Μια νύχτα σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία από τη νοσηλεία του παιδιού μου σε Νοσοκομείο μεγάλης πόλης της επαρχίας.

Το παιδί μου ηλικίας 2 μηνών είχε γαστροεισοφαγική παλινδρόμηση με επαπειλούμενα επεισόδια. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στους γονείς μου στην πόλη που μένουν είχε τρία επεισόδια σε ένα βράδυ. Κατόπιν επικοινωνίας με το γιατρό μας στην Αθήνα αποφασίσαμε να πάμε να το δουν στο Νοσοκομείο. Εκείνο το βράδυ εφημέρευε το συγκεκριμένο νοσοκομείο.

Δεν θέλω να επεκταθώ πόσο δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο από τις διακλαδώσεις λόγω εργων που έπρεπε να κάνουμε, την ελλειπή σήμανση και το φωτισμό. Αυτό είναι αλλο θεμά για το κακό των δρόμων και την ανευθυνότητα.

Μόλις φτάσαμε το Νοσοκομείο ήταν άδειο. Στην είσοδο κάποιος νεαρός φύλακας πολύ ευγενικός μας έδωσε ακριβής πληροφορίες για το που έπρεπε να απευθυνθούμε. Στην αίθουσα αναμονής ήμασταν μόνοι μας και περιμέναμε τη γιατρό της βάρδιας να εμφανιστεί. Πουθενά. Από το βάθος ακούγονταν σκυλοτράγουδα. Με αγωνία βγαίνω και ρωτάω τον ευγενέστατο φρουρό γιατί δεν εμφανίζεται κάποιος. Τρεις ειδοποιήσεις τους είχε κάνει. Αποφάσισε και αυτός συμμερίζοντας την αγωνία μας και με ανθρώπινη αγωνία στο προσωπό του να πάει να φωνάξει τη γιατρό . Βγαίνει και μας λέει οτι ερχεται. Η αγωνία μου και τα νεύρα μου άρχισαν να χτυπάνε κόκκινο. Σε λιγο ξεπροβάλλει από την πίσω πόρτα όχι του εξεταστηρίου η γιατρός με ανάκατα τα μαλλιά και φοβερά εκνευρισμένη. Τι πάθατε και είστε τοσο ανυπόμονη. Δεν είναι και σοβαρό το περιστατικό μου λέει με το ειρωνικό ύφος. Περιμένουμε πόση ώρα της λέω εκνευρισμένη και αμέσως μου εξαπολύει επίθεση για το πως πρέπει να συμπεριφέρομαι. Της λέω εξέτασε το παιδι τώρα και τα βρίσκουμε μετά οι δυο μας γιατί αλλιώς θα καλέσω τα κανάλια εδώ. Αρχισε να εξετάζει το παιδί. Είπε οτι δε βρίσκει τίποτα αλλά προληπτικά έπρεπε να νοσηλευτεί . Μιλούσαμε συνέχεια με το γιατρό μας στην Αθήνα, 3 τη νύχτα ο οποίος μας είπε οτι ετσι συμβαίνει συνήθως.

Μάλιστα ενας ειδικευόμενος γιατρός που εφημέρευε εκνευρίστηκε που μιλούσαμε συνεχεια με το γιατρό μου και μου είπε ότι "δεν χρειάζεται να ξυπνάω τον ανθρωπο 3 τη νύχτα".

Το παιδί οπως σας είπα 2 μηνών χωρίς εμβόλια . Μας βάζουν σ’ ενα τρισά θλιο χώρο με άλλα δύο παιδάκια 2 και 6 μηνών με βαριά βρογχυολίτιδα και τους γονείς να κοιμούνται σε ένα κρεβάτι στον τοιχο. Να ροχαλίζουν. Στο χώρο δεν αντέχαμε από την αποπνικτική μυρωδιά . Σκεφτόμουν πόσο επικίνδυνο ήταν για τα παιδάκια και επίσης για ότι για άλλο ήρθαμε και με άλλο θα φύγουμε. Έτρεμα μήπως κολλήσει το παιδί μου κάτι.

Απ’ εξω από το δωμάτιο υπήρχε ένα ψυγείο με την επιγραφή: "Προσοχή. Στο ψυγείο αυτό τοποθετούμε μόνο τρόφιμα και όχι αίματα". Τα συμπεράσματα δικά σας.

Την επόμενη μέρα πέρασε ο γιατρός με τους φοιτητές και είπε ότι το παιδί θα έπρεπε να μείνει μέσα για περαιτέρω παρακόλουθηση για να εξεταστεί το ενδεχόμενο μήπως ήταν σπασμοί. Του εξηγήσαμε ότι στην Πάτρα είμαστε επισκέπτες και ότι το παδι θα θέλαμε να το πάμε στην Αθήνα να το παρακολουθήσει ο δικός μας γιατρός. Στο χαρτί εξόδου έγραψε εισήχθηκε με πιθανό επεισόδιο σπασμών. Πράγμα που όταν το είδαν οι γιατροί εδώ στην Αθήνα είπαν: "Ποιος το εγραψε αυτό. Αυτό είναι εγκληματικό". Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έδωσα σημασία σ’ αυτό και το μόνο που ήθελα ήταν να τα διαγράψω όλα αυτά από τη μνήμη μου. Εφιάλτης για τη δική μου κατάσταση. Δεν θέλω να σκεφτώ και πραγματικά θλίβομαι τη συμβαίνει σε άλλες πιο δύσκολες καταστάσεις ή πως συμπεριφέρονται σε αγνούς ανθρώπους που βρίσκονται σ' ανάγκη και δε μπορούν να διαθέσουν χρήματα για κάποιο ιδιωτικό.

Αυτή είναι η μια οψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι όταν επισκέφτηκαμε το Παίδων για κάποιες εξετάσεις και οι γιατροι και οι νοσηλευτές που μας εξυπηρέτησαν ήταν εντυπωσιακά ευγενείς και πάνω απ’ ολα άνθρωποι. Και δεν θα ξεχάσω που ο χώρος των γραφείων τους ήταν ενας τρισάθλιος χώρος όπου 4 γιατροί μοιράζονταν 3 θρανία (τα πράσινα, απ’ αυτά που είχαμε στο γυμνάσιο) γεμάτα χαρτιά (που φαντάζομαι ότι ήταν πολύ σημαντικά) και εναν υπολογιστή. Πραγματικά τους λυπήθηκα και τους θεώρησα ήρωες που άντεχαν να εργάζονται κάτω από τοσο άθλιες συνθήκες .

Σεβάστηκα την αγωνία τους και τον εκνευρισμό τους μερικές φορές όταν απλήρωτοι, με άθλιες εργασικές συνθήκες ,ξεκρέμαστοι στην ουσία καλούνται να ασκήσουν με κάθε υπευθυνότητα το λειτούργημα τους . Κατάλαβα το άγχος που πρέπει να τους καταλαμβάνει όταν ρισκάρουν ανθρώπινες ζωές και την καριέρα τους από έλλειψη κρατικού μηχανισμού και σωστού management. Οταν γίνονται έρμαιο στα χέρια άλλων...

Ενός κακού μύρια επονται και όταν δεν υπάρχει σωστή οργάνωσησε βασικούς τομείς όπως υγεία , παιδεία, κοινωνική πρόνοια, ασφάλεια, δικαιοσύνη τα πάντα ως ντόμινο οδηγούνται με μαθητική ακρίβεια στην κατάρρευση και τη σαπίλα.

Όλοι έχουμε τρομοκρατηθεί. Να κρατάμε το στόμα μας κλειστό για να κάνουμε τη δουλειά μας και ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα. Να κλειδαμπαρώνουμε τα σπίτια μας. Να μην διεκδικούμε τα δικαιωματά μας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.. Ζούμε σε κράτος τρομοκρατίας και αναρχίας . Αυτοί είναι η κατάσταση κύριοι.Δυστυχώς... Ας ελπίσουμε ο Θεός να βάλει το χέρι του...Έχουμε άλλη ελπίδα?