Η γνωριμία μου με την κα Μ.την πιο απίθανη οικοδέσποινα

Εργαζόμουν ώς στέλεχος επικοινωνίας σε μια πολύ μεγάλη εταιρία. Ως γνωστόν στην Ελλάδα και όχι μόνο, μέσα στις εταιρίες γίνεται και... ξέπλυμα ανθρώπων. Ενας από αυτούς ήταν και η κα M.. Μεγάλη σε ηλικία (περίπου 80 ίσως και μεγαλύτερη). Την προσλάβανε ως εξωτερικό συνεργάτη και «πολύτιμο» σύμβουλο στην επικοινωνία λόγω των υψηλών γνωριμιών της. Ενόψει κάποιας σπουδαίας συμφωνίας που η εταιρία επρόκειτο να κλείσει η κα M.. ήταν φαίνεται ιδιαιτέρως χρήσιμη.

Στην αρχή την «είχαν φορτώσει» σε έναν αντίστοιχο συνάδελφο μεγαλύτερης εταιρίας του Group.Ως δύστροπη η κα M., με κάπως αναχρονιστικές ιδέες και με ελάχιστες γνώσεις των σύγχρονων τεχνικών υλοποίησης των επικοινωνιακών πλάνων (το θεωρητικό και επαγγελματικό της υπόβαθρο δεν είχε καμμία σχέση με το PR ) ερχόταν σε καθημερινή τριβή με το συνάδελφο. Ο συνάδελφος με το βάρος της πληθώρας των projects που έτρεχαν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και την υπεροπτική στάση της κας M. άσκησε veto. H διοίκηση μη έχοντας άλλη επιλογή, «φόρτωσε» σε μένα την κα M.
Μετά το αρχικό σοκ από το babysitting που είχα αναλάβει αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί της αφήνοντας να νομίζει ότι εκτελούσα τις εντολές της ενώ ταυτόχρονα υλοποιούσα με ευέλικτο και διπλωματικό τρόπο τα αρχικά μου πλάνα.

Σιγά σιγά κέρδισα την εμπιστοσύνη της και τη συμπαθειά της. Αλλά μην ήμαστε και αφελείς... και η κα M. με εκμεταλλευόταν με τη γυναικεία πονηριά της στο έπακρον. Έτσι τουλάχιστον, ως γυναίκα και εγώ, την άφηνα να νομίζει...
Άρχισα να πηγαίνω σπίτι της για να κάνω πως δουλεύουμε μαζί τα projects, να κάνω τον οδηγό της ( να την πηγαίνω για ψώνια στο super market), το συνοδό της για να πίνει το τσάι της. Όταν διαφωνούσαμε σε κάτι την αποπροσανατόλιζα ζητώντας τη σημαντική γνώμη της για κάποιο άσχετο θέμα και την άφηνα να μου μιλάει ώρες για τις γνωριμίες της , τα βιβλία της (ήταν συγγραφέας ), και τις εμπειρίες της από τα χρόνια που ζούσε σε διάφορες χώρες του εξωτερικού.

Η αρχική ανία σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από πραγματικό ενδιαφέρον για τα λεγομένα της. Γιατί η κα M.. πέρα από μια δύστροπη υπερήλικη κυρία ήταν μια γυναίκα δραστήρια, με εμπειρίες και γεμάτη ζωή. Για την ηλικία της είχε καταπληκτική φυσική κατάσταση (με ξεποδάριαζε όταν βγαίναμε μαζί έξω), υπέροχο σώμα, φοβερό στύλ και σωστές απόψεις. Πολλές από τις συζητήσεις μας εξελίχθηκαν σε πολύτιμες συμβουλές.

Ζώντας μόνη πολλά χρόνια (ο συζυγός της είχε πεθάνει) , είχα την εντύπωση ότι την επνιγε η μοναξιά. Πολλοί από τους φίλους της επίσης είχαν χαθεί. Άλλοι είχαν πεθάνει και άλλοι είχαν εξαφανιστεί. Μόνο οι εκατοντάδες φωτογραφίες στη βιβλιοθήκη της έδιναν το στίγμα της πολύ έντονης κοινωνικής ζωής που είχε ζήσει αυτή η γυναίκα. Για την κα M. o χρόνος είχε παγώσει. Στο μήνυμα του τηλεφωνητή της ανέφερε τον άντρα της ( ο κος και η κα M. απουσιάζουν, παρακαλούμε αφήστε το μήνυμά σας) και το τηλέφωνό της δε χτυπούσε ποτέ , τουλάχιστον όσο ήμουν εγώ παρών.

Δεν είχε υπολογιστή , δεν είχε κινητό. Έγραφε το 5ο βιβλίο της με στυλό big σε ένα μεγάλο σπιράλ τετράδιο επάνω σ’ ένα στρογγυλό τραπέζι από φορμάικα δίπλα στο παράθυρο. Το σπίτι της ήταν γεμάτο πράγματα αλλά πάντα τακτοποιημένο και το νοικιασμένο ισόγειο διαμέρισμα σε τίποτα δε συμβάδιζε με τη χλιδή του προαστίου που έμενε.

Απεχθανόταν να φοράει λόγω ιδεολογίας φιρμάτα ρούχα με την εξήγηση ότι τα περισσότερα απ’ αυτά κατασκευάζονται σε χώρες του τρίτου κόσμου όπου ανθεί η ανθρώπινη εκμετάλλευση.

Παθιαζόταν να στρώνει τραπέζι.. Κάθε φορά που πήγαινα ήθελε ντε και καλά να μου κάνει το τραπέζι, ότι ώρα της ημέρας και να ήταν. Μαγείρευε και ετοίμαζε το τραπέζι μόλις έφτανα και σέρβιρε σα να ήμουν ο πιο σημαντικός προσκεκλημένος της. Λάτρευε να φτιάχνει σούπες. Ευτυχώς τις λάτρευα και εγώ.
Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα τα ετοίμαζε όλα. Έφτιαχνε σούπα (gourmet γεύσεις, διαφορετική κάθε φορά ) και έβαζε στο τραπέζι κρύα πιάτα με αλλαντικά και τυριά περίτεχνα τυλιγμένα και κομμένα. Σέρβιρε ψωμάκια όλων των ειδών.
Θα ήταν ψέμματα εάν έλεγα οτι δε μου άρεσε και δεν το απολάμβανα όλο αυτό.. Πιο πολύ όμως μου άρεσαν οι οδηγίες της γύρω από τον τρόπο που πρέπει κανείς να κάνει τραπέζι.
Μου έλεγε: «όταν κορίτσι μου κάνεις τραπέζι να προσέχεις τρία πράγματα:, την ποσότητα του φαγητού,το στολισμό και την ατμόσφαιρα.
Υποστήριζε , και πάρα πολύ σωστά κατά την άποψή μου, ότι η πρόσκληση σε κάποιον για φαγητό δεν αποσκοπεί στο να τον ταισουμε επειδή δεν έχει στο σπίτι του να φάει, ούτε για επίδειξη των μαγειρικών ικανοτήτων. Η πρόσκληση για φαγητό είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση, χαλάρωση και μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε τους άλλους καλύτερα..
Τη νοοτροπία της ελληνίδας οικοδέσποινας δεν τη καταλαβαινε με τίποτα. Μου έλεγε ότι στις περισσότερες ελληνικές μαζώξεις η οικοδέσποινα σκάει τους καλεσμένους της στο φαγητό με αποτέλεσμα να βαρυστομαχιάζουν και να μη βλέπουν την ώρα να φύγουν για να πάνε να ξαπλώσουν. Άσε που έχει εξαντληθεί από το άγχος και την προσπάθεια να είναι όλα τέλεια.
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα , υποστήριζε ότι τέσσερα πράγματα παίζουν σημαντικό ρόλο:ο στολισμός , ο φωτισμός , η μουσική και η μυρωδιά.
Ο στολισμός υποστήριζε πρέπει να χαρακτηρίζεται από διακριτική πολυτέλεια έτσι ώστε να μη νοιώθει άβολα ο καλεσμένος. Στο μυαλό μου όταν τα άκουγα αυτά σκέφτηκα μια φίλη της μαμάς μου που κάθε φορά που είχε γιορτή και έβγαζε τα καλά της ποτήρια, ήταν διαρκώς αγχωμένη μη τυχόν και της σπάσει ένα απ’ αυτά.
Η απαλή μελωδική μουσική ως background (κατά προτίμηση χωρίς λόγια) χαλαρώνει και καλύπτει και τους ενοχλητικούς θορύβους. Το ίδιο σημαντικά είναι ο φωτισμός και οι ευχάριστες διακριτικές μυρωδιές των αιθέριων ελαίων ή των κεριών.
Επίσης μου τόνιζε ότι σε κάθε καλεσμένο από την κολλητή φίλη έως το αφεντικό πρέπει να συμπεριφέρομαι το ίδιο. Έτσι αποκτώ μια βιωματική συνήθεια που δεν πρόκειται να με προδώσει ποτέ. Γιατί εάν στη φίλη στρώνω το τραπέζι πρόχειρα και στο αφεντικό επίσημα αυτό από τον καλεσμένο γίνεται αντιληπτό μόνο και μόνο από το άγχος. Αυτό το άγχος πολλές φορές μπορεί να ερμηνευτεί αρνητικά. Είτε ώς καλόπιασμα, είτε ως υπερβολική ανάγκη είτε ως επίδειξη. Επιπλέον μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία σε μόνιμη βάση η ώρα του φαγητού ανάγεται σε ιεροτελεστία και όχι σε αναγκαστική συνήθεια. Αυτό βοηθάει στην απόλαυση του φαγητού, τη χαλάρωση από την ένταση της ημέρας και στη σωστή λήψη της τροφής.

Πολλές φορές με είχε καλέσει να πάω να γνωρίσω μια φίλη της πολύ γνωστής οικογένειας στην Ελλάδα και όχι μόνο. Δεν το έκανα. Δεν ξέρω ακόμη γιατί. Ίσως γιατί στο βάθος μέσα μου δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ την ανάγκη για συντροφιά της γυναίκας αυτής.

Η γνωριμία μου με την κα M.. Κράτησε περίπου εφτά μήνες. Όπως ξαφνικά τη συνάντησα έτσι ξαφνικά σταμάτησα να τη βλέπω. Κανέναν δεν άκουσα να αναφέρει ποτέ κάτι γι’ αυτήν.
Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκα τι να κάνει. Δεν μπήκα όμως ποτέ στη διαδικασία να τη ψάξω . Είναι σαν αυτά τα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα κάποια συγκεκριμένη στιγμή για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.
Ελπίζω να είναι καλά και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτά που μου έμαθε. Ομολογώ ότι ήταν άριστη δασκάλα . Μέσα από τη ζωή της και τις εμπειρίες της με έκανε να αντιιληφθώ , κατανοήσω και να προβληματιστώ..
Μία φράση μου έρχεται στο μυαλό: “Ποτέ μην υποτιμάς και μην υπερτιμάς κάποιον». Όλοι μέσα από τα προτερηματά τους και τα μειονέκτηματά τους έχουν να προσφέρουν κάτι. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να τα δεχτούμε.

Και πάλι ένα θερμό ευχαριστώ κα M.