Η χαρά της ζωγραφικής , η χαρά της δημιουργίας.

Γενικά θα με χαρακτήριζα ανήσυχη φύση. Από μικρή τα βράδια δεν κοιμόμουν γιατι είχα όλο ιδέες. Ν’ ζωγραφίσω κάτι όμορφο, να μάθω να παίζω τέλεια τέννις , να κάνω μπαλέτο, να οργανώσω τέλεια τη βιβλιοθήκη μου, να κάνω τέλεια μακιγιάζ, να κάνω τη διακόσμηση του σπιτιού μου. Στο τέλος κουραζόμουν από την πολύ σκέψη και τελειοτητα και δεν έκανα τίποτα….

Τα χρόνια περνούσαν πολλές ιδέες αλλά τίποτα στην πράξη. Τώρα που σταμάτησα τη δουλειά πάλι τα ίδια. Να γράψω βιβλία, να κάνω pilates, να ξεκινήσω εταιρια διακοσμήσεων, να ζωγραφίσω, να συνεργαστώ ως εξωτερικός συνεργάτης με διαφημιστικές... Λίγα πράγματα άλλαξαν δε νομίζετε ?


Τόσο καιρό βασανιζόμουν με το να κάνω κάτι τέλειο που θα οδηγούσε σε κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο. Η αναβλητικότητα δικαιολογιότανμέσα από τον καταιγισμό ιδεών που παρέμεναν στα αζήτητα. Οι ενοχές και οι τύψεις με επνιγαν και με οδηγούσαν στην απεχθή αίσθηση της ανικανότητας. Κοίταζα διαρκώς γύρω μου αντί να κοιτάω μέσα μου. Σχεδίαζα χωρίς να υλοποιώ. Ξόδευα χρόνο αντί να αξιοποιώ,

Η κόρη μου τώρα είναι δυόμιση χρονών. Ήσυχο , καλόβολο παιδί.. Δεν ασχολιόμουν και πολύ με το να παίζω ουσιαστικά μαζί της. Όχι γιατί δεν ηθελα αλλά επειδή ένοιωθα εξαντλημένη από την πολύ σκέψη για το τι θα έκανα εάν είχα χρόνο για τον εαυτό μου. Για το ποια είμαι, που πάω και διάφορα τέτοια υπαρξιακά τα οποία χωρίς action μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τους φιλόσοφους.
Έκανα αγχωτικά το ένα τσιγάρο μετά το άλλο με τη ψευδαίσθηση ότι κλέβω λίγο χρόνο και για μένα. . Η απραξία μου δεν περνούσε απαρατήρητη. Οι ενοχές και οι τύψεις με ετρωγαν... Πρέπει να κάνω πράγματα με το παιδί (άσχετα με το όσο και να ασχοληθεί κάποιος με το παιδί του ποτέ δεν είναι αρκετό).

Εντελώς απλά ανακαλύψαμε τη ζωγραφική. Οχι να φτιάχνουμε σπιτάκια. Οχι. Πήραμε την πρώτη φορά τις δαχτυλομπογιές στρωθήκαμε στο μπαλκόνι και πειραματιζόμασταν σε ένα μεγάλο χαρτόνι. Την άφηνα ναδιαλέγει τα χρώματα και να τοποθετεί. Εγώ απλώς έκανα το βοηθό. Της έδινα τα πινέλα και μάζευα με χαρτί όπου χυνόταν χρώμα.. Το κάναμε εντελώς χύμα απαλλαγμένα από τα μη και τα πρέπει. Ζωγραφίζαμε ότι θέλαμε όπως θέλαμε. Αρκεί που περνάγαμε καλά και απαλλαγήκαμε για λίγη ώρα από τα πρέπει. .
Δύο ώρες ακριβώς έκανα να καθαρίσω τη βεράντα και μια ώρα να βγουν τα χρώματα από πάνω μας. Καμμία κούραση ,με μεγάλη μου έκπληξη,δεν αισθάνθηκα. Ακόμη και το σφουγγάρισμα το έκανα με ενθουσιασμό.
Το αποτέλεσμα εκπληκτικό.

Ο κορνιζάς μη ξέροντας ποιος το έφτιαξε με ρώτησε εάν ήμουν ζωγράφος.Σκέφτηκα ότι «γλύφει» για να με χτυπήσει στην τιμή. Ένας άλλος κύριος που ήρθε ανοιξε ολόκληρο θέμα συζήτησης βλέποντάς τους λέγοντας ότι σπάνια συναντάς τέτοιο έργο που κρύβει την παιδική αθωώτητα.. Τους είπα ότι δεν το έφτιαξα εγώ αλλά η κόρη μου και έκαναν ότι δε με πίστευαν. Μετά από δύο ημέρες μου έφεραν το πίνακα ολοκληρωμένο με την κορνίζα μου στο σπίτι. Το τοποθέτησα στην είσοδο του σαλονιού και όποιος έμπαινε τον έπαιρνε η κόρη μου από το χέρι, τον οδηγούσε μπροστά στον πίνακα και του έδειχνε με το χέρι «εγώ» μιας και δε μιλάει ακόμη. Ακόμη και τώρα το κάνει.

Ένα βράδυ που ελειπε ο άντρας μου ταξίδι πήρα τα σύνεργα της κόρης μου και άρχισα να ζωγραφίζω. Ξεκίνησα στις δέκα το βράδυ και μέχρι της εφτά το πρωί ζωγράφιζα με την ίδια ένταση. Το πρωί κοιτώντας το έργο μου ολοκληρωμένο μου φαινόταν μια ωραί α βλακειούλα. Οταν σηκώθηκε η κόρη μου το είδε αμέσως. Καθόταν με αστεία σοβαρότητα το κοίταζε και το περιεργαζόταν. Έδειχνε εμένα και μετά έδειχνε το έργο με χαρά για να μην πω με ενθουσιασμό. Έπιασα τον εαυτό μου να την κοιτάζω δειλά εξεταστικά και περιεργαζόμουν με λεπτομέρεια τις αντιδράσεις της λες και είχα τον πιο αυστηρό κριτή μπροστά μου. Πέρασαν τρεις ημέρες. Κάθε φορά που το μάτι μου έπεφτε στο έργο μου κόλλαγε. Με ταξίδευε. Όσοι το είδαν μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραίο. Μάλιστα κάποιοι μου ζήτησαν να τους ζωγραφίσει και η κόρη μου και εγώ για τα γραφεία τους.
Τώρα με δουλεύουν τους δουλεύω, θα σας γελάσω.

Εδώ και δύο εβδομάδες κάνω πρόβα στις διάφορες τεχνικές και έχω γυρίσει όλα τα καταστήματα με είδη ζωγραφικής για να βρω υλικά που είναι διαθέσιμα για μένα και την κόρη μου. Αγόρασα αρκετά από αυτά και σήμερα ξεκινάω το δεύτερο έργο μου. Πρώτα βέβαια θα ξεκινήσει η κόρη μου το τέταρτο δικό της και εγώ θα έχω τη χαρά για άλλη μια φορά να κάνω το βοηθό τής κόρης μου.

Δε με ενδιαφέρει αν θα ζωγραφίσω κάτι και θα αρέσει. Με ενδιαφέρει να νοιώσω την ένταση και το πάθος που έζησα εκείνη τη νύχτα. Με ενδιαφέρει να ξαναζήσω τη πληρότητα που μου δίνει η συνεργασία με τη κόρη μου και να χαζέυω χαμογελώντας το ανασήκωμα του φρυδιού της όταν απλώνει με αφοσοίωση τις μπογιές της.

Εξάλλου, το ταξίδι έχει σημασία..., Ευτυχώς το κουβάρι έχει μια αρχή...