Πότε επιτέλους θα γίνουμε σοβαρό και υπεύθυνο κράτος;;;

Τις προάλλες κουβεντιάζαμε με το θείο μου ο οποίος έχει ζήσει χρόνια στο εξωτερικό. Εργαζόταν σε υπεύθυνες θέσεις πάνω σε οικονομικά προγράμματα. Πιάσαμε κουβέντα για το πρόβλημα της φοροδιαφυγής στη χώρας μας.
Του έλεγα πόσο άσχημα αισθάνομαι-λάθος βέβαια- όταν ζητάω επίμονα να μου δώσουν απόδειξη στις συναλλαγές μουhttp://thereisaway70.blogspot.com/2009/10/blog-post_6288.html
Μου είπε: «δηλαδή αισθάνεσαι ότι καλείσαι εσύ να βγάλεις το φίδι από την τρύπα».

Άρχισε να μου εξηγεί πως λειτουργεί το σύστημα σ’ άλλα κράτη. Για παράδειγμα στον Καναδά. Εκεί υπάρχει κάτι σαν είδος αστυνομίας –με πολιτικά ρούχα- που ελέγχει αδιάκοπα κάθε πιθανή μορφή φοροδιαφυγής.

Μου ανέφερε δύο παραδείγματα : Kάθεται κάποιος κύριος σε μια καφετέρια και πίνει τον καφέ του. Ξαφνικά σηκώνεται πηγαίνει στον υπάλληλο που κάθεται στο ταμείο και του δείχνει την ταυτότητα της υπηρεσίας του. Του λέει ότι σήμερα θα κάνει αυτός ταμείο. Ο υπάλληλος δε μπορεί να φέρει αντίρρηση. Κάθεται στο ταμείο και στο τέλος της ημέρας κάνει συσχέτιση των εισπράξεων με προηγούμενες ημέρες.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι το εξής: Πηγαίνω το παιδί μου στο γιατρό. Βγαίνοντας με πλησιάζει κάποιος κύριος ή κυρία και μου ζητάει την απόδειξη από το γιατρό. Εάν έχω κάνει το λάθος και δεν έχω πάρει, το πρόστιμο είναι υπέρογκο και ακόμη πιο μεγάλο για το γιατρό.

Χώρια που πρόσθεσα με το φτωχό μου το μυαλό ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για έλεγχο. Έχω το βιβλιάριο του παιδιού μου όπου γράφει τα πάντα γύρω από την παρακολούθηση του το βάρος, το ύψος , τα εμβόλιά του. Άρα έχουν γίνει επισκέψεις και μάλιστα σε συγκεκριμένη ημερομηνία. Το πιο απλό είναι να μου ζητήσει τις αποδείξεις αυτών των ημερών και θα πάρει μια αρκετά καλή ιδέα του μεγέθους φοροδιαφυγής.

Εχθές μπήκα σε ταξί. Είχα καιρό να μπω και θυμάμαι ότι είχαν υποχρεωθεί οι οδηγοί να κόβουν αποδείξεις. Ζήτησα απόδειξη και μόνο που δε με πέταξε έξω. Είχα πρόσφατη στο μυαλό μου και το ταξίδι στο Λονδίνο όπου ήμουν υποχρεωμένη να πάρω την απόδειξη από τον οδηγό ταξί.

Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνη αλλά η υπευθυνότητα των πολιτών απαιτεί και νόμους που να εφαρμόζονται. Νόμους αυστηρούς ως προς τα δικαιώματά μας και τις υποχρεώσεις μας, όχι διάτρητους με ορθάνοιχτα παράθυρα για τον κάθε απατεώνα όπως πχ η απαγόρευση του καπνίσματος που είναι άλλη πονεμένη ιστορία και δε θα επεκταθώ τώρα. Είμαι καπνίστρια και ίσως δε θ’ έπρεπε να μ’ ενοχλεί τόσο αλλά την κοροϊδία και τη λαμογιά δε μπορώ να την ανεχτώ με τίποτα!!!