Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Μέσα επιμόρφωσης, μέσα παραμόρφωσης

Εχθές το πρωι σηκώθηκα με συνάχι. Τη μικρή την είχε πάει ήδη παιδική χαρά η μαμά μου οπότε είχα μια καλή ευκαιρία να τεμπελιάσω. Άνοιξα την τηλεόραση και προσπάθησα να χαζέψω με τα πρωινάδικα. Αμέσως ένοιωσα εκνευρισμό και υπερένταση. Μιλούσαν όλοι τόσο δυνατά και άχαρα σα να τσακώνονταν. Μιλούσαν όλοι μαζί με σκοπό να επιβληθούν στον άλλον λες και δεν ήταν συνεργάτες αλλά εχθροί. Η εννοια του διαλόγου απουσίαζε παντελώς. Η κατινιά σ’ όλο της το μεγαλείο! Άσε που μου φάνηκε ότι έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να πάρουν και οι ίδιοι στα σοβαρά αυτά που έλεγαν.
Σε κάποια εκπομπή η παρουσιάστρια έκανε τη χαζή όλο νάζι και δήθεν αθωώτητα , στο άλλο η παρουσιάστρια μιλούσε με περισσή σοβαρότητα για γνωστό celebrity, οι άλλοι με αμβρότητα και κολακείες υποδέχονταν ένα τραγουδιστή ή άλλη ξεπουλούσε τον αθρώπινο πόνο και ισοπέδωνε την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Ενημερωτικές δήθεν εκπομπές που δε ασχολούνται με τη δημοσιοποίηση της πραγματικότητας αλλά υποδυκνείουν συμπεριφορές μέσα από τη δήθεν οργή τους και τις αγριοφωνάρες του.
Αφήστε βρε άνθρωποι να κρίνουμε οι ίδιοι!!! Δεν είμαστε μοσχάρια αλλά και να είμαστε μη μας το λέτε τουλάχιστον έτσι κατάμουτρα!

Κλείνω αγανακτισμένη την τηλεόραση. Τέρμα η χαλάρωση σήμερα. Πάνε τα νεύρα μου.Στο μυαλό μου έρχονται και ενα σωρό άλλα που με θυμώνουν, με εξοργίζουν
Δελτία ειδήσεων που από τα πολλά ανοιχτά παράθυρα μας πήρε ο αέρας και μας σήκωσε. Ένα σωρό μαιντανοι που μιλάνε όλοι μαζί χωρίς να λένε στην ουσία τίποτα. Και ο δημοσιογράφος δεν είναι δημοσιογράφος αλλά συντονιστής η μάλλον διαιτητής. Για να μη μιλήσω για το δελτίο καιρού με τη γατούλα και τη φοραδούλα. ανευ ρούχων και με σεξουαλικά υπονοούμενα. Ολα τα παιδάκια γνωρίζουν αυτά τα δύο ζωάκια και τα μιμούνται μάλιστα. Εσείς κύριοι υπεύθυνοι δεν εχετε καμμία ευαισθησία; Και το ΕΣΡ, τι κάνει το ΕΣΡ;
Τελικά ο σκοπός της τηλεόρασης από μέσο ενημέρωσης και επιμόρφωσης έχει γίνει μέσο παραπληροφόρησης και παραμόρφωσης.
Και εμείς οι ηλίθιοι προκειμένου να σκοτώσουμε την ώρα μας δίνουμε αξία σε κάτι βλήτα και έχουμε ανάγει όλους τους ηλίθιους σε αυθεντίες και όλες τις... αντε μην πω, σε κυρίες.

Ασε τα περιοδικά που τα περισσότερα ντε και καλά θέλουν να θυμόμαστε το ένα ή το άλλο celebrity. Που πήγε, τι έφαγε , που χόρεψε και σιγά σιγά θα μας πουν και τι ώρα πήγε τουαλέττα. Άσε που τα περισσότερα είναι στημένα και πληρωμένα. Και όχι τίποτε άλλο. Αλλά και να θέλεις να αγιάσεις, δε σ’ αφήνουν.. Για γάλα πηγαίνω στο περίπτερο και όλα τα περιοδικά φάτσα κάρτα τις περισσότερες φορές με το ίδιο θέμα. Να φορέσω παρωπίδες δε γίνεται. Θέλοντας και μη τα βλέπω. Για απίστευτη πλύση εγκεφάλου μιλάμε.
Και σα να μην έφτανε αυτό τα περισσότερα celebrities προσβάλλονται κιόλας αν ειπωθεί κάτι αρνητικό γι’ αυτά ή τους γίνει σάτυρα. Δεν κατάλαβα!!! Όποια ξεφτίλα σας προβάλλεται ως κατόρθωμα δε σας ενοχλεί;;;;; Όταν χιλιοφωτογραφίζεστε με τα παιδιά σας ή προβάλλετε το γάμος σας πάλι δε σας ενοχλεί;;;; Από τη στιγμή που εκτίθεστε θα δέχεστε και τη θετική και την αρνητική άποψη. Όχι οτι σας βολεύει.

Για να μη μιλήσω για τις εφημερίδες. .. Οποια έχει τα περισσότερα extras αυτή πουλάει και περισσότερο. Κρίμα το χαρτί....

Απίστευτος οίκος ανοχής !!! Τέτοιο ξεπούλημα ψυχής ,συνείδησης και καταπάτηση αξιοπρέπειας δε συμβαίνει ούτε σ’ αυτούς της Φυλής.
Τελικά κύριοι και κυρίες ή μας περνάτε για ζώα ή τελικά είμαστε πολυυυυυυυ ζώα.!!!. Και εσείς κύριοι υπεύθυνοι., μπράβο συγχαρητήρια , ωραία πρότυπα δημιουργείται!!! Και μια τελευταία ερώτηση:
Τα δικά σας παιδιά σ’ αλλο πλανήτη θα μεγαλώσουν;;;;;;;Ετσι απλά,ρωτάω.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Δύο κακές συνήθειες. Το Τσιγάρο και η Λαιμαργία

Πόσες φορές έχω πει ότι θέλω να κάνω δίαιτα. Εδώ και τρία χρόνια από τα 23 κιλα που πήρα στην εγκυμοσύνη έχω χάσει μόνο τα 12. Φίλες μου έχασαν αμέσως τα κιλά τους. Και εγώ όχι μόνο δεν τα έχασα αλλά συνεχίζω και τρώω σα ζώον . Μόλις έφαγα –τρεις το βράδυ -1 πάστα και μισό μπωλ μουσταλευριά...και τώρα έχω και τύψεις... Πως να μην παχύνω ! Αφού δεν ελέγχω τον εαυτό μου, αφού δε μπορώ να επιβληθώ και να αποκτήσω έλεγγχο.Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και τα κιλά με δείχνουν πιο μεγάλη. Από την άλλη όταν βλέπω κάτι καλό για φαγητό δε μπορώ να σταματήσω να τρώω. Τρώω λες και δεν πρόκειται να ξαναδώ φαι. Και μετά παραπονιέμαι...Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να νικήσεις τον εαυτό σου...
Το καλό αλλά και το κακό παράλληλα με μένα είναι ότι μου αρέσει η μαγειρική. Μου αρέσει να δημιουργώ στην κουζίνα . Με ξεκουράζει με τονώνει... Ποτέ δεν έχω φτιάξει το ίδιο φαγητό δεύτερη φορά. Συνέχεια κάνω τροποποιήσεις στις βασικές συνταγές. Τη μαγειρική τη βρίσκω πολύ ξεκούραστη και δημιουργική.
Το κακό είναι ότι το μισό φαι το τρώω στη διάρκεια της παρασκευής. Ξεγελάω τον εαυτό μου ότι απλώς... δοκιμάζω. Φρίκη!!! Πότε θα μάθω επιτέλους εκτός από το ίδιο το φαγητό να απολαμβάνω και τη διαδικασία του φαγητού.Να κάτσω σαν άνθρωπος σ’ενα ωραίο στρωμενό τραπέζι , να απολαύσω την κάθε μπουκιά και να χαλαρώσω. Τρώω βιαστικά και αγχωτικά. Το μισό φαγητό μην πω και ολόκληρο πάει αμάσητο.. Aμάν πια , αμάν!!!
Πολλές φορές κατά την προετοιμασία του τραπεζιού τσιμπολογάω για την ακρίβεια μπουκώνομαι. Μέχρι να ετοιμάσω το τραπέζι έχω φάει σχεδόν μια μερίδα. Λες και κάποιος θα με βάλει τιμωρία και θα μου κρύψει το φαγητό.

Η δίαιτα είναι το ίδιο πράγμα με το τσιγάρο. Καιαυτό δε μπορώ να το κόψω. Μου αρέσει δε λέω , αλλά δεν το απολαμβάνω. Οταν με πιάνει πραγματική επιθυμία να καπνίσω , ανάβω ένα και το κάνω γρήγορα γρήγορα. Και μετα αλλο και άλλο μέχρι που νευριάζω για τον τρόπο που μυρίζω και για την άσχημη γεύση που έχω στο στόμα μου. Ασε και τη ξινίλα που πολλές φορές τρώει τα σωθικά μου...Τα μακροπρόθεσμα αρνητικά αποτελέσματα για να είμαι ειλικρινής δε τα σκέφτομαι. Αφού νομίζω ότι δε θέλω να το κόψω ας προσπαθήσω τουλάχιστον να το απολαύσω πραγματικά...
Σήμερα το απόγευμα ξύπνησα με μια αναγούλα... Δε κάπνισα . Ηταν αδύνατο αν και το προσπάθησα. Ποτε δε μπορώ να καταλάβω γιατι ντε και καλά καπνίζω σε τέτοιες περιπτώσεις. Έπαιξα όμως πολύ με την κόρη μου. Το ευχαριστήθηκε και εκείνη. Τελικά το τσιγάρο είναι πολύ μεγάλος χασομέρης που λέει και η φίλη μου η Άντζελα.

Απορώ πως , πριν από έξι χρόνια είχα αποφασίσει να κάνω δίαιτα και να κόψω το τσιγάρο ταυτόχρονα.
Πήγαινα κάθε βδομάδα στη διαιτολόγο (στηνόμουν και δύο ώρες στη σειρά) και δε παρέκλινα καθόλου από το προγραμμά μου. Ταυτόχρονα έκοψα και το τσιγάρο. Ζόρι τις τρεις πρώτες ημέρες , κυρίως γιατί δεν ήξερα με τι ν’ απασχολήσω το χέρι μου και το στόμα μου, αλλά μετά ούτε που μ’ ενοιαζε.

Σε δύο μήνες είχα καταφέρει να χάσω έντεκα κιλά , να μη σκέφτομαι καθόλου το τσιγάρο και να αρχίσω και γυμναστική.
Το αποτέλεσμα της δίαιτας ένα σώμα εκπληκτικό. Τέτοιο δε θυμάμαι να είχα ούτε δεκαοχτώ χρονών. Φορούσα ότι ήθελα (δεν έμπαινε στη διαδικασία να επιλέγω ρούχα που να κρύβουν τις ατέλειες ), αυξήθηκε η διαθεσή μου για σεξ ,απέκτησα αφάνταση ενέργεια γιατι απαλλάχθηκα από κάτι που με ενοχλούσε και μ’ απασχολούσε, φαινόμουν πολύ μικρότερη και ...απαλλάχτηκα και από τις ενοχές μου ότι κανω κάτι ενώ δεν πρέπει να το κάνω.

Όσον αφορά το τσιγάρο οι αλλαγές ήταν θεαματικές. Τον πρώτο μήνα η μόνη αλλαγή που παρατήρησα ήταν ότι ξυπνούσα με κέφι το πρωι ενώ άλλες φορές δε μπορούσα ν’ ανοίξω τα μάτια μου και ότι σταμάτησε η απογευματινή εξάντληση που ένοιωθα συνήθως. Μετά από τον ένα μήνα όμως οι αλλαγές ήταν θεαματικές. Δεν ένοιωθα πια τον κόμπο στη βάση του λαιμού. Ένοιωθα να περνάει πιο πολύς αέρας μέσα μου όπως αναπνέουμε στο βουνό, ξεβούλωσε η μύτη μου, απέκτησα και πάλι το αίσθημα της όσφρησης, μπορούσα να τρέξω επί σαράντα λεπτά στο διάδρομο ενώ πριν δε μπορούσα ούτε πέντε. Την κυριότερη αλλαγή όμως την είδα στο δέρμα. Οσοι είχαν καιρό να με συναντήσουν με ρωτούσαν τι θεραπεία ακολούθησα για το προσώπό μου ή τι make up φορούσα γιατί έλαμπε και οι μικρές ρυτίδες είχαν εξαφανιστεί. Η εμφάνιση του αφυδατωμένου και κουρασμένου δέρματος είχε εξαφανιστεί..

Μετά από δύο χρόνια και εντελώς χαζά άρχισα για πλάκα το τσιγάρο. Στην αρχή δε μου άρεσε μ’ ενοχλούσε κιόλας. Μόνο και μόνο για να το κρατάω στο χέρι μου επέμενα και έτσι το ξανάρχισα. Τώρα θέλω να το ξανακόψω αλλά μου λείπει εκείνη η αποφαστικότητα της προηγούμενης φοράς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη δίαιτα. Αυτή τη φορά δε χρειάζεται καν να τρέχω στη διαιτολόγο. Έχω έτοιμη τη δίαιτα στα μέτρα μου. Και όμως. Δεν παίρνω την απόφαση να τη ξαναρχίσω.
Προσπαθώ να σκεφτώ που οφειλόταν η αποφασιστικότητά μου να κόψω και τα δύο ταυτοχρονα και που η αναβλητικότητα/αναποφασιστικότητα που με εμποδίζει τώρα.

Σκέφτομαι ότι, αν θέλω κάτι δεν πρέπει να το ψειρίζω και πολύ μεχρι να το υλοποιήσω γιατί έτσι κατασκευάζω ένα βουνό εμπόδια αντί να βρω απλώς την αρχή.

Το θέλω; To κάνω. Το πως γιατί και πότε, θα βρεθεί στην πορεία.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Η γνωριμία μου με την κα Μ.την πιο απίθανη οικοδέσποινα

Εργαζόμουν ώς στέλεχος επικοινωνίας σε μια πολύ μεγάλη εταιρία. Ως γνωστόν στην Ελλάδα και όχι μόνο, μέσα στις εταιρίες γίνεται και... ξέπλυμα ανθρώπων. Ενας από αυτούς ήταν και η κα M.. Μεγάλη σε ηλικία (περίπου 80 ίσως και μεγαλύτερη). Την προσλάβανε ως εξωτερικό συνεργάτη και «πολύτιμο» σύμβουλο στην επικοινωνία λόγω των υψηλών γνωριμιών της. Ενόψει κάποιας σπουδαίας συμφωνίας που η εταιρία επρόκειτο να κλείσει η κα M.. ήταν φαίνεται ιδιαιτέρως χρήσιμη.

Στην αρχή την «είχαν φορτώσει» σε έναν αντίστοιχο συνάδελφο μεγαλύτερης εταιρίας του Group.Ως δύστροπη η κα M., με κάπως αναχρονιστικές ιδέες και με ελάχιστες γνώσεις των σύγχρονων τεχνικών υλοποίησης των επικοινωνιακών πλάνων (το θεωρητικό και επαγγελματικό της υπόβαθρο δεν είχε καμμία σχέση με το PR ) ερχόταν σε καθημερινή τριβή με το συνάδελφο. Ο συνάδελφος με το βάρος της πληθώρας των projects που έτρεχαν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και την υπεροπτική στάση της κας M. άσκησε veto. H διοίκηση μη έχοντας άλλη επιλογή, «φόρτωσε» σε μένα την κα M.
Μετά το αρχικό σοκ από το babysitting που είχα αναλάβει αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί της αφήνοντας να νομίζει ότι εκτελούσα τις εντολές της ενώ ταυτόχρονα υλοποιούσα με ευέλικτο και διπλωματικό τρόπο τα αρχικά μου πλάνα.

Σιγά σιγά κέρδισα την εμπιστοσύνη της και τη συμπαθειά της. Αλλά μην ήμαστε και αφελείς... και η κα M. με εκμεταλλευόταν με τη γυναικεία πονηριά της στο έπακρον. Έτσι τουλάχιστον, ως γυναίκα και εγώ, την άφηνα να νομίζει...
Άρχισα να πηγαίνω σπίτι της για να κάνω πως δουλεύουμε μαζί τα projects, να κάνω τον οδηγό της ( να την πηγαίνω για ψώνια στο super market), το συνοδό της για να πίνει το τσάι της. Όταν διαφωνούσαμε σε κάτι την αποπροσανατόλιζα ζητώντας τη σημαντική γνώμη της για κάποιο άσχετο θέμα και την άφηνα να μου μιλάει ώρες για τις γνωριμίες της , τα βιβλία της (ήταν συγγραφέας ), και τις εμπειρίες της από τα χρόνια που ζούσε σε διάφορες χώρες του εξωτερικού.

Η αρχική ανία σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από πραγματικό ενδιαφέρον για τα λεγομένα της. Γιατί η κα M.. πέρα από μια δύστροπη υπερήλικη κυρία ήταν μια γυναίκα δραστήρια, με εμπειρίες και γεμάτη ζωή. Για την ηλικία της είχε καταπληκτική φυσική κατάσταση (με ξεποδάριαζε όταν βγαίναμε μαζί έξω), υπέροχο σώμα, φοβερό στύλ και σωστές απόψεις. Πολλές από τις συζητήσεις μας εξελίχθηκαν σε πολύτιμες συμβουλές.

Ζώντας μόνη πολλά χρόνια (ο συζυγός της είχε πεθάνει) , είχα την εντύπωση ότι την επνιγε η μοναξιά. Πολλοί από τους φίλους της επίσης είχαν χαθεί. Άλλοι είχαν πεθάνει και άλλοι είχαν εξαφανιστεί. Μόνο οι εκατοντάδες φωτογραφίες στη βιβλιοθήκη της έδιναν το στίγμα της πολύ έντονης κοινωνικής ζωής που είχε ζήσει αυτή η γυναίκα. Για την κα M. o χρόνος είχε παγώσει. Στο μήνυμα του τηλεφωνητή της ανέφερε τον άντρα της ( ο κος και η κα M. απουσιάζουν, παρακαλούμε αφήστε το μήνυμά σας) και το τηλέφωνό της δε χτυπούσε ποτέ , τουλάχιστον όσο ήμουν εγώ παρών.

Δεν είχε υπολογιστή , δεν είχε κινητό. Έγραφε το 5ο βιβλίο της με στυλό big σε ένα μεγάλο σπιράλ τετράδιο επάνω σ’ ένα στρογγυλό τραπέζι από φορμάικα δίπλα στο παράθυρο. Το σπίτι της ήταν γεμάτο πράγματα αλλά πάντα τακτοποιημένο και το νοικιασμένο ισόγειο διαμέρισμα σε τίποτα δε συμβάδιζε με τη χλιδή του προαστίου που έμενε.

Απεχθανόταν να φοράει λόγω ιδεολογίας φιρμάτα ρούχα με την εξήγηση ότι τα περισσότερα απ’ αυτά κατασκευάζονται σε χώρες του τρίτου κόσμου όπου ανθεί η ανθρώπινη εκμετάλλευση.

Παθιαζόταν να στρώνει τραπέζι.. Κάθε φορά που πήγαινα ήθελε ντε και καλά να μου κάνει το τραπέζι, ότι ώρα της ημέρας και να ήταν. Μαγείρευε και ετοίμαζε το τραπέζι μόλις έφτανα και σέρβιρε σα να ήμουν ο πιο σημαντικός προσκεκλημένος της. Λάτρευε να φτιάχνει σούπες. Ευτυχώς τις λάτρευα και εγώ.
Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα τα ετοίμαζε όλα. Έφτιαχνε σούπα (gourmet γεύσεις, διαφορετική κάθε φορά ) και έβαζε στο τραπέζι κρύα πιάτα με αλλαντικά και τυριά περίτεχνα τυλιγμένα και κομμένα. Σέρβιρε ψωμάκια όλων των ειδών.
Θα ήταν ψέμματα εάν έλεγα οτι δε μου άρεσε και δεν το απολάμβανα όλο αυτό.. Πιο πολύ όμως μου άρεσαν οι οδηγίες της γύρω από τον τρόπο που πρέπει κανείς να κάνει τραπέζι.
Μου έλεγε: «όταν κορίτσι μου κάνεις τραπέζι να προσέχεις τρία πράγματα:, την ποσότητα του φαγητού,το στολισμό και την ατμόσφαιρα.
Υποστήριζε , και πάρα πολύ σωστά κατά την άποψή μου, ότι η πρόσκληση σε κάποιον για φαγητό δεν αποσκοπεί στο να τον ταισουμε επειδή δεν έχει στο σπίτι του να φάει, ούτε για επίδειξη των μαγειρικών ικανοτήτων. Η πρόσκληση για φαγητό είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση, χαλάρωση και μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε τους άλλους καλύτερα..
Τη νοοτροπία της ελληνίδας οικοδέσποινας δεν τη καταλαβαινε με τίποτα. Μου έλεγε ότι στις περισσότερες ελληνικές μαζώξεις η οικοδέσποινα σκάει τους καλεσμένους της στο φαγητό με αποτέλεσμα να βαρυστομαχιάζουν και να μη βλέπουν την ώρα να φύγουν για να πάνε να ξαπλώσουν. Άσε που έχει εξαντληθεί από το άγχος και την προσπάθεια να είναι όλα τέλεια.
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα , υποστήριζε ότι τέσσερα πράγματα παίζουν σημαντικό ρόλο:ο στολισμός , ο φωτισμός , η μουσική και η μυρωδιά.
Ο στολισμός υποστήριζε πρέπει να χαρακτηρίζεται από διακριτική πολυτέλεια έτσι ώστε να μη νοιώθει άβολα ο καλεσμένος. Στο μυαλό μου όταν τα άκουγα αυτά σκέφτηκα μια φίλη της μαμάς μου που κάθε φορά που είχε γιορτή και έβγαζε τα καλά της ποτήρια, ήταν διαρκώς αγχωμένη μη τυχόν και της σπάσει ένα απ’ αυτά.
Η απαλή μελωδική μουσική ως background (κατά προτίμηση χωρίς λόγια) χαλαρώνει και καλύπτει και τους ενοχλητικούς θορύβους. Το ίδιο σημαντικά είναι ο φωτισμός και οι ευχάριστες διακριτικές μυρωδιές των αιθέριων ελαίων ή των κεριών.
Επίσης μου τόνιζε ότι σε κάθε καλεσμένο από την κολλητή φίλη έως το αφεντικό πρέπει να συμπεριφέρομαι το ίδιο. Έτσι αποκτώ μια βιωματική συνήθεια που δεν πρόκειται να με προδώσει ποτέ. Γιατί εάν στη φίλη στρώνω το τραπέζι πρόχειρα και στο αφεντικό επίσημα αυτό από τον καλεσμένο γίνεται αντιληπτό μόνο και μόνο από το άγχος. Αυτό το άγχος πολλές φορές μπορεί να ερμηνευτεί αρνητικά. Είτε ώς καλόπιασμα, είτε ως υπερβολική ανάγκη είτε ως επίδειξη. Επιπλέον μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία σε μόνιμη βάση η ώρα του φαγητού ανάγεται σε ιεροτελεστία και όχι σε αναγκαστική συνήθεια. Αυτό βοηθάει στην απόλαυση του φαγητού, τη χαλάρωση από την ένταση της ημέρας και στη σωστή λήψη της τροφής.

Πολλές φορές με είχε καλέσει να πάω να γνωρίσω μια φίλη της πολύ γνωστής οικογένειας στην Ελλάδα και όχι μόνο. Δεν το έκανα. Δεν ξέρω ακόμη γιατί. Ίσως γιατί στο βάθος μέσα μου δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ την ανάγκη για συντροφιά της γυναίκας αυτής.

Η γνωριμία μου με την κα M.. Κράτησε περίπου εφτά μήνες. Όπως ξαφνικά τη συνάντησα έτσι ξαφνικά σταμάτησα να τη βλέπω. Κανέναν δεν άκουσα να αναφέρει ποτέ κάτι γι’ αυτήν.
Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκα τι να κάνει. Δεν μπήκα όμως ποτέ στη διαδικασία να τη ψάξω . Είναι σαν αυτά τα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα κάποια συγκεκριμένη στιγμή για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.
Ελπίζω να είναι καλά και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτά που μου έμαθε. Ομολογώ ότι ήταν άριστη δασκάλα . Μέσα από τη ζωή της και τις εμπειρίες της με έκανε να αντιιληφθώ , κατανοήσω και να προβληματιστώ..
Μία φράση μου έρχεται στο μυαλό: “Ποτέ μην υποτιμάς και μην υπερτιμάς κάποιον». Όλοι μέσα από τα προτερηματά τους και τα μειονέκτηματά τους έχουν να προσφέρουν κάτι. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να τα δεχτούμε.

Και πάλι ένα θερμό ευχαριστώ κα M.

Xρειάζομαι τις αποδείξεις μου για την εφορία. Please...

Πηγαίνω στον γιατρό ούτε λόγος για απόδειξη. Πηγαίνω στον οδοντίατρο το ίδιο. Τρεις στους πέντε γιατρούς που επισκέφτομαι δε μπαίνουν καν στο κόπο να με ρωτήσουν έστω για τα μάτια..
Χτες τόλμησα να ζητήσω απόδειξη από το γιατρό και με κοίταξε τελείως περιφρονητικά. Αισθάνθηκα χάλια. Σα ζήτουλας. Το ξέρω ότι κακώς αισθάνθηκα έτσι και ότι αυτός θα έπρεπε να ντρέπεται αλλά… Το κακό είναι ότι όσο πιο καλός τους πελάτης είσαι τόσο πιο πολύ σ’ εκμεταλλεύονται. Το ίδιο συμβαίνει εάν σ’ εχει συστήσει κάποιος γνωστός.

Το περίεργο όμως είναι γιατί αισθάνθηκα εγώ "ζήτουλας". Γιατί αισθάνθηκα φόβο και ντροπή να ζητήσω κάτι που δικαιωματικά μου ανήκει.
Το σύστημα της παρανομίας είναι τελικά πολύ καλά οργανωμένο έτσι ώστε να φοβίζει ,να δημιουργεί ενοχές με αποτέλεσμα να μας κάνει αδιάφορους κλεισμένους στο καβούκι μας και κατά συνέπεια συνένοχους. Εξάλλου όλα έχουν προσαρμοστεί στο νόμο της παρανομίας , της χυδαιότητας και της ασυδοσίας ακόμη και η γλώσσα.
Κάποια που μου έρχονται αυθόρμητα :προμήθεια-μίζα, stage-ρουσφέτι, ξέπλυμα χρήματος-off shore εταιρία, κράχτης-δημοσιογράφος,κουμπάρος-συνεργάτης, κλίκα-επιτελείο, πιόνι-πρόεδρος, αργόσχολος-δημόσιος υπάλληλος, ένοχος-αθώος άνευ αποδείξεων, καταγγελία-ρουφανιά κ.ο.
Δε λέω ότι δεν υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις. Υπάρχουν. Δυστυχώς όμως δεν είναι ο κανόνας.

Και οι έλεγχοι. Αλήθεια πως , που και από ποιους γίνονται έλεγχοι ;;;....

..." Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται γιατί καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, γιατί έμαθε στους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια δικαίωμα, την παρανομία σαν ελευθερία, την αναίδεια του λόγου σαν ισότητα και την αναρχία σαν ευδαιμονία. ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ".

Αγαπημένα βιβλία



Αθηνά.Ευτυχώς που δε γεννήθηκα όμορφη. Κώστας Καρακάσης. Εκδόσεις Ψυχογιός.

"Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Αθηνά ήταν μόλις 18 χρόνων, μια πανέξυπνη και δυναμική κοπέλα, κόρη του φημισμένου Καπετάν Βαγγέλη Καληβωκά. Όταν ο πατέρας και τα αδέρφια της χάθηκαν στη θάλασσα, μαζί τους χάθηκε και η ανεμελιά της ηλικίας της. Η Αθηνά αναγκάστηκε ν' αφήσει πίσω τον τόπο της. Η μοίρα την οδήγησε σε τόπους μακρινούς, στη Βενετία, στη Ρωσία, ακόμη και στην Αίγυπτο. Γνώρισε ανθρώπους απλούς και ταπεινούς αλλά και βασιλιάδες, πολιτικούς και καλλιτέχνες. Από τους Ρομανόφ και τον Νιζίνσκι μέχρι τον Παύλο Μελά και τον Βενιζέλο, η Αθηνά κέρδισε το θαυμασμό και την εκτίμηση όλων ως μια γυναίκα μοναδική, γοητευτική, υπέροχη μα πάνω απ' όλα Ελληνίδα. Η ιστορία της είναι μια ιστορία αληθινή. Κι αυτό την κάνει πραγματικά συγκλονιστική!"


Από δρυ παλιά κι από πέτρα. Νοέλ Μπάξερ. Εκδόσεις Ψυχογιός.

"Ήρθε η ώρα να σου πω για το σκισμένο γράμμα, για ένα τόπι κασμίρι και για μια Κύπρια που μύριζε η αγκαλιά της πασχαλιά. Για μια μαγευτική πόλη, τη Σμύρνη μου, που κάηκε σαν φωτογραφία και για ένα πλοίο που μετέφερε μια γυναίκα που έσταζε γάλα. Για μια Τουρκάλα που χάθηκε και σώθηκε μόνο το τραγούδι της. Κι αν θέλεις, μόνο αν το θέλεις, θα σε αφήσω να κρατήσεις στα χέρια σου τα δυο μονάκριβα κλειδιά μου, του σπιτιού στο Αϊδίνι και του σπιτιού στη Σμύρνη. Από το Αϊδίνι και τη Σμύρνη ως την Κύπρο, την Αθήνα και την εξωτική Ινδία, ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας σύγχρονης Πηνελόπης με φόντο τις Χαμένες Πατρίδες. Γύρω από την Πηνελόπη, σαν γαϊτανάκι, πρόσωπα που τη σημάδεψαν: η Ζόι, ο Καλφατζής που "ξέρει να σώζει", ο Παρασκευάς με το "παρασκευάκι" του, η Κατίνα που ο "Ιορδάνης της πέθανε", ο βροχερός Φίλιππος και ο φωτεινός Φώτης, η μαγείρισσα η Φραγκώ… Ένα πληθωρικό μυθιστόρημα, που στριφογυρίζει με τρυφερότητα γύρω από την ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα, πλημμυρισμένο με εικόνες και μυρωδιές εποχής".



Όλα σου τα έμαθα μα ξέχασα μια λέξη. Δημήτρης Μπουραντάς. Εκδόσεις Πατάκη.

"Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ' άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ' αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά. "Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε". Δ. Μ.


Οι μάγισσες της Σμύρνης. Μάρα Μεϊμαρίδη. Εκδόσεις Καστανιώτη.

"Σμύρνη στα 1887. Η Κατίνα είναι μια έξυπνη κι αδίστακτη Σμυρνιά. Στους φτωχομαχαλάδες όπου ζει γνωρίζει την Αττάρτη, μια Τούρκα, που τη μυεί στη μαγεία. Κανένα εμπόδιο δε σταματά πλέον μια μάγισσα, κι η Κατίνα βάζει μπρος να ανέβει ψηλά. Ερωτικά φίλτρα, μπουγιούμ, λιώματα και μαγικά αποδεικνύονται αλάνθαστα. Καταφέρνει να πάρει τέσσερις άντρες, τον ένα καλύτερο από τον άλλον, τον έναν πλουσιότερο από τον άλλον.
Ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά στο ράγκο (κοινωνική τάξη), η Κατίνα ανακατεύεται στις δουλειές τους και κουμαντάρει άξια τα εμπόρια, τις μπάνκες, τα καπνά, φτάνοντας μια μέρα να διαφεντέψει και την ίδια τη Σμύρνη. Οι γραφές της, τα ξόρκια και τα μαγικά βρέθηκαν σ' ένα σκονισμένο μπαουλάκι, εκατό χρόνια μετά, στο σπίτι της Αίγινας."


Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης. Μάρω Βαμβουνάκη. Εκδόσεις Ψυχογιός.

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

«Κλέβοντας» το κλεμμένο κινητό μου!

Παρασκευή βράδυ. Κανονίζουμε έξοδο μ' ένα φιλικό μας ζευγάρι. Σημείο συνάντησης το Γκάζι. Μπαίνουμε σ’ ενα πολύ γνωστό μπαρ στην περιοχή που ασφυκτιά από τον κόσμο. Παραγγέλνουμε τα ποτά μας και χαζεύουμε τον κόσμο. Καλοβαλμένος κόσμος που διασκεδάζει αμέριμνα.
Κάποια στιγμή παρατηρώ τρεις μελαμψούς τύπου που κάνουν βόλτα στο μαγαζί σα να ψάχνουν κάποιο γνωστό τους. Και οι τρεις κρατάνε από ένα ποτό στο χέρι. Θαμώνες σκέφτομαι. Η αλήθεια είναι πως μου χτύπησαν σαν τη μύγα μες το γάλα.

Στεκόμαστε στο κέντρο του μαγαζιού προσπαθώντας να ισορροπήσουμε από τα σπρωξίματα λόγω του συνωστισμού..Κάποια στιγμή ανοίγω το τσαντάκι μου το οποίο είχα περασμένο σταυρωτά για να κοιτάξω το κινητό μου. Περίμενα τηλέφωνο ή sms που θα μ’ ενημέρωνε ότι η κόρη μου είχε πέσει για ύπνο. Ελέγχω το κινητό, το βάζω μες το τσαντάκι και κλείνω το φερμουάρ.Το τσαντάκι το είχα επιλέξει τελευταία στιγμή και τα μόνα πράγματα που είχα βάλει μέσα ήταν το κινητό μου και τα τσιγάρα μου.
Εκείνη τη στιγμή δημιουργείται ένα άνοιγμα στο μαγαζί –κάποιοι είχαν αποφασίσει να φύγουν –και έτσι μας αποφασίσαμε να μετακινηθούμε προς το μπαρ για ν’ εχουμε περισσότερο χώρο.Τώρα θα μπορούσα να κανπνίσω και με την ανεσή μου ένα τσιγάρο.
Δύο από τους περίεργους τύπους ένας ψηλός και ένας αρκετά πιο κοντός στέκονται για λίγο μπροστά μου σα να ψάχνουν κάποιο γνωστό τους. Εκείνη την ώρα δε κουνιέμαι και τους παρατηρώ διακριτικά γιατί η αλήθεια είναι ότι από ένστικτο με φόβιζαν λιγάκι. Στέκονται περίπου για μισό λεπτό και φεύγουν.
Πάω να ανοίξω το τσαντάκι να πάρω τα τσιγάρα μου. Το τσαντάκι ανοιχτό και το κινητό –εύκολα να το διαπιστώσω-έλειπε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ίσως να έπεσε. Με τη δεύτερη σκέψη όμως το απέκλεισα γιατί θυμόμουν πάρα πολύ καλά ότι είχα κλείσει το τσαντάκι αφού προηγουμένως είχα τοποθετήσει με επιμέλεια το κινητό μου.

Το λέω στον άντρα μου. Στην αρχή με αμφισβητεί. «Σώπα μου λέει για ψάξε καλύτερα». Επιμένω. Ευτυχώς με πιστεύει. Βγαίνει έξω και κάνει φραγή εξερχομένων κλήσεων. Παράλληλα λέει στο φίλο μας να καλεί συνέχεια στο κινητό μου μήπως και έχει πέσει πουθενά και το ακούσουμε. Ο φίλος μας αρχίζει και καλεί με τεράστια επιμονή.
Κάποια στιγμή βγαίνω και εγώ έξω και ακούω να χτυπάει το κινητό μου. Ευτυχώς είχα βάλει πολύ δυνατό και χαρακτηριστικό ήχο. Κοιτάζω και βλέπω τους δύο από τους τρεις περίεργους να κάθονται σ’ ενα πεζούλι και ο ένας από τους δύο ο πιο κοντός να φευγει για να αγοράσει – και καλά- ένα hot dog. Εκείνη την ώρα βλέπω να τον πλησιάζει και ο άντρας μου μαζί με το φίλος μας και διακριτικά να μην του αφήνουν διέξοδο διαφυγής. Η πλατεία γεμάτη από κόσμο. Πλησιάζω και εγώ. Ακούω τον ήχο του κινητού μου μέσα από τη μαύρη μπανάνα πουφόραγε στη μέση και τον άντρα μου που του λέει σιγά σιγά , ψύχραιμα και αποφασιστικά «βγάλε αυτό που χτυπάει και δώστο μου». Εκανε ότι δεν καταλαβαίνει. Οι άλλοι από μακριά κοίταζαν. Εγώ χάνοντας τη ψυχραιμία μου του λέω να ανοίξει το τσαντάκι. Μη έχοντας άλλη επιλογή το ανοίγει . Πριν βάλει το χέρι του, βουτάω το δικό μου και αρπάζω το κινητό μου που συνέχιζε να χτυπάει. Οι φίλοι του από μακριά κοιτούσαν. Εξαφανίσου από δω πέρα του λέμε γιατί θα πάρουμε την αστυνομία.
Την αστυνομία δεν τη καλέσαμε για δύο λόγους: πρώτον γιατί μέχρι να έρθει θα μπορούσε να είχε σκαρφιστεί κάτι και να φύγει και δεύτερον δεν είχαμε απτές αποδείξεις ότι είχε το κινητό μου οπότε ίσως ο αστυνομικός να μη μπορούσε να κάνει κάτι.
Μπορεί να ήταν και λάθος μας , δεν έχω καταλήξει, γιατι θα μπορούσε να μας έδινε μια μαχαιριά και να έφευγε. Εξάλλου σε όλη την ακτίνα της πλατείας δεν υπήρχε αστυνομικός ούτε για δείγμα και φαντάζομαι ότι δεν είχαν κλέψει μόνο το δικό μου κινητό.

Τελειώνοντας το επεισόδιο πηγαίνω στον μπαρμαν και τον ενημερώνω ότι στο μαγαζί του κυκλοφορούν τρεις μελαμψοί τύποι που αρπάζουν κινητά. «Και τι να κάνω εγώ?» μου λέει σηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα.
Εμείς πάντως πήραμε πίσω το κινητό μας παίζοντας ένα ρόλο που δεν ήταν δικός μας και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας.
Αν κάναμε σωστά ή λάθος ακόμη το σκέφτομαι...

Η χαρά της ζωγραφικής , η χαρά της δημιουργίας.

Γενικά θα με χαρακτήριζα ανήσυχη φύση. Από μικρή τα βράδια δεν κοιμόμουν γιατι είχα όλο ιδέες. Ν’ ζωγραφίσω κάτι όμορφο, να μάθω να παίζω τέλεια τέννις , να κάνω μπαλέτο, να οργανώσω τέλεια τη βιβλιοθήκη μου, να κάνω τέλεια μακιγιάζ, να κάνω τη διακόσμηση του σπιτιού μου. Στο τέλος κουραζόμουν από την πολύ σκέψη και τελειοτητα και δεν έκανα τίποτα….

Τα χρόνια περνούσαν πολλές ιδέες αλλά τίποτα στην πράξη. Τώρα που σταμάτησα τη δουλειά πάλι τα ίδια. Να γράψω βιβλία, να κάνω pilates, να ξεκινήσω εταιρια διακοσμήσεων, να ζωγραφίσω, να συνεργαστώ ως εξωτερικός συνεργάτης με διαφημιστικές... Λίγα πράγματα άλλαξαν δε νομίζετε ?


Τόσο καιρό βασανιζόμουν με το να κάνω κάτι τέλειο που θα οδηγούσε σε κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο. Η αναβλητικότητα δικαιολογιότανμέσα από τον καταιγισμό ιδεών που παρέμεναν στα αζήτητα. Οι ενοχές και οι τύψεις με επνιγαν και με οδηγούσαν στην απεχθή αίσθηση της ανικανότητας. Κοίταζα διαρκώς γύρω μου αντί να κοιτάω μέσα μου. Σχεδίαζα χωρίς να υλοποιώ. Ξόδευα χρόνο αντί να αξιοποιώ,

Η κόρη μου τώρα είναι δυόμιση χρονών. Ήσυχο , καλόβολο παιδί.. Δεν ασχολιόμουν και πολύ με το να παίζω ουσιαστικά μαζί της. Όχι γιατί δεν ηθελα αλλά επειδή ένοιωθα εξαντλημένη από την πολύ σκέψη για το τι θα έκανα εάν είχα χρόνο για τον εαυτό μου. Για το ποια είμαι, που πάω και διάφορα τέτοια υπαρξιακά τα οποία χωρίς action μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τους φιλόσοφους.
Έκανα αγχωτικά το ένα τσιγάρο μετά το άλλο με τη ψευδαίσθηση ότι κλέβω λίγο χρόνο και για μένα. . Η απραξία μου δεν περνούσε απαρατήρητη. Οι ενοχές και οι τύψεις με ετρωγαν... Πρέπει να κάνω πράγματα με το παιδί (άσχετα με το όσο και να ασχοληθεί κάποιος με το παιδί του ποτέ δεν είναι αρκετό).

Εντελώς απλά ανακαλύψαμε τη ζωγραφική. Οχι να φτιάχνουμε σπιτάκια. Οχι. Πήραμε την πρώτη φορά τις δαχτυλομπογιές στρωθήκαμε στο μπαλκόνι και πειραματιζόμασταν σε ένα μεγάλο χαρτόνι. Την άφηνα ναδιαλέγει τα χρώματα και να τοποθετεί. Εγώ απλώς έκανα το βοηθό. Της έδινα τα πινέλα και μάζευα με χαρτί όπου χυνόταν χρώμα.. Το κάναμε εντελώς χύμα απαλλαγμένα από τα μη και τα πρέπει. Ζωγραφίζαμε ότι θέλαμε όπως θέλαμε. Αρκεί που περνάγαμε καλά και απαλλαγήκαμε για λίγη ώρα από τα πρέπει. .
Δύο ώρες ακριβώς έκανα να καθαρίσω τη βεράντα και μια ώρα να βγουν τα χρώματα από πάνω μας. Καμμία κούραση ,με μεγάλη μου έκπληξη,δεν αισθάνθηκα. Ακόμη και το σφουγγάρισμα το έκανα με ενθουσιασμό.
Το αποτέλεσμα εκπληκτικό.

Ο κορνιζάς μη ξέροντας ποιος το έφτιαξε με ρώτησε εάν ήμουν ζωγράφος.Σκέφτηκα ότι «γλύφει» για να με χτυπήσει στην τιμή. Ένας άλλος κύριος που ήρθε ανοιξε ολόκληρο θέμα συζήτησης βλέποντάς τους λέγοντας ότι σπάνια συναντάς τέτοιο έργο που κρύβει την παιδική αθωώτητα.. Τους είπα ότι δεν το έφτιαξα εγώ αλλά η κόρη μου και έκαναν ότι δε με πίστευαν. Μετά από δύο ημέρες μου έφεραν το πίνακα ολοκληρωμένο με την κορνίζα μου στο σπίτι. Το τοποθέτησα στην είσοδο του σαλονιού και όποιος έμπαινε τον έπαιρνε η κόρη μου από το χέρι, τον οδηγούσε μπροστά στον πίνακα και του έδειχνε με το χέρι «εγώ» μιας και δε μιλάει ακόμη. Ακόμη και τώρα το κάνει.

Ένα βράδυ που ελειπε ο άντρας μου ταξίδι πήρα τα σύνεργα της κόρης μου και άρχισα να ζωγραφίζω. Ξεκίνησα στις δέκα το βράδυ και μέχρι της εφτά το πρωί ζωγράφιζα με την ίδια ένταση. Το πρωί κοιτώντας το έργο μου ολοκληρωμένο μου φαινόταν μια ωραί α βλακειούλα. Οταν σηκώθηκε η κόρη μου το είδε αμέσως. Καθόταν με αστεία σοβαρότητα το κοίταζε και το περιεργαζόταν. Έδειχνε εμένα και μετά έδειχνε το έργο με χαρά για να μην πω με ενθουσιασμό. Έπιασα τον εαυτό μου να την κοιτάζω δειλά εξεταστικά και περιεργαζόμουν με λεπτομέρεια τις αντιδράσεις της λες και είχα τον πιο αυστηρό κριτή μπροστά μου. Πέρασαν τρεις ημέρες. Κάθε φορά που το μάτι μου έπεφτε στο έργο μου κόλλαγε. Με ταξίδευε. Όσοι το είδαν μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραίο. Μάλιστα κάποιοι μου ζήτησαν να τους ζωγραφίσει και η κόρη μου και εγώ για τα γραφεία τους.
Τώρα με δουλεύουν τους δουλεύω, θα σας γελάσω.

Εδώ και δύο εβδομάδες κάνω πρόβα στις διάφορες τεχνικές και έχω γυρίσει όλα τα καταστήματα με είδη ζωγραφικής για να βρω υλικά που είναι διαθέσιμα για μένα και την κόρη μου. Αγόρασα αρκετά από αυτά και σήμερα ξεκινάω το δεύτερο έργο μου. Πρώτα βέβαια θα ξεκινήσει η κόρη μου το τέταρτο δικό της και εγώ θα έχω τη χαρά για άλλη μια φορά να κάνω το βοηθό τής κόρης μου.

Δε με ενδιαφέρει αν θα ζωγραφίσω κάτι και θα αρέσει. Με ενδιαφέρει να νοιώσω την ένταση και το πάθος που έζησα εκείνη τη νύχτα. Με ενδιαφέρει να ξαναζήσω τη πληρότητα που μου δίνει η συνεργασία με τη κόρη μου και να χαζέυω χαμογελώντας το ανασήκωμα του φρυδιού της όταν απλώνει με αφοσοίωση τις μπογιές της.

Εξάλλου, το ταξίδι έχει σημασία..., Ευτυχώς το κουβάρι έχει μια αρχή...

Συστάσεις

Λοιπόν κατ’αρχήν ας συστηθώ. Είμαι γυναίκα 39 χρονών, έχω δύο γονείς που με υπεραγαπούν, είμαι καριερίστρια (ξεκίνησα στα 27 και διέκοψα, προσωρινά θέλω να πιστεύω, στα 37) , είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα και έχουμε ένα καταπληκτικό κοριτσάκι. Είμαι ονειροπόλος ή ονειροπαρμένη, μου αρέσει η υψηλή αισθητική (δεν ξέρω αν την έχω), μου αρέσει να εκφράζομαι αλλά είμαι και μυστικοπαθής και λατρεύω τα ταξίδια.. Προσπαθώ να λειτουργώ με τη λογική , είμαι τελειομανής, ευαίσθητη και έχω εκρηκτικό χαρακτήρα.. Έχω ορκισμένους φίλους και εχθρούς. Τα λεω εξω απο τα δόντια αν και τις περισσότερες φορές το μετανοιώνω .Έρχομαι εύκολα σε αντιπαράθεση. Μισώ το ψέμα , καλύπτω πολλές φορές την αλήθεια και απεχθάνομαι την υποκρισία. Προσπαθώ να μην έχω εγωισμό , και ανταγωνίζομαι αμείλικτα. τον εαυτό μου. Μου αρέσει η αξιοπρέπεια στους ανθρώπους , οι αξίες και η ηθική και στέκομαι με δέος μπροστά στους ανθρώπους που κερδίζουν το σεβασμό των άλλων. Μου αρέσει να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους να ανταλλάσω απόψεις και να μαθαίνω καινούρια πράγματα .Θαυμάζω τη δημιουργικότητα , τον αυτοσεβασμό και την αυτοκυριαρχία.. Σέβομαι τους ανθρώπους με περιεχόμενο και με τρομοκρατούν οι άνθρωποι με ατσαλάκωτη βιτρίνα. Σιχαίνομαι την κουτοπονηριά και τη μιζέρια.. Μotto μου «ας αφήσουμε τον εγωισμό στην άκρη και κοιτάξουμε για λίγο τον εαυτό μας».Το δυνατό μου σημείο η πίστη.

Θα προσπαθήσω να γράψω κάποιες σκέψεις , εμπειρίες και απόψεις. Να καταγράψω μερικές χρήσιμες πληροφορίες.. Δεν ξέρω για πόσο... Πολλές φορές έχω προσπαθήσει. Τα γράφω εδώ και εκεί , τα κωδικοποιώ και μετά τα χάνω. Γράφω την ώρα που έχω την ανάγκη να εκφραστώ ,με ανακουφίζει αλλά μετά με φοβίζει ότι υπάρχουν κάπου και τα καταστρέφω ή τα καταχωνιάζω..Φοβάμαι μη τα διαβάσουν άλλοι και πληγωθούν ή τους δώσω πάτημα να με εκμεταλλευτούν. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι να τα ξαναδιαβάσω εγώ η ίδια. Ίσως τα άσχημα να θέλω να τα ξορκίσω και τα καλά να να τα κρατήσω κρυμμένα σαν πολύτιμο θησαυρό. Συχνά όμως καλά και άσχημα τα ανακαλώ, θέλοντας και μη, ως εμπειρίες που άλλες φορές μου υπενθυμιζουν τα λάθη μου και άλλες τις ικανοτητές μου. Τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως κάποτε χρειαστεί να τα διαβάσει και το παιδί μου και να μπορέσω να το καθοδηγήσω με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν των γνωστών αόριστων συμβουλών που τόσο απεχθανόμουν. «Πρόσεχε αυτό, πρόσεχε εκείνο...».

Πειραματίζομαι έτσι τώρα και με τη μέθοδο του blog. Μου δημιουργεί μια ασφάλεια (εξασφαλίζω κατά κάποιο τρόπο την ανωνυμία μου )και επιπλέον μου δίνει μια ευκαιρία να ανταλλάξω και με άλλους ανθρώπους σκέψεις απόψεις και να μοιραστώ προβληματισμούς. Μοιάζει αρκετά με τον ψυχολόγο. Δε σε ξέρει , δεν το ξέρεις. Του λες τα εσωψυχά σου και δε σε κρίνει. Κρίνεις και κανείς δε προσβάλλεται. Είναι αμερόληπτος γιατί δεν έχει καμμία σχέση μαζί σου. Οποτε νοιώσεις την αναγκη σταματάς να τον βλεπεις. Έτσι απλά...

Εξάλλου και το το blog μου δίνει την ευκαιρία της διαγραφής. Απλά με το πάτημα ενός κουμπιού. Ετσι , όποτε νοιώσω την ανάγκη μπορώ να με μια κίνηση delete να σβήσω τα πάντα.. Μπορεί όμως και να μη θέλω. Να εξελιχθεί σε μια όμορφη συνήθεια.. Ν’ ανταλλάξω απόψεις με ανθρώπους τελείως διαφορετικούς ή με κοινές εμπειρίες και ενδιαφέροντα που βλέπουν τα πράγματα από την ίδια ή διαφορετική οπτκή γωνία. Με ίδιες ανυσυχίες και αναζητήσεις.. Θα δείξει.....

Επιπλέον με βοηθάει να ενημερώσω και να καταγγείλω πράγματα που έχουν πέσει στην αντίληψή μου. Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να το κάνω σε αρμόδιους φορείς, δυστυχώς ανεπιτυχώς. Οι καταγγελίες μου έχουν πέσει στο κενό. Άλλες φορές πάλι έχοντας βιώσει την αδιαφορία και την απειλή τα έχω αποσιωποιήση ηθελημένα παίρνοντας επάνω μου όλο το βάρος των ενοχών του αδιάφορου και άπρακτου πολίτη. Τώρα τουλάχιστον θα έχω μια δικαιολογία ότι εγώ τα είπα. Και μάλιστα δημόσια. Πιο δημόσια δε γίνεται!