Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Εγώ πιστεύω ότι το 'ζησα

Γ' Λυκείου. Δε θυμάμαι ακριβώς μήνα. Ξαπλωμένη στη κόκκινη χνουδωτή κουβέρτα του κρεβατιού μου ξεφυλλίζω για χιλιοστή φορά το βιβλίο της Χημείας. Κάνω πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις υπολογίζοντας το χρόνο που θα κάνω μέχρι να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις. Πόση σπατάλη χρόνου Θεέ μου. Αχ! αυτή η τελειομανία. Τέλος πάντων.

Είμαι ημικαθιστή με το κεφάλι ακουμπισμένο στα δύο χοντρά μαξιλάρια και με τα πόδια λυγισμένα. Το βιβλίο της Χημείας ακουμπισμένο στα γόνατά μου. Το δεξί χέρι λυγισμένο. Ο αγκώνας ακουμπάει στο κρεβάτι και κρατώ στο χέρι το στυλό.
Το δεξί πλάι του κρεβατιού ακουμπάει στη συρόμενη γυάλινη πόρτα που παίζει το ρόλο του τοίχου. Ή ώρα γύρω στις 8.30-9.00 το βράδυ. Από τη κουζίνα ακούγεται θόρυβος από μαχαιροπήρουνα και πιάτα. Η μητέρα ετοιμάζει το βραδινό τραπέζι. Ξαφνικά με βλέπω από ψηλά. Διαγώνια. Από την απέναντι γωνία στο ταβάνι. Ή μάλλον βλέπω ένα κουφάρι. Το σώμα μου. Το γράφω και μετά τόσα χρόνια ακόμη ανατριχιάζω ακόμη. Κοιτάω εξεταστικά. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.


Βλέπω το σώμα μου τελείως άδειο. Χυμένο επάνω στο κρεβάτι. Όπως τα σώματα των νεκρών που φαίνονται ανάλαφρα, άδεια. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ξαφνικά νοιώθω να αιωρούμαι. Απίστευτο συναίσθημα!!! Απίστευτη γαλήνη. Όχι χαρά. Η απόλυτη ευτυχία και γαλήνη σ' όλο τους το μεγαλείο. Δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει έτσι. Προσπαθώντας να πάρω μορφή εισέρχομαι σ' ένα άσπρο -σα με καπνό -τούνελ. Δεν κάνω τίποτα για να σταματήσω. Δε θέλω με τίποτα να σταματήσει αυτή η αίσθηση.
Στο βάθος του τούνελ αν δε με απατά η μνήμη μου άκουγα φωνές. Δε το λέω όμως και με μεγάλη σιγουριά. Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου να λέει στον πατέρα μου ότι το τραπέζι είναι έτοιμο και ότι πρέπει να με φωνάξει για φαγητό. Δε μου αρέσει να σταματήσω το υπέροχο στροβίλισμα μου. Σκέφτομαι όμως ότι εάν το συνεχίσω και μείνω για πάντα έτσι οι γονείς μου θα στεναχωρηθούν πολύ. Ξαφνικά το στροβίλισμα σταματάει. Βλέπω και πάλι από τη γωνία ψηλά το σώμα μου.


Ξαφνικά τινάζομαι ολόκληρη σα να μου έκαναν ηλεκτροσόκ. Τραντάχτηκα ολόκληρη και μου πήρε λίγο χρόνο να συνέλθω. Μόλις συνήλθα είχα έντονο το αίσθημα του τρόμου.
Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν όνειρο. Ακόμη και σήμερα η αίσθηση του να προσπαθώ να πάρω μορφή είναι βαθειά χαραγμένη μέσα μου.

Για χρόνια δεν το είχα πει πουθενά. Φοβόμουν το γιουχάισμα και μη με πάρουν για τρελή. Κάποια στιγμή σε μια παρέα ένας φίλος γιατρός άρχισε να περιγράφει ακριβώς αυτά που είχα ζήσει. Είχε και ο ίδιος μια παρόμοια εμπειρία. Και πάλι δε μίλησα για την δική μου εμπειρία.


Μία φορά το συζήτησα μόνο με κάποιον συμφοιτητή μου που εμπιστευόμουν. Με ρώτησε χωρίς να του έχω περιγράψει τη στάση του σώματός μου για το ποια ήταν η θέση του χεριού μου εκείνη τη στιγμή. Με ρώτησε εάν είχα γωνία τον αγκώνα. Μου είπε ότι μου κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη γωνία όπου νεκρώνονται όλα τα νεύρα. Ένα είδος ακαριαίου θανάτου. Αυτή τη στάση προσπαθούν να πετύχουν και κάποιοι ινδουιστές -δε θυμάμαι τι -που διαχωρίζουν μετά από πολύ εκπαίδευση το σώμα από την ψυχή και έχουν την ικανότητα να σηκώνονται από το έδαφος και άλλα τέτοια. Τον άκουγα, αλλά κατά βάθος σκεφτόμουν εάν με δούλευε εκείνη τη στιγμή και δεν έδωσα πολύ σημασία.
Διάβασα κανά δυο φορές για παρόμοιες περιπτώσεις αλλά δεν το έψαξα γιατί ότι και να λέγεται, ότι και να γράφεται είναι θεωρίες και υποθέσεις.


Αυτά τώρα τα γράφω εκ του ασφαλούς μέσα από την ανωνυμία-όπως τουλάχιστον θέλω αφελώς να πιστεύω- που μου προσφέρει αυτό το blog και μ' αφορμή το σχετικό post "Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε" στο link http://allostyle.blogspot.com/search/label/STRANGE αν και πριν γράψω γι' αυτό το θέμα δίστασα λιγάκι. . Απ' την άλλη όμως σκέφτηκα ότι αυτό το blog είμαι εγώ και πρέπει να γράψω όλα όσα μου έχουν συμβεί χωρίς να στρουθοκαμηλίζω πια. Εξάλλου τόσα παράξενα μου έχουν συμβεί.

Πάντως, εγώ, θες πουν οι άλλοι στον ύπνο μου,θες στο ξύπνιο μου, το έζησα και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τέτοια γαλήνη που είχα νοιώσει τότε δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Όπως επίσης ότι φοβήθηκα πολύ, μα πάρα πολύ.

2 σχόλια:

  1. ανατρίχιασα...λένε οτι οι άνθρωποι "που πέρασαν απέναντι" και ξαναγύρισαν, γιατί κάτι τέτοιο σου συνέβη μάλλον κατα κάποιο τρόπο αν έγινε έτσι, μετά νιώθουν μελαγχολία κι ένα κενό που έμειναν πίσω,γιατι ψηλά ένιωθαν ευτυχία και γαλήνη. εσύ όμως φοβήθηκες πολύ.. απλά ισως δεν έπρεπε να γίνει έτσι.ή ίσως κ απλά αποκοιμήθηκες και το ονειρεύτηκες. ποιός ξέρει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φοβήθηκα, ταράχτηκα. Δε μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Όπως και επίσης ο πόνος σαν ηλεκτροσόκ. Περίεργα πράγματα ε? Μου έχουν συμβεί αρκετά. Σε κάποια είχα και μάρτυρες. Θα τα περιγράψω μέσα στο blog μου κατα καιρούς. Δε σου κρύβω ότι όταν ακούω άλλους να μιλάνε για ανάλογες εμπειρίες που μοιάζουν πολύ με τις δικές μου τους ακούω με μεγάλη δυσπιστία και ας μου έχουν συμβεί τόσα. Τι να πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή