Τρίτη 25 Μαΐου 2010

H προσωπική μου οδυνηρή εμπειρία των πανελλαδικών




Διάβαζα εφημερίδα από 41/2 ετών. Δεν πήγα παιδικό σταθμό, ούτε νηπιαγωγείο, ήμουν μοναχοπαίδι και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πηγαίνω στο σχολείο.
Αυτά μέχρι την Τετάρτη δημοτικού.

Απ' εκεί και πέρα με κούραζε αφάνταστα η παπαγαλία και το χειροτερό μου ήταν να μαθαίνω το μάθημα "απ' έξω και ανακατωτά" και να θυμάμαι μέχρι και το κόμμα. Αν το έλεγα μ' αλλη σειρά δεν τον ήξερα καλά και έπρεπε να το διαβάσω πάλι.
Παρόλα αυτά λάτρευα τα μαθηματικά, ειδικά την άλγεβρα, και αργότερα στο λύκειο, τ' αρχαία.
Τ' όνειρό μου από μικρή ήταν να γίνω γιατρός. Έπαιζα γιατρό και νοσοκόμες, έγραφα συνταγές , χάζευα με τις ώρες αποικίες με μούχλα και έφτιαχνα coctail "θαυματουργών"φαρμάκων με τα χάπια της γιαγιάς μου.
Όταν οι μεγάλοι με ρώταγαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, η ερώτηση ήταν συνήθως κλειστού τύπου. "Τι σ' αρέσει γιατρός δικηγόρος , πολ. μηχανικός ή καθηγήτρια;"
Ε, έλεγα και εγώ γιατρός, που είχα μια ιδέα για το τι κάνει απ τα εμβόλια που έκανα, μέχρι που το έχαψα. Όταν μεγαλώσω λοιπόν θα γίνω γιατρός.

Όταν ήρθε ή ώρα να επιλέξω κατεύθυνση αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη Β΄δέσμη. Μέχρι τη Β λυκείου ήμουν η δεύτερη άριστη μαθήτρια όλων των τμημάτων. Στη Β' λυκείου αποφάσισα να πάω σε ειδικό σχολείο που έκανε από τη Β λυκείου τα μαθήματα της δέσμης.
Εκεί άρχισε ο Γολγοθάς μου.
Μαζί με τις ώρες παρακολούθησης στο σχολείο άρχισα και τετράωρα σε φροντιστήρια τ' απογεύματα γιατί οι καθηγητές στο σχολείο μας ρώταγαν ευθαρσώς "ποιος θα πει το παρακάτω" και όλη τους η προσοχή επικεντρωνόταν στα παιδιά που έκαναν ιδιαίτερα μαζί τους. Οι υπόλοιποι δεν υπήρχαμε.
Το βράδυ πτώμα. Που καιρός και όρεξη για διάβασμα. Δεν είχα βρει το κόλπο να τηρώ ισορροπίες και να τα προλαβαίνω όλα.

Στην Γ' Λυκείου το άγχος μου χτύπησε κόκκινο.
Καθόμουν και ξεφύλλιζα μ' αγωνία το βιβλίο και έκανα υπολογισμούς για το χρόνο που χρειαζόταν να ολοκληρωθεί η ύλη.
Άσκοπα δηλαδή ξόδευα τον ελάχιστο χρόνο που μου απέμεινε ν' αξιοποιήσω.
Το μόνο που με χαλάρωνε είναι να διαβάζω δοκίμια και να εξασκούμαι στην έκθεση.΄
Ο χρόνος των εξετάσεων πλησίαζε και εγώ δεν είχα προετοιμαστεί σωστά, καθόλου θ' έλεγα. Δεν είχα αξιοποιήσει το χρόνο μου, δεν είχα εκμεταλλευτεί τις δυνατοτητές μου και τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και η αποτυχία μου ήταν θέμα χρόνου.
Πήγαινα σα πρόβατο στη σφαγή.

Η φροντίδα δε των γονιών μου μ' όλα τα υγιεινά φαγήτά, την υπερβολική συμπαράσταση και καλοσύνη με έφερνε όλο και σε πιο δύσκολη θέση. Θα υπήρχε άραγε αυτή η καλοσύνη κ' όταν θα ανακοίνωνταν τ' αποτελέσματα ;
Προπαραμονές εξετάσεων πήγα για μια ώρα στο σπίτι της "διπλανής μου" να διασταυρώσουμε τα sos θέματα σε μια ύστατη προσπάθεια. Τη διπλανή μου την είδα super άνετη δεδομένου της προσπάθειας που είχε κάνει και αυτή. Ήξερα πολύ καλά ότι ήταν και αυτή στην ίδια δυσμενή θέση.
Μόλις μ' είδε ζαλισμένη και πελαγωμένη μου είπε με super cool ύφος : "τι κάνεις έτσι; Θα γράψουμε και θα περάσουμε". "΄τι θα γράψουμε μωρέ της λέω είμαστε πολύ πιο πίσω στην προετοιμασία απ' τους άλλους. " " Μ' αυτά εδώ " μου απαντάει και μου δείχνει δύο τσιγάρα. "Τι είναι αυτά" τη ρωτάω καχύποπτα. "Μαριχουάνα" μου λέει , "Μου τ' 'εδωσε ένας φίλος και μου είπε να διαβάσω μια μέρα πριν την ύλη που έχουμε να δώσουμε και μέχρι το πρωί της επόμενης ημέρας θα τα θυμόμαστε όλα , και μου κλείνει συνομωτικά το μάτι.
Θεώρησα εντελώς ηλίθιο αυτό που μου έλεγε. Σηκώθηκα και έφυγα. Δεν ήθελα κάτι που δεν το άξιζα και περισσότερο δεν ήθελα άλλα μπλεξίματα.
Η προσπάθειά μου στις πανελλαδικές δεν ήταν μόνο δικό μου θέμα μόνο. Ήταν θέμα όλης της οικογένειας. Διακυβεβόταν το μέλλον όλων μας. Οι γονείς μου συμμερίζονταν το άγχος μου και το θεωρούσαν δεδομένο και εγώ πάλι αντιλαμβανόμουν τη δική τους αγωνία για το μέλλον του παιδιού τους και όχι μόνο. Απ' ότι φάνηκε κρινόταν εάν θα τους επιβράβευαν ή αν θα απολογούνταν στις αδιάκριτες και αρκετές φορές γεμάτες κακεντρέχεια, ερωτήσεις συγγενών και άλλων καλοθελητών.
Δυστυχώς θα τους απογοήτευα. Η αποτυχία στην περιπτωσή μου ήταν δεδομένη.

Την ημέρα των εξετάσεων σηκώθηκα πολύ νωρίς. Η καρδιά μου ήταν βαριά και το χάος απλωνόταν γύρω μου. Θηλιά να είχα περάσει στο λαιμό μου καλύτερα θα ένοιωθα.
Δε θυμάμαι καν τι μάθημα έδινα πρώτο. Είχα προετοιμαστεί ελάχιστα και αρνιόμουν να γράψω πεισματικά και τα λίγα που ήξερα. Άφησα να περάσει η πρώτη υποχρεωτική ώρα παραμονής και αφού πέρασα σηκώθηκα και έδωσα λευκή την κόλλα μου και έφυγα. Αυτό συνέβη με την φυσική, τη χημεία και τη βιολογία.
Στην έκθεση όμως το διασκέδασα. Βρήκα το θέμα ενδιαφέρον και απορροφήθηκα σχεδιάζοντας το σκελετό και συνθέτοντας το κείμενο. Εδώ χαμένο που χαμένο ήταν το παιχνίδι. Έγραφα για πάρτη μου και μου άρεσε.

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων με βρήκε σε κάποια παραλία όπου κάναμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές με τους γονείς μου. Την ανακοίνωση την είχα αναθέσει στην κολλητή μου αφηνοντάς της το τηλέφωνο του ξενοδοχείου που μέναμε.
Τους γονείς μου τους είχα προετοιμάσει να μην περιμένουν τίποτα αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ήξερα ότι μέσα τους ήλπιζαν...
Η φίλη μου μόλις είδε τ' αποτελέσματα με πήρε τηλέφωνο όπως είχαμε κανονίσει. "Θέλεις να σου πω ;" ήταν η πρώτη της ερώτηση και αμέσως κατάλαβα ότι οι βαθμοί μου θύμιζαν ΠΡΟΠΟ." ΠΡΟΠΟ;" τη ρώτησε "ναι" μου απάντησε διστακτικά εκείνη.
"Στην έκθεση τι έκανα" ρώτησα με πραγματικό ενδιαφέρον. Όπως θα ρωτούσα εάν άρεσε ένας πίνακας που ζωγράφισα και όχι από άποψη εάν θα κρατούσα το μάθημα ή όχι.
"18" ήταν η απάντηση και με ικανοποίησε απόλυτα. Την ευχαρίστησα, έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα κατευθείαν για ένα μακροβούτι με σκοπό να καθαρίσει το μυαλό μου και να πάρω δύναμη να το ανακοινώσω στους γονείς μου.
Μόλις συναντηθήκαμε τους ανακοίνωσα ψυχρά τ' αποτελέσματα και μπήκα στο δωμάτιο δείχνοντας ότι δεν είχα καμμία διάθεση για ζήτηση γύρω απ' αυτό .

Για αρκετό διάστημα δεν ειπώθηκε λέξη γύρω απ' αυτό παρά μόνο όταν μπήκε ο Οκτώβρης και μου είπαν ότι καλό θα ήταν να ξαναπροσπαθήσω. Το λάθος μου τότε ήταν ότι δέχτηκα ενώ κατα βάθος μέσα μου δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω πάλι τον ίδιο εφιάλτη.Επιπλέον ένοιωθα ακόμα μεγαλύτερη αποστροφή γι' αυτό το είδος τις εξετάσεις.
Όταν έφτασε ο καιρός της δεύτερης προσπάθειας τα'χασα εντελώς. Ήμουν τελείως σε απόγνωση. Έκλαιγα συνέχεια και έτρεμα σα το ψάρι.Είπα στους γονείς μου ότι δεν ήθελα να δώσω εξετάσεις.
Το χειρότερο ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τον πατέρα μου να κλαίει σα μικρό παιδί. Μια μέρα πριν.Όχι για την άρνησή μου να δώσω εξετάσεις και ότι συνεπαγόταν αυτό αλλά για το ότι πλέον φοβόταν για την υγεία μου. Στο σπίτι είχαμε "κηδεία".
Δεν πήγα.

Την τρίτη χρονιά άρχισα ιταλικά και έκανα επαναλήψεις για να ξαναδώσω. Μη με ρωτήσει κανείς πως το αποφάσισα, γιατί δεν το είχα αποφασίσει και γιατί πλέον η στάση μου απέναντι στη ζωή ήταν εντελώς παθητική.
Πήγα και έδωσα μόνο το βασικό που ήταν η βιολογία. Χρειαζόμουν ένα 13 για να γίνω δεκτή από το Ιταλικό πανεπιστήμιο. Το πήρα. Τ' άλλα δύο μαθήματα και αυτή τη χρονιά αρνήθηκα να τα δώσω.
Πλέον μου είχε φύγει κάθε όρεξη για σπουδές και η γνωριμία μου με κάτι αιωνόβιους φοιτητές εξ Ιταλίας με έβαλε σε σκέψεις. Το ιταλικό σύστημα δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Χωρίς κανένα μοχλό δημιουργικής πίεσης δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Επιπλέον δεν ήθελα να ρισκάρω χρόνο, χρήμα και να βάλω τη ψυχολογία μου σε ακόμα πιο δυσμενή θέση φορτωνοντάς μου μία ακόμη αποτυχία.

Εντελώς τυχαία από κάποιο θείο μου -ιδιαίτερα σεβαστό με υψηλή μόρφωση και καριέρα διεθνών προδιαγραφών ενημερώθηκα για το αμερικανικό κολλέγιο και το σύστημα που ακολουθούσε. Το ότι υπήρχε ο φόβος να σε διώξουν εάν δεν υπήρχε ικανοποιητική απόδοση και μάλιστα από τις αρχές των σπουδών ήταν μια δικλείδα ασφαλείας για εμένα. Αποφάσισα έτσι να σπουδάσω οικονομικά και να ακολουθήσω τ' επάγγελμα του θείου μου.
Η αλήθεια είναι ότι και πάλι πήγαινα στα τυφλά για το μόνο λόγο του ότι δεν ήθελα να γίνω "κούτσουρο απελέκητο" που έλεγε η γιαγιά μου.
Το όνειρο του γιατρού που είχα πάντα, το εγκατέλειψα. Η πληγή μου μέσα αιμορραγούσε και δεν ήταν σωστό να τη σκαλίζω άλλο. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να επιβιώσω.
Άρχισα εντατικά αγγλικά για να πάρω το πτυχίο της γλώσσας που ήταν προαπαιτούμενο.
Όλον αυτό το χρόνο ήμουν ένας ζωντανός νεκρός. Ένα ζόμπι. Με το ζόρι έτρωγα, κοιμόμουν ατελείωτες ώρες, δεν έβγαινε σχεδόν ποτέ έξω , κλεινόμουν με τις ώρες στο δωματιό μου και έκλαιγα απαρηγόρητα. Άρχισα να έχω ισχυρή πίστη στο Θεό. Δεν είχα από που αλλού να πιαστώ.
Μια μέρα σηκώθηκα και λες και η σκέψη μου είχε κάνει στροφή 180 μοιρών. Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου , να επιβιώσω και να είμαι ευγνώμων που η ζωή μου έδινε άλλη μια ευκαιρία. Άρχισα να μη στηρίζομαι στη γνώμη των άλλων και να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου.

Με δέχτηκαν στο κολλέγιο. Όταν διάβαζα την επιστολή που με ενημέρωναν ότι έγινα δεκτή άρχισα να κλαίω με λυγμούς, έτρεμα από το κλάμα. Μέχρι τότε δε μπορούσα να φανταστώ ότι κάποιος πλαντάζει στο κλάμα από χαρά. Ταυτόχρονα όμως ένοιωθα ικανοποίηση και δικαίωση. Ξόρκιζα τους χειρότερους φόβους μου και ανασφαλειές μου.
Είχα την τύχη σχεδόν τα πρώτα 2 χρόνια ν' ακολουθήσω το πρόγραμμα "Γενικής Επιμόρφωσης". Κάναμε κάποια βασικά μαθήματα της κατεύθυνσης που είχαμε διαλέξει αλλά έπρεπε να κάνουμε μαθήματα απ' άλλες επιστήμες και τέχνες έτσι ώστε σαν άνθρωποι και πολίτες να αποκτήσουμε κάποιες βασικές γνώσης και αντίληψη των πραγμάτων.
Ο τρόπος διδασκαλίας με υπερσύγχρονα για την εποχή μέσα ήταν καταπληκτικός καθώς επίσης και ο τρόπος των εξετάσεων. Ενθάρρυνε την κριτική και αναλυτική σκέψη και η όλη προσπάθεια δεν κρινόταν από τρεις ώρες αλλά με τη διαδικασία εξετάσεων ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Ήμουν εντυπωσιασμένη. Με ξετρέλανε. Ήμουν από τις πιο επιμελείς φοιτήτριες . Οι παρακολουθήσεις ήταν απόλαυση και οι εξετάσεις πρόκληση.
Άρχισα να αισθάνομαι κάποια και να τα βρίσκω σιγά σιγά με τον εαυτό μου. Επιπλέον το περιβάλλον του κολλεγίου, τα facilities και η αισθητική ήταν πραγματική απόλαυση για όποιον τα ζούσε. Και ένοιωθα πολύ τυχερή για αυτό.
Δεν κρύβω όμως ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ότι αφού εξασφάλιζα κάτι θα έβρισκα ένα τρόπο στο μέλλον να σπουδάσω ιατρική και μου είχε μείνει απωθημένο.
Μέσα από τα μαθήματα γενικής εκπαίδευσης γνώρισα το Marketing. Το λάτρεψα.

Αποφάσισα ότι θ' άλλαζα κατεύθυνση από οικονομικά σε Marketing. Επιτέλους ένοιωσα ευτυχισμένη. Ήξερα τι λάτρευα να κάνω. Και θα το κρατούσα μόνο για μένα. Αποφάσισα να μην πω πουθενά τίποτα...
Δεν υπήρχε λόγος ν' ανησυχήσουν και επιπλέον δεν είχαν ιδέα τι είναι Marketing. Τι να καθόμουν να τους εξηγώ...
Στην αποφοίτησή μου τους ανακοίνωσα τι είχα σπουδάσει. Ο πατέρας μου είπε "δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά χαίρομαι που σ' αρέσει. Βέβαια έβαλε και ο θείος μου το χεράκι του λέγοντάς τους ότι δε θα έπρεπε να ανησυχούν γιατί είναι ένα από τα μελλοντικά επαγγέλματα που θα έχουν μεγάλη απήχηση. Η δε μαμά μου εντελώς αφελώς με ρώτησε "και τώρα παιδάκι μου που θα δουλεύεις σε supermarket;" Βέβαια της έφτανε που είχα ένα χαρτί στα χέρια μου.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε εφημερίδα και η δεύτερη σ΄ εταιρία κινητής τηλεφωνίας όταν ακόμη τα κινητά μετριούνταν στα δάχτυλα.
Σε λίγα χρόνια απέκτησα εντελώς τίμια υψηλούς τίτλους και αποδοχές και μια ζωή που πολύ θα ζήλευαν. Με ταξίδια, συναδέλφους σ' όλο το κόσμο και μια δουλειά χόμπυ κάθε project ήταν προσωπικό μου στοίχημα και γέμιζε όλο μου το είναι. Ακόμη με συνεπαίρνει με την ίδια ένταση.
Αυτό που σπούδασα μου χρησίμευσε όχι μόνο στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στο προσωπικό.
Και όλα αυτά τ' οφείλω σε τρία πράγματα : Πρώτον, γιατί ήμουν αρκετά τυχερή που είχα τους γονείς μου να με στηρίζουν. Δεύτερον, σ' ένα σύστημα που σεβάστηκε τη διαφορετικότητα της προσωπικότητάς μου και μου έδωσε το δικαίωμα της επιλογής και της χρήσιμης γνώσης και με προετοίμασε σωστό να βγω στον επαγγελματικό στίβο και τρίτον, σ' ένα σάπιο σύστημα που αφού δε με σκότωσε μ' έκανε σίγουρα πιο δυνατή.
Ένα όμως απωθημένο κουβαλούσα για πολλά χρόνια και ίσως και να το κουβαλάω ακόμη : Που δε μου δόθηκε η ευκαιρία να συστηθώ με την Ιατρική για να διαπιστώσω εάν θα μου άρεσε ή όχι.
Στο μυαλό μου δύο φιλοσοφικές σκέψεις : "Η ζωή είναι σαν τον ορίζοντα. Σου δείχνει χίλιες δυο κατευθύνσεις που στις επαληθεύει και τις διαψεύδει ταυτόχρονα", Πασκάλ Πρικνέρ και "Ν' ενεργείς θετικά, να προβλέπεις τ' αρνητικά, να μην περιμένεις τίποτα", Ρόζαμουντ Πίλτσερ.

3 σχόλια:

  1. Ax βρε κορίτσι μου, τι γολγοθάς κι αυτός...
    Χαίρομαι που αγαπάς τη δουλειά σου και προοδεύεις, να είσαι πάντα καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχη η ανάρτηση σου, τη διάβασα προσεκτικά και βέβαια φαίνεται οτι ήσουν πολύ καλή στην έκθεση γιατί περγράφεις τόσο ρεαλιστικά τα συναισθήματα των ενοχών που δεν καταλαβαίνεις για τα όνειρα σου που πήραν διαφορετικό δρόμο και για τα όνειρα των δικών σου που τα έκανα δικά τους.Προέρχομαι απο " ιατρική οικογένεια", όλοι το θεωρούσαν δεδομένο οτι θα πάρω την άδεια του ιατρείου της μητέρας μου η κάποια άλλη ειδικότητα των δικών μου.Ζωγράφιζα απο 2 ετών, πήρα το πρώτο βραβείο στα 5 μου, επαναστάτησα στο δρόμο που με χάραξαν δίνοντας κρυφά στη Σχολή Καλλών Τεχνών αντί στην Ιατρική, πολέμησα μέχρι θανάτου να φύγω στην Αθήνα για τις σπουδές μου .Βλέπεις γι' αυτόυς ήμουν προστατευόμενο είδος, το μοναχοπαίδι 4 οικογενειών. Σπούδασα αυτό που ήθελα, μπορεί να μη κατάφερα πολλά στο επάγγελμα μου γιατί όταν έγινα νωρίς μητέρα έκαν τις επιλογές μου.Μα έκανα αυτό που αγάπησα και αν με ρωτάς σου λέω οτι πάλι το ίδιο θα έκανα μαζί με τα λάθη μου.Θα έμπαινα στην Ιατρική γιατί ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, μα θα ήμουν μια δυστυχισμένη οπότε αποτυχημένη στο επάγγελμα μου. Σπούδασα αυτό που ήθελα, είμαι καλά! Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένο μου alataki και αγαπημένη μου αχτίδα ακόμα για να είμαι ειλικρινής με κυνηγάει ο εφιάλτης των πανελλαδικών.
    Νοιώθω αφάνταστα αυτές τις ημέρες τα παιδάκια που δίνουν πανελλαδικές και εύχομαι κανένα παιδί ποτέ να μη βρεθεί στη θέση μου.
    Οι γονείς δε θα πρέπει να περιμένουν ν' ικανοποιηθεί ο εγωισμός τους μέσα από τα παιδιά και στα παιδιά θα πρέπει να δοθεί πραγματικά η γνώση και το δικαίωμα της επιλογής για τη μελλοντική τους απασχόληση.
    Το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικοτήτα και τα δικά του ταλέντα. Εμείς σα γονείς και κοινωνία γενικότερα πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία να τ' αναδείξουν και να τους προσφέρουμε τη δυνατότητα αξιοποίησης και την ουσιαστική μας υποστήριξη.

    Τις καλημέρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή