«Κλέβοντας» το κλεμμένο κινητό μου!

Παρασκευή βράδυ. Κανονίζουμε έξοδο μ' ένα φιλικό μας ζευγάρι. Σημείο συνάντησης το Γκάζι. Μπαίνουμε σ’ ενα πολύ γνωστό μπαρ στην περιοχή που ασφυκτιά από τον κόσμο. Παραγγέλνουμε τα ποτά μας και χαζεύουμε τον κόσμο. Καλοβαλμένος κόσμος που διασκεδάζει αμέριμνα.
Κάποια στιγμή παρατηρώ τρεις μελαμψούς τύπου που κάνουν βόλτα στο μαγαζί σα να ψάχνουν κάποιο γνωστό τους. Και οι τρεις κρατάνε από ένα ποτό στο χέρι. Θαμώνες σκέφτομαι. Η αλήθεια είναι πως μου χτύπησαν σαν τη μύγα μες το γάλα.

Στεκόμαστε στο κέντρο του μαγαζιού προσπαθώντας να ισορροπήσουμε από τα σπρωξίματα λόγω του συνωστισμού..Κάποια στιγμή ανοίγω το τσαντάκι μου το οποίο είχα περασμένο σταυρωτά για να κοιτάξω το κινητό μου. Περίμενα τηλέφωνο ή sms που θα μ’ ενημέρωνε ότι η κόρη μου είχε πέσει για ύπνο. Ελέγχω το κινητό, το βάζω μες το τσαντάκι και κλείνω το φερμουάρ.Το τσαντάκι το είχα επιλέξει τελευταία στιγμή και τα μόνα πράγματα που είχα βάλει μέσα ήταν το κινητό μου και τα τσιγάρα μου.
Εκείνη τη στιγμή δημιουργείται ένα άνοιγμα στο μαγαζί –κάποιοι είχαν αποφασίσει να φύγουν –και έτσι μας αποφασίσαμε να μετακινηθούμε προς το μπαρ για ν’ εχουμε περισσότερο χώρο.Τώρα θα μπορούσα να κανπνίσω και με την ανεσή μου ένα τσιγάρο.
Δύο από τους περίεργους τύπους ένας ψηλός και ένας αρκετά πιο κοντός στέκονται για λίγο μπροστά μου σα να ψάχνουν κάποιο γνωστό τους. Εκείνη την ώρα δε κουνιέμαι και τους παρατηρώ διακριτικά γιατί η αλήθεια είναι ότι από ένστικτο με φόβιζαν λιγάκι. Στέκονται περίπου για μισό λεπτό και φεύγουν.
Πάω να ανοίξω το τσαντάκι να πάρω τα τσιγάρα μου. Το τσαντάκι ανοιχτό και το κινητό –εύκολα να το διαπιστώσω-έλειπε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ίσως να έπεσε. Με τη δεύτερη σκέψη όμως το απέκλεισα γιατί θυμόμουν πάρα πολύ καλά ότι είχα κλείσει το τσαντάκι αφού προηγουμένως είχα τοποθετήσει με επιμέλεια το κινητό μου.

Το λέω στον άντρα μου. Στην αρχή με αμφισβητεί. «Σώπα μου λέει για ψάξε καλύτερα». Επιμένω. Ευτυχώς με πιστεύει. Βγαίνει έξω και κάνει φραγή εξερχομένων κλήσεων. Παράλληλα λέει στο φίλο μας να καλεί συνέχεια στο κινητό μου μήπως και έχει πέσει πουθενά και το ακούσουμε. Ο φίλος μας αρχίζει και καλεί με τεράστια επιμονή.
Κάποια στιγμή βγαίνω και εγώ έξω και ακούω να χτυπάει το κινητό μου. Ευτυχώς είχα βάλει πολύ δυνατό και χαρακτηριστικό ήχο. Κοιτάζω και βλέπω τους δύο από τους τρεις περίεργους να κάθονται σ’ ενα πεζούλι και ο ένας από τους δύο ο πιο κοντός να φευγει για να αγοράσει – και καλά- ένα hot dog. Εκείνη την ώρα βλέπω να τον πλησιάζει και ο άντρας μου μαζί με το φίλος μας και διακριτικά να μην του αφήνουν διέξοδο διαφυγής. Η πλατεία γεμάτη από κόσμο. Πλησιάζω και εγώ. Ακούω τον ήχο του κινητού μου μέσα από τη μαύρη μπανάνα πουφόραγε στη μέση και τον άντρα μου που του λέει σιγά σιγά , ψύχραιμα και αποφασιστικά «βγάλε αυτό που χτυπάει και δώστο μου». Εκανε ότι δεν καταλαβαίνει. Οι άλλοι από μακριά κοίταζαν. Εγώ χάνοντας τη ψυχραιμία μου του λέω να ανοίξει το τσαντάκι. Μη έχοντας άλλη επιλογή το ανοίγει . Πριν βάλει το χέρι του, βουτάω το δικό μου και αρπάζω το κινητό μου που συνέχιζε να χτυπάει. Οι φίλοι του από μακριά κοιτούσαν. Εξαφανίσου από δω πέρα του λέμε γιατί θα πάρουμε την αστυνομία.
Την αστυνομία δεν τη καλέσαμε για δύο λόγους: πρώτον γιατί μέχρι να έρθει θα μπορούσε να είχε σκαρφιστεί κάτι και να φύγει και δεύτερον δεν είχαμε απτές αποδείξεις ότι είχε το κινητό μου οπότε ίσως ο αστυνομικός να μη μπορούσε να κάνει κάτι.
Μπορεί να ήταν και λάθος μας , δεν έχω καταλήξει, γιατι θα μπορούσε να μας έδινε μια μαχαιριά και να έφευγε. Εξάλλου σε όλη την ακτίνα της πλατείας δεν υπήρχε αστυνομικός ούτε για δείγμα και φαντάζομαι ότι δεν είχαν κλέψει μόνο το δικό μου κινητό.

Τελειώνοντας το επεισόδιο πηγαίνω στον μπαρμαν και τον ενημερώνω ότι στο μαγαζί του κυκλοφορούν τρεις μελαμψοί τύποι που αρπάζουν κινητά. «Και τι να κάνω εγώ?» μου λέει σηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα.
Εμείς πάντως πήραμε πίσω το κινητό μας παίζοντας ένα ρόλο που δεν ήταν δικός μας και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας.
Αν κάναμε σωστά ή λάθος ακόμη το σκέφτομαι...