Χριστουγεννιάτικη Συνταγή

Xmas-2

Προχθές μας είχαν τραπέζι κάποιοι φίλοι. Η οικοδέσποινα θέλοντας να μας βάλει στο πνεύμα των Χριστουγέννων είχε ετοιμάσει ελάφι στη γάστρα. Καταπληκτικό!!! Πέρα από απίστευτη γεύση και κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ήταν και πολύ απλό στην προετοιμασία.

Η συνταγή έχει ως εξής : Στεγνώνουμε το κρέας με χαρτί κουζίνας και το αλατοπιπερώνουμε. Το βάζουμε σε μια λεκάνη και το μαρινάρουμε με πόρτο ή κάποιο άλλο γλυκό κρασί και λάδι. Το αφήνουμε στη μαρινάδα για πέντε ώρες. Κατόπιν το βάζουμε στη γάστρα μαζί με τη μαρινάδα και προσθέτουμε αποξηραμένα δαμάσκηνα, βερίκοκα και κουκουνάρι.
Το αφήνουμε να σιγοψήνεται και όταν το κρέας αρχίζει και μαλακώνει βάζουμε και τις πατάτες.

Προτιμούμε τις μικρές γαλλικές στρογγυλές πατατούλες. Τις τοποθετούμε στη γάστρα αφού προηγουμένως τις έχουμε στεγνώσει και αλατοπιπερώσει. Τις πασπαλίζουμε και με τριμμένη φρυγανιά.
Τη σάλτσα που μένει στο στέλος μπορούμε να τη δέσουμε με αλεύρι και να περιχύσουμε το φαγητό κατά το σερβίρισμα.

Σημείωση : Eάν θέλουμε να δώσουμε πιο πικάντικη γεύση μπορούμε να προσθέσουμε προς το τέλος παρμεζάνα ή κάποιο άλλο πικάντικο τυρί καθώς και μπέικον.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!

Η "φίλη μου" η Ειρήνη

Τη γνώρισα ως την καινούρια φιλενάδα του κολλητού του άνδρα μου. Ο άνδρας μου μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι ο φίλος μας Μάριος , για πολύ καιρό ελεύθερος, σύναψε σχέση με κάποια κοπέλα ονόματι Ειρήνη. Εγώ δεν την είχα γνωρίσει. Ο άντρας μου ναι. Τον είχε επισκεφτεί κάποια μέρα μαζί με το φίλο μας στο γραφείο του. Κουβεντιάζοντας με κουτσομπολίστικη διάθεση τολμώ να πω στο βραδινό μας τον ρώτησα πως του φάνηκε. Ο άντρας μου που είναι πολύ ήπιος στην κριτική του για όλους, σχεδόν αδιάφορος μου είπε προβληματισμένος: «έτσι και έτσι». Όταν το ρώτησα τι σημαίνει αυτό μου εξήγησε ότι του φάνηκε λίγο «χα χα χου χα».Δηλαδή; τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια. Ε, να μου είπε. Άρχισε να κάνει πολλές ερωτήσεις για το τι ακριβώς κάνω , πως αυτό , πως εκείνο. Πολλές και άσχετες ερωτήσεις για κάποιον που γνωρίζεις πρώτη φορά. Εγώ το ερμήνευσα πολύ αυστηρά ότι ήθελε να πουλήσει πνεύμα και εξυπνάδα στο δικό της , ότι είναι μέσα σ’ όλα. Η αλήθεια είναι ότι από την περιγραφή δεν την πολυσυμπάθησα.

Κάνοντας μια παρένθεση ο Μάριος ήταν μηχανικός, φιλόδοξο παιδί και η Ειρήνη καθηγήτρια Γαλλικών.

Μετά από λίγο καιρό κανονίσαμε να πάμε έξω όλοι μαζί για να γνωριστούμε και οι κοπέλες μεταξύ μας. Μόλις την είδα , από τη φυσιογνωμία και μόνο δεν τη συμπάθησα καθόλου. Σαν εικόνα και χαρακτήρας μου φάνηκε πολύ μπανάλ. Κοντούλα , αφρατούλα με αφανέ μαύρο μαλλί και έντονο κόκκινο κραγιόν. Μου θύμισε της γυναίκες από κάποια παλιά καρτ ποστάλ που είχε η μάνα μου. Όλο σχεδόν το βράδυ μονοπωλούσε τη συζήτηση. Περί φιλοσοφίας, τέχνης –ακόμη και αν δεν το έφερνε η κουβέντα έβρισκε τρόπο και το πήγαινε προς τα εκεί-και πολλές πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις.

Λόγω ότι συμπαθούσα πολύ το φίλο μας Μάριο δεν κάθισα ν’ αναλύσω την αρχική μου εντύπωση. Αντιθέτως την έθαψα. Μάλιστα κάποια στιγμή ένοιωσα και ενοχές γιατί σκεφτόμουν σαν απ’ αυτές τις σνομπ που αντιπαθώ.

Για να απενεχοποιηθώ την πήρα τηλέφωνο να πάμε για ένα καφέ οι δυο μας και να γνωριστούμε καλύτερα. Περάσαμε όμορφα. Ευχάριστα. Η αρχική μου εντύπωση θάφτηκε στα τάρταρα.

Ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες. Ερχόταν αργά το βράδυ. Εγώ γύριζα σχετικά πιο νωρίς.
Ο Μάριος πολλές εβδομάδες έλειπε λόγω δουλειάς . Η Ειρήνη έμενε μόνη της.
Μέναμε στην ίδια περιοχή. Έτσι χωρίς να το καταλάβω , δε θυμάμαι και εγώ πως , αρχίσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα. Αυτοκόλλητη θα έλεγα. Πηγαίναμε για καφέ , τρώγαμε μαζί , μαγείρευε η μια για την άλλη. Πολλές φορές μου έφερνε και φαγητό στο σπίτι επειδή όπως μου έλεγε σκέφτηκε ότι δεν προλάβαινα να μαγειρέψω.
Δέθηκα πολύ μαζί της . Άρχισα να νοιάζομαι , να την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο . Άρχισα να την αγαπάω σαν αδελφή μου. Είχα ανάγκη την παρουσία της. Ποτέ δε χάναμε την ευκαιρία να επισκεφτεί η μία την άλλη. Βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά.

Το σπίτι της το είχε διακοσμήσει με αντίκες της γιαγιάς της και η κουζίνας της απέπνεε τη ζεστασιά της κουζίνας της μαμάς μου και ακόμη καλύτερα. Δε μου έκανε καρδιά να φύγω όταν πήγαινα εκεί.

Στο γάμο μου την είχα πρώτο τραπέζι μαζί με τους συγγενείς μου και ήταν από τα ελάχιστα άτομα που βρέθηκαν στο σπίτι κατά την προετοιμασία μου ως νύφη.

Στο σπίτι μου όταν ερχόταν ήταν πολύ διακριτική. Τι θέλω να πω. Δεν ερχόταν όταν ήταν ο άντρας μου στο σπίτι για να μη μας ενοχλήσει , δεν έπαιρνε τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες , ούτε στην εργασία μου.

Όταν ήμασταν οι τέσσερις περνούσαμε φανταστικά. Είχαμε πολύ πλάκα. Αυτοί οι δύο αλληλοπειράζονταν συνέχεια. Φίλους πολλούς δεν είχε. Μόνο κάποιες φίλες που της είχε από το Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό που σπούδαζε. Οι φίλοι της όμως κατ’ εμέ ήταν λίγο περίεργα άτομα. Τα κορίτσια λίγο δύστροπα και οι άντρες όλοι gay. Δεν έχω τίποτα με τους gay αλλά μόνο gay μου φαινόταν λίγο περίεργο.

Δεσμούς πολλούς δεν είχε απ’ ότι μου είχε εκμυστηρευτεί. Δύο προηγούμενες μακροχρόνιες σχέσεις είχαν λήξει τελείως άδοξα αφού την κεράτωσαν και αμέσως μετά παντρεύτηκαν. Ένας ακόμη λόγος που την είχα πονέσει και ένοιωθα ότι έπρεπε να την προστατεύσω μην της συμβεί κάτι ανάλογο από το φίλο μας.

Μια μέρα που πήγα σπίτι της τη βρήκα σε άθλια κατάσταση. Έκλαιγε συνεχώς. Ο φίλος μας της είχε ζητήσει από τηλεφώνου να χωρίσουνε. Ήταν αποσπασμένος σε κάποια χώρα της Ασίας για μερικούς μήνες. Αισθανόταν χάλια. Προδομένη και το χειρότερο δε μπορούσε να κάνει τίποτα από απόσταση. Χώρια τ’ ερωτηματικά που τη βασάνιζαν . Η αιτία του χωρισμού τους δεν ήταν ξεκάθαρη. Φάγαμε ένα καλοκαίρι στο μπαλκόνι του σπιτιού της να ψάχνουμε εξηγήσεις και να προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον φέρουμε πίσω. Μέχρι και τον άντρα μου βάλαμε να του τηλεφωνήσει. Τελικά τα ξαναβρήκαν. Άρχισαν να μιλάνε για γάμους. Αρχίσαμε να κοιτάμε νυφικά και μπομπονιέρες.

Πέρασαν τρεις μήνες. Ήταν τα γενέθλια της και θα πήγαιναν μαζί τριήμερο κάπου για να το γιορτάσουν Την επόμενη ημέρα από την αναχώρηση της με πήρε τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε από τα κλάματα της. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι είχαν γυρίσει. Της είπα κλείσε και έρχομαι.
Παράτησα τον άντρα μου έβαλα το μπουφάν μου πάνω από τις πυτζάμες μου και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι της. Οι λυγμοί της μου έσκισαν τη καρδιά. Ένοιωθα τον πόνο της και την απόγνωση της.
Είχε πιάσει μήνυμα στο κινητό του ότι είχε γκόμενα. Κάποια Ρουμάνα που είχε γνωρίσει σ’ ένα από τα ταξίδια του. Την ρώτησα πως το ανακάλυψε. Μου είπε ότι είχε διαίσθηση ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Έτσι όταν αυτός έπεσε να κοιμηθεί έψαξε το κινητό του. Η Ρουμάνα του έγραφε πόσο της λείπει και αν θα τον ξαναδεί. Έπαθε σοκ. Πήγε στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Προσπάθησα να την ηρεμήσω και να αποφορτίσω την κατάσταση λέγοντας να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα . Ίσως να ήταν μεθυσμένος κάποιο βράδυ ή να φλέρταρε μες τη μοναξιά του. Μου είπε ότι δεν ήταν έτσι και γεμάτη απορία τη ρώτησα πως το ήξερε. Μου είπε ότι την πήρε τηλέφωνο. Είχε κρατήσει τον αριθμό από το μήνυμα. Την πήρε τηλέφωνο λέγοντας ότι είναι από το Νοσοκομείο της Αθήνας και ότι ο κύριος Μάριος Τάδε είχε εισαχθεί με σοβαρές πιθανότητες να έχει νοσήσει από AIDS. Της είπε ότι το όνομα το έδωσε ό ίδιος και τη ρώτησε εάν υπήρχε φόβος να έχει προσβληθεί και αυτή γιατί τότε έπρεπε να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις. Η κοπέλα η Ρουμάνα τα έπαιξε όπως ήταν φυσικό. Και της τα ξέρασε όλα. Όταν είχαν ελεύθερες σχέσεις για μια εβδομάδα μαζί με όλες τις λεπτομέρειες που επιβεβαίωναν τη σχέση τους.

Εκεί λίγο τα έπαιξα. Δεν περίμενα ότι το μυαλό της γλυκιάς αθώας Ειρήνης θα σκαρφιζόταν κάτι τέτοιο. Τη ρώτησα εάν της είπε μετά ποια ήταν γιατί. Στο κάτω κάτω της γραφής η κοπέλα δεν έφταιγε τίποτα. Με διαβεβαίωσε ότι είχε φροντίσει να την καθησυχάσει.

Επίσης μου είπε ότι αυτό που την πλήγωσε περισσότερο ήταν ότι αντί να της ζητήσει συγνώμη της είπε ότι δεν ταιριάζουν καθόλου γιατί είναι πολύ εαυτούλης και ξεροκέφαλη και ότι έχει πολλές απαιτήσεις.

Νευρίασα πάρα πολύ με το φίλο μας. Τον σιχάθηκα. Του άντρα μου του είπα ότι δε θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου που πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο τη φίλη μου Ειρήνη. Ο Μάριος επικοινώνησε μαζί μου και προσπάθησε να μου μιλήσει. Όχι για να μου απολογηθεί αλλά να με παρακαλέσει να μην επηρεάσει τη φιλία μας. Του είπα εντελώς σταράτα τη γνώμη μου γι’ αυτόν, του είπα ότι με τον άντρα μου μπορούν να κάνουν όση παρέα θέλουν, αρκεί να μην επηρεάζει τη φιλία μου με την Ειρήνη και να μη με φέρνει σε δύσκολη θέση.
Όταν βρισκόμαστε με την Ειρήνη μετά το χωρισμό της της είπα ότι δεν πρόκειται να της μιλάω για το Μάριο γιατί πρέπει να το πάρει απόφαση ότι αυτός ανήκει πια στο παρελθόν και ότι πρέπει να κοιτάει μπροστά.
Δεν τα κατάφερνα πάντα γιατί όλο και μου έφερνε τη συζήτηση προς τα εκεί.

Με την Ειρήνη συνέχισα να κάνω παρέα. Περνούσα ακόμη περισσότερες ώρες στο σπίτι της. Τις περισσότερες φορές που έβγαινα με φίλες μου ή με φίλους του άντρα μου την έπαιρνα μαζί. Ήθελα να διευρύνει τις φιλίες της για να μην αισθάνεται μοναξιά αλλά και να γνωρίσει κανένα καινούριο φίλο. Εκείνη την περίοδο άρχισα να παρατηρώ κάποια πράγματα που με ξένιζαν και …με σόκαραν. Υπερβολική ίσως η λέξη , αλλά έτσι ένοιωθα.
Δοκιμάζοντας ρούχα για κάποια έξοδο που είχε εμφανίστηκε μπροστά μου εντελώς γυμνή. Σοκαρίστηκα γιατί δεν το συνηθίζω ούτε στην ίδια μου τη μάνα.
Ένα άλλο συμβάν ήταν ότι κατά την επίσκεψη μας στο σπίτι ενός φίλου που είχε γενέθλια άρχισε να φωνάζει μέσα σ’ όλο τον κόσμο τι υπέροχο σπίτι και να τον ρωτάει εάν μένει μόνος του. Με το καλημέρα σας. Μου φάνηκε πολύ υπερβολικό και παράξενο και για να πω και την αλήθεια ένοιωσα και ντροπή απέναντι στο φίλο μας.

Μια άλλη φορά που τη φιλοξενούσαμε στο εξοχικό μας άρχισε να τα ρίχνει αδιακρίτως σ’ έναν ξάδελφο μας που ήξερα ότι τα είχε σχέση με μια κοπέλα από το χωριό. Την ενημέρωσα για το τι συμβαίνει και η απάντηση της ήταν ότι δεν την ενδιέφερε. Αυτής της άρεσε. Τη δικαιολόγησα μέσα μου λέγοντας ότι αισθάνεται πολύ πληγωμένη από το χωρισμό της και γι’ αυτό τα λέει αυτά. Αναγκάστηκα να της πω όμως ότι όφειλε να είναι πολύ προσεκτική στο χωριό γιατί θ’ άρχιζαν να μας κουβεντιάζουν, όλους μαζί. Παρατήρησα μια αδιαφορία γι' αυτά που της έλεγα και κυρίως για τη θέση τη δική μου και του άντρα μου…

Κάποια στιγμή επισκεφτήκαμε μια φίλη ψυχολόγο που τη θεωρώ πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Με είχε καλέσει στο σπίτι της και πήρα και την Ειρήνη μαζί. Αφού απολαύσαμε τα υπέροχα σνακς και γλυκά που είχε ετοιμάσει σκεφτήκαμε να κάνουμε για πλάκα μερικά ψυχολογικά τεστ. Της φίλης μου, της ψυχολόγου, πέφτανε εντελώς μέσα στο χαρακτήρα της, το ίδιο και μ’ εμένα. Της Ειρήνης όμως δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Έδειχναν έναν πολύ κακό άνθρωπο και πολύ πολύ υπολογιστή και εγωιστή. Γελάσαμε αφού καταλήξαμε ότι όλα αυτά είναι βλακείες αλλά έχουν πολύ πλάκα. Βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού του δικού μου και της φίλης μου της ψυχολόγου εγκαταστάθηκε και ένα ερωτηματικό.

Μια μέρα μου λέει: “Θέλω να σου δείξω κάτι αλλά φοβάμαι μη με παρεξηγήσεις. Απλά θέλω να το πω κάπου γιατί έχω εκνευριστεί και δεν ξέρω τι συμβαίνει”. Μου δείχνει κάποια ερωτικά πρόστυχα μηνύματα που υποτίθεται ότι της τα 'στελνε κάποια άγνωστη γυναίκα. Η Ειρήνη υποψιαζόταν ότι τα έστελνε ο Μάριος. Η γνώμη μου ήταν ότι αποκλείεται να ήταν αυτός αφού είχε άλλη σχέση, απ’ ότι είχα μάθει από τον άντρα μου εκείνον τον καιρό και μάλιστα σοβαρή.

Συνέχιζε να μου δείχνει κατά καιρούς τέτοια μηνύματα που της έστελναν άγνωστες γυναίκες και να αναρωτιέται γιατί και ποιος μπορεί να της τα στέλνει..

Η Ειρήνη έχτιζε ένα σπίτι πάνω από το πατρικό της στο Μαρκόπουλο. Εμείς μέναμε σ’ ένα δυάρι με τον άντρα μου όπου επειδή τα ντουλάπια στην κουζίνα ήταν πολύ λίγα αποφασίσαμε να βάλουμε πρόσθετα με δικά μας έξοδα. Έξι μήνες παλεύαμε να βγάλουμε μόνοι μας τα σχέδια. Τελικά τα φτιάξαμε και η κουζίνα μας έγινε κουκλίστικη. Όποιος έμπαινε μέσα μας έλεγε τι υπέροχη που ήταν.

Όταν τα είδε η Ειρήνη είπε τελείως ωμά. «Καλά σε νοικιασμένο σπίτι πας και ξοδεύεις λεφτά; Δεν είναι δικό σου. Πεταμένα λεφτά.».
Της εξήγησα ότι σπίτι για μένα είναι εκεί που μένω. Άσχετα εάν είναι νοικιασμένο ή αγορασμένο. Με ρώτησε εάν σκοπεύαμε ν’ αγοράσουμε και της εξήγησα πως όχι για τους εξής λόγους: τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, ο άντρας μου θεωρεί ότι η αγορά ενός σπιτιού στην Αθήνα δεν είναι value for money και δεν ξέρουμε ακόμη εάν ο μόνιμος τόπος διαμονής μας θα είναι στην Αθήνα.
Η επόμενη άσχετη ερωτησή της ήταν. “Δε θα θέλεις να μένεις σ’ ένα εξάρι με dressing room μπλα μπλα μπλα…”
Με λίγα λόγια μου περιέγραφε το σπίτι που έφτιαχνε στο Μαρκόπουλο. Και ολοκλήρωσε με το απίστευτο: « δε θα ζήλευες κάποιον που έχει ένα τέτοιο σπίτι; Δε θέλεις και εσύ κάτι τέτοιο;”
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν πάει καλά , κάτι της συμβαίνει. Χώρια που τα είχα πάρει μαζί της και με την αντίδρασή της για τα ντουλάπια. Της είπα πως ποτέ δε ζηλεύω αντιθέτως χαίρομαι. «Αν με ρωτάς αν θέλω ένα τέτοιο σπίτι εξαρτάται από τον αν θα με εξυπηρετούσε η περιοχή και αν τηρούσε όλες τις προδιαγραφές για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας μου», έχοντας κατά νου ότι το διαμέρισμα που έφτιαχνε ανήκε σ’ ένα τετραώροφο οικοδόμημα όπου έμεναν οι γονείς της και τα δύο αδέλφια της με τις οικογένειές τους. Δεν άντεξα και εγώ την έριξα την κατινιά μου.

Από τότε έγινα καχύποπτη και όσες φορές συναντιόμασταν απέφευγα επίτηδες να μιλάω για οτιδήποτε μπορούσε να της δώσει έστω και μια πληροφορία για το Μάριο. Γιατί τις περισσότερες φορές που συναντιόμασταν επεδίωκε με κάθε μέσο να εκμαιεύσει οποιαδήποτε πληροφορία. Και όταν δεν της έδινα πληροφορίες έριχνε το φαρμάκι της σ’ άλλα πράγματα

Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε δύο χρόνια να κάνουμε παιδί. Η Ειρήνη με ρώταγε με κάθε ευκαιρία πότε θα κάνω παιδί και για να βγω από τη δύσκολη θέση της έλεγα ότι τα παιδιά δεν έρχονται κατά παραγγελία.

Ήρθε η ευλογημένη στιγμή που έμεινα έγκυος. Με την Ειρήνη οι συναντήσεις κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο αραίωσαν.
Της είπα ευθέως ότι βλέπω αλλαγή στη συμπεριφορά της και αν έχω κάνει κάτι άθελά μου που την έχει πειράξει. Μου είπε πως όχι απλά στεναχωριέται ότι έχει γίνει αιτία να χαλάσει η φιλία μας με το Μάριο.

Εκείνο τον καιρό εργαζόμουν και έψαχνα και μεγαλύτερο σπίτι για να μετακομίσουμε. Χώρια που ήμουν και δυσκίνητη.
Η Ειρήνη σχεδόν εξαφανίστηκε. Ελάχιστες φορές συναντηθήκαμε και τηλεφωνηθήκαμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μου έλεγε ότι πνίγεται στη δουλειά και ότι δεν έχει καθόλου χρόνο. Μία φορά ξέροντας ότι ψάχνω για σπίτι μου ξεστόμισε το εξής: “ Όποτε θέλεις μπορώ να έρθω να δούμε σπίτια μαζί. Είμαι πολύ περίεργη να δω τι σπίτια κοιτάς.” Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Στην καρδιά μου όμως η Ειρήνη δεν είχε διαγραφεί ακόμη.
Κάποιες φορές που μιλούσαμε στο τηλέφωνο δε με ρώταγε καν πως ήμουν άρχιζε και μου έλεγε για τους καινούριους γκόμενους που γνώριζε και που ήταν όλοι τους τρελοί και παλαβοί μ’ αυτήν. Ανάθεμα και εάν είχε κανέναν.
Δύο στις έξι φορές που βγαίναμε για καφέ με τον άντρα μου την είχαμε πετύχει που έπινε τον καφέ της. Όλο με κάτι περίεργες φάτσες .
Μια μέρα, ήμουν στον ένατο μήνα, μ’ επισκέφτηκε η ξαδέλφη μου για να μου δώσει ένα δώρο. Βγήκαμε για φαγητό. Εκεί συνάντησα την Ειρήνη με μια παρέα ανδρών μεγάλης ηλικίας. Δεν μου άρεσαν καθόλου. Μιλήσαμε. Μου φάνηκε ότι μου μίλησε κάπως ψυχρά. Ίσως και αμήχανα. Μπαίνοντας στο μαγαζί η ξαδέλφη μου με ρώτησε ποια ήταν αυτή. Απέφυγα να της πω ότι ήταν η κολλητή μου η Ειρήνη που την ήξερε, γιατί σ’ όλους είχα μιλήσει για αυτήν και ήξεραν πόσο δεμένη ένοιωθα μαζί της. Η ξαδέρφη μου είπε, χωρίς να έχει ιδέα για την όλη φάση και χωρίς συνήθως να λέει τη γνώμη της, ότι της άρεσε καθόλου ο τρόπος που με κοίταζε αυτή. «Μου σηκώθηκε η τρίχα όπως σε κοίταζε. Να την προσέχεις». Επαθα…

Όταν γέννησα μ’ επισκέφτηκε όλος ο κόσμος εκτός από την Ειρήνη. Ούτε τηλέφωνο. Μετά από δύο μήνες εμφανίστηκε. Μου είπε ότι ήθελε να μ’ επισκεφτεί. Από μέσα μου χάρηκα. Δεν ενθουσιάστηκα , όντως επιφυλακτική, γιατί είχα πληγωθεί πολύ από τη συμπεριφορά της. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι στο τηλέφωνο δεν παρέλειψε να με ρωτήσει τι κάνει η πεθερά μου και αν έρχεται να με βλέπει. Άλλο κουφό αυτό σκέφτηκα.

Ήρθε. Μόλις είδε το μωρό πλάνταξε στο κλάμα. Ούτε εγώ δεν είχα κλάψει έτσι. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά της . Σχεδόν με φόβισε . Δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της όχι γιατί δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτήν ή γιατί δε μου έλειπε η συντροφιά της αλλά έβλεπα ότι αυτή ήταν που απέφευγε να κάνει παρέα.

Για πέντε μήνες δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία. Την είχα πάρει τηλέφωνο στη γιορτή της και την είχα ρωτήσει εάν ήταν σπίτι να πέρναγα πέντε λεπτά να της άφηνα το δώρο της. Τέτοιο ζώο ήμουν. Μου είπε ότι δε μπορούσε γιατί ήταν στο κομμωτήριο. Τη ρώτησα χαρούμενα που σκοπεύει να το γιορτάσει και μου είπε ότι θα πάει στους δικούς της. Και να οργάνωνε κάποιο πάρτι δε θα μπορούσα να πάω ούτε περίμενα να με καλέσει. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσα να αφήσω το παιδί πουθενά και το ήξερε. Την πήρε το απόγευμα και ο άντρας μου τηλέφωνο χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί. Του είπε ότι έχει κλείσει τραπέζι σ’ ένα μαγαζί και αν θέλαμε να περάσουμε για ποτό.


Μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι. Είχαμε κόψει κάθε παρτίδα ακόμη και τις τυπικές. Μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν η Ειρήνη. Μου λέει : Τι κάνεις; Θα ήθελα να περάσω να δω το σπίτι που νοίκιασες. Είμαι σίγουρη ότι θα βρήκες κάτι καλό τόσο καιρό που έψαχνες και έχω την περιέργεια να το δω».
Έγώ σα βλάκας δέχτηκα. Σε μια ώρα ήταν στο σπίτι. Καθίσαμε μια ώρα . Σ’ αυτήν την ώρα είπαμε τα τυπικά , με ρώτησε πότε θα βαφτίσω το παιδί και έφυγε.
Μια εβδομάδα πριν από τη βάφτιση της μικρής με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα κάνω τη βάφτιση την ημερομηνία που της είχα πει. Της είπα πως η ημερομηνία θα είναι η ίδια αλλά δε θα καλέσω πολλούς παρά μόνο κάποιους συγγενείς και τους κολλητούς μας οπότε δε χρειάζεται να δεσμευτεί. Εμμέσως πλην σαφώς της είπα και εμπράκτως ότι δεν τη θεωρούσα πλέον φίλη μου.

Μου στοίχισε πάρα πολύ. Αυτήν την κοπέλα την είχα σαν αδελφή μου σαν μάνα μου. Είχα ανάγκη τη φιλία της. Δεν ένοιωθα πληγωμένη ή θυμωμένη. Το αντίθετο μάλιστα. Ένοιωθα τύψεις. Ένοιωθα ότι εγώ για κάποιον άγνωστο λόγο έφταιγα που χάλασε αυτή η «υπέροχη» φιλία μ’ αυτόν τον «υπέροχο» άνθρωπο. Μάταια μ’ όσους το συζητούσα προσπαθούσαν να μου ανοίξουν τα μάτια. Ακόμη και τώρα που γράφω νοιώθω κάποια συμπόνια και κάποια τρυφερότητα γι’ αυτήν και ας έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Λες και μου είχε κάνει πλύση εγκεφάλου. Ποτέ άλλοτε δεν έχω νοιώσει έτσι.

Η εξηγήσεις που έχω ακούσει πολλές : Υποκατάστατο μητέρας, αδελφής, κρυφολεσβία, νάρκισσος, ψυχρή υπολογίστρια, βδέλλα, με εκμεταλλεύτηκε με ξεζούμισε και με πέταξε και πολλά τέτοια που κανένα δε μ’ έχει πείσει.
Προσπάθησα να γράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα. Πολλά τα ερωτηματικά ακόμη. Βέβαια δε μ’ απασχολεί τόσο πολύ όσο παλιά. Θα ήθελα να καταλήξω όμως σ’ ένα συμπέρασμα έτσι ώστε να δω εάν έφταιξα εγώ κάπου ή ποια αδυναμία πρόβαλα έτσι ώστε να μ’ εκμεταλλευτεί. Κάθε άποψη δική σας είναι άκρως επιθυμητή. Ίσως να ξεδιαλύνει το μυστήριο «Κομήτης Ειρήνη».

Ένα παιδί μεγαλώνει (1) :O ερχομός της Όλγας

Η μητέρα της Όλγας παντρεύτηκε σχετικά μεγάλη για την εποχή της. Γύρω στα τριάντα . Με τον πατέρα της γνωρίστηκαν σ’ ένα σταθμό υπεραστικών λεωφορείων. Ο πατέρας της με τον κολλητό του Γεράσιμο είχαν σταματήσει στο σταθμό για ν’ αλλάξουν λεωφορείο πηγαίνοντας ο καθένας στον τόπο καταγωγής του. Η μαμά της με τη θεία της Ισμήνη δίδυμες, ολόιδιες περνούσαν τυχαία από κει. Γνωρίστηκαν, παντρεύτηκαν . Μέσα σ’ ένα χρόνο. Και οι τέσσερις.

Η μαμά της πριν ήταν αρραβωνιασμένη με προξενιό. Γύρισαν τα δώρα πίσω. Ο μπαμπάς της λογοδοσμένος με την πλούσια νύφη του χωριού. Τους έστησε στα λογοδοσίματα.
Στους έξι μήνες της γνωριμίας τους αρραβωνιάστηκαν. Η μητέρα της ήπιος, πολύ τρυφερός, γλυκομίλητος , πρόσχαρος , ευγενικός άνθρωπος. Ήταν όμως και διεκδικητικός , κτητικός χαρακτήρας με πολύ μεγάλη ευαισθησία σ’ οποιαδήποτε μορφή ανημποριάς και πολύ ανασφαλής.. Ο πατέρας της αυθόρμητος, ευέξαπτος , ανεξάρτητος, χαρούμενος, απότομος και κοινωνικός . Μερικές φορές γινόταν και αγενής. Είχαν και οι δυο ένα κοινό στοιχείο στο χαρακτήρα τους. Ήταν ειλικρινείς. Εκρηκτικός συνδυασμός.

Στους εννιά μήνες έμεινε έγκυος. Στην Όλγα. Δούλευε μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Κάποια μέρα έσπασαν τα νερά. Δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Κάποια πελάτισσα που η μητέρα της Όλγας ανέφερε κάποια συμπτώματα που παρατήρησε εκείνη την ημέρα της είπε : “ Καλά κορίτσι μου. Έσπασαν τα νερά . Τι κάθεσαι; Γεννάς.» Ο πατέρας της ήταν στη δουλειά. Γύρισε στο σπίτι , ετοίμασε τα πράγματα που έπρεπε να πάρει μαζί της και ξεκίνησε με τη μάνα της για το μαιευτήριο. Με τα πόδια. Ενάμιση χιλιόμετρο, με τα πόδια.Γέννα δύσκολη. Είχε στεγνώσει. Το παιδί , ή Όλγα. είχε κολλήσει. Φρικτοί πόνοι. Ώρα πολύ. Ξεσκίστηκε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Μόλις η Ελευθερία γέννησε σταμάτησε τη δουλειά. Η Όλγα ως μωρό έκλαιγε συνέχεια. Δεν καθόταν με κανέναν. Γκρινιάρικο παιδί έλεγαν. Στο σπίτι η μητέρα Ελευθερία δε μπορούσε να δουλέψει. Τον μπαμπά Αντώνη τον ενοχλούσαν οι τρίχες. Ένα δωμάτιο σπίτι ήταν. Ήταν κομμώτρια η Ελευθερία. Ο Αντώνης δημόσιος υπάλληλος. Όχι σαν αυτούς σήμερα. Όχι από ρουσφέτι. Είχε πάει στη σχολή και δούλευε και νυχτερινά. .Εργατικός και υπεύθυνος τύπος.
Η μαμά Ελευθερία είχε τελειώσει το σχολείο. Πήγε μέχρι κάποιες τάξεις του δημοτικού. Βαριόταν , δεν την πίεσε και κανείς να συνεχίσει. Έτσι σταμάτησε και πήγαινε και στα χωράφια και δούλευε όποτε υπήρχε ανάγκη για χρήματα στην πενταμελή οικογένεια. Δώδεκα χρονών κοριτσάκι.
Ο Αντώνης ήταν πολύ καλός μαθητής. Τρία χιλιόμετρα με τα πόδια πήγαινε στο σχολείο. Ήθελε να γίνει δικηγόρος. Λόγω αριστερών πεποιθήσεων του πατέρα του το τότε κράτος δεν του το επέτρεψε. Έγινε αναγκαστικά δημόσιος υπάλληλος.

Η Ελευθερία λοιπόν σπίτι. Όλη μέρα ασχολιόταν με την Όλγα. Παίζανε μαζί σα φιλενάδες . Η Όλγα θυμάται σαν τώρα που η μητέρα της έπλενε τα πιάτα και αυτή δίπλα της να παίζει με τις κούκλες της. Το θυμάται σαν τώρα . Ένα μικρό κόκκινο χαλί με κρόσσια.
Η μητέρα την Όλγα την είχε σαν κούκλα. Δε θυμάται να την είχε μαλώσει ποτέ. Ούτε να έχει ακουμπήσει χέρι επάνω της. Μια φορά προσπάθησε να της δώσει μια στα πισινά και η μικρή Όλγα χίμηξε επάνω της. . Ζόρικο, νευρικό παιδί . Κατά τ’ άλλα ή Όλγα ήταν ένα ήσυχο παιδάκι. Δεν τσακωνόταν με τα άλλα παιδιά, δεν απαιτούσε, δεν έκανε τις συνηθισμένες φασαρίες που κάνει ένα ζόρικο μικρό παιδί και πάντα εφεύρε τρόπους να περνάει την ώρα της ευχάριστα και δημιουργικά. Τον πατέρα της τον έτρεμε. Καμία σχέση με τους νέους μπαμπάδες . Μόνο το ρόλο του κουβαλητή εκτελούσε . Το παιχνίδι του μαζί με την Όλγα δεν είχε να κάνει με τρυφερότητα και εκπαίδευση. Όσες φορές ασχολιόταν μαζί της ήταν να την πάρει μαζί του στο δάσος ή να κάνει το συνένοχο σε αταξίες που του άρεσε να κάνει και αυτός. Μια φορά χοροπηδώντας και οι δυο στο κρεβάτι το έσπασαν. Η Ελευθερία έγινε έξαλλη. Μια εβδομάδα κοιμόντουσαν κάτω μέχρι να το επισκευάσουν. Μέσα από το «τζόλεμα» εδειχνε την αγάπη του, με το δικό του άγαρμπο τρόπο.
Γιατί την αγαπούσε την Ολγα . Την αγαπούσε πολύ. (συνεχίζεται)

La vie en rose : Αυπνίες

Τέσσερις το πρωί. Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ. Όλα έχουν μαζευτεί μέσα μου.Μάταια κάνω προσπάθειες να τα βγάλω.Φοβάμαι. Τι; Να έρθω αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Να ξεκλειδώσω το άγχος μου, τις αγωνίες μου, τις τύψεις μου, τις ενοχές μου. Εκεί αυτές. Βαθειά ριζωμένες μέσα μου. Χοντρά,ατσάλινα καρφιά. Βδέλλες. Γερασμένη εκατό χρόνια. Άδικο. Όχι για μένα. Για κείνη. Για κείνον.
Εκεί. Πείσμα. Καποιος αποφάσισε να μου μάθει την υπομονή. Σκληρό τρόπο διάλεξε. Εκεί. Δεν κάνω πίσω. Πείσμα. Περιέργεια. Προσμονή. Εκεί εσείς; Εδώ εγώ. Ελάτε, ελάτε να παλέψουμε. Ρίξτε, ρίξτε σας λέω. Δε σας φοβάμαι.

Ξεκίνησα να γράφω για να λυτρωθώ. Δεν έχω καταφέρει να γράψω τίποτα μέχρι στιγμής. Για αυτά τα μεγάλα. Μυστικά που κράτησα και κρατάω θαμμένα μέσα μου. Ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Ξεκίνησα με απλές,ανώδυνες μικρές εμπειρίες. Γυρνάω δειλά δειλά το κλειδί αλλά φοβάμαι. Είναι πολύ σκουριασμένο .Μπορεί να σπάσει.

Θάνατος και Ανάσταση μαζί. Όλη μου η ζωή ένας Θάνατος και μια Ανάσταση.

Μην κρατάμε ομπρέλα στην αγάπη

Σάββατο βράδυ। Εξαντλημένη από το συνάχι που με ταλαιπωρεί εδώ και δύο ημέρες πήγαμε να βρούμε με τον άντρα μου φαρμακείο που να εφημερεύει।Θεωρήσαμε απαραίτητο να εκμεταλλευτούμε την έξοδο από το σπίτι απολαμβάνοντας έναν καφέ ή ένα ποτό όπως συνήθως κάνουμε όταν βρίσκουμε ευκαιρία॥ Ψάξαμε να βρούμε κάποιο ωραίο μερος που δεν έχουμε πάει αλλά τελικά καταλήξαμε στο αγαπημένο μας στέκι।

Καθήσαμε σχεδόν δύο ώρες εκεί και μιλάγαμε ακατάπαυστα. Μιλήσαμε για τη ζωή μας πριν συναντηθούμε και ποια ήταν τα κομβικά σημεία που μας οδήγησαν σ’ αυτό που ήμαστε σήμερα.. Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάμε γι’ αυτό. Είναι ένα από τα θέματα που έχουμε αναλύσει με το ίδιο ενδιαφέρον χιλιάδες φορές από διαφορετική κάθε φορά σκοπιά και με το απαιτούμενο χιούμορ που χαρακτήριζε τα φοιτητικά μας κυρίως χρόνια. Επιασα τον εαυτό μου να τον ακούω με τρυφερότητα την ώρα που διηγιόταν τις "αταξίες" του και τις εμπειρίες της φοιτητικής του νιότης. Με το ίδιο ενδιαφέρον ένοιωθα ότι άκουγε και αυτός εμένα.
Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι που οι κουβέντες που αντάλλαξαν όσοι ώρα έμειναν εκεί ήταν μετρημένες.
Με το που βγήκαμε από το μαγαζί το σχολίασα στον άντρα μου. Είπα ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου μη γίνουμε και εμείς έτσι.

Γενικά καθε φορά εκπλησσομαι πόσο υπέροχα περνάω μαζί του. Κουβεντιάζω πολύ καλύτερα απ’ ότι με την κολλητή μου φίλη, δε με υποτιμάει, μ’ ακούει με ενδιαφέρον, συμμετέχει. Δεν ξέρω κατά βάθος τι σκέφτεται (φύλα τα ρούχα σου να έχεις τα μισά) πάντως εμένα η όλη του στάση με πείθει ότι είναι ειλικρινής. Έτσι κάθε φορά έχω ολοένα και περισσότερο την ανάγκη της παρέας του, επιζητώ και σέβομαι τη γνώμη του.

Κουβεντιάζοντας εχθές με μια φίλη αναλύαμε το τι είναι ο έρωτας. Η Μ. Θεωρεί ότι είναι ότι το πιο σημαντικό για να υπάρξει μια σχέση. Εγώ δεν συμμερίζομαι ιδιαιτέρως αυτην την άποψη. Ίσως βέβαια να λέγαμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια. Εξάλλου η έννοια "έρωτας" έχει πολλές ερμηνείες. Ανάλογα τις ανάγκες που κρύβει ο καθένας μας.
Για τη Μ. καμμία σχέση δε μπορεί να εξελιχθεί εάν δεν υπάρχει μεγάλη έλξη και πάθος. Τέλος πάντων, κατάλαβα ότι εννοούσε ότι πρέπει να θέλεις τον άλλον τρελά με πάθος, άκριτα.
Για μένα έρωτας είναι η ανυπομονησία να δεις τον άλλον, να τον γνωρίσεις καλύτερα. Η προσμονή της ένωσης,της μετάλλαξης σε αγάπη, δέσιμο, απόλαυση, φιλία, συνεργασία....
Κάποιοι μπορεί να είναι φίλοι πριν γίνουν ζευγάρι και η φιλία αυτή να εξελίσσεται σε σχέση μέσα από αργά αλλά σταθερά βήματα. Θα δώσω ένα παράδειγμα που ίσως δείξει καλύτερα πως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Λοιπόν.. Έστω ότι έχουμε μια σκάλα. Την σκάλα αυτή μπορούμε να την ανέβουμε με μια δρασκελιά. Αυτό μας δημιουργεί έναν ενθουσιασμό γιατί είναι κάτι το παρακινδυνευμένο.Υπάρχει η πιθανότητα να πέσουμε και να χτυπήσουμε πολύ σοβαρά. Το είδος αυτού του ανεβάσματος είναι άκρως επικίνδυνο.
Μπορούμε όμως και να ανέβουμε ένα ένα τα σκαλοπάτια προσεκτικά. Λιγότερος κίνδυνος και τα αποθέματα ενθουσιασμού τα ξοδεύουμε σιγά σιγά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι του ωραίου πίνακα ή κάτι καινούριου που αγοράζουμε. Τις πρώτες ημέρες το φροντίζουμε το προσέχουμε το καμαρώνουμε. Μετά μπορεί να περνάμε από μπροστά του και ούτε να το κοιτάμε.Καινούριο το κόσκινο ψηλά το κρεμάμε που έλεγε και η γιαγιά μου...

Δεν υποβιβάζω με τίποτα την εννοια του έρωτα. Ασφαλώς και γεννάει καταπληκτικά συναισθήματα, ελπίδες και προσμονές. Ενεργοποιεί το είναι . Η διαδικασία είναι καταπληκτική. Αλλά μέχρι εκεί. Παρακάτω άλλα είναι που έχουν σημασία.

Σημασία λοιπόν για μένα έχει όχι τι νοιώθεις στην αρχή αλλά πως εξελίσσονται τα αισθηματα μας και οι εντυπώσεις μας για το συγκεκριμένο άτομο.
Έχω ακούσει φίλες μου να λένε ότι εάν δεν ενθουσιαστούν από την αρχή με τον άλλο δε μπαίνουν στον κόπο να το γνωρίσουν. Καταρχήν γιατί ντε και καλά οταν είμαστε ελεύθερες και γνωρίζουμε κάποιον πρέπει να αποφασίσουμε εκείνη τη στιγμή εάν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να παντρευτούμε και να γίνει ο πατέρας των παιδιών μας. Έαν θέλει σοβαρή σχέση ή όχι...Μπορεί κάλλιστα γνωρίζοντας τον άλλο να αποδειχτεί ο κολλητός του άντρα της ζωής μας...!!! Γιατί να βάζουμε από την αρχή ταμπέλα και να δηλώνουμε το άγχος μας... Εξάλλου όσο πιο πολύ κυνηγάς κάτι τοσο αργεί να έρθει.

Όπως θεωρώ επίσης ότι δεν κάνουμε μια σχέση για να καλύψουμε τις ανάσφαλειές μας ,"δε θα βρω άλλον να μ’ αγαπάει έτσι, να κάνουμε παιδιά" , ή να κάνουμε το χατήρι κάποιων. Ζούμε μαζί ή παντρευόμαστε κάποιον που αγαπάμε την παρουσία του και θέλουμε να είναι το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε όταν ξυπνάμε και το τελευταίο όταν κοιμόμαστε.. Να μοιραστούμε τις ανυσυχίες μας ,να ονειρευτούμε μαζί.
Οι σχέσεις είναι επιτυχημένες όταν είναι ειλικρινείς , οταν υπάρχει σεβασμός , θαυμασμός απέναντι στον άλλο, κατανόηση, υποστήριξη , συνεργασία, κοινοί στόχοι, ξεκάθαροι οι ρόλοι και δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όταν θέλεις να μοιράζεσαι. Οι σχέσεις είναι ειλικρινείς και επιτυχημένες όταν σε απενεχοποιούν.. Όταν μπορείς να σκέφτεσαι δυνατά...όταν αισθάνεσαι ελεύθερος...όταν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Kαθηγητής Θρησκευτικών :" Ο εξηντατρίχης". Μάθημα :Κοινωνική Ευθύνη, Ισότητα, Ευαισθησία

Στη Δευτέρα Γυμνασίου είχα καθηγητή Θρησκευτικών έναν ιερέα τον "εξηντατρίχη". Έτσι ήταν για χρόνια το παρατσούκλι του από όποιο Γυμνάσιο και αν περνούσε. Αιτία ήταν τα ανύπαρκτα γένια του και η αστεία συνήθειά του να βγάζει μία μία τις τρίχες του όταν παρέδιδε μάθημα.

Ήταν πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους καθηγητές μου, λιγότερο αυστηρός , πολύ φιλελεύθερος, ανεκτικός στη φασαρία και την αντιγραφή , με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ και υπερδραστήριος.

Δύο είναι οι προσωπικές εμπειρίες μαζί του που έχουν χαρακτεί στη μνήμη μου και μία η οποία μου έχει γίνει βίωμα.

• Όταν άρχισαν τα μαθήματα είχε βγει νόμος να καταργηθούν οι ποδιές. Έλα που εγώ όμως μόλις είχα αγοράσει μια "Τσεκλένης "που είχα βάλει στο μάτι πολύ καιρό πριν. Είχαν καταργηθεί δεν είχαν καταργηθεί εγώ είχα πει στη μητέρα μου ότι θα πήγαινα με την αγαπημένη μου ποδιά.

Την πρώτη ημέρα με κοίταγε καλά καλά αλλά δεν μου είπε τίποτα. Την επόμενη με πλησίασε, μου έπιασε συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και στο τέλος μου το 'σκασε το παραμύθι :

"Ξέρεις παιδί μου, έχει καταργηθεί η ποδιά. Δεν είναι υποχρεωτικό να τη φοράς. Μπορείς να φοράς ότι θέλεις και σου αρέσει αρκεί να αρμόζει στο χώρο του σχολείου. "

Εγώ τον άκουγα και έλεγα από μέσα μου να μ' αφήσει στην ησυχία μου. "Εμένα έτσι μου αρέσει", σκεφτόμουν. "Άσε με στην ησυχία μου!"

Συνέχιζα να πηγαίνω με την ποδιά παρά τις καχύποπτες ματιές του και τα πειράγματα των συμμαθητών μου.

Κάποια μέρα η μητέρα,μόλις είχα γυρίσει, από το σχολείο μου είπε : "Ξέρεις τι με θέλει ο καθηγητής σου των θρησκευτικών; Με κάλεσε στο σχολείο για να μου μιλήσει." Όχι ...της είπα, χωρίς να πηγαίνει κάπου το μυαλό μου.
Την επόμενη ημέρα ήταν η συνάντηση με τη μητέρα μου.

Μόλις τελείωσε η μητέρα μου βγήκε γελώντας. Μισοαστεία, μισοσόβαρα μου είπε : "Λοιπόν κυρία, από αύριο κομμένη η ποδιά. Θα μας κοροϊδεεύει ο κόσμος. Αφού μέχρι και ο καθηγητής σου μου με ρώτησε εάν στο επιβάλλουμε εμείς ". "Δηλαδή;" τη ρώτησα εγώ. "Να άρχισε να μου λέει απ' εξω απ' εξω, ότι εάν αν εσύ έχεις από μόνη σου επιλέξει να φοράς ποδιά έχει καλώς. Εάν όμως στο επιβάλλουμε εμείς δεν είναι καθόλου σωστό γιατί έτσι καταπιέζεσαι και μπορεί να σου δημιουργηθούν προβλήματα. "
Συνέχισα να πηγαίνω με την ποδιά αλλά μετά τη βαρέθηκα και πήγαινα και εγώ με τα ρούχα μου όπως τ' αλλα παιδιά. (Ε! ρε τι κολλήματα είχα!!!)

• Η δεύτερη εμπειρία μου ήταν όταν αδιάβαστη στο μάθημά του προσπάθησα να αντιγράψω σε απροειδοποίητο διαγώνισμα. Ηταν η πρώτη φορά που το έκανα και είχα τεράστιο άγχος!!! Είχα γίνει κατακόκκινη. Αφού τέλειωσε η ώρα προχώρησα ανακουφισμένη και παρέδωσα το γραπτό μου.

Κατά την παράδοση των βαθμών με φώναξε ιδιαιτέρως και μου είπε : "Kαλά βρε παιδί μου, αντέγραψες που αντέγραψες, δε μπορούσες να βρεις τη σωστή σελίδα; Αντέγραψες την παρακάτω σελίδα απ' αυτή που αντιστοιχούσε το θέμα. Πήρες 14. Κουφάθηκα τελείως!!! και... μου πέσανε τα μούτρα.

• Η τρίτη πολύτιμη είναι η ακόλουθη: O καθηγητής αυτός όπως και ανέφερα πιο πριν ήταν πολύ ανεκτικός την ώρα του μαθήματος. Είχε όμως μια συνήθεια .

Ήθελε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα να πηγαίνουμε όλα τα παιδιά από ένα δώρο. Δεν τον ενδιέφερε αν θα το αγοράζαμε ή αν θα ήταν κάτι δικό μας. Ήθελε όμως να είναι σα καινούριο και ωραία τυλιγμένο.

Μας έπαιρνε λοιπόν όλα τα παιδιά και επισκεφτόμασταν ένα ίδρυμα κάθε φορά. Κυρίως αυτά που φιλοξενούσαν παιδιά. Έπρεπε λοιπόν το κάθε παιδί από εμάς να υιοθετήσει ένα φίλο από τα παιδιά που φιλοξενούνταν στα ιδρύματα και να παίξει για μια ώρα μαζί του. Μόνο μ' αυτό το παιδί έτσι ώστε να του αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια και φροντίδα αλλά και ν' έχουμε χρόνο να γνωριστούμε μαζί του.

Ήταν απίστευτο!!! Στην αρχή τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα : λίγο αμηχανία, λίγο λύπη , λίγο περιέργεια...Μετά όμως όλα αυτά εξαφανίζονταν και παίζαμε λες και ήμασταν καιρό φίλοι μ' αυτά τα παιδιά. Δενόμασταν μαζί τους και δε δίναμε απολύτως καμμία σημασία στην ιδιαιτεροτητά τους. Είμασταν όλοι παιδιά και μοιραζόμασταν το ίδιο πράγμα με την ίδια χαρά ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Όσα χρόνια τον είχα καθηγητή ζούσαμε απίστευτα το πνεύμα των εορτών και όχι μόνο. Αισθανόμασταν υπεύθυνοι για τον συνανθρωπό μας , βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου ,εξαφανίζαμε τα διαφορετικά χαρακτηριστικά , χαιρόμασταν με την προσφορά, συγκινούμασταν με την ευγνωμοσύνη και απολαμβάναμε την αγάπη των καινούριων μας φίλων. Η όλη διαδικασία ήταν μοναδική και άγγιζε απίστευτα ακόμα και τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά στην τάξη μοιραζόμασταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Το αισθανόμουν γιατί όταν πλησίαζαν οι γιορτές όλοι τον ρωτούσαμε πότε θα πραγματοποιήσουμε τις καθιερωμένες μας επισκέψεις. Μάλιστα και ενδιάμεσα σε περιόδους που δεν ήταν γιορτές ζητούσαμε να πάμε να επισκεφτούμε τους φίλους μας.

Πολλές φορές "έμπλεκε" και τους γονείς μας. Ζητούσε από τις μανάδες μας να φτιάξουν γλυκά που θα συνόδευαν το δώρο μας.

Η συνήθεια του υπέροχου αυτού ανθρώπου έγινε σε πολλούς απ' εμάς τρόπος ζωής. Έγινε συνείδηση. Μας δίδαξε ότι όλοι μα όλοι έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Είμαστε δημιουργήματα του ίδιου Θεού.

Απέδειξε όμως και κάτι άλλο. Ότι η παιδεία δε γεννιέται μέσα από τη στείρα γνώση αλλά μέσα από τη διδαχή το παράδειγμα, την εφαρμογή την εμπειρία, την ελευθερία έκφρασης , και πολλά άλλα που δεν εγκλωβίζονται μόνο ως κείμενα στις ψυχρές σελίδες ενός βιβλίου.

Yποστήριξη σε 15 αθώες ψυχές που ζουν στον Κορυδαλλό μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους

Το hamomilaki έχει αναρτήσει την ακόλουθη πρόσκληση :

"Το xeblogarisma.blogspot.com * σας καλεί το Σάββατο 28 Νοεμβρίου Στο 2ο Χριστουγεννιάτικο bazaar/party για τα παιδιά έως 3 ετών, που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας (πρώην Κορυδαλλού).

“Σήμερα 15 αθώες ψυχές ζουν στον Κορυδαλλό μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους. «Εμένα ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Εγώ δεν έχω μπαμπά;». Μια ανδρική φιγούρα εμφανίζεται. «Μπαμπά», φωνάζει το παιδάκι. Ο άνδρας ξέρει πως δεν επιτρέπεται ν’ απαντήσει. Σιωπηλός, γυρίζει το κλειδί στη σιδερένια πόρτα και κλειδώνει μέσα τη μητέρα με το μωρό της. Το παιδί προσπαθεί να ανοίξει. - «Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα, μαμά;».- «Είναι η ώρα που κοιμόμαστε. Γι’ αυτό κλείνουν οι πόρτες. Για να είναι ο καθένας στη φωλίτσα του».Ο διάλογος είναι πραγματικός. Όταν το παιδί μεγαλώσει, θα καταλάβει πως η «φωλίτσα» ήταν φυλακή και ο «μπαμπάς»…δεσμοφύλακας
Στο Χριστουγεννιάτικο bazaar θα διατίθενται προς πώληση αντικείμενα τέχνης, έργα φυλακισμένων γυναικών, βιβλία, ρούχα, δίσκοι και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα θα συλλέγονται είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά και τις άπορες φυλακισμένες όπως πάνες, ρούχα, είδη προσωπικής υγιεινής καθώς και παιχνίδια, βιβλία (ειδικά ξενόγλωσσα), περιοδικά, τηλεκάρτες κ.ά.Ημερομηνία: 28/11/2009Τόπος: Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, ΜεταξουργείοΠρόγραμμα:
12.00-20.00 bazaar
17.30---.-- Παράσταση Καραγκιόζη του Ιάσωνα Μελισσηνού
22.30---.-- Ινδική μουσική με τους ΙΧΩΡ (15e με ποτό)
24.30---.-- Partyγια περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχή: http://xeblogarisma.blogspot.com/ *Το ξεblogάρισμα είναι μια ομάδα από bloggers που ξεκίνησε την δράση της πριν από 2 χρόνια με σκοπό την βοήθεια και την υποστήριξη των παιδιών 0-3 ετών που κρατούνται μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας (πρώην Κορυδαλλού). Το πλαίσιο υποστήριξης, μαζί με τα 15 περίπου παιδάκια περιλαμβάνει και τις 90 και πλέον άπορες φυλακισμένες γυναίκες. Οι εθελοντές του ξεblogαρίσματος οργανώνουν αποστολές ειδών πρώτης ανάγκης στις φυλακές και διοργανώνουν εκδηλώσεις για την οικονομική υποστήριξη και την κάλυψη των άμεσων αναγκών των παιδιών και των άπορων. Οι ανάγκες όμως είναι πολλές και χρειάζεται η υποστήριξη όλων.
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΗΝΥΜΑ !Αναρτήθηκε από desapoin3ison4 στις 7:53 μμ Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2009
Posted by hamomilaki ♂ at 21:45
Labels: Αλληλεγγύη, Φυλακές και παιδιά "

O στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ΔΕΝ είναι αγγαρεία !

Xmas - 1

Από μικρή στο σπίτι στολίζαμε κάθε χρόνο οικολογικό δέντρο χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πολλές φορές ήταν μάλλον αγγαρεία.
Η μαμά έλεγε: « πρέπει να στολίσουμε το δέντρο» και ο μπαμπάς αγχωνόταν μήπως δεν άναβαν τα μπαλάκια και πόση ώρα θα τον έπαιρνε να τα ξεμπερδέψει.
Εμένα το στόλισμα μου ήταν μάλλον αδιάφορο, εκτός από την τελική φάση πριν από την ολοκλήρωση που μου άρεσε να δίνω την τελευταία πινελιά . Και αμέσως μετά βέβαια που το καμάρωνα και το απολάμβανα.
Κατά τη διάρκεια του στολισμού, η καλύτερη στιγμή ήταν που έβαζε ο πατέρας το αστέρι στην κορυφή και που αλλάζαμε την ευχή : « και του χρόνου, να 'μαστε καλα!».

Μεγάλωσα και έγινα πια φοιτήτρια σ’ άλλη πόλη. Στο φοιτητικό μου σπίτι πάντα στόλιζα δέντρο, αλλά βρε παιδί μου, μίζερο! Ένα μικρό δεντράκι για να μου θυμίζει ότι έχουμε Χριστούγεννα.

Από μικρή διάβαζα βιβλία και έμπαινε πολύ βαθειά στον κόσμο τους. Ταυτιζόμουν με τους ήρωες. Πολλές φορές τους αντέγραφα και στην καθημερινοτητά μου. Αλλιώς περιέγραφαν εκεί την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Στιγμές ζεστασιάς, θαλπωρής, αγάπης, διασκέδασης .
Όταν γνώρισα τον άντρα μου, τα πρώτα μας Χριστούγεννα θέλησα να δώσω μια διαφορετική νότα στο στολισμό του Δέντρου. Ατυχώς! Δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, τσακωθήκαμε, εξοργίστηκα και κατέληξα να το στολίσω με την κολλητή μου, τον πενηντάρη φίλο της και το κανίζ σκυλάκι του. Ονειρεμένα, τι να σας πω!

Στο γραφείο τα Χριστούγεννα συνηθίζαμε να στέλνουμε δώρα και κάρτες στους πελάτες.
Σ’ ενα δειγματισμό για την επιλογή των δώρων γνώρισα την κυρία Κατερίνα. Μια ωραιοτάτη γυναίκα γύρω στα 50 που έδειχνε πολύ ευτυχισμένη και που εξέπεμπε μια ιδιαίτερα θετική και γλυκειά αύρα γύρω της. Επάνω στη συζήτηση και καθώς απολαμβάναμε τον ζεστό αχνιστό μυρωδάτο καφέ μας όλο χαρά και ενθουσιασμό μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση:
« Στολίσατε το δέντρο σας;» Αμηχανία... Μην ξύνεις πληγές ήθελα να της απαντήσω αλλά κρατήθηκα. Περιορίστηκα στο ορθό κοφτό και ξερό «όχι ακόμη» και αμέσως αντέστρεψα την ερώτηση: «Εσείς;».
«Α βέβαια» μου απάντησε όλο χαρά και ενθουσιασμό. Από τις αρχές Δεκέμβρη. Κάθε χρόνο το στολίζουμε όλο και νωρίτερα. Το γιορτάζουμε , το απολαμβάνουμε και γ’ αυτό το περιμένουμε πως και πως. Δηλ.; τη ρώτησα όλο απορία και με απίστευτο ενδιαφέρον. Να μου είπε. Εκείνη την ημέρα έχω φροντίσει να κάνω ένα πρώτο στολισμό στο υπόλοιπο σπίτι,μαγειρέυω κάτι ωραίο, απλό όμως μη φανταστείς κάτι ιδιαίτερο που να έχει όμως άρωμα Χριστουγέννων. Φτιάχνω ατμόσφαιρα , και βάζω Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μόλις έρχεται ο Μανώλης από τη δουλειά του βάζω ένα ποτηράκι ποτό να χαλαρώσει, μπαίνει και αυτός στη διαδικασία και αρχίζουμε το στολισμό . Στο τέλος ανοίγουμε για το καλό και ένα μπουκάλι από το αγαπημένο μας κρασί. Αν μας πιάσει και λίγο παραπάνω χορεύουμε κιόλας , μου είπε γελώντας. Αν τύχει και έχουν έρθει και τα παιδιά, γίνεται χαμός. Α! Μπράβο , μπράβο, της είπα με πραγματικό θαυμασμό αλλά και πολύ σκέψη.

Μόλις έφυγε κάθησα και σκέφτηκα. Συνηδειτοποίησα ότι το είχα πάρει τελείως λάθος.
Απαιτούσα να στολιστεί το δέντρο και απαιτούσα ή τουλάχιστον έτσι έδειχνα να κάνει ο συντροφός μου τη χαμαλοδουλειά να πάει να το βρεί και να το βγάλει από την αποθήκη , να ξεμπερδεψει και να δοκιμάσει τα φωτάκια και εγώ να διασκεδάσω στο τέλος κρεμόντας μπαλίτσες και βάζοντας χιόνι.ΛΑΘΟΣ! Μέγα λάθος!!!

Στο στολισμό πρέπει να διασκεδάζουν όλοι εξίσου.

Επειδή και εμένα δεν ήταν ότι καλύτερο το ψάξιμο στην αποθήκη του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, πριν πάω στη δουλειά, έψαξα να βρω που πουλάνε φυσικά δέντρα κοντά στο σπίτι. Ρώτησα επίσης αν μπορούν να το μεταφέρουν κιόλας. Μετά πήγα και αγόρασα φωτάκια. Στόλισα το σπίτι με όλα τα παρεμφερή, κλαδιά, γιρλάντες, κεριά, έβαλα αρωματικά, αγόρασα το πιο καλό Porto που είχε η κάβα και έφτιαξα το αγαπημένο γλυκό του συντρόφου μου. Αφού τα ετοίμασα όλα αυτά, γυρνώντας από τη δουλειά πέρασα να πάρω το συντροφό μου. Πήγαμε για ένα καφέ, σ’ ενα μαγαζί που είχε στολιστεί υπέροχα και γυρνώντας τον παρακάλεσα να κάνουμε μια στάση για να με βοηθήσει να διαλέξω ένα υπέροχο φουντωτό δέντρο.
Γυρνώντας στο σπίτι άνοιξα τη μουσική , άναψα κεριά και τα φωτάκια που είχα ήδη βάλει στο μπαλκόνι του ετοίμασα ένα ζεστό μπάνιο με τα αρωματικά μου έλαια και άναψα το τζάκι. Βγαίνοντας από το μπάνιο είχα σερβίρει το γλυκό και είχα βάλει πόρτο στα καλά μου ποτήρια. Ανοιξα και τη μουσική. Του είπα να χαλαρώσει και να μου κάνει παρέα που θα ετοιμάζω το δέντρο. Στρώθηκε στον καναπέ, παίρνοντας ένα περιοδικό, και εγώ άρχισα να στολίζω το δέντρο σιγοτραγουδώντας τα Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια που έπαιζαν από το CD.
Μετά από μισή ώρα το Πνεύμα των Χριστουγέννων έκανε το θαύμα του! Σηκώθηκε από τον καναπέ και με ρώτησε εάν θέλω βοήθεια. Του είπα πως όχι επί του πρακτικού παρά μόνο την αισθητική του άποψη. Σε λιγότερο από τέταρτο είχε πέσει με τα μούτρα στο στολισμό και το απολάμβανε κιόλας!!!
Μόλις τελειώσαμε με το δέντρο στρωθήκαμε στον καναπέ και είδαμε αγκαλιασμένoι τρυφερά μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία που είχα φροντίσω να νοικιάσω από πριν από το videoclub της γειτονιάς.
Το θαύμα είχε γίνει!!!

Από τότε και κάθε χρόνο με γυρνάει για να βρούμε το καλύτερο δέντρο και είναι ο πρώτος που με ρωτάει "Πότε θα στολίσουμε;". Κάθε χρόνο το απολαμβάνουμε όλο και περισσότερο.
Μια χρονιά που είχε τύχει και η μητέρα μου να είναι στο στολισμό, γυρνώντας σπίτι της και χωρίς να το έχουμε κουβεντιάσει καθόλου ακολούθησε το ίδιο σχέδιο. Από τότε και κάθε χρόνο μου ανακοινώνει με ενθουσιασμό πότε θα στολίσουν με τον πατέρα μου.

Χάρη στην κυρία Κατερίνα κατάλαβα ότι το στόλισμα δεν είναι απαίτηση , δεν είναι αγγαρεία. Είναι στιγμές χαράς , χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Είναι στιγμές ζεστασιάς ,αγάπης και θαλπωρής. Είναι μια ευκαιρία να γινουμε πάλι παιδιά!.Είναι γιορτή!!!

Η γιαγιά μου και ο παππούς μου

Σαν χθές πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από τότε που "έφυγε" η γιαγιά μου να βρει τον αγαπημένο μου παππού...

Στη σκέψη μου και στην καρδιά μου είναι πάντα ζωντανοί και τους έχω μαζί μου και στις χαρές και στις λύπες...

Πριν από μερικά χρόνια είχα κάνει την προσπάθεια ν' ανοίξω ένα blog. To μόνο post ήταν ένα κείμενο που είχα γράψει γι' αυτούς. Θα 'θελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί νοιώθω την ανάγκη να φωνάξω πόσο σπουδαίοι ήταν ο παππούς μου και η γιαγιά μου, πόσο πολύ τους ευχαριστώ για όλα όσα έζησα μαζί τους, για όσα μου δίδαξαν και όχι μόνο... Παραθέτω το κείμενο :

"H γιαγιά 92 και ο παππούς 96. Όμορφος άντρας. Αλλά και η γιαγιά λεβέντισσα.
Μέχρι γραφή και ανάγνωση καθόταν να μάθει τον παππού όταν πήγαιναν τα παιδιά για ύπνο και ξεκουράζονταν από τη σκληρή δουλειά.

Και νοικοκυρά; Αχ !τι νοικοκυρά ήταν αυτή. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου φέρει τον ελληνικό καφέ χωρίς δίσκο και πετσετάκι. Και γλυκειά... Πάντα με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα. Όποιον έβλεπε τον χαιρετούσε από μίλια μακριά.
Όποιος ζητιάνος περνούσε από το σπίτι της πάντα θα έβρισκε ένα πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι νερό και με βασιλική περιποίηση μάλιστα! Τα τελευταία χρόνια πρόσφερε στέγη και τροφή σε κάτι πρόσφυγες από την Αλβανία που τους βρήκε να κοιμούνται σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη έξω από το σπίτι της. 'Μάνα" την φώναζαν και μας επέβαλε να μην τους ξεχωρίζουμε από τους συγγενείς μας.
Πέντε παιδιά, ζωή δύσκολη αλλά και χαρές.

Στα γεράματά τους φανέρωναν έναν έρωτα και ένα πάθος ασύλληπτο. Μια απίστευτη τρυφερότητα που μας γέμιζε όλους αισιοδοξία και χαρά. Τι πιο όμορφο να βλέπεις την αγάπη διάχυτη τριγύρω σου. Αλλά και συμπεριφορές που μας έβαζαν σε προβληματισμούς.

Πόσα και πόσα βάσανα δεν είχαν περάσει ακόμη και προβλήματα μεταξύ τους, στη σχέση τους. Ο παππούς στα νιάτα του αγαπούσε πολύ τις γυναίκες. Αλλά η γιαγιά εκεί! ΒΡΑΧΟΣ!. Το σπίτι της και τα παιδιά της. Δεν έφευγε στην πρώτη δυσκολία. Καθόταν και το πάλευε. Και στο τέλος δεν έχασε...

Λες και το έκρυβαν τόσα χρόνια. Μια απίστευτη εξάρτηση ο ένας από τον άλλον.
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάει ο παππούς στο καφενείο και να μην τρέξει η γιαγιά να κάνει ένα τελευταίο φρεσκάρισμα στο σακάκι του. "Μάτια μου" ο ένας, "ψυχή μου" ο άλλος... ". "Τώρα στα γεροντάματα" λέγαμε εμείς χαριτολογώντας.

Πριν δύο χρόνια τον Αύγουστο ο παππούς έσπασε το πόδι του και μπήκε στο νοσοκομείο. Η γιαγιά είχε γεράσει αρκετά, ώρες ώρες τα έχανε και λίγο. Ήθελε όμως να είναι κάθε στιγμή στο πλευρό του.

Δε θα ξεχάσω που με φώναξε μέσα στο δωμάτιο να με ρωτήσει ποιο από τα δύο φορέματα να φορέσει για να τη δει όμορφη ο παππούς όταν θα την πήγαινα στο νοσοκομείο.

Και επίσης δε θα ξεχάσω που ήθελε ντε και καλά μέρα μεσημέρι να την πάω να βρει κατάστημα ανοιχτό για να του πάει και δώρο!!!

Ώρες χτενιζόταν όταν θα επισκεπτόμασταν τον παππού...

Ένα απόγευμα εκεί που καθόμασταν και συζητάγαμε περί ανέμων και υδάτων έκανε μια παύση...κοίταξε τον ουρανό... και γύρισε απότομα προς το μέρος μου παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος που την είχα δει ποτέ.

"Θα φύγω." μου είπε. Ταράχτηκα. Έκανα ότι δεν κατάλαβα.

"Που θα πας ρε γιαγιά?" της είπα γελώντας προσπαθώντας να κρύψω την ταραχή μου.

Μου χαμογέλασε και με το πιο γλυκό της ύφος μου είπε: "Ξέρεις εσύ. Άμα φύγει ο παππούς σου μετά από λίγο θα φύγω και εγώ".

Αργότερα έμαθα ότι είπε στον ξάδερφό μου ότι όταν φύγει ο παππούς μετά από 15 ημέρες θα φύγει και αυτή.

Μετά από δύο μήνες ο παππούς έφυγε... Η γιαγιά τραγική φιγούρα... Σκιζόταν στην κυριολεξία η ψυχή σου να τη βλέπεις να κλαίει. Εκεί ανήμπορη στο θάνατο, ανήμπορη και στα γηρατειά. Χωρίς να έχει κάτι να περιμένει.

Όταν έψελνε ο παπάς στο σπίτι ήθελε να κρατηθεί όρθια για να τιμήσει τον παππού... τα πόδια της δεν τη βάσταζαν.. Την πήρε αγκαλιά ο θείος μου.. Γερασμένη 100 χρόνια...

Από την ίδια ώρα σταμάτησε να τρώει. "Άρνηση να ζήσει",μας είπε ο γιατρός. Σε συνδυασμό με την ηλικία της δεν μας έδινε καμιά ελπίδα.
Μετά 15 ημέρες ακριβώς έφυγε...

Την ημέρα της κηδείας της μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο πιο νέα φαινόταν... Τουλάχιστον τριάντα χρόνια νεώτερη χωρίς υπερβολή. Και πόση εντύπωση μου έκανε που παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα ήταν εκεί και στα πρόσωπά τους δεν ήταν ζωγραφισμένη η λύπη αλλά ο θαυμασμός. "Κυρία με το Κ κεφαλαίο", αναφωνούσαν όλοι και το εννούσαν.

Η μαμά μου παρακαλούσε αν πεθάνει κάποιος πρώτος να ήταν ο παππούς. Επειδή ήταν άνθρωπος δύσκολος στις μετακινήσεις.
Η γιαγιά ήθελε να επισκέπτεται τα παιδιά αλλά δεν άφηνε ποτέ τον παππού μόνο. Επίσης ο παππούς από πολύ νέος έλεγε ότι
αν πεθάνει η γιαγιά θα αυτοκτονούσε. Αλλά και η μαμά μου υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτοί οι δύο δε θα μπορούσαν να είναι ποτέ χώρια... "

Sorry, αν σας ψυχοπλάκωσα αλλά με αυτό το κείμενο βρήκα την αφορμή να βγάλω από μέσα μου όσο είχα βιώσει αλλά και για να μεταφέρω αισιόδοξα μηνύματα όσο παράξενο και αστείο να ακούγεται αυτό.
Πέρα από τη φυσική κατάληξη του ανθρώπου οι πράξεις και τα έργα μας καταγράφονται και επηρεάζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων έστω και αν καμμιά φορά ηθελημένα ή μη το αγνοούμε...

Χαρακτηριστικά των ανθρώπων που θαυμάζω

Θαυμάζω τους εκλεπτυσμένους φινετσάτους ανθρώπους με την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά.
Αυτούς που τους χαρακτηρίζει το ήθος και η ευγένεια.
Που η μόρφωση και η καλλιέργειά τους δηλώνουν την παίδεψη του χαρακτήρα τους και όχι μόνο το γνωστικό τους επίπεδο.
Που ανεξαρτήτως των εξωτερικών φυσικών χαρακτηριστικών τους θεωρούνται όμορφοι και ελκυστικοί.
Αυτοί που η μορφή τους και μόνο με γαληνεύει, που ο λόγος τους τους με συνεπαίρνει.
Που δε χρειάζεται να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους για ν' ακουστούν.
Που ξέρουν να σέβονται και μαγνητίζουν το σεβασμό των άλλων
Αυτοί που σκορπίζουν θετική ενέργεια και αισιοδοξία.
Που μιλούν με σεβασμό για τη ζωή, που ξέρουν την έννοια της προσφοράς και νοιώθουν ευγνωμοσύνη.
Που δεν τους ακούω ποτέ να λένε κακό για κανέναν.
Που δεν υποτιμούν και δεν υπερτιμούν κανέναν και μέσα από την κριτική τους αναδεικνύεται το πρόβλημα και όχι το ελάττωμα κάποιου. Που πριν πουν ή κάνουν κάτι βάζουν τον εαυτό τους στη θέση των άλλων.
Που ηθελημένα ανέχονται χωρίς σχόλια τις βλακείες των άλλων και υποστηρίζουν με σεβασμό και ψυχραιμία τις απόψεις τους.
Αυτούς που έχουν αισθητική.
Που αποσπούν την προσοχή χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές και τυμπανοκρουσίες.
Που έχουν αυτοπεποίθηση και που γνωρίζουν τον εαυτό τους.
Που μαθαίνουν από τα λάθη τους.
Που δε γκρινιάζουν και δεν αδιαφορούν.
Που έχουν συναίσθηση της θέσης τους, των δικαιωμάτων τους και των ευθυνών τους.
Που δεν περιαυτολογούν. Που δεν έχουν εγωισμό .
Που είναι απλοί αλλά τόοοοσο ανώτεροι...


Ένας απ' αυτούς θα ήθελα να είμαι. Προσπαθώ εναγωνίως να τους μοιάσω. Εξασκούμαι με διάφορες τεχνικές. Δεν πετυχαίνω πάντα αλλά καμμιά φορά βλέπω ότι κάποια πράγματα στο χαρακτήρα μου βελτιώνονται. Βέβαια μια σκέψη τριγυρίζει σα βελζεβούλης στο μυαλό μου. Ο άνθρωπος γεννιέται με το χαρακτήρα του ή τον διαπλάθει; (link στο http://allostyle.blogspot.com :Tα μυστικά της προσωπικότητας)

Η πρώτη περίπτωση σκέφτομαι είναι πολύ απαισιόδοξο σενάριο γιατί τότε δεν αξίζει να προσπαθώ και η δεύτερη πολύ πολύπλοκο γιατί δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον γύρω μου. Όπως και να 'χει, η προσπάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν .
"Keep walking"...

Αγαπημένα Gadgets

Μου αρέσει να συγκεντρώνω ιδιαίτερα χρηστικά αντικείμενα. Τα λατρεύω γιατί είναι πολυχρηστικά , διευκολύνουν τη ζωή μου, με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα και είναι φτιαγμένα με αισθητική. Αυτά τα αντικείμενα αποτελούν και μια πολύ καλή ιδέα για δώρα σε διάφορες περιπτώσεις. Τα πιο αγαπημένα μου είναι :

"Ipod "+βάση : Μικρή και εύχρηστη συσκευή που μου επιτρέπει ν' ακούω μουσική οπουδήποτε και να βρίσκομαι. Έχω φτιάξει τις συλλογές μου με οποιoδήποτε συνδυασμό θέλω (κλασσικά, relax, χορευτικά, romantic , ανά τραγουδιστή κ.α.)και έτσι ακούω ότι θέλω όποτε το θέλω και όπως το θέλω (με ακουστικά ή χωρίς). Έχω επίσης περάσει όλα τα παιδικά cd's της μικρής και έτσι γλύτωσα από τα έξοδα μιας και δε γλύτωνε cd από τα χέρια της. Προς το παρόν έχω αποθηκεύσει μόνο τραγούδια αλλά μπορώ να αποθηκεύσω φωτογραφίες και νideo καθώς και να συνδεθώ με ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ψηφιακή κορνίζα : Tη λατρεύω γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να έχω πολλές φωτογραφίες χωρίς πολλές κορνίζες. Οικιακό Πλανητάριο : Η συσκευή αυτή μετατρέπει το ταβάνι μας σε έναστρο ουρανό !!!
Kids Eye -Συναγερμός για παιδιά : Μου είναι πια απαραίτητο για τη βόλτα στη παιδική χαρά, σε εμπορικά κέντρα, στο supermarket κ.α. Aποτελείται από 2 τμχ. Το ένα το έχω εγώ και το άλλο το φοράει το παιδί. Μόλις το παιδί απομακρυνθεί 15 μέτρα αυτό αρχίζει και χτυπάει. Καλό;;;

Φορητός αποστειρωτής πιπίλας : Toν βάζω στην τσάντα μου και τον κουβαλάω παντού μαζί μου. Γλίτωσα έτσι από το άγχος να ξεμείνω από πιπίλα!

Μετά τη γέννα

Μέχρι πριν δύο χρόνια εργαζόμουν ως Διευθύντρια σε μεγάλη εταιρία . "Career Woman" εάν μπορεί να το πει κάποιος έτσι. Prestige, self esteem και entairtnement φυσικά. Koύραση , ένταση ,δε λέω , αλλά ωραία κούραση! Κόσμος, γνωριμία, ταξίδια. Και κάθε φορά αποσχολούσα το μυαλό μου με κάτι διαφορετικό. Πως θα φτιάξω αυτό το φυλλάδιο, πως θα είναι τέλειο το δελτίο τύπου, πως θα εντυπωσιάσει το τάδε event, πως θα προσελκύσουμε νέους πελάτες.

Παντρεμένη μεν, αλλά πιο ελεύθερη από ποτέ. Βαδίζοντας παράλληλα με τον άντρα μου συζητάγαμε τα βράδυα , διαλέγαμε προορισμούς και θέταμε χρονοδιαγράμματα για ταξίδια , πίναμε το ουισκάκι μας, αλωνίζαμε στα μπαρ , τριγυρνούσαμε με τη μηχανή, καλούσαμε τους φίλους μας σε αρμένικες βίζιτες και όταν βαριόμασταν ανάβαμε τα κεράκια μας και χανόμασταν ατέλειωτες ώρες με το να βλέπουμε 24 και lost και... σε τρελό σεξ, αχαλίνωτου πάθους. Από κοινωνική ζωή; A! δεν το συζητάμε. Άριστα!!! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου μέσω της δουλειάς και όχι μόνο. Όλο και κάποιος καφές μετά τη δουλειά θα έσκαγε. Εάν ήθελα να αποφύγω το πρόγραμμα και της μετακινήσεις είχα την εναλλακτική. Στον επάνω όροφο από εμάς έμενε η φίλη μου, στην ίδια οικογενειακή φάση με εμένα. Γυρνούσα λοιπόν στο σπιτάκι μου τη φωλίτσα μου, έβαζα τις ωραιότατες φορμούλες μου και ανέβαινα επάνω για καφεδάκι, κουβεντούλα και τ' απογευματινό σήριαλ.Εάν κάποια απ’ εμάς είχε την έμπνευση για μια καινούρια σπεσιαλιτέ (είχαμε και δημιουργικές τάσεις), με την επιστροφή των αντρών μαζευόμασταν και το γλέντι συνεχιζόταν.

Τέλεια ως εδώ!!!

Ο καιρός περνούσε , και οι σκέψεις για την απόκτηση ενός παιδιού άρχισαν να πυκνώνουν . Οχι γιατί δεν είμασταν ευτυχισμένοι, κάθε άλλο! Αλλά ο προορισμός του ανθρώπου, το μητρικό ένστικτο που δειλά δειλά εμφανιζόταν, το αυξάνεστε και πληθύνεστε, το πότε θα δω και εγώ ένα εγγονάκι, οι φίλες μου που η μία μετά την άλλη γεννοβολούσαν μας έβαλαν ψύλλους στ’ αυτιά.

Ελα μου ντε που δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα!!! Κάθε άλλο θα έλεγα. Δύο χρόνια μας πήρε και κάτω από πολλές δυσκολίες. Και το "θερμόμετρο" αγκαλια...

Αχ! αυτό το θερμόμετρο... Τριάντα + χρόνια μου έλεγαν πρόσεξε μην πιάσεις κανένα παιδί και από τη μια στιγμή στην άλλη έπρεπε να κάνω παιδί.

Το σεξ από παιχνίδι έγινε σκοπός και μπήκε σ' αυστηρό πρόγραμμα . Και εγώ ; Από "sex symbol" σε αναπαραγωγική μηχανή.

Ο Θεός βοήθησε και το υπέροχο κοριτσάκι μας ήρθε με το καλό και εγκαταστάθηκε στην αγκαλιά μας και στο σπιτάκι μας. Οι ρόλοι φυσικά άλλαξαν...

Ο άνδρας μου από Πρόεδρος έγινε Εxecutive Financial Officer, και εγώ από Διευθύνοντας Σύμβουλος, executive assistant. Aρχηγός η μικρή. Καθόριζε άθελά της τα χρονοδιαγράμματα , τις επενδύσεις, το communications dept,. τα resources, τα πάντα. Ως assistant πια τα ακριβά συνολάκια μπήκαν στη ντουλάπα. Αντικαταστάθηκαν από τις φαρδιές φόρμες που είχαν την ευγενή καλοσύνη να κρύβουν τα 23 κιλά που είχα πάρει τρώγωντας 9 μήνες σοκολατάκια. Το μαλλί του κομμωτηρίου αντικαταστάθηκε από τον κότσο. Τα γκουρμέ από τα υπολλείματα της φρουτόκρεμας και του βρασμένου κοτόπουλου και τα ταξίδια από το σπίτι στο πάρκο και από το πάρκο στο σπίτι για να πάρουμε και οι δύο λίγο αέρα. Παραιτήθηκα κατά κάποιον τρόπο από τη δουλειά (θ' εξηγήσω σε άλλο post για την αντιμετώπιση που είχα ως έγκυος στο εργασιακό μου περιβάλλον) . Το "μακριά και αγαπημένοι"που ακούγεται αρκετά συχνά για γονείς και πεθερικά και μέχρι τότε το ασπαζόμουν με ευλάβεια, ξεθώριασε. Το "αχ! και βαχ! να ήταν κοντά "το αντικατέστησε .

Το γεμάτο πορτοφόλι μου αντικαταστάθηκε με τσαλακωμένα χαρτονομίσματα στην τσέπη του παντελονιού μου και ο φόβος της ερωτικής συνεύρεσης με ακολουθούσε σε κάθε άγγιγμα του άντρα μου.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έπρεπε ν' αλλάξουμε σπίτι. Είχαμε και τη μετακόμιση.

Επιπλέον φίλοι, φιλενάδες , παρέες καλέσματα κατά ένα περίεργο τρόπο μειώθηκαν δραματικά θα έλεγα, και ας φοβάμαι ότι θ' ακουστώ υπερβολική.Κοινωνική ζωή μηδέν.

Μόνη μ’ ενα μωρό που φοβόμουν να το πλησιάσω, σε καινούριο σπίτι, καινούρια γειτονιά με καινούριους ρυθμούς και ενασχολήσεις και με ένα νέο εαυτό που δεν γνώριζα ε, δεν ήθελε και πολύ . ΣΑΛΤΑΡΑ!!! Επιλόχειο κατάθλιψη μου είπε ο γιατρός.

Γκρίνια, φόβοι , κλάμματα, ενοχές, τύψεις, αυτολύπηση, απόρριψη. Παθητικός θεατής της ίδιας μου της ζωής , ανίκανη να αντιδράσω . Μ’ όλα τα καλά του κόσμου και τη μεγαλύτερη ευτυχία στην αγκαλιά μου και εγώ εκεί... να κλαίγομαι.

Προσπαθούσα να αισθανθώ το παρελθόν με τα δεδομένα του παρόντος. Μα μπορεί να συγκρίνει κανείς μήλα με πορτοκάλια; Από τα πρώτα μαθήματα στο δημοτικό που εγώ όμως φαινόταν ν’ αγνοούσα. Ήθελα απεγνωσμένα να ζω όπως πριν μαζί με το παιδάκι μου.Tα ήθελα όλα , τη δεδομένη χρονική στιγμή και τέλεια. Γίνεται ;Ε ! δε γίνεται!!!

Ξύπνησα κάποια στιγμή. Ήθελα να αισθάνομαι απόλυτα την κάθε στιγμή με το παιδί μου, να γίνω πάλι γυναίκα, να ανεξαρτοποιηθώ , να αποκτήσω ενδιαφέροντα , να νοιώσω χρήσιμη.

Έψαξα να βρω μια γυναίκα για το παιδί. Και την βρήκα. Ερχόταν όποτε το θυμόταν για 8 ώρες. Στο φόβο μη με στήσει και δεν έρθει, όποτε αποφάσιζε να φανεί έβγαινα έξω σα φυλακισμένος που τον ξαμολάνε. Έτρεχα εδώ και εκεί χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο και χωρίς να αποκομίζω και κάτι θετικό. Και όταν επέστρεφα πίσω κατάκοπη είχα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Οι ρόλοι αναμεσά μας είχαν μοιραστεί ως εξής. Αυτή παιδαγωγός και εγώ οικιακή βοηθός. Και όταν έφευγε αυτή κοίταζα με ενοχή το παιδί μου που το είχα αφήσει τόσες ώρες χωρίς ιδιαίτερο λόγο και μέσα στη θλίψη μου ήμουν ανίκανη να παίξω μαζί του. Και όλο και απομακρυνόμουν...

Είχα σκεφτεί πολλές φορές ν' αλλάξω τη γυναίκα που φύλαγε το παιδί. Λόγω του ότι την ήξερα πολλά χρόνια πριν , και φερόταν πολύ καλά στο παιδί (το καλό να λεγεται) φοβόμουν να επιχειρήσω κάτι τέτοιο.Δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς το παιδί σου. Και ο εκνευρισμός μου από το "γραψιμό" της και την αλλόκοτη συμπεριφορά της όλο και μεγάλωνε. Και για τον άντρα μου επίσης που μου πετούσε το μπαλάκι για οτιδήποτε αφορούσε παιδί, σπίτι, οικονομικά.

Επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές μας διακοπές η νταντά άφαντη. Το σπίτι επειτα από τρεις εβδομάδες αποδιοργανωμένο, όλα σχεδόν τα ρούχα άπλυτα, το ψυγείο άδειο και ο άντρας μου να πρέπει να φύγει κατ’ ευθείαν για δουλειά.

Δεν ξέρω και εγώ πως τόσο ψύχραιμα αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ασπάστηκα το ουδείς αναντικατάστατος και το ότι ο άνθρωπος είναι πολύ προσαρμοστικό ον. Τακτοποιήθηκαν τα πάντα μέσα σε τρεις ημέρες και εγώ είχα πολύ χρόνο να χαρώ την κόρη μου. Με τον καιρό βρήκα άλλη γυναίκα και όλα σ’ αυτόν τον τομέα δουλεύουν πια ρολόι.

Όσο για το θέμα της εμφάνισης αποχωρίστηκα τις πυτζάμες μου και τις αντικατέστησε με όμορφες άνετες φόρμες. Βρήκα και μια κομμώτρια που όποτε χρειαζόταν ερχόταν στο σπίτι κάνοντας έτσι αρκετή οικονομία στο χρόνο και την τσέπη μου.Με το κουβάλημα του μωρού πάνω κάτω και το παιχνίδι άρχισαν να χάνονται τα περιττά κιλά μου. Την πλήξη του σπιτιού άρχισα να τη χειρίζομαι διαφορετικά. Πριν ξυπνήσει από το μεσημεριανό της ύπνο η μικρή ετοιμάζω ατμόσφαιρα με κεριά για εμένα και εκείνη και παίζουμε στη ροματζάδα.

Χορεύουμε , τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε , φιλιόμαστε. Ενίοτε πηγαίνουμε τις βολτούλες μας στο πάρκο ή στα μαγαζιά. Ανακάλυψα ότι το χάδι της , το χαμογελό της είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Ανεξάντλητη πηγή ευτυχίας και πληρρότητας. Ένοιωσα κοντά στο παιδί μου και εκείνο σ’ εμένα. Η ώρα του ταϊσματος μετατράπηκε σε όλα διαλογισμού.

Στον άντρα μου σταμάτησα τη γκρίνια ότι γυρίζει αργά και ότι κοιμάται σε κλάσματα δευτερολέπτου. Προσπαθώ η ατμόσφαιρα στο σπίτι να είναι όμορφη και να μας ηρεμεί έτσι ώστε το σπίτι να είναι καταφύγιο και όχι φυλακή. Σταμάτησα να απαιτώ και άρχισα πάλι να τον "πολιορκώ".Αρχίσαμε και πάλι να βλέπουμε ταινίες με το που βάζουμε για ύπνο τη μικρή και να χαλαρώνουμε με ποτάκια και ταινίες. Δύο φορές το μήνα κανονίζουμε έξοδο μόνοι μας ή με φίλους.

Η μικρή μου κάποια στιγμή σιχάθηκε τις φρουτόκρεμες και άρχισε να απαιτεί όλο και ποιο γκουρμέ γεύσεις. Πειραματίζομαι με νέες συνταγές τις οποίες να μπορούμε να τις απολαύσουμε όλοι.

Έχω υπόλοιπα με το οικονομικό και την ερωτική συνεύρεση. Θεωρώ ότι κάποια λύση θα βρεθεί. Δεν άγχομαι. Κάθε πράγμα στο καιρό του. Και εαν δε μπορώ να τα κάνω όλα τέλεια, δε βαριέσαι. Άνθρωποι είμαστε. Αρκεί που προσπαθώ...

Μια νύχτα σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία από τη νοσηλεία του παιδιού μου σε Νοσοκομείο μεγάλης πόλης της επαρχίας.

Το παιδί μου ηλικίας 2 μηνών είχε γαστροεισοφαγική παλινδρόμηση με επαπειλούμενα επεισόδια. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στους γονείς μου στην πόλη που μένουν είχε τρία επεισόδια σε ένα βράδυ. Κατόπιν επικοινωνίας με το γιατρό μας στην Αθήνα αποφασίσαμε να πάμε να το δουν στο Νοσοκομείο. Εκείνο το βράδυ εφημέρευε το συγκεκριμένο νοσοκομείο.

Δεν θέλω να επεκταθώ πόσο δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο από τις διακλαδώσεις λόγω εργων που έπρεπε να κάνουμε, την ελλειπή σήμανση και το φωτισμό. Αυτό είναι αλλο θεμά για το κακό των δρόμων και την ανευθυνότητα.

Μόλις φτάσαμε το Νοσοκομείο ήταν άδειο. Στην είσοδο κάποιος νεαρός φύλακας πολύ ευγενικός μας έδωσε ακριβής πληροφορίες για το που έπρεπε να απευθυνθούμε. Στην αίθουσα αναμονής ήμασταν μόνοι μας και περιμέναμε τη γιατρό της βάρδιας να εμφανιστεί. Πουθενά. Από το βάθος ακούγονταν σκυλοτράγουδα. Με αγωνία βγαίνω και ρωτάω τον ευγενέστατο φρουρό γιατί δεν εμφανίζεται κάποιος. Τρεις ειδοποιήσεις τους είχε κάνει. Αποφάσισε και αυτός συμμερίζοντας την αγωνία μας και με ανθρώπινη αγωνία στο προσωπό του να πάει να φωνάξει τη γιατρό . Βγαίνει και μας λέει οτι ερχεται. Η αγωνία μου και τα νεύρα μου άρχισαν να χτυπάνε κόκκινο. Σε λιγο ξεπροβάλλει από την πίσω πόρτα όχι του εξεταστηρίου η γιατρός με ανάκατα τα μαλλιά και φοβερά εκνευρισμένη. Τι πάθατε και είστε τοσο ανυπόμονη. Δεν είναι και σοβαρό το περιστατικό μου λέει με το ειρωνικό ύφος. Περιμένουμε πόση ώρα της λέω εκνευρισμένη και αμέσως μου εξαπολύει επίθεση για το πως πρέπει να συμπεριφέρομαι. Της λέω εξέτασε το παιδι τώρα και τα βρίσκουμε μετά οι δυο μας γιατί αλλιώς θα καλέσω τα κανάλια εδώ. Αρχισε να εξετάζει το παιδί. Είπε οτι δε βρίσκει τίποτα αλλά προληπτικά έπρεπε να νοσηλευτεί . Μιλούσαμε συνέχεια με το γιατρό μας στην Αθήνα, 3 τη νύχτα ο οποίος μας είπε οτι ετσι συμβαίνει συνήθως.

Μάλιστα ενας ειδικευόμενος γιατρός που εφημέρευε εκνευρίστηκε που μιλούσαμε συνεχεια με το γιατρό μου και μου είπε ότι "δεν χρειάζεται να ξυπνάω τον ανθρωπο 3 τη νύχτα".

Το παιδί οπως σας είπα 2 μηνών χωρίς εμβόλια . Μας βάζουν σ’ ενα τρισά θλιο χώρο με άλλα δύο παιδάκια 2 και 6 μηνών με βαριά βρογχυολίτιδα και τους γονείς να κοιμούνται σε ένα κρεβάτι στον τοιχο. Να ροχαλίζουν. Στο χώρο δεν αντέχαμε από την αποπνικτική μυρωδιά . Σκεφτόμουν πόσο επικίνδυνο ήταν για τα παιδάκια και επίσης για ότι για άλλο ήρθαμε και με άλλο θα φύγουμε. Έτρεμα μήπως κολλήσει το παιδί μου κάτι.

Απ’ εξω από το δωμάτιο υπήρχε ένα ψυγείο με την επιγραφή: "Προσοχή. Στο ψυγείο αυτό τοποθετούμε μόνο τρόφιμα και όχι αίματα". Τα συμπεράσματα δικά σας.

Την επόμενη μέρα πέρασε ο γιατρός με τους φοιτητές και είπε ότι το παιδί θα έπρεπε να μείνει μέσα για περαιτέρω παρακόλουθηση για να εξεταστεί το ενδεχόμενο μήπως ήταν σπασμοί. Του εξηγήσαμε ότι στην Πάτρα είμαστε επισκέπτες και ότι το παδι θα θέλαμε να το πάμε στην Αθήνα να το παρακολουθήσει ο δικός μας γιατρός. Στο χαρτί εξόδου έγραψε εισήχθηκε με πιθανό επεισόδιο σπασμών. Πράγμα που όταν το είδαν οι γιατροί εδώ στην Αθήνα είπαν: "Ποιος το εγραψε αυτό. Αυτό είναι εγκληματικό". Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έδωσα σημασία σ’ αυτό και το μόνο που ήθελα ήταν να τα διαγράψω όλα αυτά από τη μνήμη μου. Εφιάλτης για τη δική μου κατάσταση. Δεν θέλω να σκεφτώ και πραγματικά θλίβομαι τη συμβαίνει σε άλλες πιο δύσκολες καταστάσεις ή πως συμπεριφέρονται σε αγνούς ανθρώπους που βρίσκονται σ' ανάγκη και δε μπορούν να διαθέσουν χρήματα για κάποιο ιδιωτικό.

Αυτή είναι η μια οψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι όταν επισκέφτηκαμε το Παίδων για κάποιες εξετάσεις και οι γιατροι και οι νοσηλευτές που μας εξυπηρέτησαν ήταν εντυπωσιακά ευγενείς και πάνω απ’ ολα άνθρωποι. Και δεν θα ξεχάσω που ο χώρος των γραφείων τους ήταν ενας τρισάθλιος χώρος όπου 4 γιατροί μοιράζονταν 3 θρανία (τα πράσινα, απ’ αυτά που είχαμε στο γυμνάσιο) γεμάτα χαρτιά (που φαντάζομαι ότι ήταν πολύ σημαντικά) και εναν υπολογιστή. Πραγματικά τους λυπήθηκα και τους θεώρησα ήρωες που άντεχαν να εργάζονται κάτω από τοσο άθλιες συνθήκες .

Σεβάστηκα την αγωνία τους και τον εκνευρισμό τους μερικές φορές όταν απλήρωτοι, με άθλιες εργασικές συνθήκες ,ξεκρέμαστοι στην ουσία καλούνται να ασκήσουν με κάθε υπευθυνότητα το λειτούργημα τους . Κατάλαβα το άγχος που πρέπει να τους καταλαμβάνει όταν ρισκάρουν ανθρώπινες ζωές και την καριέρα τους από έλλειψη κρατικού μηχανισμού και σωστού management. Οταν γίνονται έρμαιο στα χέρια άλλων...

Ενός κακού μύρια επονται και όταν δεν υπάρχει σωστή οργάνωσησε βασικούς τομείς όπως υγεία , παιδεία, κοινωνική πρόνοια, ασφάλεια, δικαιοσύνη τα πάντα ως ντόμινο οδηγούνται με μαθητική ακρίβεια στην κατάρρευση και τη σαπίλα.

Όλοι έχουμε τρομοκρατηθεί. Να κρατάμε το στόμα μας κλειστό για να κάνουμε τη δουλειά μας και ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα. Να κλειδαμπαρώνουμε τα σπίτια μας. Να μην διεκδικούμε τα δικαιωματά μας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.. Ζούμε σε κράτος τρομοκρατίας και αναρχίας . Αυτοί είναι η κατάσταση κύριοι.Δυστυχώς... Ας ελπίσουμε ο Θεός να βάλει το χέρι του...Έχουμε άλλη ελπίδα?

Χάος

Xάος...Οι σκέψεις αλλοτε γεμίζουν το κεφάλι μου και άλλοτε το εγκαταλείπουν. Χάος...

Μια πρέσα έχει πεσει στην καρδιά μου και λίγο λίγο τη συθλίβει...Δε θέλω να λυγίσω... Θα χαθώ...Ελπίζω...πονώ.

Ζω γιατί πρέπει...έτσι διατάζει η ζωή... Το δρόμο παρακάτω πρέπει να δω...Δεν τελείωσα εδώ...

Ποιος αποφασίζει ...όχι εγώ...δειλή θα ήμουν

Τα μάτια μου με το ζόρι κρατάω ανοιχτά...αν κλείσουν θα είναι ερμητικά

Συναισθήματα ανάκατα...οχι χαράς...Βαρύ το φορτίο αλλά για μένα πιο ελαφρύ

Το χρέος μου πιο είναι ψάχνω να βρω...Δεν ξέρω αν θέλω να ζω...

Το μπαλάκι πετάω στη ζωή...Ας με πάει όπου θέλει αυτή...

Ένα νόημα ψάχνω να βρω...είναι πολύ εγωιστικό...

Η ανάγκη των άλλων για εμάς...μεγάλη ψευτιά

Κανείς δε χάνεται ...μένει η σκιά.

Στήριγμα ζητάμε , αποδοχή ...σε μαύρη τρύπα δίνη , οργή

Χαμόγελα αγγέλων κατι ζητούν..τη ζωή γεμάτα σκέρτσο υμνούν. Κάτι ξέρουν που δε ξέρω εγώ... δεν είναι ώρα ακόμη να ελευθερωθώ.

Γερνάω μέρα μέρα φεύγω μακριά...όλα μια ανάμνηση παλιά...Αχρηστη, ανίκανη τώρα εγώ για πια ματαιότητα να ζω.

Η ζωή διαψεύδει την κάθε στιγμή. Παίζει κρυφτό και διακωμοδεί. Αγριεύει , θυμώνει και σιωπά...και από την αρχή πάλι ξανά.

Ποιος δίνει πίστη , ελπίδα πνοή ? Πείτε του τώρα να φανεί.

(31/03/09)

Η μεγάλη σύγκρουση

...Και έρχεται καποτε η ώρα που αισθάνεσαι μετέωρη.

Οταν έχεις τραβήξει διαχωριστική γραμμή στη ζωή που έκανες πριν με τη ζωή που κάνεις τώρα. Οταν από γκόμενα , career woman και οικονομικά ανεξάρτητη έχεις γίνει μάνα, νοικοκυρά .

Και το μεγάλο θέλω να επικρατεί. Θέλω και άλλα παιδιά.

Οταν ο άντρας από σύζυγος έχει γίνει χορηγός και οταν σε διακατέχει η ανασφάλεια για το μέλλον. Πως θα με βλέπει το παιδί μου, τι θα είμαι οταν αυτό θα εχει μεγαλώσει , θα θέλει να μου μοιάσει ή θα είμαι γι’ αυτό παράδειγμα προς αποφυγή.

Οταν είσαι συνέχεια με το χέρι απλωμένο για να ζητάς τα καθημερινά τα απαραίτητα και οταν κάθε φορά που ξυπνάς βλέπεις ότι έχεις γεράσει και ένα χρόνο.

Οταν ο σωματικός πόνος και η ταλαιπωρία σου θεωρούνται από τους άλλους φυσιολογικά και δεδομένα και όταν οι τις ενοχές και τους φόβους σου δεν έχεις να τις μοιραστείς με κανέναν.

Τότε τι κάνεις? Εχεις και εσύ δικαίωμα στη ζωή , στη χαρά στη πληρότητα.

Όταν οι άλλοι έχουν μόνο απαιτήσεις.

Και εκεί βλέπεις το παιδι σου που ανυπεράσπιστο κρέμεται κυριολεκτικά από πάνω σου.

Τα δικά σου θέλω στο περιθωριο, η ζωή σου στο περιθώριο. Και εσύ ζεις ξυπνάς και αναπνέεις μηχανικά. Κάνεις υπομονή για τη μέρα που θα ανοίξει το παράθυρο να αναπνέυσεις , να ονειρευτείς.

Οι παθητικοί σύντροφοι σε σκοτώνουν, οι απαιτητικοί σε εξοντώνουν και η ζωή δε σε περιμένει . Σε προσπερνά και ο χρόνος σε πιέζει. Η ζωή σου μονότονη, χωρίς εναλλαγές χωρίς ανοιχτούς ορίζοντες. Θολό τοπίο και απέραντος οριζοντας. Χανεσαι στο βάθος του και δε μπορείς να δεις, αδυνατείς να διακρίνεις, να ισσοροπήσεις. Αρχίζεις και λυπάσαι τον εαυτό σου.Μετράς τα λάθη σου και χάνεσαι στο λογαριασμό. Πληρώνεις για άλλους. Χάνεις την αυτοπεποιθησή σου, την αυτοεκτιμησή σου. Γινεσαι ερμαιο τον καταστάσεων. Χάνεις τον ελεγχο. Χάνεσαι, φοβάσαι, πονάς. Αρχίζεις να ζητάς ευθύνες. Μάταιο , δε βγάζει πουθενά.

Και πάλι αδιεξοδο.

Έρχεται το χαμόγελο του παιδιού σου, το βλέμμα του γεμάτο λατρεία, και η αγκαλια του. Ξεχνιέσαι.

Πολύ περίεργο...

"ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Προτρέψτε ένα καθηγητή Ιστορίας να εξηγήσει τα παρακάτω...αν μπορεί..

Ο Abraham Lincoln εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1846.
Ο John F. Kennedy εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1946.
Ο Abraham Lincoln εκλέχθηκε Πρόεδρος το 1860.
Ο John F. Kennedy εκλέχθηκε Πρόεδρος το 1960.
Και οι δύο ασχολήθηκαν κυρίως με τα δικαιώματα του πολίτη.
Και των δύο οι γυναίκες έχασαν παιδιά κατά τη διάρκεια που ζούσαν στον Λευκό Οίκο.
Και οι δύο Πρόεδροι πυροβολήθηκαν ημέρα Παρασκευή.
Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.

Τώρα γίνεται πραγματικά πολύ περίεργο..
Η γραμματέας του Lincoln ονομαζόταν Kennedy.
Του Kennedy η γραμματέας ονομαζόταν Lincoln.
Και οι δύο δολοφονήθηκαν από Νοτίους.
Και τους δύο διαδέχθηκαν Νότιοι που ονομάζονταν Johnson.
Ο Andrew Johnson, που διαδέχθηκε τον Lincoln, γεννήθηκε το 1808.
Ο Lyndon Johnson, που διαδέχθηκε τον Kennedy, γεννήθηκε το 1908.

Ο John Wilkes Booth, που δολοφόνησε τον Lincoln, γεννήθηκε το 1839.
Ο Lee Harvey Oswald, που δολοφόνησε τον Kennedy, γεννήθηκε το1939.

Και οι δύο δολοφονημένοι Πρόεδροι έμειναν γνωστοί με τα τρία ονόματά τους.
Και τα δύο ονόματα αποτελούνται από 15 γράμματα.

Τώρα κρατηθείτε..έρχεται το καλύτερο.
Ο Lincoln πυροβολήθηκε σε ένα θέατρο που ονομαζόταν 'Ford.'
Ο Kennedy πυροβολήθηκε σ'ένα αμάξι που ονομαζόταν 'Lincoln' της 'Ford.'

Ο Lincoln πυροβολήθηκε στο θέατρο και ο δολοφόνος του έτρεξε και κρύφτηκε σε μια αποθήκη.
Ο Kennedy πυροβολήθηκε από μια αποθήκη και ο δολοφόνος έτρεξε και κρύφτηκε σε ένα θέατρο.

Και οι δύο, Βooth και ο Oswald δολοφονήθηκαν πριν από τη δίκη τους.

Και το κερασάκι στην τούρτα..

Ο Lincoln μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν στο Monroe, στη Maryland


Ο Kennedy μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν..


Στην Marilyn Monroe.

Κουφό ε? "

(To παραπάνω μου το έστειλε με e-mail ένας φίλος. Αν όντως αυτά τα στοιχεία είναι αληθινά δεν είναι πολύ περίεργο;;;)

Η θαλπωρή της νύχτας...

Στιγμή αγαπημένη όταν τα φώτα σβήνουν και όλοι κοιμούνται ήσυχα στα κρεβάτια τους. Η αίσθηση της ασφάλειας και η ηρεμία που επικρατεί με χαλαρώνουν. Τότε μόνο μπορώ να αφεθώ ελεύθερη, να συγκεντρωθώ. Ν' αφιερώσω ουσιαστικό χρόνο στον εαυτό μου. Να απομονωθώ. Να ζωγραφίσω, να γράψω, να διαβάσω. Να απολαύσω ένα αρωματικό ζεστό μπάνιο.. Η σιγαλιά της νύχτας με εμπνέει. Η ψευδαίσθηση του άφθονου χρόνου μέχρι το ξημέρωμα με ενθουσιάζει. Η αίσθηση ότι κανείς δε μ' εχει ανάγκη μ' απελευθερώνει από τύψεις και ενοχές.

" Εφτά θανάσιμες πεθερές"

Σήμερα είχα πάει στη κολλητή μου που ετοιμάζεται για την αυριανή βάφτιση της κόρης της. Η μητέρα της ήταν εκεί και τη βοηθούσε αδιαμαρτύρητα με τα παιδιά και τις τελευταίες εκκρεμότητες. Κάποια στιγμή η φίλη μου ζήτησε από τη μητέρα της να περάσει από το σπίτι του αδελφού της για κάποια δουλειά που έπρεπε να τακτοποιήσει. Η μητέρα της στραβομουτσούνιασε και μπροστά σ' όλους είπε ότι δε θα ήθελε να περάσει για τους "γνωστούς λόγους". Άθελα μου την κοίταξα με απορία. Τότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό έσπευσε να μου διευκρινήσει ότι εάν περνούσε από εκεί θα ήθελε να ρίξει μια μπούφλα στη νύφη της. Αμέσως προσπάθησε να το ελαφρύνει λέγοντας ότι όχι μόνο τη νύφη της ήθελε να χαστουκίσει αλλά γιατί όχι και το γιο της.

Κάνοντας μια παρένθεση θα ήθελα να διευκρινήσω ότι και η κόρη της με την πεθερά της δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις . Η πεθερά της αδιαφορεί για τις ανάγκες της σε βοήθεια και υποστήριξη και πολλές φορές όχι μόνο την αγνοεί αλλά και την επιφορτίζει με ανυπόστατες επικρίσεις. Η πεθερά της έχει δύο παιδιά. Τον άντρα της φίλης μου και μια κόρη. Για χατήρι της κόρης της ξεσπιτώθηκε και μένει σε μια γκαρσονιέρα στον από κάτω όροφο. Η κόρη της δεν έχει παιδιά και γενικά λόγω δουλειάς απουσιάζει τις περισσότερες φορές από το σπίτι. Η μητέρα της έχει αναλάβει τα πάντα από τις διεκπεραιωτικές υποχρεώσεις , έως και το μαγείρεμα και το καθάρισμα. Στο γαμπρό κάνει τεμενάδες ενώ στη φίλη μου είναι τελείως αδιάφορη κα επικριτική. Δε βοηθάει καθόλου στο μεγάλωμα των παιδιών, δεν επιδιώκει να τα βλέπει συχνά, δεν τους παίρνει σχεδόν ποτέ δώρα, ενώ πολλές φορές απαιτεί από το γιο της τη συμμετοχή του σε καθαρά δικές της υποχρεώσεις. Διευκρινιστικά να πω ότι η φίλη μου-που τη γνωρίζω 35 σχεδόν χρόνια- είναι από τους πιο ευγενείς και καλοσυνάτους ανθρώπους που γνωρίζω.

Έχοντας αυτό στο μυαλό μου και όχι μόνο, δεν κρατήθηκα. Γύρισα και είπα στη μητέρα της , μεταξύ αστείου και σοβαρού, ότι μιλάει σα κακιά πεθερά. Στη συνέχεια γύρισα και τη ρώτησα : Mπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί απέναντι στους γαμπρούς βγάζετε τις περισσότερες φορές τον καλύτερο εαυτό σας και γιατί απέναντι στις νύφες το χειρότερο; Μου απάντησε: E, έτσι συμβαίνει τι να κάνουμε; Με σας τις κόρες είμαστε πιο δεμένες...

Φέυγοντας από εκεί καθόμουν και σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι αυτό για τ' αγόρια. Σκεφτόμουν επίσης σ' ένα τόσο συχνό φαινόμενο(οι πεθερές να μη χωνεύουν τις νύφες) οι αιτίες πρέπει να είναι άλλες πέρα από αυτές που συνήθως ακούμε : Δεν έχω το θάρρος με τη νύφη μου, δε προσέχει το γιό μου, κοιτάει μόνο τον εαυτό της, δε θέλω να λένε ότι είμαι μες τα πόδια τους κ.α. που λίγο πολύ είναι σ' όλους γνωστά. Το συμπέρασμα στο οποίο κατεληξα έχει και πάλι να κάνει με το ρόλο του αδύνατου και του δυνατού:

Η μητέρα θεωρεί ότι η κόρη της ως γυναίκα και ως "αδύνατο φύλο" πρέπει να έχει κάποιον δίπλα της που να την προστατεύει. Για αυτόν η μητέρα νοιώθει ευγνωμοσύνη και συνήθως κοιτάει να τον καλοπιάνει για να εξασφαλίσει όλο και μεγαλύτερη προστασία για την"αδύναμη" κόρη της.
Αντίθετα η μητέρα για το γιο της πιστεύει ότι ως άντρας είναι ο δυνατός και ο ανεξάρτητος της υπόθεσης . Για τη μητέρα, η νύφη είναι η ξελογιάστρα, αυτή που στερεί την ανεξαρτησία και μειώνει τη δύναμη του παιδιού της.

Πως μπορεί όμως η μητέρα ώς γυναίκα που είναι αυτή να σκέφτεται έτσι; Ίσως λόγω του ότι και στις δύο περιπτώσεις ταυτίζεται με τα παιδιά της. Στη περίπτωση της κόρης της, ως γυναίκα που είναι και αυτή νοιώθει την ανάγκη για προστασία αλλά και την ανάγκη να μεταβιβάσει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη της κόρης της σ' αλλους.
Στην περίπτωση του αγοριού, λόγω αρχέγονων καταπιεσμένων ενστίκτων, της δίνεται έστω και με λάθος τρόπο η ευκαιρία να αποκτήσει την εξουσία, τη δύναμη και την ανεξαρτησία που της έχουν στερήσει. Η παρουσία της νύφης είναι μια απειλή να τη χάσει και πάλι...

Όπως και να'χει το πράγμα σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έχω κόρη γιατί ο ρόλος της κακιάς πεθεράς είναι κάτι το οποίο απεχθάνομαι πολύ...μα πάρα πολύ...

Η δουλική υποταγή των 'αδυνάτων' απέναντι στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας

Σήμερα το πρωί διέσχιζα μια διάβαση όπου προτεραιότητα είχαν οι πεζοί. Έγνεψα ευχαριστώ στον ευγενικό οδηγό που "μ' άφησε " να περάσω. Σχεδόν μ' ευγνωμοσύνη. ..
Κατά τη βραδυνή μας έξοδο, ο άντρας μου παραχώρησε την απαιτούμενη από το νόμο προτεραιότητα σ' 'ενα πεζό. Ένα παιδί γύρω στα 20. Το παιδί γύρισε και έγνεψε ευχαριστώ στον άντρα μου.
Προβληματίστηκα για το εξής : Γιατί όταν οδηγούμε εμείς πολλές φορές ξεχνάμαι ή καλύτερα παραβλέπουμε τα δικαιώματα των πεζών και γιατί όταν είμαστε πεζοί νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για την προτεραιότητα που δικαιωματικά μας ανήκει.
Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί ως πεζοί αισθανόμαστε αδύναμοι. Ενώ ως οδηγοί είμαστε οι δυνατοί της υπόθεσης.
Για άλλη μια φορά ο αδύνατος υποτάσσεται στη δύναμη της εξουσίας είτε αυτή είναι νόμιμη , είτε είναι παράνομη.
Ας σταματήσουμε να αδιαφορούμε επιτέλους απέναντι στην εκμετάλλευση της εξουσίας. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά...