυγανιά.
Τη σάλτσα που μένει στο στέλος μπορούμε να τη δέσουμε με αλεύρι και να περιχύσουμε το φαγητό κατά το σερβίρισμα.

Σημείωση : Eάν θέλουμε να δώσουμε πιο πικάντικη γεύση μπορούμε να προσθέσουμε προς το τέλος παρμεζάνα ή κάποιο άλλο πικάντικο τυρί καθώς και μπέικον.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!

Η "φίλη μου" η Ειρήνη

Τη γνώρισα ως την καινούρια φιλενάδα του κολλητού του άνδρα μου. Ο άνδρας μου μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι ο φίλος μας Μάριος , για πολύ καιρό ελεύθερος, σύναψε σχέση με κάποια κοπέλα ονόματι Ειρήνη. Εγώ δεν την είχα γνωρίσει. Ο άντρας μου ναι. Τον είχε επισκεφτεί κάποια μέρα μαζί με το φίλο μας στο γραφείο του. Κουβεντιάζοντας με κουτσομπολίστικη διάθεση τολμώ να πω στο βραδινό μας τον ρώτησα πως του φάνηκε. Ο άντρας μου που είναι πολύ ήπιος στην κριτική του για όλους, σχεδόν αδιάφορος μου είπε προβληματισμένος: «έτσι και έτσι». Όταν το ρώτησα τι σημαίνει αυτό μου εξήγησε ότι του φάνηκε λίγο «χα χα χου χα».Δηλαδή; τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια. Ε, να μου είπε. Άρχισε να κάνει πολλές ερωτήσεις για το τι ακριβώς κάνω , πως αυτό , πως εκείνο. Πολλές και άσχετες ερωτήσεις για κάποιον που γνωρίζεις πρώτη φορά. Εγώ το ερμήνευσα πολύ αυστηρά ότι ήθελε να πουλήσει πνεύμα και εξυπνάδα στο δικό της , ότι είναι μέσα σ’ όλα. Η αλήθεια είναι ότι από την περιγραφή δεν την πολυσυμπάθησα.

Κάνοντας μια παρένθεση ο Μάριος ήταν μηχανικός, φιλόδοξο παιδί και η Ειρήνη καθηγήτρια Γαλλικών.

Μετά από λίγο καιρό κανονίσαμε να πάμε έξω όλοι μαζί για να γνωριστούμε και οι κοπέλες μεταξύ μας. Μόλις την είδα , από τη φυσιογνωμία και μόνο δεν τη συμπάθησα καθόλου. Σαν εικόνα και χαρακτήρας μου φάνηκε πολύ μπανάλ. Κοντούλα , αφρατούλα με αφανέ μαύρο μαλλί και έντονο κόκκινο κραγιόν. Μου θύμισε της γυναίκες από κάποια παλιά καρτ ποστάλ που είχε η μάνα μου. Όλο σχεδόν το βράδυ μονοπωλούσε τη συζήτηση. Περί φιλοσοφίας, τέχνης –ακόμη και αν δεν το έφερνε η κουβέντα έβρισκε τρόπο και το πήγαινε προς τα εκεί-και πολλές πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις.

Λόγω ότι συμπαθούσα πολύ το φίλο μας Μάριο δεν κάθισα ν’ αναλύσω την αρχική μου εντύπωση. Αντιθέτως την έθαψα. Μάλιστα κάποια στιγμή ένοιωσα και ενοχές γιατί σκεφτόμουν σαν απ’ αυτές τις σνομπ που αντιπαθώ.

Για να απενεχοποιηθώ την πήρα τηλέφωνο να πάμε για ένα καφέ οι δυο μας και να γνωριστούμε καλύτερα. Περάσαμε όμορφα. Ευχάριστα. Η αρχική μου εντύπωση θάφτηκε στα τάρταρα.

Ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες. Ερχόταν αργά το βράδυ. Εγώ γύριζα σχετικά πιο νωρίς.
Ο Μάριος πολλές εβδομάδες έλειπε λόγω δουλειάς . Η Ειρήνη έμενε μόνη της.
Μέναμε στην ίδια περιοχή. Έτσι χωρίς να το καταλάβω , δε θυμάμαι και εγώ πως , αρχίσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα. Αυτοκόλλητη θα έλεγα. Πηγαίναμε για καφέ , τρώγαμε μαζί , μαγείρευε η μια για την άλλη. Πολλές φορές μου έφερνε και φαγητό στο σπίτι επειδή όπως μου έλεγε σκέφτηκε ότι δεν προλάβαινα να μαγειρέψω.
Δέθηκα πολύ μαζί της . Άρχισα να νοιάζομαι , να την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο . Άρχισα να την αγαπάω σαν αδελφή μου. Είχα ανάγκη την παρουσία της. Ποτέ δε χάναμε την ευκαιρία να επισκεφτεί η μία την άλλη. Βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά.

Το σπίτι της το είχε διακοσμήσει με αντίκες της γιαγιάς της και η κουζίνας της απέπνεε τη ζεστασιά της κουζίνας της μαμάς μου και ακόμη καλύτερα. Δε μου έκανε καρδιά να φύγω όταν πήγαινα εκεί.

Στο γάμο μου την είχα πρώτο τραπέζι μαζί με τους συγγενείς μου και ήταν από τα ελάχιστα άτομα που βρέθηκαν στο σπίτι κατά την προετοιμασία μου ως νύφη.

Στο σπίτι μου όταν ερχόταν ήταν πολύ διακριτική. Τι θέλω να πω. Δεν ερχόταν όταν ήταν ο άντρας μου στο σπίτι για να μη μας ενοχλήσει , δεν έπαιρνε τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες , ούτε στην εργασία μου.

Όταν ήμασταν οι τέσσερις περνούσαμε φανταστικά. Είχαμε πολύ πλάκα. Αυτοί οι δύο αλληλοπειράζονταν συνέχεια. Φίλους πολλούς δεν είχε. Μόνο κάποιες φίλες που της είχε από το Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό που σπούδαζε. Οι φίλοι της όμως κατ’ εμέ ήταν λίγο περίεργα άτομα. Τα κορίτσια λίγο δύστροπα και οι άντρες όλοι gay. Δεν έχω τίποτα με τους gay αλλά μόνο gay μου φαινόταν λίγο περίεργο.

Δεσμούς πολλούς δεν είχε απ’ ότι μου είχε εκμυστηρευτεί. Δύο προηγούμενες μακροχρόνιες σχέσεις είχαν λήξει τελείως άδοξα αφού την κεράτωσαν και αμέσως μετά παντρεύτηκαν. Ένας ακόμη λόγος που την είχα πονέσει και ένοιωθα ότι έπρεπε να την προστατεύσω μην της συμβεί κάτι ανάλογο από το φίλο μας.

Μια μέρα που πήγα σπίτι της τη βρήκα σε άθλια κατάσταση. Έκλαιγε συνεχώς. Ο φίλος μας της είχε ζητήσει από τηλεφώνου να χωρίσουνε. Ήταν αποσπασμένος σε κάποια χώρα της Ασίας για μερικούς μήνες. Αισθανόταν χάλια. Προδομένη και το χειρότερο δε μπορούσε να κάνει τίποτα από απόσταση. Χώρια τ’ ερωτηματικά που τη βασάνιζαν . Η αιτία του χωρισμού τους δεν ήταν ξεκάθαρη. Φάγαμε ένα καλοκαίρι στο μπαλκόνι του σπιτιού της να ψάχνουμε εξηγήσεις και να προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον φέρουμε πίσω. Μέχρι και τον άντρα μου βάλαμε να του τηλεφωνήσει. Τελικά τα ξαναβρήκαν. Άρχισαν να μιλάνε για γάμους. Αρχίσαμε να κοιτάμε νυφικά και μπομπονιέρες.

Πέρασαν τρεις μήνες. Ήταν τα γενέθλια της και θα πήγαιναν μαζί τριήμερο κάπου για να το γιορτάσουν Την επόμενη ημέρα από την αναχώρηση της με πήρε τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε από τα κλάματα της. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι είχαν γυρίσει. Της είπα κλείσε και έρχομαι.
Παράτησα τον άντρα μου έβαλα το μπουφάν μου πάνω από τις πυτζάμες μου και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι της. Οι λυγμοί της μου έσκισαν τη καρδιά. Ένοιωθα τον πόνο της και την απόγνωση της.
Είχε πιάσει μήνυμα στο κινητό του ότι είχε γκόμενα. Κάποια Ρουμάνα που είχε γνωρίσει σ’ ένα από τα ταξίδια του. Την ρώτησα πως το ανακάλυψε. Μου είπε ότι είχε διαίσθηση ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Έτσι όταν αυτός έπεσε να κοιμηθεί έψαξε το κινητό του. Η Ρουμάνα του έγραφε πόσο της λείπει και αν θα τον ξαναδεί. Έπαθε σοκ. Πήγε στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Προσπάθησα να την ηρεμήσω και να αποφορτίσω την κατάσταση λέγοντας να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα . Ίσως να ήταν μεθυσμένος κάποιο βράδυ ή να φλέρταρε μες τη μοναξιά του. Μου είπε ότι δεν ήταν έτσι και γεμάτη απορία τη ρώτησα πως το ήξερε. Μου είπε ότι την πήρε τηλέφωνο. Είχε κρατήσει τον αριθμό από το μήνυμα. Την πήρε τηλέφωνο λέγοντας ότι είναι από το Νοσοκομείο της Αθήνας και ότι ο κύριος Μάριος Τάδε είχε εισαχθεί με σοβαρές πιθανότητες να έχει νοσήσει από AIDS. Της είπε ότι το όνομα το έδωσε ό ίδιος και τη ρώτησε εάν υπήρχε φόβος να έχει προσβληθεί και αυτή γιατί τότε έπρεπε να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις. Η κοπέλα η Ρουμάνα τα έπαιξε όπως ήταν φυσικό. Και της τα ξέρασε όλα. Όταν είχαν ελεύθερες σχέσεις για μια εβδομάδα μαζί με όλες τις λεπτομέρειες που επιβεβαίωναν τη σχέση τους.

Εκεί λίγο τα έπαιξα. Δεν περίμενα ότι το μυαλό της γλυκιάς αθώας Ειρήνης θα σκαρφιζόταν κάτι τέτοιο. Τη ρώτησα εάν της είπε μετά ποια ήταν γιατί. Στο κάτω κάτω της γραφής η κοπέλα δεν έφταιγε τίποτα. Με διαβεβαίωσε ότι είχε φροντίσει να την καθησυχάσει.

Επίσης μου είπε ότι αυτό που την πλήγωσε περισσότερο ήταν ότι αντί να της ζητήσει συγνώμη της είπε ότι δεν ταιριάζουν καθόλου γιατί είναι πολύ εαυτούλης και ξεροκέφαλη και ότι έχει πολλές απαιτήσεις.

Νευρίασα πάρα πολύ με το φίλο μας. Τον σιχάθηκα. Του άντρα μου του είπα ότι δε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου που πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο τη φίλη μου Ειρήνη. Ο Μάριος επικοινώνησε μαζί μου και προσπάθησε να μου μιλήσει. Όχι για να μου απολογηθεί αλλά να με παρακαλέσει να μην επηρεάσει τη φιλία μας. Του είπα εντελώς σταράτα τη γνώμη μου γι’ αυτόν, του είπα ότι με τον άντρα μου μπορούν να κάνουν όση παρέα θέλουν, αρκεί να μην επηρεάζει τη φιλία μου με την Ειρήνη και να μη με φέρνει σε δύσκολη θέση.
Όταν βρισκόμαστε με την Ειρήνη μετά το χωρισμό της της είπα ότι δεν πρόκειται να της μιλάω για το Μάριο γιατί πρέπει να το πάρει απόφαση ότι αυτός ανήκει πια στο παρελθόν και ότι πρέπει να κοιτάει μπροστά.
Δεν τα κατάφερνα πάντα γιατί όλο και μου έφερνε τη συζήτηση προς τα εκεί.

Με την Ειρήνη συνέχισα να κάνω παρέα. Περνούσα ακόμη περισσότερες ώρες στο σπίτι της. Τις περισσότερες φορές που έβγαινα με φίλες μου ή με φίλους του άντρα μου την έπαιρνα μαζί. Ήθελα να διευρύνει τις φιλίες της για να μην αισθάνεται μοναξιά αλλά και να γνωρίσει κανένα καινούριο φίλο. Εκείνη την περίοδο άρχισα να παρατηρώ κάποια πράγματα που με ξένιζαν και …με σόκαραν. Υπερβολική ίσως η λέξη , αλλά έτσι ένοιωθα.
Δοκιμάζοντας ρούχα για κάποια έξοδο που είχε εμφανίστηκε μπροστά μου εντελώς γυμνή. Σοκαρίστηκα γιατί δεν το συνηθίζω ούτε στην ίδια μου τη μάνα.
Ένα άλλο συμβάν ήταν ότι κατά την επίσκεψη μας στο σπίτι ενός φίλου που είχε γενέθλια άρχισε να φωνάζει μέσα σ’ όλο τον κόσμο τι υπέροχο σπίτι και να τον ρωτάει εάν μένει μόνος του. Με το καλημέρα σας. Μου φάνηκε πολύ υπερβολικό και παράξενο και για να πω και την αλήθεια ένοιωσα και ντροπή απέναντι στο φίλο μας.

Μια άλλη φορά που τη φιλοξενούσαμε στο εξοχικό μας άρχισε να τα ρίχνει αδιακρίτως σ’ έναν ξάδελφο μας που ήξερα ότι τα είχε σχέση με μια κοπέλα από το χωριό. Την ενημέρωσα για το τι συμβαίνει και η απάντηση της ήταν ότι δεν την ενδιέφερε. Αυτής της άρεσε. Τη δικαιολόγησα μέσα μου λέγοντας ότι αισθάνεται πολύ πληγωμένη από το χωρισμό της και γι’ αυτό τα λέει αυτά. Αναγκάστηκα να της πω όμως ότι όφειλε να είναι πολύ προσεκτική στο χωριό γιατί θ’ άρχιζαν να μας κουβεντιάζουν, όλους μαζί. Παρατήρησα μια αδιαφορία γι' αυτά που της έλεγα και κυρίως για τη θέση τη δική μου και του άντρα μου…

Κάποια στιγμή επισκεφτήκαμε μια φίλη ψυχολόγο που τη θεωρώ πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Με είχε καλέσει στο σπίτι της και πήρα και την Ειρήνη μαζί. Αφού απολαύσαμε τα υπέροχα σνακς και γλυκά που είχε ετοιμάσει σκεφτήκαμε να κάνουμε για πλάκα μερικά ψυχολογικά τεστ. Της φίλης μου, της ψυχολόγου, πέφτανε εντελώς μέσα στο χαρακτήρα της, το ίδιο και μ’ εμένα. Της Ειρήνης όμως δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Έδειχναν έναν πολύ κακό άνθρωπο και πολύ πολύ υπολογιστή και εγωιστή. Γελάσαμε αφού καταλήξαμε ότι όλα αυτά είναι βλακείες αλλά έχουν πολύ πλάκα. Βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού του δικού μου και της φίλης μου της ψυχολόγου εγκαταστάθηκε και ένα ερωτηματικό.

Μια μέρα μου λέει: “Θέλω να σου δείξω κάτι αλλά φοβάμαι μη με παρεξηγήσεις. Απλά θέλω να το πω κάπου γιατί έχω εκνευριστεί και δεν ξέρω τι συμβαίνει”. Μου δείχνει κάποια ερωτικά πρόστυχα μηνύματα που υποτίθεται ότι της τα 'στελνε κάποια άγνωστη γυναίκα. Η Ειρήνη υποψιαζόταν ότι τα έστελνε ο Μάριος. Η γνώμη μου ήταν ότι αποκλείεται να ήταν αυτός αφού είχε άλλη σχέση, απ’ ότι είχα μάθει από τον άντρα μου εκείνον τον καιρό και μάλιστα σοβαρή.

Συνέχιζε να μου δείχνει κατά καιρούς τέτοια μηνύματα που της έστελναν άγνωστες γυναίκες και να αναρωτιέται γιατί και ποιος μπορεί να της τα στέλνει..

Η Ειρήνη έχτιζε ένα σπίτι πάνω από το πατρικό της στο Μαρκόπουλο. Εμείς μέναμε σ’ ένα δυάρι με τον άντρα μου όπου επειδή τα ντουλάπια στην κουζίνα ήταν πολύ λίγα αποφασίσαμε να βάλουμε πρόσθετα με δικά μας έξοδα. Έξι μήνες παλεύαμε να βγάλουμε μόνοι μας τα σχέδια. Τελικά τα φτιάξαμε και η κουζίνα μας έγινε κουκλίστικη. Όποιος έμπαινε μέσα μας έλεγε τι υπέροχη που ήταν.

Όταν τα είδε η Ειρήνη είπε τελείως ωμά. «Καλά σε νοικιασμένο σπίτι πας και ξοδεύεις λεφτά; Δεν είναι δικό σου. Πεταμένα λεφτά.».
Της εξήγησα ότι σπίτι για μένα είναι εκεί που μένω. Άσχετα εάν είναι νοικιασμένο ή αγορασμένο. Με ρώτησε εάν σκοπεύαμε ν’ αγοράσουμε και της εξήγησα πως όχι για τους εξής λόγους: τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, ο άντρας μου θεωρεί ότι η αγορά ενός σπιτιού στην Αθήνα δεν είναι value for money και δεν ξέρουμε ακόμη εάν ο μόνιμος τόπος διαμονής μας θα είναι στην Αθήνα.
Η επόμενη άσχετη ερωτησή της ήταν. “Δε θα θέλεις να μένεις σ’ ένα εξάρι με dressing room μπλα μπλα μπλα…”
Με λίγα λόγια μου περιέγραφε το σπίτι που έφτιαχνε στο Μαρκόπουλο. Και ολοκλήρωσε με το απίστευτο: « δε θα ζήλευες κάποιον που έχει ένα τέτοιο σπίτι; Δε θέλεις και εσύ κάτι τέτοιο;”
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν πάει καλά , κάτι της συμβαίνει. Χώρια που τα είχα πάρει μαζί της και με την αντίδρασή της για τα ντουλάπια. Της είπα πως ποτέ δε ζηλεύω αντιθέτως χαίρομαι. «Αν με ρωτάς αν θέλω ένα τέτοιο σπίτι εξαρτάται από τον αν θα με εξυπηρετούσε η περιοχή και αν τηρούσε όλες τις προδιαγραφές για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας μου», έχοντας κατά νου ότι το διαμέρισμα που έφτιαχνε ανήκε σ’ ένα τετραώροφο οικοδόμημα όπου έμεναν οι γονείς της και τα δύο αδέλφια της με τις οικογένειές τους. Δεν άντεξα και εγώ την έριξα την κατινιά μου.

Από τότε έγινα καχύποπτη και όσες φορές συναντιόμασταν απέφευγα επίτηδες να μιλάω για οτιδήποτε μπορούσε να της δώσει έστω και μια πληροφορία για το Μάριο. Γιατί τις περισσότερες φορές που συναντιόμασταν επεδίωκε με κάθε μέσο να εκμαιεύσει οποιαδήποτε πληροφορία. Και όταν δεν της έδινα πληροφορίες έριχνε το φαρμάκι της σ’ άλλα πράγματα

Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε δύο χρόνια να κάνουμε παιδί. Η Ειρήνη με ρώταγε με κάθε ευκαιρία πότε θα κάνω παιδί και για να βγω από τη δύσκολη θέση της έλεγα ότι τα παιδιά δεν έρχονται κατά παραγγελία.

Ήρθε η ευλογημένη στιγμή που έμεινα έγκυος. Με την Ειρήνη οι συναντήσεις κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο αραίωσαν.
Της είπα ευθέως ότι βλέπω αλλαγή στη συμπεριφορά της και αν έχω κάνει κάτι άθελά μου που την έχει πειράξει. Μου είπε πως όχι απλά στεναχωριέται ότι έχει γίνει αιτία να χαλάσει η φιλία μας με το Μάριο.

Εκείνο τον καιρό εργαζόμουν και έψαχνα και μεγαλύτερο σπίτι για να μετακομίσουμε. Χώρια που ήμουν και δυσκίνητη.
Η Ειρήνη σχεδόν εξαφανίστηκε. Ελάχιστες φορές συναντηθήκαμε και τηλεφωνηθήκαμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μου έλεγε ότι πνίγεται στη δουλειά και ότι δεν έχει καθόλου χρόνο. Μία φορά ξέροντας ότι ψάχνω για σπίτι μου ξεστόμισε το εξής: “ Όποτε θέλεις μπορώ να έρθω να δούμε σπίτια μαζί. Είμαι πολύ περίεργη να δω τι σπίτια κοιτάς.” Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Στην καρδιά μου όμως η Ειρήνη δεν είχε διαγραφεί ακόμη.
Κάποιες φορές που μιλούσαμε στο τηλέφωνο δε με ρώταγε καν πως ήμουν άρχιζε και μου έλεγε για τους καινούριους γκόμενους που γνώριζε και που ήταν όλοι τους τρελοί και παλαβοί μ’ αυτήν. Ανάθεμα και εάν είχε κανέναν.
Δύο στις έξι φορές που βγαίναμε για καφέ με τον άντρα μου την είχαμε πετύχει που έπινε τον καφέ της. Όλο με κάτι περίεργες φάτσες .
Μια μέρα, ήμουν στον ένατο μήνα, μ’ επισκέφτηκε η ξαδέλφη μου για να μου δώσει ένα δώρο. Βγήκαμε για φαγητό. Εκεί συνάντησα την Ειρήνη με μια παρέα ανδρών μεγάλης ηλικίας. Δεν μου άρεσαν καθόλου. Μιλήσαμε. Μου φάνηκε ότι μου μίλησε κάπως ψυχρά. Ίσως και αμήχανα. Μπαίνοντας στο μαγαζί η ξαδέλφη μου με ρώτησε ποια ήταν αυτή. Απέφυγα να της πω ότι ήταν η κολλητή μου η Ειρήνη που την ήξερε, γιατί σ’ όλους είχα μιλήσει για αυτήν και ήξεραν πόσο δεμένη ένοιωθα μαζί της. Η ξαδέρφη μου είπε, χωρίς να έχει ιδέα για την όλη φάση και χωρίς συνήθως να λέει τη γνώμη της, ότι της άρεσε καθόλου ο τρόπος που με κοίταζε αυτή. «Μου σηκώθηκε η τρίχα όπως σε κοίταζε. Να την προσέχεις». Επαθα…

Όταν γέννησα μ’ επισκέφτηκε όλος ο κόσμος εκτός από την Ειρήνη. Ούτε τηλέφωνο. Μετά από δύο μήνες εμφανίστηκε. Μου είπε ότι ήθελε να μ’ επισκεφτεί. Από μέσα μου χάρηκα. Δεν ενθουσιάστηκα , όντως επιφυλακτική, γιατί είχα πληγωθεί πολύ από τη συμπεριφορά της. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι στο τηλέφωνο δεν παρέλειψε να με ρωτήσει τι κάνει η πεθερά μου και αν έρχεται να με βλέπει. Άλλο κουφό αυτό σκέφτηκα.

Ήρθε. Μόλις είδε το μωρό πλάνταξε στο κλάμα. Ούτε εγώ δεν είχα κλάψει έτσι. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά της . Σχεδόν με φόβισε . Δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της όχι γιατί δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτήν ή γιατί δε μου έλειπε η συντροφιά της αλλά έβλεπα ότι αυτή ήταν που απέφευγε να κάνει παρέα.

Για πέντε μήνες δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία. Την είχα πάρει τηλέφωνο στη γιορτή της και την είχα ρωτήσει εάν ήταν σπίτι να πέρναγα πέντε λεπτά να της άφηνα το δώρο της. Τέτοιο ζώο ήμουν. Μου είπε ότι δε μπορούσε γιατί ήταν στο κομμωτήριο. Τη ρώτησα χαρούμενα που σκοπεύει να το γιορτάσει και μου είπε ότι θα πάει στους δικούς της. Και να οργάνωνε κάποιο πάρτι δε θα μπορούσα να πάω ούτε περίμενα να με καλέσει. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσα να αφήσω το παιδί πουθενά και το ήξερε. Την πήρε το απόγευμα και ο άντρας μου τηλέφωνο χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί. Του είπε ότι έχει κλείσει τραπέζι σ’ ένα μαγαζί και αν θέλαμε να περάσουμε για ποτό.


Μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι. Είχαμε κόψει κάθε παρτίδα ακόμη και τις τυπικές. Μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν η Ειρήνη. Μου λέει : Τι κάνεις; Θα ήθελα να περάσω να δω το σπίτι που νοίκιασες. Είμαι σίγουρη ότι θα βρήκες κάτι καλό τόσο καιρό που έψαχνες και έχω την περιέργεια να το δω».
Έγώ σα βλάκας δέχτηκα. Σε μια ώρα ήταν στο σπίτι. Καθίσαμε μια ώρα . Σ’ αυτήν την ώρα είπαμε τα τυπικά , με ρώτησε πότε θα βαφτίσω το παιδί και έφυγε.
Μια εβδομάδα πριν από τη βάφτιση της μικρής με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα κάνω τη βάφτιση την ημερομηνία που της είχα πει. Της είπα πως η ημερομηνία θα είναι η ίδια αλλά δε θα καλέσω πολλούς παρά μόνο κάποιους συγγενείς και τους κολλητούς μας οπότε δε χρειάζεται να δεσμευτεί. Εμμέσως πλην σαφώς της είπα και εμπράκτως ότι δεν τη θεωρούσα πλέον φίλη μου.

Μου στοίχισε πάρα πολύ. Αυτήν την κοπέλα την είχα σαν αδελφή μου σαν μάνα μου. Είχα ανάγκη τη φιλία της. Δεν ένοιωθα πληγωμένη ή θυμωμένη. Το αντίθετο μάλιστα. Ένοιωθα τύψεις. Ένοιωθα ότι εγώ για κάποιον άγνωστο λόγο έφταιγα που χάλασε αυτή η «υπέροχη» φιλία μ’ αυτόν τον «υπέροχο» άνθρωπο. Μάταια μ’ όσους το συζητούσα προσπαθούσαν να μου ανοίξουν τα μάτια. Ακόμη και τώρα που γράφω νοιώθω κάποια συμπόνια και κάποια τρυφερότητα γι’ αυτήν και ας έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Λες και μου είχε κάνει πλύση εγκεφάλου. Ποτέ άλλοτε δεν έχω νοιώσει έτσι.

Η εξηγήσεις που έχω ακούσει πολλές : Υποκατάστατο μητέρας, αδελφής, κρυφολεσβία, νάρκισσος, ψυχρή υπολογίστρια, βδέλλα, με εκμεταλλεύτηκε με ξεζούμισε και με πέταξε και πολλά τέτοια που κανένα δε μ’ έχει πείσει.
Προσπάθησα να γράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα. Πολλά τα ερωτηματικά ακόμη. Βέβαια δε μ’ απασχολεί τόσο πολύ όσο παλιά. Θα ήθελα να καταλήξω όμως σ’ ένα συμπέρασμα έτσι ώστε να δω εάν έφταιξα εγώ κάπου ή ποια αδυναμία πρόβαλα έτσι ώστε να μ’ εκμεταλλευτεί. Κάθε άποψη δική σας είναι άκρως επιθυμητή. Ίσως να ξεδιαλύνει το μυστήριο «Κομήτης Ειρήνη».

Ένα παιδί μεγαλώνει (1) :O ερχομός της Όλγας

Η μητέρα της Όλγας παντρεύτηκε σχετικά μεγάλη για την εποχή της. Γύρω στα τριάντα . Με τον πατέρα της γνωρίστηκαν σ’ ένα σταθμό υπεραστικών λεωφορείων. Ο πατέρας της με τον κολλητό του Γεράσιμο είχαν σταματήσει στο σταθμό για ν’ αλλάξουν λεωφορείο πηγαίνοντας ο καθένας στον τόπο καταγωγής του. Η μαμά της με τη θεία της Ισμήνη δίδυμες, ολόιδιες περνούσαν τυχαία από κει. Γνωρίστηκαν, παντρεύτηκαν . Μέσα σ’ ένα χρόνο. Και οι τέσσερις.

Η μαμά της πριν ήταν αρραβωνιασμένη με προξενιό. Γύρισαν τα δώρα πίσω. Ο μπαμπάς της λογοδοσμένος με την πλούσια νύφη του χωριού. Τους έστησε στα λογοδοσίματα.
Στους έξι μήνες της γνωριμίας τους αρραβωνιάστηκαν. Η μητέρα της ήπιος, πολύ τρυφερός, γλυκομίλητος , πρόσχαρος , ευγενικός άνθρωπος. Ήταν όμως και διεκδικητικός , κτητικός χαρακτήρας με πολύ μεγάλη ευαισθησία σ’ οποιαδήποτε μορφή ανημποριάς και πολύ ανασφαλής.. Ο πατέρας της αυθόρμητος, ευέξαπτος , ανεξάρτητος, χαρούμενος, απότομος και κοινωνικός . Μερικές φορές γινόταν και αγενής. Είχαν και οι δυο ένα κοινό στοιχείο στο χαρακτήρα τους. Ήταν ειλικρινείς. Εκρηκτικός συνδυασμός.

Στους εννιά μήνες έμεινε έγκυος. Στην Όλγα. Δούλευε μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Κάποια μέρα έσπασαν τα νερά. Δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Κάποια πελάτισσα που η μητέρα της Όλγας ανέφερε κάποια συμπτώματα που παρατήρησε εκείνη την ημέρα της είπε : “ Καλά κορίτσι μου. Έσπασαν τα νερά . Τι κάθεσαι; Γεννάς.» Ο πατέρας της ήταν στη δουλειά. Γύρισε στο σπίτι , ετοίμασε τα πράγματα που έπρεπε να πάρει μαζί της και ξεκίνησε με τη μάνα της για το μαιευτήριο. Με τα πόδια. Ενάμιση χιλιόμετρο, με τα πόδια.Γέννα δύσκολη. Είχε στεγνώσει. Το παιδί , ή Όλγα. είχε κολλήσει. Φρικτοί πόνοι. Ώρα πολύ. Ξεσκίστηκε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Μόλις η Ελευθερία γέννησε σταμάτησε τη δουλειά. Η Όλγα ως μωρό έκλαιγε συνέχεια. Δεν καθόταν με κανέναν. Γκρινιάρικο παιδί έλεγαν. Στο σπίτι η μητέρα Ελευθερία δε μπορούσε να δουλέψει. Τον μπαμπά Αντώνη τον ενοχλούσαν οι τρίχες. Ένα δωμάτιο σπίτι ήταν. Ήταν κομμώτρια η Ελευθερία. Ο Αντώνης δημόσιος υπάλληλος. Όχι σαν αυτούς σήμερα. Όχι από ρουσφέτι. Είχε πάει στη σχολή και δούλευε και νυχτερινά. .Εργατικός και υπεύθυνος τύπος.
Η μαμά Ελευθερία είχε τελειώσει το σχολείο. Πήγε μέχρι κάποιες τάξεις του δημοτικού. Βαριόταν , δεν την πίεσε και κανείς να συνεχίσει. Έτσι σταμάτησε και πήγαινε και στα χωράφια και δούλευε όποτε υπήρχε ανάγκη για χρήματα στην πενταμελή οικογένεια. Δώδεκα χρονών κοριτσάκι.
Ο Αντώνης ήταν πολύ καλός μαθητής. Τρία χιλιόμετρα με τα πόδια πήγαινε στο σχολείο. Ήθελε να γίνει δικηγόρος. Λόγω αριστερών πεποιθήσεων του πατέρα του το τότε κράτος δεν του το επέτρεψε. Έγινε αναγκαστικά δημόσιος υπάλληλος.

Η Ελευθερία λοιπόν σπίτι. Όλη μέρα ασχολιόταν με την Όλγα. Παίζανε μαζί σα φιλενάδες . Η Όλγα θυμάται σαν τώρα που η μητέρα της έπλενε τα πιάτα και αυτή δίπλα της να παίζει με τις κούκλες της. Το θυμάται σαν τώρα . Ένα μικρό κόκκινο χαλί με κρόσσια.
Η μητέρα την Όλγα την είχε σαν κούκλα. Δε θυμάται να την είχε μαλώσει ποτέ. Ούτε να έχει ακουμπήσει χέρι επάνω της. Μια φορά προσπάθησε να της δώσει μια στα πισινά και η μικρή Όλγα χίμηξε επάνω της. . Ζόρικο, νευρικό παιδί . Κατά τ’ άλλα ή Όλγα ήταν ένα ήσυχο παιδάκι. Δεν τσακωνόταν με τα άλλα παιδιά, δεν απαιτούσε, δεν έκανε τις συνηθισμένες φασαρίες που κάνει ένα ζόρικο μικρό παιδί και πάντα εφεύρε τρόπους να περνάει την ώρα της ευχάριστα και δημιουργικά. Τον πατέρα της τον έτρεμε. Καμία σχέση με τους νέους μπαμπάδες . Μόνο το ρόλο του κουβαλητή εκτελούσε . Το παιχνίδι του μαζί με την Όλγα δεν είχε να κάνει με τρυφερότητα και εκπαίδευση. Όσες φορές ασχολιόταν μαζί της ήταν να την πάρει μαζί του στο δάσος ή να κάνει το συνένοχο σε αταξίες που του άρεσε να κάνει και αυτός. Μια φορά χοροπηδώντας και οι δυο στο κρεβάτι το έσπασαν. Η Ελευθερία έγινε έξαλλη. Μια εβδομάδα κοιμόντουσαν κάτω μέχρι να το επισκευάσουν. Μέσα από το «τζόλεμα» εδειχνε την αγάπη του, με το δικό του άγαρμπο τρόπο.
Γιατί την αγαπούσε την Ολγα . Την αγαπούσε πολύ. (συνεχίζεται)

La vie en rose : Αυπνίες

Τέσσερις το πρωί. Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ. Όλα έχουν μαζευτεί μέσα μου.Μάταια κάνω προσπάθειες να τα βγάλω.Φοβάμαι. Τι; Να έρθω αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Να ξεκλειδώσω το άγχος μου, τις αγωνίες μου, τις τύψεις μου, τις ενοχές μου. Εκεί αυτές. Βαθειά ριζωμένες μέσα μου. Χοντρά,ατσάλινα καρφιά. Βδέλλες. Γερασμένη εκατό χρόνια. Άδικο. Όχι για μένα. Για κείνη. Για κείνον.
Εκεί. Πείσμα. Καποιος αποφάσισε να μου μάθει την υπομονή. Σκληρό τρόπο διάλεξε. Εκεί. Δεν κάνω πίσω. Πείσμα. Περιέργεια. Προσμονή. Εκεί εσείς; Εδώ εγώ. Ελάτε, ελάτε να παλέψουμε. Ρίξτε, ρίξτε σας λέω. Δε σας φοβάμαι.

Ξεκίνησα να γράφω για να λυτρωθώ. Δεν έχω καταφέρει να γράψω τίποτα μέχρι στιγμής. Για αυτά τα μεγάλα. Μυστικά που κράτησα και κρατάω θαμμένα μέσα μου. Ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Ξεκίνησα με απλές,ανώδυνες μικρές εμπειρίες. Γυρνάω δειλά δειλά το κλειδί αλλά φοβάμαι. Είναι πολύ σκουριασμένο .Μπορεί να σπάσει.

Θάνατος και Ανάσταση μαζί. Όλη μου η ζωή ένας Θάνατος και μια Ανάσταση.

Μην κρατάμε ομπρέλα στην αγάπη

Σάββατο βράδυ। Εξαντλημένη από το συνάχι που με ταλαιπωρεί εδώ και δύο ημέρες πήγαμε να βρούμε με τον άντρα μου φαρμακείο που να εφημερεύει।Θεωρήσαμε απαραίτητο να εκμεταλλευτούμε την έξοδο από το σπίτι απολαμβάνοντας έναν καφέ ή ένα ποτό όπως συνήθως κάνουμε όταν βρίσκουμε ευκαιρία॥ Ψάξαμε να βρούμε κάποιο ωραίο μερος που δεν έχουμε πάει αλλά τελικά καταλήξαμε στο αγαπημένο μας στέκι।

Καθήσαμε σχεδόν δύο ώρες εκεί και μιλάγαμε ακατάπαυστα. Μιλήσαμε για τη ζωή μας πριν συναντηθούμε και ποια ήταν τα κομβικά σημεία που μας οδήγησαν σ’ αυτό που ήμαστε σήμερα.. Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάμε γι’ αυτό. Είναι ένα από τα θέματα που έχουμε αναλύσει με το ίδιο ενδιαφέρον χιλιάδες φορές από διαφορετική κάθε φορά σκοπιά και με το απαιτούμενο χιούμορ που χαρακτήριζε τα φοιτητικά μας κυρίως χρόνια. Επιασα τον εαυτό μου να τον ακούω με τρυφερότητα την ώρα που διηγιόταν τις "αταξίες" του και τις εμπειρίες της φοιτητικής του νιότης. Με το ίδιο ενδιαφέρον ένοιωθα ότι άκουγε και αυτός εμένα.
Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι που οι κουβέντες που αντάλλαξαν όσοι ώρα έμειναν εκεί ήταν μετρημένες.
Με το που βγήκαμε από το μαγαζί το σχολίασα στον άντρα μου. Είπα ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου μη γίνουμε και εμείς έτσι.

Γενικά καθε φορά εκπλησσομαι πόσο υπέροχα περνάω μαζί του. Κουβεντιάζω πολύ καλύτερα απ’ ότι με την κολλητή μου φίλη, δε με υποτιμάει, μ’ ακούει με ενδιαφέρον, συμμετέχει. Δεν ξέρω κατά βάθος τι σκέφτεται (φύλα τα ρούχα σου να έχεις τα μισά) πάντως εμένα η όλη του στάση με πείθει ότι είναι ειλικρινής. Έτσι κάθε φορά έχω ολοένα και περισσότερο την ανάγκη της παρέας του, επιζητώ και σέβομαι τη γνώμη του.

Κουβεντιάζοντας εχθές με μια φίλη αναλύαμε το τι είναι ο έρωτας. Η Μ. Θεωρεί ότι είναι ότι το πιο σημαντικό για να υπάρξει μια σχέση. Εγώ δεν συμμερίζομαι ιδιαιτέρως αυτην την άποψη. Ίσως βέβαια να λέγαμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια. Εξάλλου η έννοια "έρωτας" έχει πολλές ερμηνείες. Ανάλογα τις ανάγκες που κρύβει ο καθένας μας.
Για τη Μ. καμμία σχέση δε μπορεί να εξελιχθεί εάν δεν υπάρχει μεγάλη έλξη και πάθος. Τέλος πάντων, κατάλαβα ότι εννοούσε ότι πρέπει να θέλεις τον άλλον τρελά με πάθος, άκριτα.
Για μένα έρωτας είναι η ανυπομονησία να δεις τον άλλον, να τον γνωρίσεις καλύτερα. Η προσμονή της ένωσης,της μετάλλαξης σε αγάπη, δέσιμο, απόλαυση, φιλία, συνεργασία....
Κάποιοι μπορεί να είναι φίλοι πριν γίνουν ζευγάρι και η φιλία αυτή να εξελίσσεται σε σχέση μέσα από αργά αλλά σταθερά βήματα. Θα δώσω ένα παράδειγμα που ίσως δείξει καλύτερα πως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Λοιπόν.. Έστω ότι έχουμε μια σκάλα. Την σκάλα αυτή μπορούμε να την ανέβουμε με μια δρασκελιά. Αυτό μας δημιουργεί έναν ενθουσιασμό γιατί είναι κάτι το παρακινδυνευμένο.Υπάρχει η πιθανότητα να πέσουμε και να χτυπήσουμε πολύ σοβαρά. Το είδος αυτού του ανεβάσματος είναι άκρως επικίνδυνο.
Μπορούμε όμως και να ανέβουμε ένα ένα τα σκαλοπάτια προσεκτικά. Λιγότερος κίνδυνος και τα αποθέματα ενθουσιασμού τα ξοδεύουμε σιγά σιγά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι του ωραίου πίνακα ή κάτι καινούριου που αγοράζουμε. Τις πρώτες ημέρες το φροντίζουμε το προσέχουμε το καμαρώνουμε. Μετά μπορεί να περνάμε από μπροστά του και ούτε να το κοιτάμε.Καινούριο το κόσκινο ψηλά το κρεμάμε που έλεγε και η γιαγιά μου...

Δεν υποβιβάζω με τίποτα την εννοια του έρωτα. Ασφαλώς και γεννάει καταπληκτικά συναισθήματα, ελπίδες και προσμονές. Ενεργοποιεί το είναι . Η διαδικασία είναι καταπληκτική. Αλλά μέχρι εκεί. Παρακάτω άλλα είναι που έχουν σημασία.

Σημασία λοιπόν για μένα έχει όχι τι νοιώθεις στην αρχή αλλά πως εξελίσσονται τα αισθηματα μας και οι εντυπώσεις μας για το συγκεκριμένο άτομο.
Έχω ακούσει φίλες μου να λένε ότι εάν δεν ενθουσιαστούν από την αρχή με τον άλλο δε μπαίνουν στον κόπο να το γνωρίσουν. Καταρχήν γιατί ντε και καλά οταν είμαστε ελεύθερες και γνωρίζουμε κάποιον πρέπει να αποφασίσουμε εκείνη τη στιγμή εάν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να παντρευτούμε και να γίνει ο πατέρας των παιδιών μας. Έαν θέλει σοβαρή σχέση ή όχι...Μπορεί κάλλιστα γνωρίζοντας τον άλλο να αποδειχτεί ο κολλητός του άντρα της ζωής μας...!!! Γιατί να βάζουμε από την αρχή ταμπέλα και να δηλώνουμε το άγχος μας... Εξάλλου όσο πιο πολύ κυνηγάς κάτι τοσο αργεί να έρθει.

Όπως θεωρώ επίσης ότι δεν κάνουμε μια σχέση για να καλύψουμε τις ανάσφαλειές μας ,"δε θα βρω άλλον να μ’ αγαπάει έτσι, να κάνουμε παιδιά" , ή να κάνουμε το χατήρι κάποιων. Ζούμε μαζί ή παντρευόμαστε κάποιον που αγαπάμε την παρουσία του και θέλουμε να είναι το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε όταν ξυπνάμε και το τελευταίο όταν κοιμόμαστε.. Να μοιραστούμε τις ανυσυχίες μας ,να ονειρευτούμε μαζί.
Οι σχέσεις είναι επιτυχημένες όταν είναι ειλικρινείς , οταν υπάρχει σεβασμός , θαυμασμός απέναντι στον άλλο, κατανόηση, υποστήριξη , συνεργασία, κοινοί στόχοι, ξεκάθαροι οι ρόλοι και δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όταν θέλεις να μοιράζεσαι. Οι σχέσεις είναι ειλικρινείς και επιτυχημένες όταν σε απενεχοποιούν.. Όταν μπορείς να σκέφτεσαι δυνατά...όταν αισθάνεσαι ελεύθερος...όταν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Kαθηγητής Θρησκευτικών :" Ο εξηντατρίχης". Μάθημα :Κοινωνική Ευθύνη, Ισότητα, Ευαισθησία

Στη Δευτέρα Γυμνασίου είχα καθηγητή Θρησκευτικών έναν ιερέα τον "εξηντατρίχη". Έτσι ήταν για χρόνια το παρατσούκλι του από όποιο Γυμνάσιο και αν περνούσε. Αιτία ήταν τα ανύπαρκτα γένια του και η αστεία συνήθειά του να βγάζει μία μία τις τρίχες του όταν παρέδιδε μάθημα.

Ήταν πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους καθηγητές μου, λιγότερο αυστηρός , πολύ φιλελεύθερος, ανεκτικός στη φασαρία και την αντιγραφή , με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και υπερδραστήριος.

Δύο είναι οι προσωπικές εμπειρίες μαζί του που έχουν χαρακτεί στη μνήμη μου και μία η οποία μου έχει γίνει βίωμα.

• Όταν άρχισαν τα μαθήματα είχε βγει νόμος να καταργηθούν οι ποδιές. Έλα που εγώ όμως μόλις είχα αγοράσει μια "Τσεκλένης "που είχα βάλει στο μάτι πολύ καιρό πριν. Είχαν καταργηθεί δεν είχαν καταργηθεί εγώ είχα πει στη μητέρα μου ότι θα πήγαινα με την αγαπημένη μου ποδιά.

Την πρώτη ημέρα με κοίταγε καλά καλά αλλά δεν μου είπε τίποτα. Την επόμενη με πλησίασε, μου έπιασε συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και στο τέλος μου το 'σκασε το παραμύθι :

"Ξέρεις παιδί μου, έχει καταργηθεί η ποδιά. Δεν είναι υποχρεωτικό να τη φοράς. Μπορείς να φοράς ότι θέλεις και σου αρέσει αρκεί να αρμόζει στο χώρο του σχολείου. "

Εγώ τον άκουγα και έλεγα από μέσα μου να μ' αφήσει στην ησυχία μου. "Εμένα έτσι μου αρέσει", σκεφτόμουν. "Άσε με στην ησυχία μου!"

Συνέχιζα να πηγαίνω με την ποδιά παρά τις καχύποπτες ματιές του και τα πειράγματα των συμμαθητών μου.

Κάποια μέρα η μητέρα,μόλις είχα γυρίσει, από το σχολείο μου είπε : "Ξέρεις τι με θέλει ο καθηγητής σου των θρησκευτικών; Με κάλεσε στο σχολείο για να μου μιλήσει." Όχι ...της είπα, χωρίς να πηγαίνει κάπου το μυαλό μου.
Την επόμενη ημέρα ήταν η συνάντηση με τη μητέρα μου.

Μόλις τελείωσε η μητέρα μου βγήκε γελώντας. Μισοαστεία, μισοσόβαρα μου είπε : "Λοιπόν κυρία, από αύριο κομμένη η ποδιά. Θα μας κοροϊδεεύει ο κόσμος. Αφού μέχρι και ο καθηγητής σου μου με ρώτησε εάν στο επιβάλλουμε εμείς ". "Δηλαδή;" τη ρώτησα εγώ. "Να άρχισε να μου λέει απ' εξω απ' εξω, ότι εάν αν εσύ έχεις από μόνη σου επιλέξει να φοράς ποδιά έχει καλώς. Εάν όμως στο επιβάλλουμε εμείς δεν είναι καθόλου σωστό γιατί έτσι καταπιέζεσαι και μπορεί να σου δημιουργηθούν προβλήματα. "
Συνέχισα να πηγαίνω με την ποδιά αλλά μετά τη βαρέθηκα και πήγαινα και εγώ με τα ρούχα μου όπως τ' αλλα παιδιά. (Ε! ρε τι κολλήματα είχα!!!)

• Η δεύτερη εμπειρία μου ήταν όταν αδιάβαστη στο μάθημά του προσπάθησα να αντιγράψω σε απροειδοποίητο διαγώνισμα. Ηταν η πρώτη φορά που το έκανα και είχα τεράστιο άγχος!!! Είχα γίνει κατακόκκινη. Αφού τέλειωσε η ώρα προχώρησα ανακουφισμένη και παρέδωσα το γραπτό μου.

Κατά την παράδοση των βαθμών με φώναξε ιδιαιτέρως και μου είπε : "Kαλά βρε παιδί μου, αντέγραψες που αντέγραψες, δε μπορούσες να βρεις τη σωστή σελίδα; Αντέγραψες την παρακάτω σελίδα απ' αυτή που αντιστοιχούσε το θέμα. Πήρες 14. Κουφάθηκα τελείως!!! και... μου πέσανε τα μούτρα.

• Η τρίτη πολύτιμη είναι η ακόλουθη: O καθηγητής αυτός όπως και ανέφερα πιο πριν ήταν πολύ ανεκτικός την ώρα του μαθήματος. Είχε όμως μια συνήθεια .

Ήθελε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα να πηγαίνουμε όλα τα παιδιά από ένα δώρο. Δεν τον ενδιέφερε αν θα το αγοράζαμε ή αν θα ήταν κάτι δικό μας. Ήθελε όμως να είναι σα καινούριο και ωραία τυλιγμένο.

Μας έπαιρνε λοιπόν όλα τα παιδιά και επισκεφτόμασταν ένα ίδρυμα κάθε φορά. Κυρίως αυτά που φιλοξενούσαν παιδιά. Έπρεπε λοιπόν το κάθε παιδί από εμάς να υιοθετήσει ένα φίλο από τα παιδιά που φιλοξενούνταν στα ιδρύματα και να παίξει για μια ώρα μαζί του. Μόνο μ' αυτό το παιδί έτσι ώστε να του αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια και φροντίδα αλλά και ν' έχουμε χρόνο να γνωριστούμε μαζί του.

Ήταν απίστευτο!!! Στην αρχή τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα : λίγο αμηχανία, λίγο λύπη , λίγο περιέργεια...Μετά όμως όλα αυτά εξαφανίζονταν και παίζαμε λες και ήμασταν καιρό φίλοι μ' αυτά τα παιδιά. Δενόμασταν μαζί τους και δε δίναμε απολύτως καμμία σημασία στην ιδιαιτεροτητά τους. Είμασταν όλοι παιδιά και μοιραζόμασταν το ίδιο πράγμα με την ίδια χαρά ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Όσα χρόνια τον είχα καθηγητή ζούσαμε απίστευτα το πνεύμα των εορτών και όχι μόνο. Αισθανόμασταν υπεύθυνοι για τον συνανθρωπό μας , βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου ,εξαφανίζαμε τα διαφορετικά χαρακτηριστικά , χαιρόμασταν με την προσφορά, συγκινούμασταν με την ευγνωμοσύνη και απολαμβάναμε την αγάπη των καινούριων μας φίλων. Η όλη διαδικασία ήταν μοναδική και άγγιζε απίστευτα ακόμα και τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά στην τάξη μοιραζόμασταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Το αισθανόμουν γιατί όταν πλησίαζαν οι γιορτές όλοι τον ρωτούσαμε πότε θα πραγματοποιήσουμε τις καθιερωμένες μας επισκέψεις. Μάλιστα και ενδιάμεσα σε περιόδους που δεν ήταν γιορτές ζητούσαμε να πάμε να επισκεφτούμε τους φίλους μας.

Πολλές φορές "έμπλεκε" και τους γονείς μας. Ζητούσε από τις μανάδες μας να φτιάξουν γλυκά που θα συνόδευαν το δώρο μας.

Η συνήθεια του υπέροχου αυτού ανθρώπου έγινε σε πολλούς απ' εμάς τρόπος ζωής. Έγινε συνείδηση. Μας δίδαξε ότι όλοι μα όλοι έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Είμαστε δημιουργήματα του ίδιου Θεού.

Απέδειξε όμως και κάτι άλλο. Ότι η παιδεία δε γεννιέται μέσα από τη στείρα γνώση αλλά μέσα από τη διδαχή το παράδειγμα, την εφαρμογή την εμπειρία, την ελευθερία έκφρασης , και πολλά άλλα που δεν εγκλωβίζονται μόνο ως κείμενα στις ψυχρές σελίδες ενός βιβλίου.

Yποστήριξη σε 15 αθώες ψυχές που ζουν στον Κορυδαλλό μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους

Το hamomilaki έχει αναρτήσει την ακόλουθη πρόσκληση :

"Το xeblogarisma.blogspot.com * σας καλεί το Σάββατο 28 Νοεμβρίου Στο 2ο Χριστουγεννιάτικο bazaar/party για τα παιδιά έως 3 ετών, που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας (πρώην Κορυδαλλού).

“Σήμερα 15 αθώες ψυχές ζουν στον Κορυδαλλό μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους. «Εμένα ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Εγώ δεν έχω μπαμπά;». Μια ανδρική φιγούρα εμφανίζεται. «Μπαμπά», φωνάζει το παιδάκι. Ο άνδρας ξέρει πως δεν επιτρέπεται ν’ απαντήσει. Σιωπηλός, γυρίζει το κλειδί στη σιδερένια πόρτα και κλειδώνει μέσα τη μητέρα με το μωρό της. Το παιδί προσπαθεί να ανοίξει. - «Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα, μαμά;».- «Είναι η ώρα που κοιμόμαστε. Γι’ αυτό κλείνουν οι πόρτες. Για να είναι ο καθένας στη φωλίτσα του».Ο διάλογος είναι πραγματικός. Όταν το παιδί μεγαλώσει, θα καταλάβει πως η «φωλίτσα» ήταν φυλακή και ο «μπαμπάς»…δεσμοφύλακας
Στο Χριστουγεννιάτικο bazaar θα διατίθενται προς πώληση αντικείμενα τέχνης, έργα φυλακισμένων γυναικών, βιβλία, ρούχα, δίσκοι και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα θα συλλέγονται είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά και τις άπορες φυλακισμένες όπως πάνες, ρούχα, είδη προσωπικής υγιεινής καθώς και παιχνίδια, βιβλία (ειδικά ξενόγλωσσα), περιοδικά, τηλεκάρτες κ.ά.Ημερομηνία: 28/11/2009Τόπος: Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, ΜεταξουργείοΠρόγραμμα:
12.00-20.00 bazaar
17.30---.-- Παράσταση Καραγκιόζη του Ιάσωνα Μελισσηνού
22.30---.-- Ινδική μουσική με τους ΙΧΩΡ (15e με ποτό)
24.30---.-- Partyγια περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχή: http://xeblogarisma.blogspot.com/ *Το ξεblogάρισμα είναι μια ομάδα από bloggers που ξεκίνησε την δράση της πριν από 2 χρόνια με σκοπό την βοήθεια και την υποστήριξη των παιδιών 0-3 ετών που κρατούνται μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας (πρώην Κορυδαλλού). Το πλαίσιο υποστήριξης, μαζί με τα 15 περίπου παιδάκια περιλαμβάνει και τις 90 και πλέον άπορες φυλακισμένες γυναίκες. Οι εθελοντές του ξεblogαρίσματος οργανώνουν αποστολές ειδών πρώτης ανάγκης στις φυλακές και διοργανώνουν εκδηλώσεις για την οικονομική υποστήριξη και την κάλυψη των άμεσων αναγκών των παιδιών και των άπορων. Οι ανάγκες όμως είναι πολλές και χρειάζεται η υποστήριξη όλων.
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΗΝΥΜΑ !Αναρτήθηκε από desapoin3ison4 στις 7:53 μμ Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2009
Posted by hamomilaki ♂ at 21:45
Labels: Αλληλεγγύη, Φυλακές και παιδιά "

O στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ΔΕΝ είναι αγγαρεία !

Xmas - 1

Από μικρή στο σπίτι στολίζαμε κάθε χρόνο οικολογικό δέντρο χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πολλές φορές ήταν μάλλον αγγαρεία.
Η μαμά έλεγε: « πρέπει να στολίσουμε το δέντρο» και ο μπαμπάς αγχωνόταν μήπως δεν άναβαν τα μπαλάκια και πόση ώρα θα τον έπαιρνε να τα ξεμπερδέψει.
Εμένα το στόλισμα μου ήταν μάλλον αδιάφορο, εκτός από την τελική φάση πριν από την ολοκλήρωση που μου άρεσε να δίνω την τελευταία πινελιά . Και αμέσως μετά βέβαια που το καμάρωνα και το απολάμβανα.
Κατά τη διάρκεια του στολισμού, η καλύτερη στιγμή ήταν που έβαζε ο πατέρας το αστέρι στην κορυφή και που αλλάζαμε την ευχή : « και του χρόνου, να 'μαστε καλα!».

Μεγάλωσα και έγινα πια φοιτήτρια σ’ άλλη πόλη. Στο φοιτητικό μου σπίτι πάντα στόλιζα δέντρο, αλλά βρε παιδί μου, μίζερο! Ένα μικρό δεντράκι για να μου θυμίζει ότι έχουμε Χριστούγεννα.

Από μικρή διάβαζα βιβλία και έμπαινε πολύ βαθειά στον κόσμο τους. Ταυτιζόμουν με τους ήρωες. Πολλές φορές τους αντέγραφα και στην καθημερινοτητά μου. Αλλιώς περιέγραφαν εκεί την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Στιγμές ζεστασιάς, θαλπωρής, αγάπης, διασκέδασης .
Όταν γνώρισα τον άντρα μου, τα πρώτα μας Χριστούγεννα θέλησα να δώσω μια διαφορετική νότα στο στολισμό του Δέντρου. Ατυχώς! Δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, τσακωθήκαμε, εξοργίστηκα και κατέληξα να το στολίσω με την κολλητή μου, τον πενηντάρη φίλο της και το κανίζ σκυλάκι του. Ονειρεμένα, τι να σας πω!

Στο γραφείο τα Χριστούγεννα συνηθίζαμε να στέλνουμε δώρα και κάρτες στους πελάτες.
Σ’ ενα δειγματισμό για την επιλογή των δώρων γνώρισα την κυρία Κατερίνα. Μια ωραιοτάτη γυναίκα γύρω στα 50 που έδειχνε πολύ ευτυχισμένη και που εξέπεμπε μια ιδιαίτερα θετική και γλυκειά αύρα γύρω της. Επάνω στη συζήτηση και καθώς απολαμβάναμε τον ζεστό αχνιστό μυρωδάτο καφέ μας όλο χαρά και ενθουσιασμό μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση:
« Στολίσατε το δέντρο σας;» Αμηχανία... Μην ξύνεις πληγές ήθελα να της απαντήσω αλλά κρατήθηκα. Περιορίστηκα στο ορθό κοφτό και ξερό «όχι ακόμη» και αμέσως αντέστρεψα την ερώτηση: «Εσείς;».
«Α βέβαια» μου απάντησε όλο χαρά και ενθουσιασμό. Από τις αρχές Δεκέμβρη. Κάθε χρόνο το στολίζουμε όλο και νωρίτερα. Το γιορτάζουμε , το απολαμβάνουμε και γ’ αυτό το περιμένουμε πως και πως. Δηλ.; τη ρώτησα όλο απορία και με απίστευτο ενδιαφέρον. Να μου είπε. Εκείνη την ημέρα έχω φροντίσει να κάνω ένα πρώτο στολισμό στο υπόλοιπο σπίτι,μαγειρέυω κάτι ωραίο, απλό όμως μη φανταστείς κάτι ιδιαίτερο που να έχει όμως άρωμα Χριστουγέννων. Φτιάχνω ατμόσφαιρα , και βάζω Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μόλις έρχεται ο Μανώλης από τη δουλειά του βάζω ένα ποτηράκι ποτό να χαλαρώσει, μπαίνει και αυτός στη διαδικασία και αρχίζουμε το στολισμό . Στο τέλος ανοίγουμε για το καλό και ένα μπουκάλι από το αγαπημένο μας κρασί. Αν μας πιάσει και λίγο παραπάνω χορεύουμε κιόλας , μου είπε γελώντας. Αν τύχει και έχουν έρθει και τα παιδιά, γίνεται χαμός. Α! Μπράβο , μπράβο, της είπα με πραγματικό θαυμασμό αλλά και πολύ σκέψη.

Μόλις έφυγε κάθησα και σκέφτηκα. Συνηδειτοποίησα ότι το είχα πάρει τελείως λάθος.
Απαιτούσα να στολιστεί το δέντρο και απαιτούσα ή τουλάχιστον έτσι έδειχνα να κάνει ο συντροφός μου τη χαμαλοδουλειά να πάει να το βρεί και να το βγάλει από την αποθήκη , να ξεμπερδεψει και να δοκιμάσει τα φωτάκια και εγώ να διασκεδάσω στο τέλος κρεμόντας μπαλίτσες και βάζοντας χιόνι.ΛΑΘΟΣ! Μέγα λάθος!!!

Στο στολισμό πρέπει να διασκεδάζουν όλοι εξίσου.

Επειδή και εμένα δεν ήταν ότι καλύτερο το ψάξιμο στην αποθήκη του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, πριν πάω στη δουλειά, έψαξα να βρω που πουλάνε φυσικά δέντρα κοντά στο σπίτι. Ρώτησα επίσης αν μπορούν να το μεταφέρουν κιόλας. Μετά πήγα και αγόρασα φωτάκια. Στόλισα το σπίτι με όλα τα παρεμφερή, κλαδιά, γιρλάντες, κεριά, έβαλα αρωματικά, αγόρασα το πιο καλό Porto που είχε η κάβα και έφτιαξα το αγαπημένο γλυκό του συντρόφου μου. Αφού τα ετοίμασα όλα αυτά, γυρνώντας από τη δουλειά πέρασα να πάρω το συντροφό μου. Πήγαμε για ένα καφέ, σ’ ενα μαγαζί που είχε στολιστεί υπέροχα και γυρνώντας τον παρακάλεσα να κάνουμε μια στάση για να με βοηθήσει να διαλέξω ένα υπέροχο φουντωτό δέντρο.
Γυρνώντας στο σπίτι άνοιξα τη μουσική , άναψα κεριά και τα φωτάκια που είχα ήδη βάλει στο μπαλκόνι του ετοίμασα ένα ζεστό μπάνιο με τα αρωματικά μου έλαια και άναψα το τζάκι. Βγαίνοντας από το μπάνιο είχα σερβίρει το γλυκό και είχα βάλει πόρτο στα καλά μου ποτήρια. Ανοιξα και τη μουσική. Του είπα να χαλαρώσει και να μου κάνει παρέα που θα ετοιμάζω το δέντρο. Στρώθηκε στον καναπέ, παίρνοντας ένα περιοδικό, και εγώ άρχισα να στολίζω το δέντρο σιγοτραγουδώντας τα Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια που έπαιζαν από το CD.
Μετά από μισή ώρα το Πνεύμα των Χριστουγέννων έκανε το θαύμα του! Σηκώθηκε από τον καναπέ και με ρώτησε εάν θέλω βοήθεια. Του είπα πως όχι επί του πρακτικού παρά μόνο την αισθητική του άποψη. Σε λιγότερο από τέταρτο είχε πέσει με τα μούτρα στο στολισμό και το απολάμβανε κιόλας!!!
Μόλις τελειώσαμε με το δέντρο στρωθήκαμε στον καναπέ και είδαμε αγκαλιασμένoι τρυφερά μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία που είχα φροντίσω να νοικιάσω από πριν από το videoclub της γειτονιάς.
Το θαύμα είχε γίνει!!!

Από τότε και κάθε χρόνο με γυρνάει για να βρούμε το καλύτερο δέντρο και είναι ο πρώτος που με ρωτάει "Πότε θα στολίσουμε;". Κάθε χρόνο το απολαμβάνουμε όλο και περισσότερο.
Μια χρονιά που είχε τύχει και η μητέρα μου να είναι στο στολισμό, γυρνώντας σπίτι της και χωρίς να το έχουμε κουβεντιάσει καθόλου ακολούθησε το ίδιο σχέδιο. Από τότε και κάθε χρόνο μου ανακοινώνει με ενθουσιασμό πότε θα στολίσουν με τον πατέρα μου.

Χάρη στην κυρία Κατερίνα κατάλαβα ότι το στόλισμα δεν είναι απαίτηση , δεν είναι αγγαρεία. Είναι στιγμές χαράς , χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Είναι στιγμές ζεστασιάς ,αγάπης και θαλπωρής. Είναι μια ευκαιρία να γινουμε πάλι παιδιά!.Είναι γιορτή!!!