Μονόλογος

Προειδοποίηση : To ακόλουθο post είναι πολύ μεγάλο.

Έψαχνα κάποια παλιά αρχεία στον υπολογιστή. Έπεσα πάνω σ’ ένα κλειδωμένο κείμενο που είχα γράψει εν βρασμό ψυχής αρκετά χρόνια πριν.και που είχα ξεχάσει τον κωδικό. Είχα κάνει πολλές προσπάθειες να το ξεκλειδώσω (οι κωδικοί με μάραναν). Σήμερα κατά τύχη τα κατάφερα. Ηταν η ώρα του φαίνεται… Το κείμενο είναι το ακόλουθο :

«Δεν ξέρω τι έχω πάθει τα τελευταία βράδια. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Στριφογυρίζω για ώρες στο κρεβάτι μέχρι να με πάρει ο ύπνος αλλά μάταια... Κάτι με βασανίζει... Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς, με αποτέλεσμα να με πνίγει. Ίσως να είναι επειδή τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι μόνη... Τόσο μόνη και άδεια...

Με τον Γ. έχουμε αποξενωθεί. Σπάνια βρισκόμαστε. Τώρα τελευταία δε λέμε ούτε τα βασικά. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για τίποτα. Πολύ πιθανών να μη φταίει αυτός. Πνίγεται στη δουλειά όπως μου λέει. Δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω. Από την άλλη όμως χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία. Όλο του χρόνου και του χρόνου τελειώνουν τα βασανά μας. Και φτου απ’ την αρχή.

Προσπαθώ να γεμίζω τον άδειο χρόνο μου. Δε λέω. Όλο και κάτι βρίσκω να κάνω.Λίγο ιταλικά, καφέ με κάποια φίλη, συνομιλίες στο τηλέφωνο, δουλειά στο σπίτι, λάτζα, σειρές στην τηλεόραση, κανένα βιβλίο. Αυτό το βάρος όμως που με πλακώνει τα βράδια δε λέει να φύγει. Όλο και χειροτερεύει. Νοιώθω να με πνίγει. Ασφυκτιώ. Θέλω να ουρλιάξω και δε μπορώ. Θέλω να κλάψω αλλά και πάλι δε μπορώ.

Δεν μου επιτρέπω πια να παραπoνιέμαι, να γκρινιάζω όπως λέει και ο Γ.. Αφού την ξέρω την κατάσταση. Σιγά σιγά όμως κλείνομαι στον εαυτό μου και απομωνόνομαι. Αποφεύγω όλους και όλα. Αισθάνομαι σα να έχω γεράσει απότομα.

Ακόμη και οι συζητήσεις στο σπίτι μας περιστρέφονται γύρω από τη δουλειά. Δε λέω επιλογή μας. Όχι όμως και έτσι. Ο Γ. παραμένει καλός και τρυφερός. Όπως είναι όμως και μ’ όλους τους άλλους. Ίσως και περισσότερο ανεκτικός μ’ αυτούς.
Αλλά θέλω και εγώ τα δικά μου. Τα γυναικεία μου. Το χρόνο μου, τα χάδια μου με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι, τις στιγμές μου. Βαρέθηκα να αρκούμε στα ψίχουλα που περισσέυουν από τους άλλους. Θέλω να νοιώθω ότι είμαι κάτι ξεχωριστό για τον ανθρωπό μου να απολαμβάνω την πολυτέλεια των προσωπικών μας στιγμών. Που τέτοια τύχη...

Ακόμη και η ατμόσφαιρα που έφτιαχνα στο σπίτι αποτελεί παρελθόν. Δεν έχω πια το κουράγιο και τη διάθεσή να το κάνω. Για ποιον άλλωστε. Αφού και οι δύο κουρασμένοι πέφτουμε σε κλάσμα δευτερολέπτου για ύπνο. Το να ετοιμάζω πράγματα χωρίς ν΄απολαμβάνω κάτι με κούρασε. Μπούχτισα.

Και πάλι δε λέω πως φταίει ο Γ.. Και οι δύο αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Ποτέ δεν έχω φτάσει στο σπίτι και δεν έχω βρει κάποιον να με περιμένει. Πάντα με υποδέχεται ένα άδειο σπίτι. Όσο ωραίο και να το έχουμε φτιάξει είναι άδειο. Ποτέ καμμία έκπληξη, κάποιο δώρο, ένα ραβασάκι.... Ένα ραβασάκι όπως αυτά που μου σκόρπιζε δεξιά αριστερά πριν μερικά χρόνια. Λες και το ζούσαμε πριν χιλιάδες χρόνια. Τόσο μακρινό μου φαντάζει.

Όσο τα σκέφτομαι μου έρχεται να κλάψω. Δεν κυλάει όμως ούτε ένα δάκρυ για να ανακουφιστώ έστω και λίγω. Και αυτό το πλάκωμα όλο και με κουράζει και μ’ εξοντώνει. Σκέφτηκε όμως να πάρουμε γλυκά στον Δ. Και την Ε. που μας έχουν καλέσει για φαγητό αύριο. Για μένα τίποτα...

Προσπαθώ να νοιώσω οργή για να ξυπνήσω την κατάσταση. Όμως ούτε αυτό μου βγαίνει. Ούτε καν έχει παρατηρήσει ότι δε μπορώ να κοιμηθώ και σηκώνομαι τα βράδια...Νοιώθω τύψεις που τα λέω αυτά. Πιστεύει ότι τον καταλαβαίνω και τον κατανοώ. Δεν είναι ψέμα. Τον κατανοώ, τον νοιάζομαι και τον αγαπάω. Εμένα ποιος θα με καταλάβει όμως...

Έχω χάσει την μπάλα. Μου φταίει η ζωή μου , η δουλειά μου. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί να αφήνω τη ζωή να περνάει μέσα από τα χέρια μου χαμένη σε ένα φαύλο κύκλο. Να μην έχω το δικαίωμα να νοιώσω έστω και λίγο ξέγνοιαστη ... Μία το ένα μία τ΄άλλο... Ακόμη και το πλυντήριο που δουλεύει τώρα με ενοχλεί, μου τη δίνει στα νεύρα, σιχαίνομαι τον ήχο του.

Τρέμω στην ιδέα μη διαβάσει αυτά που γράφω τώρα και στεναχωρηθεί. Τρέμω μην του περάσει μία στιγμή από το μυαλό ότι δεν τ’ αγαπάω πια, όχι με τον τρόπο που τον αγαπούσα και τον απορρίπτω. Τρέμω γιατί θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Δεν έχει αλλάξει τίποτα από την αγάπη μου και ίσα ίσα κάθε μέρα που περνάει τον αγαπάω όλο και πιο πολύ. Νοιώθω ευγνώμων απέναντι στο Θεό που μου χάρισε έναν τέτοιο άνθρωπο για σύντροφο και πάντα η σκέψη μου είναι σ’ αυτόν. Εξοργίζομαι όμως που δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή και ότι σ’ όλα τα πράγματα πρέπει να κρατάμε ένα μέτρο. Να προσπαθούμε τουλάχιστον.

Ο Γ. νομίζει ότι είναι υποχρεωμένος απέναντι σ’ όλους και όλα. Πόσο λάθος κάνει. Δεν έχει καταλάβει ούτε στο ελάχιστο ότι όλα τα έχει καταφέρει μόνος του και ότι δεν οφείλει τίποτα και σε κανένα. Θλίβομαι και εκνευρίζομαι όταν βλέπω να τον εκμεταλλεύονται οι περισσότεροι έστω και άθελά τους, άμα θέλω να τους δικαιολογήσω.

Ακόμη και οι δικοί του πιστεύουν ότι τους οφείλει κάποια πράγματα. Δε βλέπουν ότι ξεπατώνεται στη δουλειά. Πιστεύουν ότι έχουμε στον κήπο μας τη λεφτουλιά και ότι αν δίνει δεξιά και αριστερά ή αν του χρωστάνε δεν τα έχει ανάγκη.Ο επεβεβλημένος κομμουνισμός και φασισμός έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ποιος ο λόγος να βάζει όμως τον εαυτό του σ’ αυτή τη διαδικασία .

Ανωριμότητα κατά τη δική μου άποψη. Δεν έχει συνειδητοποιήσει τι στερείται και τι κόπο έχει τραβήξει και τραβάει. Και από κοντά και εγώ και ας μη το καταλαβαίνει.Το να κόβεις που και που τα δικαιώματα δε σημαίνει ότι αδικείς ή δεν αγαπάς τον όποιο σε βάζει σε αυτή τη θέση του ή όποιον συνετίζεις από τις αψυχολόγητες κινήσεις. Το ν’ αδικείς όμως συνέχεια τον εαυτό σου είναι και αυτό αδικία. Τι φταίει αυτός άμα οι άλλοι θέλουν να γυρίζουν στις 2 το μεσημέρι σπίτι τους. Τον ρώτησε κανείς αν κουράζεται που γυρίζει στις 11 το βράδυ. Τον ρώτησε κανείς για τα ξενύχτια που έχει ρίξει. Τον ρώτησε κανείς για τον κίνδυνο να χάσει τους κόπους του μέχρι τώρα; Τον ρώτησε κανείς για τον άγχος που είχε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί και βαριαναστέναζε τα βράδια; Σε ποιον χρωστάει και ποιον θα αδικήσει εάν δε δώσει περισσότερα απ’ αυτά που οφείλει; Τι μεγαλύτερη αδικία και αμαρτία άλλωστε από το να αδικεί κάποιος τον εαυτό του. Όπως επίσης και αμαρτία είναι να εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη και την ανεκτικότητα των άλλων προς δικό σου όφελος χωρίς να νοιώθεις την παραμικρή ενοχή.

Δε ζητήσαμε δεκάρα από κανένα. Και όμως όλοι έχουν λογο γιατί κάνουμε εκείνο και το άλλο έστω και αν δε το λένε φανερά. Χαζοί δεν είμαστε. Και μάτια και αυτιά έχουμε όπως και κάποια στοιχειώδη αντίληψη.

Άλλες πάλι φορές αναρωτιέμαι εάν έχει καταλάβει ότι έχουμε ανοίξει σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι δε μας θεωρεί οικογένεια. Η μάλλον ότι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Όλοι οι άλλοι και εμείς. Ίσως επειδή δεν έχουμε παιδιά. Ώρες ώρες αισθάνομαι ένοχη λες και φταίω εγώ για αυτό.

Πιστεύω ότι εάν είχαμε παιδί θα αφιέρωνε περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Αλλά τι να κάνω για αυτό, δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μου. Και αυτό μόνη μου το καταπίνω. Η μόνη μου παρηγοριά δυστυχώς είναι ότι μου φέρεται όπως φέρεται στον εαυτό του. Άρα δε με ξεχωρίζει απ’ αυτόν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι τον εαυτό του τον βάζει πολύ χαμηλά. Δεν τον ενδιαφέρει για την υγεία του, δεν παίρνει τα φαρμακά του, δεν απολαμβάνει καμμία στιγμή χαλάρωσης, δε γυμνάζει το πνεύμα του.Που πήγε ο ποιητής που είχα γνωρίσει...

Και εγώ μόνη μου ως συνήθως έχω να αντιμετωπίζω τις ανασφαλειές μου, τις ανησυχίες μου. Δε θέλω να λυπάμαι τον εαυτό μου. Δε του αξίζει άλλωστε . Θα ήμουν και αχάριστη εάν δεν έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ύψιστο. Και νοιώθω τύψεις που αυτό το άτιμο πλάκωμα γίνεται κάθε λεπτό και πιο βαρύ...

Θεωρώ ότι είμαι εξωστρεφές άτομο, ότι δεν τα βάζω εύκολα μέσα μου.Έχω αυτό το ταλέντο. Ορύομαι , φωνάζω, χτυπιέμαι, ξεσπάω και τελικά είμαι μια χαρά. Δυστυχώς όχι για τα πράγματα τα οποία με ενοχλούν πραγματικά. Ειδικά για αυτά που με πνίγουν και για αυτά που παρόλες τις προσπάθειες δεν μπορώ να βρω λύση. Δε μπορώ να απαλλαχτώ απ’ αυτά.

Αρχίζω να κλαίω. Πιέζω τον εαυτό μου να κλάψω, να ξεσπάσω να ησυχάσω. Μάταια όμως. Αυτό το πράγμα δε λέει να φύγει από μέσα μου. Άλλες φορές τον λυπάμαι. Νοιώθω να τον αδικώ. Δεν του κρατάω καμμία κακία. Και όσο προσποιούμε στους άλλους ότι όλα είναι μια χαρά για να το πιστέψω και εγώ η ίδια τόσο χειρότερα είναι. Και πάλι στεγνώνει το κλάμα, χάνεται ο πνιγμός του αναφιλητού

Και με το θέμα του παιδιού. Λες και δεν ξέρω ότι τίποτα δε μου ‘ρχεται εύκολα. Ακόμη και για τ’ απλόχερα δώρα της φύσης ακόμη και για αυτά ...
Ακούω παντού γύρω μου συζητήσεις για παιδιά, η κόρη μου έκανε τούτο, ο γιος μου το άλλο βλέπω παντού χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες γύρω μου. Ωρες ώρες μου τη δίνει. Άλλες πάλι, τις περισσότερες , δεν τους αδικώ. Τι πιο ωραίο από το να σε αξιώσει ο Θεός να γίνεις μάνα ή πατέρας και να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει χαρούμενο και ευτυχισμένο. Όλα θα έρθουν με την ώρα τους και με την ευχή του Θεού όπως λέει και η μάνα μου. Η πίστη υπάρχει.Εκεί σταθερή και ακλόνητη. Έχει ο Θεός.

4 παρά τέταρτο το πρωι. Πως θα σηκωθώ αύριο να πάω στη δουλειά. Και έχω ένα σωρό. Πιάνω τον εαυτό μου που ώρες ώρες δε λέω να φύγω από το γραφείο. Και που να πάω άλλωστε. Λες και έχω κάποιον να μιλήσω. Μόνο στο τηλέφωνο το οποίο το ξετινάζω και θα μου λέει και ο Γ. ότι είμαι σπάταλη. Αλλά πάλι τα ίδια θα λέω...

Το πλάκωμα συνεχίζει. Δε λέει να φύγει. Εναλλάξ το πάμε στις αυπνίες με τον Γ. ούτε σ’ αυτό δε μπορούμε να συγχρονιστούμε. Ας είναι θα πάω κατ’ ευθείαν στη δουλειά και ας είμαι κομμάτια. Καλύτερα να μη σκέφτομαι κιόλας. Αλλά και εκεί η κατάσταση τα ίδια.

Τι κάνεις Marketing? Και καλά για μια καρτούλα Χριστουγεννιάτικη κάνεις έτσι? Τι δε μπορείτε να φτιάξετε το Company Profile σε μια ημέρα? Εvent? Έλα μωρέ εάν δε μπορείς εσύ θα βάλω τη γραμματέα από τις πωλήσεις να το κάνει.
Ούτε που τολμάω να τους πω ότι για το concept της κάρτας και τη μακέτα φάγαμε δύο εβδομάδες μέχρι να βγάζει την εικόνα της εταιρίας και βέβαια ούτε που μπήκα στον κόπο να τους εξηγήσω για χιλιοστή φορά ότι μέσα σε τρεις ημέρες δεν προλαβαίνω να κάνω δειγματισμό για δώρα και παραγγελίες γιατί χρειάζονται 2 εβδομάδες οι προμηθευτές. Στείλε κρασιά θα μου πούνε. Αction plan για event? Tι είναι αυτό? Και τη διαφημιστική γιατί την έχουμε και την πληρώνουμε

Έλα ντε γιατί λοιπόν την πληρώνεται ένα κάρο λεφτά και τόσο καιρό που τα έκανα μόνη μου ένα άτομα δεν πήρα αύξηση στο μισθό μου. Λόγω πληθωρισμού μου είπατε. Ναι αλλά λόγω πληθωρισμού δεν είδα να κόβεται από την αμοιβή της Διαφημηστικής που συν αυτά που τρέχω έχω να τους εκπαιδεύω και από πάνω. Δε μου φταίνε τίποτα τα παιδιά ίσα ίσα που το παλεύουν κιόλας με όλους τους ανάποδους που έχουν μπλέξει. Αλλά όχι εκεί που σας συμφέρει είναι απλά και εκεί που δεν σας συμφέρει είναι δύσκολα και έχει τρέξιμο. Σας τους μεγάλους με τα παιδιά το κάνουν. Όπου τους συμφέρει είναι παιδιά και όπου δεν τους συμφέρει είναι μεγάλα. Σταμάτα να κάνεις σα μικρό παιδί είσαι μεγάλος πια. Δεν επιτρέπεται τα μικρά παιδιά να κάνουν ετούτο και εκείνο.
Στη βόλεψή του ο καθένας.

Με λίγα λόγια έχω πήξει έχω πήξει πολύ άσχημα και έχω απηυδήσει. Από τη μια το ένα από την άλλη το άλλο. Μπούχτισα. Έτσι ώρες ώρες μου έρχεται να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια. Ψάχνω να βρω τι μου φταίει και δε μπορώ να το εντοπίσω. Μπορεί να είναι ένα μπορεί όμως να είναι και πολλά. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Χωρίς το πρόβλημα δεν υπάρχει λύση. Αδιέξοδο.

Άσε που δεν έχω διάθεση να μιλήσω ούτε στη μάνα μου. Και με τρώνε και οι τύψεις. Αλλά τι να της λέω συνέχεια. Να την κοροιδεύω ότι είμαι καλά και καλά. Σκατά είμαι.
Αφού όταν με ρωτάει αν είμαι καλά της απαντάω με ένα κακιασμένο καλά λες και φταίει αυτή σε τίποτα. Αυτή που ζει και πεθαίνει με τη σκέψη μου. Είδες όμως τώρα πόσο άδικη γίνομαι και εγώ απεναντί της. Λες το ίδιο να συμβαίνει και με το Γ;.

Υπάρχει όμως μια μεγάαααλη διαφορά. Η μάνα μου δε υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να πάψει να είναι μάνα μου. O Γ. όμως είναι άντρας μου. Δεν είναι δεδομένος. Πρέπει να τον καταλαβαίνω , να τον κατανοώ, να τον συμμερίζομαι. Με το Γ. είμαι ενωμένη ηθελημένα και συνειδητοποιημένα. Την μεγαλύτερη ελευθερία στη ζωή μου την ένοιωσα όταν αποφάσισα να τον παντρευτώ. Ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρη μέχρι τότε στη ζωή μου.Για όλα τα άλλα μπαλατσάριζα. Όχι πως είμαι σίγουρη ότι θα μου βγεί, αλλά ότι είχα όλες τις προοπτικές που θεωρούσα απαραίτητες για έναν άντρα. Να είναι μεγαλόκαρδος, ευγενικός, να με αγαπάει να τον αγαπάω , να με ποθεί να τον ποθώ να να με κάνει να αγαπάω κάθε στιγμή αυτό που με κάνει αυτός να είμαι και να αισθάνομαι να πορευόμαστε μαζί και να χτίσουμε τη ζωή μας.

Και αλήθεια το λέω δεν το έχω μετανοιώσει στιγμή αυτό, Να μην είμαι και αχάριστη. Απλά δεν ξέρω ποια πως να τον ευχαριστήσω. Θέλω να του δείχνω κάθε στιγμή πόσο τον αγαπάω και τον νοιάζομαι και δεν ξέρω εάν τα καταφέρνω πάντα... Από την άλλη δε θέλω ούτε αυτός να με θεωρεί δεδομένη. Όχι μήπως σηκωθώ και φύγω. Οχι, όχι δεν είναι αυτό. Αλλά αυτή η προσπάθεια είναι το αλατοπίπερο στη ζωή. Αυτή η προσπάθεια είναι που μας χρωματίζει τις στιγμές μας και γεμίζει τις μπαταρίες μας για να αντέχουμε στις πιέσεις. Έχει το γούστο της και αυτή.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αυτή η έλλειψη χρόνου θεωρώ ότι μας αδικεί βάναυσα. Όπως λέει και ο Γ. βλέπω συνέχεια αδικίες γύρω μου αλλά ας μου αποδείξει κάποιος και το αντίθετο. Δεν είναι άδικο που ο Γ.. με τις πυτζάμες με βλέπει όταν φεύγει και πάλι με τις πυτζάμες με βλέπει όταν έρχεται? Αβαφη και λαδωμένη από τις κρέμες. Ενώ η άλλοι στη δουλειά με βλέπουν ντυμένη στην κόλλα και με κοιτάνε σα ξερολούκουμο και μου κάνουν διαρκώς κομπλιμέντα. Δεν είναι άδικο που ο Γ. κάνει μπάνιο το πρωί ενώ όταν έρχεται το βράδυ πέφτει κατάκοπος για ύπνο ; Εγώ δεν κουράζομαι ; Όλη μέρα δουλεύω και έχω και τα του σπιτιού. Βάζω θέμα προτεραιοτήτων. Αυτό είναι που με πικραίνει. Όπως άδικο είναι να το βλέπουν οι άλλες κεφάτο και ενεργητικό στη δουλειά του και εγώ να τον βλέπω κατάκοπο και ξεθεωμένο.
Δεν είναι επίσης άδικο που όλοι οι άλλοι ξέρουν σε γενικές γραμμές με τι είμαι εκνευρισμένη, τι τρώω το μεσημέρι, για ποιο λόγο είμαι χαρούμενη και ο άντρας μου αγνοεί αυτές τις τόσο ασήμαντες και ταυτόχρονα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες.

Καμμιά φορά αναρωτιέμαι εάν και ο Γ. αισθάνεται έτσι ή απλά έχει συμβιβαστεί. Πράγμα το οποίο θα ήταν πολύ άσχημο. Είναι ακόμη άραγε ερωτευμένος μαζί μου ή έχει γίνει συνήθεια. Με φοβίζουν για να είμαι ειλικρινής αυτές οι σκέψεις αλλά καμμιά φορά καλό είναι να προκαλείς τα πράγματα και λιγάκι. Από τότε που συνειδητοποίησα πως παίζεται το παιχνίδι της ζωής μίσησα να κρύβομαι πίσω από το δακτυλό μου.Και γιατί δε κάνει καμμία απ’ αυτές που θα τις αποκαλούσε χαζές προσπάθειες. Δεν έχει καταλάβει άραγε πόσο τις λαχταρώ; Είμαι τόσο δύσπιστη ή οι άλλοι είναι ευκολόπιστοι απεναντί μου. Από την άλλη δε μου αρέσει να παρακαλάω κιόλας. Ούτε να τα ζητάω. Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι όταν σου χαρίζουν. Αυτό σημαίνει ότι κάτι αξίζεις γι’ αυτούς. Είναι απόδειξη ότι κάτι έχεις κάνει και σου χαρίζουν για να σ’ ευχαριστήσουν. Υπάρχει όμως και η εκδοχή να σου χαρίζουν κάτι για να σε υποχρεώσουν. Προτιμώ την πρώτη εκδοχή.

Η διάθεσή μου άρχισε και φτιάχνει. Το πλάκωμα άρχισε να υποχωρεί. Μαζί του και ο ύπνος όμως. Πίνω ένα ουισκάκι και το ευχαριστιέμαι. Μικρές απολαύσεις είναι η ζωή. Χαιδεύω τα μαλλιά μου και κοιτάω με απλανές ύφος τον απέναντι τοίχο. Ευτυχώς που τα έγραψα και ξεθύμανα. Κάτι είναι και αυτό....

Υπομονή, υπομονή. Άντε να δείξουμε υπομονή να δούμε που θα μας βγάλει. Έχω βλέπεις και αυτήν την άτιμη περιέργεια.»

Διαβάζοντας αυτό που είχα γράψει τόοοοοοοτε και αυτό που έγραψα πρόσφατα και έχω αναρτήσει με τίτλο «Μετά τη γέννα»http://thereisaway70.blogspot.com/2009/11/blog-post_12.html, κατάλαβα ότι όρεξη να ‘χω να γκρινιάζω. Τη ζωή δεν πρέπει να την παίρνουμε τόσο σοβαρά. Πρέπει να ζούμε την ομορφιά κάθε στιγμής και να το διασκεδάζουμε και λιγάκι. Να σκεφτόμαστε θετικά.
Μου φάνηκε πολύ αστεία αυτή η αντίθεση του τότε και τώρα. Αυτή η αχαριστία, αυτό το ανικανοποίητο. Έλεος πια. Ας πω και ένα Δόξα τω Θεό!