Ήταν πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους καθηγητές μου, λιγότερο αυστηρός , πολύ φιλελεύθερος, ανεκτικός στη φασαρία και την αντιγραφή , με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και υπερδραστήριος.
Δύο είναι οι προσωπικές εμπειρίες μαζί του που έχουν χαρακτεί στη μνήμη μου και μία η οποία μου έχει γίνει βίωμα.
- Όταν άρχισαν τα μαθήματα είχε βγει νόμος να καταργηθούν οι ποδιές. Έλα που εγώ όμως μόλις είχα αγοράσει μια "Τσεκλένης "που είχα βάλει στο μάτι πολύ καιρό πριν. Είχαν καταργηθεί δεν είχαν καταργηθεί εγώ είχα πει στη μητέρα μου ότι θα πήγαινα με την αγαπημένη μου ποδιά.
Την πρώτη ημέρα με κοίταγε καλά καλά αλλά δεν μου είπε τίποτα. Την επόμενη με πλησίασε, μου έπιασε συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και στο τέλος μου το 'σκασε το παραμύθι :
"Ξέρεις παιδί μου, έχει καταργηθεί η ποδιά. Δεν είναι υποχρεωτικό να τη φοράς. Μπορείς να φοράς ότι θέλεις και σου αρέσει αρκεί να αρμόζει στο χώρο του σχολείου. "
Εγώ τον άκουγα και έλεγα από μέσα μου να μ' αφήσει στην ησυχία μου. "Εμένα έτσι μου αρέσει", σκεφτόμουν. "Άσε με στην ησυχία μου!"
Συνέχιζα να πηγαίνω με την ποδιά παρά τις καχύποπτες ματιές του και τα πειράγματα των συμμαθητών μου.
Κάποια μέρα η μητέρα,μόλις είχα γυρίσει, από το σχολείο μου είπε : "Ξέρεις τι με θέλει ο καθηγητής σου των θρησκευτικών; Με κάλεσε στο σχολείο για να μου μιλήσει." Όχι ...της είπα, χωρίς να πηγαίνει κάπου το μυαλό μου.Την επόμενη ημέρα ήταν η συνάντηση με τη μητέρα μου.
Μόλις τελείωσε η μητέρα μου βγήκε γελώντας. Μισοαστεία, μισοσόβαρα μου είπε : "Λοιπόν κυρία, από αύριο κομμένη η ποδιά. Θα μας κοροϊδεεύει ο κόσμος. Αφού μέχρι και ο καθηγητής σου μου με ρώτησε εάν στο επιβάλλουμε εμείς ". "Δηλαδή;" τη ρώτησα εγώ. "Να άρχισε να μου λέει απ' εξω απ' εξω, ότι εάν αν εσύ έχεις από μόνη σου επιλέξει να φοράς ποδιά έχει καλώς. Εάν όμως στο επιβάλλουμε εμείς δεν είναι καθόλου σωστό γιατί έτσι καταπιέζεσαι και μπορεί να σου δημιουργηθούν προβλήματα. "
Συνέχισα να πηγαίνω με την ποδιά αλλά μετά τη βαρέθηκα και πήγαινα και εγώ με τα ρούχα μου όπως τ' αλλα παιδιά. (Ε! ρε τι κολλήματα είχα!!!)
- Η δεύτερη εμπειρία μου ήταν όταν αδιάβαστη στο μάθημά του προσπάθησα να αντιγράψω σε απροειδοποίητο διαγώνισμα. Ηταν η πρώτη φορά που το έκανα και είχα τεράστιο άγχος!!! Είχα γίνει κατακόκκινη. Αφού τέλειωσε η ώρα προχώρησα ανακουφισμένη και παρέδωσα το γραπτό μου.
Κατά την παράδοση των βαθμών με φώναξε ιδιαιτέρως και μου είπε : "Kαλά βρε παιδί μου, αντέγραψες που αντέγραψες, δε μπορούσες να βρεις τη σωστή σελίδα; Αντέγραψες την παρακάτω σελίδα απ' αυτή που αντιστοιχούσε το θέμα. Πήρες 14. Κουφάθηκα τελείως!!! και... μου πέσανε τα μούτρα.
- Η τρίτη πολύτιμη είναι η ακόλουθη: O καθηγητής αυτός όπως και ανέφερα πιο πριν ήταν πολύ ανεκτικός την ώρα του μαθήματος. Είχε όμως μια συνήθεια .
Ήθελε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα να πηγαίνουμε όλα τα παιδιά από ένα δώρο. Δεν τον ενδιέφερε αν θα το αγοράζαμε ή αν θα ήταν κάτι δικό μας. Ήθελε όμως να είναι σα καινούριο και ωραία τυλιγμένο.
Μας έπαιρνε λοιπόν όλα τα παιδιά και επισκεφτόμασταν ένα ίδρυμα κάθε φορά. Κυρίως αυτά που φιλοξενούσαν παιδιά. Έπρεπε λοιπόν το κάθε παιδί από εμάς να υιοθετήσει ένα φίλο από τα παιδιά που φιλοξενούνταν στα ιδρύματα και να παίξει για μια ώρα μαζί του. Μόνο μ' αυτό το παιδί έτσι ώστε να του αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια και φροντίδα αλλά και ν' έχουμε χρόνο να γνωριστούμε μαζί του.
Ήταν απίστευτο!!! Στην αρχή τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα : λίγο αμηχανία, λίγο λύπη , λίγο περιέργεια...Μετά όμως όλα αυτά εξαφανίζονταν και παίζαμε λες και ήμασταν καιρό φίλοι μ' αυτά τα παιδιά. Δενόμασταν μαζί τους και δε δίναμε απολύτως καμμία σημασία στην ιδιαιτεροτητά τους. Είμασταν όλοι παιδιά και μοιραζόμασταν το ίδιο πράγμα με την ίδια χαρά ο καθένας με το δικό του τρόπο.Όσα χρόνια τον είχα καθηγητή ζούσαμε απίστευτα το πνεύμα των εορτών και όχι μόνο. Αισθανόμασταν υπεύθυνοι για τον συνανθρωπό μας , βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου ,εξαφανίζαμε τα διαφορετικά χαρακτηριστικά , χαιρόμασταν με την προσφορά, συγκινούμασταν με την ευγνωμοσύνη και απολαμβάναμε την αγάπη των καινούριων μας φίλων. Η όλη διαδικασία ήταν μοναδική και άγγιζε απίστευτα ακόμα και τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά στην τάξη μοιραζόμασταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Το αισθανόμουν γιατί όταν πλησίαζαν οι γιορτές όλοι τον ρωτούσαμε πότε θα πραγματοποιήσουμε τις καθιερωμένες μας επισκέψεις. Μάλιστα και ενδιάμεσα σε περιόδους που δεν ήταν γιορτές ζητούσαμε να πάμε να επισκεφτούμε τους φίλους μας.
Πολλές φορές "έμπλεκε" και τους γονείς μας. Ζητούσε από τις μανάδες μας να φτιάξουν γλυκά που θα συνόδευαν το δώρο μας.
Η συνήθεια του υπέροχου αυτού ανθρώπου έγινε σε πολλούς απ' εμάς τρόπος ζωής. Έγινε συνείδηση. Μας δίδαξε ότι όλοι μα όλοι έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Είμαστε δημιουργήματα του ίδιου Θεού.
Απέδειξε όμως και κάτι άλλο. Ότι η παιδεία δε γεννιέται μέσα από τη στείρα γνώση αλλά μέσα από τη διδαχή το παράδειγμα, την εφαρμογή την εμπειρία, την ελευθερία έκφρασης , και πολλά άλλα που δεν εγκλωβίζονται μόνο ως κείμενα στις ψυχρές σελίδες ενός βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου